(Φιλιππησίους δ:6)
- Αν ξέραμε τι ρόλο μεγάλο παίζουν οι μέριμνες στη ζωή μας...
- Αν ξέραμε τι βάρος προσθέτουν οι μέριμνες στη ζωή μας...
- Αν ξέραμε πόσο δυστυχισμένοι γινόμαστε από τις μέριμνες στη ζωή μας...
Ο Θεός μας αγαπά και θέλει να μας απελευθερώσει.
Και αναλαμβάνει όλο το φορτίο των μεριμνών μας. Τα φορτώνεται όλα Αυτός.
«Πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επί
τον Κύριον» (Α΄ Πέτρ.ε:7).
«Μη μεριμνάτε περί μηδενός»
(Φιλιπ.δ:6).
Νομίζουμε ότι είναι μια σύσταση, μια συμβουλή, μα εδώ ακριβώς είναι η
μεγάλη παγίδα, δεν θεωρούμε ότι οι μέριμνες είναι αμαρτία. Η πορνεία, η κλοπή,
το μίσος… είναι οπωσδήποτε αμαρτίες. Μα οι μέριμνες; Δεν τις κατατάσσουμε στην κατηγορία
των αμαρτιών. Μπορεί να είναι μια κουταμάρα, λέμε, μπορεί να ζημιώνουμε τον εαυτό
μας, λέμε, μα όχι και αμαρτία.
Το ξέρεις
πως είναι αμαρτία, όπως το ψέμα, η πορνεία, η κλεψιά;
Το ξέρεις πως είναι παρακοή εντολής, παράβαση, με τις ανάλογες συνέπειες;
Και όταν έρχονται αυτές οι συνέπειες, προσευχόμαστε στο Θεό να μας
απαλλάξει από αυτά που μας βρήκαν και δεν σκεπτόμαστε πως εμείς τα προκαλέσαμε.
Θα έπρεπε πρώτα να ζητήσουμε από το Θεό να μας συγχωρήσει. Μα ούτε διανοηθήκαμε
να κάνουμε κάτι τέτοιο, γιατί δεν το θεωρούμε αμαρτία.
Ναι, υπάρχουν πάρα πολλοί χριστιανοί, που είναι δούλοι των μεριμνών, και
η ζωή τους είναι μια κόλαση, από την κατάρα των μεριμνών.
Κάποιος ανήσυχος ρωτά: «Πού τη βλέπεις την αμαρτία; Και τι κακό κάνω, και
σε ποιον;». Αυτό είναι το πρώτο θέμα, να δούμε την αμαρτία μας. Η κύρια παρακοή
είναι ότι εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ανήκουμε στον εαυτό μας. Μα αν λέμε
στην προσευχή μας τον Ιησού Κύριο, τότε ήδη βεβαιώνουμε μόνοι μας, ότι έχουμε
Κύριο και δεν ανήκουμε στον εαυτό μας. Μας το λέει καθαρά, "δεν είσθε κύριοι εαυτών διότι ηγοράσθητε διά τιμής" (Α΄ Κορ.ς:20).
Όταν εμείς ανησυχούμε, μπαίνουμε σε ξένα κτήματα, έστω κι αν αυτά είναι ο
εαυτός μας. Είναι καταπάτηση ξένης ιδιοκτησίας.
Γιατί στο θέμα της σωτηρίας αφήσαμε εξ ολοκλήρου τον Κύριο, και στο θέμα
της ζωής που πρέπει να ζήσουμε δεν αφήνουμε τον Κύριο, αλλά προσπαθούμε μόνοι
μας;
Είναι ακόμα αμαρτία απιστίας. Όσοι μεριμνούν, ενεργούν με το σκεπτικό: «αν
δεν φροντίσω εγώ, αν δεν τρέξω εγώ, αν δεν αγρυπνήσω εγώ, αν δεν κουράσω το
μυαλουδάκι μου και χίλια άλλα τέτοια, τίποτα δεν γίνεται». Όλα εξαρτώνται από
μας. Μα αυτό είναι σκέτη απιστία. Το Θεό Τον κάνουμε πέρα. Τον αγνοούμε.
Στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Όλα είναι απόλυτα στα
χέρια Του. Λέει «ο ενεργών εν υμίν και το
θέλειν και το ενεργείν, κατά την ευδοκίαν Αυτου». (Φιλιπ.β:13). Κάθε
ενέργεια που νομίζουμε ότι είναι δική μας είναι από Εκείνον, που γνωρίζει τις
διαθέσεις μας και ανάλογα μας δίνει εντολή χωρίς να το αντιληφθούμε.
Και εδώ είναι η κουταμάρα μας, ότι νομίζουμε πως τα κάνουμε όλα εμείς και
πως αν δεν κάνουμε κάτι δεν θα γίνει, και θα γίνει ταραχή, και θα χαθούν οι
ψυχές. Πόσο υπερτιμημένο έχουμε τον εαυτό μας! Και το καταπληκτικό εδάφιο
"Αυτώ μέλει περί υμών" (Α΄
Πέτρ.ε:7). Αυτός κάνει ό,τι θέλει. Είμαστε δικοί Του, και Τον ευχαριστούμε. Εάν
δεν κάνουμε τίποτα, Αυτός τα έχει κανονίσει από πριν.
Βέβαια, το πρόβλημα που μας απασχολεί, ή θα λυθεί από μας ή από το Θεό.
Ίσως κάποιος έξυπνος να έλεγε «και από τους δυο μας» και αυτή είναι η κρατούσα
αντίληψη. Θα κάνω ό,τι μπορώ εγώ, και από κει και πέρα ο Θεός βοηθός. Το Θεό
Τον θέλουμε βοηθό. Να σπρώχνει επικουρικά το καροτσάκι. Ο Θεός αναλαμβάνει τα
πάντα. Ή Αυτός ή εμείς. Διαφορετικά αποσύρεται και μας αφήνει να δερνόμαστε.
Πόσο ανόητοι είμαστε!
Ο αντίκτυπος των μεριμνών μας είναι άμεσος, σαν αμαρτία, και έμμεσος. Και
ακούς μοντέρνες έννοιες, να λέγονται και από Χριστιανούς, όπως στρες, άγχος,
φόβος, δειλία, πανικός… κ.λπ. που κάνουν τη ζωή γεμάτη πόνο, αθλιότητα,
απόγνωση. "Μη μεριμνάτε περί μηδενός".
Φαντάζεσαι πώς θα ήτανε η ζωή μας χωρίς τις μέριμνες; Είναι αδύνατο. Όλοι ζούμε μέσα στην κατάρα
που λέγεται "μέριμνες". Μα θα γίνει ό,τι ο Κύριος θέλει να γίνει.
Πάρτο απόφαση.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση εκείνο που είναι γραμμένο, «τις λέγει τι, και γίνεται, χωρίς να προστάξη
αυτό ο Κύριος;» (Θρήνοι γ:37). Όλα όσα συμβαίνουν, πάρτο απόφαση, γίνονται
γιατί το πρόσταξε ο Κύριος. Αν αυτό το γνώριζες και υπολόγιζες σ' αυτό, τότε θα
ησύχαζες και δε θα τολμούσες να φανταστείς, πως εσύ θα έκανες τίποτα. Τότε θα
έμενες εξαρτημένος από την προσευχούλα, "γενηθήτω το θέλημά Σου" (Ματθ.ς:10) και αυτό θα σου ήτανε υπέρ
αρκετό και θα περίσσευε. Γιατί είσαι άνθρωπος πιστός και γνωρίζεις ότι Αυτός σε
αγαπά, Αυτός μεριμνά, Αυτός φροντίζει, και όλα αυτά που εσύ σκέφτεσαι και
αγωνίζεσαι, Αυτός τα έχει αποφασίσει προ καταβολής κόσμου. Τι θα κάνεις εσύ με
τις μέριμνές σου; Μόνο τον εαυτό σου κοροϊδεύεις πως κάτι κάνεις.
Το μόνο που σου επιτρέπει και σου συνιστά είναι "ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν
μετ' ευχαριστίας..." (Φιλιπ.δ:6). Και αυτό που σου λέει ότι θα Του
γνωρίσεις, μη φανταστείς ότι το θέλει για να ενεργήσει. Το λέει, να το πεις,
για να ησυχάσεις εσύ και να ξαλαφρώσεις. Ότι τα είπα στο Θεό. Και δεν σου λέει
να Του υπαγορεύσεις το τι θα κάνει, μα απλά να Του αναφέρεις την περίπτωση και
να ησυχάσεις. Και να Τον ευχαριστήσεις, σαν να έγινε. Γιατί αυτή η προσευχή που
έκανες είναι από το Θεό. Αυτός εμπνέει τις προσευχές που πρέπει να κάνουμε, και
«τα πάντα είναι εξ Αυτού, και δι' Αυτού,
και εις Αυτόν...» (Ρωμ.ια:36).
Οι μέριμνες δεν έχουν κανένα έρεισμα για το πιστό παιδί του Θεού.
Κάνουμε ένα βασικό λάθος, να θεωρούμε τις μέριμνες σαν μια απασχόληση,
που έχει σχέση με σοβαρά ή λεπτά θέματα, που μπορεί να μας απασχολούν και
ζητούν κάποια λύση.
Μα ο λόγος του Θεού μας πληροφορεί και μας δίνει την εντολή, όχι για
κάποια λεπτά ή περίτεχνα θέματα να μην μεριμνούμε, γιατί η διάκριση είναι τόσο
δύσκολη και απατηλή, αλλά για τίποτα, «μηδέν», έτσι λέει.
Εάν δεν συνέβαινε αυτό, θα είχαμε μια ακόμα μέριμνα, αν γι' αυτό
επιτρέπεται ή όχι να μεριμνούμε. Μια και καλή λοιπόν, για όλα, για τίποτα δεν
πρέπει να μεριμνούμε, μα να τα αφήνουμε όλα στα χέρια και στην πρόνοια του
Θεού, να κάνει Εκείνος καθώς βούλεται και έχει προετοιμάσει.
Και καθόμουν και σκεφτόμουν, και προσπαθούσα να φανταστώ, πώς θα ήταν η
ζωή μου χωρίς τις μέριμνες. Και δεν μπορούσα να το συλλάβω. Δεν έχουμε τέτοια
προηγούμενα. Μα, θα είναι ένα κομμάτι παραδείσου. Δε θα με νοιάζει για τίποτα.
Αυτόν, το Θεό, Αυτόν νοιάζει για όλα.
Όχι αδιαφορία. Μα πραγματικότητα. Τα έχω αφήσει στα χέρια Του, στην
πρόνοιά Του, στην αγάπη Του. Αν κάτι δεν πάει καλά, θα Του ζητήσω λογαριασμό.
Θα Του πω: "Γιατί Κύριε; Εγώ τα άφησα στα χέρια Σου. Μα Κύριέ μου, εγώ
μόνο σε Σένα ατένιζα. Και μόνο από Σένα περιμένω...!"
