Γιατί Θεέ;

Πόσες φορές αυτή η ερώτηση δεν έχει βγει από τα χείλια, όχι των απίστων, αλλά των πιστών παιδιών του Θεού!

Πολλές φορές μάλιστα έχει και κάποια δόση αγανάκτησης, απαίτησης, παράπονου και αυτοδικαίωσης!

Πριν απ’ οτιδήποτε άλλο, θα ήθελα για άλλη μια φορά να δηλώσω τι πιστεύω σχετικά με τη θεία θεραπεία:

Ο Θεός έχει κάνει γνωστό τον Εαυτό του ανά τους αιώνες μέσα από θαυμαστές θεραπείες και έχει φροντίσει ιδιαίτερα για την περίοδο της χάρης να θεραπεύει όσους έρχονται σ' Αυτόν με πίστη και υπακοή. Η θεία θεραπεία αγοράστηκε για μας με το αίμα του Ιησού Χριστού και ιδιαίτερα με τις πληγές Του (Ης.νγ:5  Ματθ.η:16-17  Α’ Πέτρ.β:24). 

Ο Ιησούς όπου κι αν πήγαινε θεράπευε τους αρρώστους (Ματθ.δ:23-24) και διέταξε τους μαθητές Του να κάνουν το ίδιο (Ματθ.ι:8).  Αυτός είπε γι’ αυτούς που θα πιστεύουν στο Ευαγγέλιο ότι: “Επί αρρώστους θέλουσιν επιθέσει τας χείρας, και θέλουσιν ιατρεύεσθαι” (Μάρκ.ις:18). Θεραπείες και θαύματα ακολουθούσαν τους μαθητές όπου κήρυτταν το ευαγγέλιο.

Δεν υπάρχει αρρώστια ή ασθένεια που να είναι δύσκολη για το Θεό. Ο καθένας από μας, τα παιδιά μας και οι φίλοι μας μπορούν να θεραπευτούν με τη δύναμη του Θεού. 

“Ασθενεί τις μεταξύ σας; ας προσκαλέση τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και ας προσευχηθώσιν επ’ αυτόν, αλείψαντες αυτόν με έλαιον εν τω ονόματι του Κυρίου. Και η μετά πίστεως ευχή θέλει σώσει τον πάσχοντα, και ο Κύριος θέλει εγείρει αυτόν. Και αμαρτίας αν έπραξε, θέλουσι συγχωρηθή εις αυτόν. Εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας, και εύχεσθε υπέρ αλλήλων διά να ιατρευθήτε” (Ιάκ.ε:14-16).

Παρ’ όλα αυτά, ζούμε σ’ ένα κόσμο γεμάτο θλίψη και πόνο. Πολλές φορές ακούμε την ερώτηση του τίτλου μας να βγαίνει με παράπονο από τα χείλη των παιδιών του Θεού. Υπάρχει απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήσεις; Είναι οι απαντήσεις ικανοποιητικές;

Η Βίβλος δίνει απαντήσεις σε πολλά ανθρώπινα “γιατί;”, αλλά όχι σε όλα, ίσως γιατί δεν μπορούμε ακόμα να καταλάβουμε. Σε τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να εμπιστευτούμε το λόγο του Θεού. Αν μπορέσουμε να βρούμε την απάντηση, ή να εμπιστευτούμε το λόγο του Θεού σαν απόλυτη αλήθεια, τότε μπορούμε να ωφεληθούμε από τις δοκιμασίες μας.

Ένας λόγος για τις δοκιμασίες στη ζωή του πιστού, είναι ότι αποτελούν ένα μέσο πειθαρχίας. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: “Διότι όντινα αγαπά Κύριος, παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν τον οποίον παραδέχεται. Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς, ως προς υιούς διότι τις υιός είναι τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ;” (Εβρ.ιβ:6-7).

Ο Θεός μας παιδεύει όταν λοξοδρομούμε και παραβαίνουμε το θέλημά Του. Η τιμωρία μπορεί να έρθει σαν μια φυσική αρρώστια ή ακόμα σαν ο ίδιος ο θάνατος.

Γράφοντας στους πιστούς της Κορίνθου, ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει: “Ας δοκιμάζει δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου, και ας πίνη εκ του ποτηρίου.  Διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως, τρώγει και πίνη κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Δια τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί” (Α’ Κορ.ια:28-30).

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε αρρώστια είναι αποτέλεσμα κάποιας συνειδητής και εσκεμμένης αμαρτίας. Αν όμως είσαι πιστός και δοκιμάζεσαι, εξέτασε τη ζωή σου. Μελέτησε το λόγο του Θεού και ζήτησε απ’ τον Κύριο να κατευθύνει Εκείνος τις σκέψεις σου. Αν κάποιες αδυναμίες σφάλματα και αμαρτίες χρειάζονται διόρθωση, να τις εξομολογηθείς. Παράτησέ τις και να είσαι βέβαιος ότι ο Θεός θα σε συγχωρήσει και θα σε αποκαταστήσει. Βασίσου στην υπόσχεση του Α’ Ιωάν.α:9 “Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας, και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας”.

Ένας άλλος λόγος είναι, ότι όταν ένα παιδί του Θεού υποφέρει, ο Κύριος φανερώνει την ιδιαίτερη χάρη και δύναμή Του. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι υποφέρουν και δοκιμάζονται μόνο οι αμαρτωλοί και οι άπιστοι. Μερικοί απ’ τους πιο μεγάλους αγίους του Θεού, έχουν περάσει από τρομερές δοκιμασίες και πόνο.

Στη Β’ Κορ.ιβ:7 ο απόστολος Παύλος μιλάει για μια μεγάλη δοκιμασία στη δική του ζωή. Αν και ήταν ένας ευλογημένος άνθρωπος του Θεού, είχε καλεστεί σαν απόστολος για να κηρύξει στα έθνη τη σωτηρία και τη θεραπεία στο όνομα του Ιησού, υπέφερε όπως λέει ο ίδιος από ένα σκόλοπα στη σάρκα “άγγελος Σατάν δια να με ραπίζη, διά να μη υπεραίρωμαι”. Ο Παύλος προσευχήθηκε γι’ αυτό το σκόλοπα στη σάρκα του “Περί τούτου τρις παρεκάλεσα τον Κύριον διά να απομακρυνθή απ’ εμού” (Β’ Κορ.ιβ:8).

Αντί όμως να τον ανακουφίσει και να χαρίσει στον Παύλο την επιθυμία της καρδιάς του, ο Θεός έδωσε αυτή την απάντηση στον υπηρέτη Του: “Αρκεί εις σε η χάρις μου διότι η δύναμίς μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία” (εδ.9).

Η ανταπόκριση του Παύλου σ’ αυτή την απόφαση, φανερώνει τα θαυμάσια πνευματικά ύψη που η χάρη του Θεού μπορεί ν’ ανεβάσει ένα άνθρωπο. Δεν υποτάχθηκε απλά, αλλά τη δέχτηκε χωρίς κανένα παράπονο ή επιφύλαξη.

“Με άκραν λοιπόν ευχαρίστησιν θέλω καυχηθή μάλλον εις τας αδυναμίας μου, διά να κατοικήση εν εμοί η δύναμις του Χριστού. Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στεναχωρίας υπέρ του Χριστού διότι όταν είμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός” (Β’ Κορ.ιβ:9-10).

Οι δοκιμασίες στη ζωή ενός πιστού, βοηθάνε ακόμα στην πνευματική του αύξηση, μέχρι να γίνει όμοιος με το Χριστό. Ο απόστολος Ιωάννης είπε: “Αγαπητοί τώρα είμεθα τέκνα Θεού και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι” (Α’ Ιωάν.γ:2).

Όταν ο Κύριος Ιησούς επιστρέψει για να πάρει την εκκλησία Του, θα είμαστε όμοιοι με Αυτόν! Η διαδικασία του να μοιάζουμε όλο και περισσότερο με τον Ιησού στη ζωή μας, πρέπει ν’ αρχίσει ακριβώς τώρα. Ο απόστολος Παύλος λέει ότι οι δοκιμασίες της ζωής έχουν σκοπό να βοηθήσουν στην πνευματική αύξηση των παιδιών του Θεού. Αυτό βέβαια μπορεί να γίνει μόνο όταν ο πιστός αφήσει τον εαυτό του να δοκιμαστεί και να γυμναστεί απ’ αυτές.

“Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης” (Εβρ.ιβ:11).

Έπειτα, είναι και κάτι άλλο. Πολλοί από μας ποτέ δεν μαθαίνουμε να συμπαθούμε τους άλλους, αν δεν περάσουμε κι εμείς από την ίδια δοκιμασία. Μόνο όταν αισθανθούμε προσωπικά την ανάγκη της παρηγοριάς και την πάρουμε απ’ τον ίδιο τον Κύριο, μαθαίνουμε πώς να συμπαθούμε και να συμπονούμε τους άλλους. Ο απόστολος Παύλος έγραψε:

"Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των οικτιρμών και ο Θεός πάσης παρηγορίας, ο παρηγορών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών, διά να δυνώμεθα ημείς να παρηγορώμεν τους εν πάση θλίψει, διά της παρηγορίας με την οποίαν παρηγορούμεθα ημείς αυτοί υπό του Θεού” (Β’ Κορ.α:3,4).

Μ’ αυτά τα μαθήματα ταπείνωσης και συμπάθειας διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του πιστού, αυξάνεται πνευματικά και μοιάζει περισσότερο με τον Ιησού. Ας θυμόμαστε λοιπόν ότι οι πιστοί μερικές φορές καλούνται να υποφέρουν πόνο και θλίψεις για να μορφωθεί ο χαρακτήρας τους και να γίνουν έτσι όπως ο Θεός τους θέλει.

Ένας άλλος λόγος που μπορεί να έρθει θλίψη στη ζωή ενός Χριστιανού είναι για την πρόοδο του χριστιανικού έργου. Κάνει τον πιστό πιο αποτελεσματικό στο έργο του για τον Κύριο. Οι δοκιμασίες πολύ συχνά αποτελούν ένα ζωτικό παράγοντα για την προετοιμασία εκείνων που καλούνται σε μια ιδιαίτερη διακονία. Μην αφήνεις λοιπόν τη δοκιμασία σου να σου φέρει απελπισία. Άφησέ την να γίνει σκαλοπάτι που θα σε φέρει σ’ ένα στενότερο περπάτημα με τον Κύριο και θα σε κάνει πιο καρποφόρο στη μαρτυρία σου γι’ Αυτόν.

Αυτή η αλήθεια φαίνεται καθαρά στο Κολ.α:24: “Τώρα χαίρω εις τα παθήματά μου δια σας, και ανταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου υπέρ του σώματος αυτού, το οποίον είναι η εκκλησία”. Δες και Φιλιπ.γ:10. Η έκφραση “ανταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου υπέρ του σώματος αυτού, το οποίον είναι η εκκλησία” δεν σημαίνει ότι το έργου του Ιησού ήταν ατελές. Ακόμα δεν σημαίνει ότι ο Παύλος μπορούσε να πληρώσει για ανθρώπινες αμαρτίες, όπως ο Χριστός. Πάνω στο Γολγοθά ο Χριστός πλήρωσε όλο το τίμημα για την αμαρτία και κατάστρεψε τη δύναμη του θανάτου μια για πάντα. Αυτό που θέλει να πει είναι ότι καθώς ο Παύλος αγωνιζόταν να γίνει κοινωνός των παθημάτων του Χριστού, γιατί το έργο του Θεού δεν προχωράει διαφορετικά, όπου έβλεπε ότι υστερούσε, προσπαθούσε να καλύψει γρήγορα το κενό - για να γίνει όμοιος με Αυτόν - όπως το κερί καλύπτει όλες τις λεπτομέρειες της σφραγίδας που πιέζεται πάνω του.

Οι δοκιμασίες του Παύλου ήταν αναγκαίο και βασικό στοιχείο της διακονίας του. Χωρίς αυτές ο Κύριος δεν θα μπορούσε να εκτελέσει το σχέδιό Του στη ζωή των πιστών του πρώτου αιώνα. Εδώ είναι κάτι ακόμα που πρέπει να προσέξουν όλοι όσοι υποφέρουν καθώς εργάζονται για τον Κύριο: ο Παύλος διακήρυττε ότι είχε χαρά που υπέφερε για το καλό τους. Δεν γκρίνιαζε, αλλά δεν παρίστανε και το μάρτυρα!

Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι αν είσαι πιστός και ζεις σε στενή κοινωνία με το Θεό, μπορείς να βασιστείς στη θαυμαστή αλήθεια του Ρωμ.η:28 “Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού”.

Βέβαια, όλες αυτές οι αλήθειες αφορούν μονάχα όσους έχουν σωθεί. Αν δεν έχεις γνωρίσει τον Ιησού σαν Σωτήρα και Κύριο μέχρι σήμερα, θα πρέπει μάλλον να στρέψεις την προσοχή σου στο ερώτημα “Γιατί ο Χριστός υπέφερε και πέθανε για μένα”. Αυτό είναι πιο σπουδαίο αντί να ρωτάς “γιατί” να υπάρχει θλίψη στη ζωή σου.

Ένα καταπληκτικό και κλασικό παράδειγμα ανθρώπινης θλίψης είναι ο Ιώβ. Έχασε όλα τα αγαθά που είχε, τα παιδιά του σκοτώθηκαν μονομιάς και ο ίδιος δοκιμάστηκε με μια οδυνηρή φυσική αρρώστια. Ακόμα κι η γυναίκα του του είπε: “Βλαστήμησε το Θεό και πέθανε”. Οι φίλοι του (τους οποίους αργότερα αποκάλεσε “άθλιους παρηγορητές”) τον απογοήτευσαν στη δύσκολη ώρα της ανάγκης του. Τον κατηγόρησαν ότι ήταν αμαρτωλός και γι’ αυτό ο Θεός τον τιμωρεί. Εμείς όμως ξέρουμε πόσο άδικη ήταν αυτή η κατηγορία. Η θλίψη του Ιώβ δεν ήταν αποτέλεσμα της οργής του Θεού, αντίθετα διαβάζουμε ότι “ήτο άμεμπτος και ευθύς και φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος κακού” (Ιώβ α:1). Ακόμα και στην πιο δύσκολη ώρα της δοκιμασίας του μπορούσε να λέει: “Γνωρίζει όμως την οδόν μου. Με εδοκίμασε, θέλω εξέλθει ως χρυσίον” (κγ:10).

Είναι αλήθεια ότι ο Ιώβ έκανε ορισμένες δηλώσεις την περίοδο της θλίψης του. Όμως, παρόλο που δεν μπορούσε να δει τους λόγους για τη θλιβερή του κατάσταση, τον ακούμε να λέει: “Και αν με θανατώνη, εγώ θέλω ελπίζει εις αυτόν” (ιγ:15). Με την αποκάλυψη που ο Θεός έχει δώσει στο λόγο Του, σήμερα μπορούμε να ξέρουμε πολύ περισσότερα γι’ Αυτόν. Αν ο Ιώβ νίκησε μετά απ’ όλες τις θλίψεις του, σίγουρα κι εμείς μπορούμε να ωφεληθούμε σε περίοδο θλίψης και δοκιμασίας στη δική μας ζωή.

Βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να υποταχτούμε στο θέλημα του Θεού. Όταν προσευχόμαστε για θεραπεία ή απελευθέρωση από κάποια δύσκολη κατάσταση, να το κάνουμε πάντα με μια διάθεση τέλειας υποταγής σε οτιδήποτε ο Θεός βλέπει ότι είναι καλύτερο για μας. Το να προσευχόμαστε όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα είναι μια φυσιολογική αντίδραση. Το να φωνάζεις στον Κύριο στην απελπισία σου είναι τόσο φυσικό όσο μια κραυγή για βοήθεια από κάποιον που πνίγεται.

Ο ώριμος Χριστιανός όμως θα κάνει κάτι περισσότερο από το να ζητήσει απλώς τη θεραπεία του ή την απελευθέρωση από μια δύσκολη κατάσταση. Θα ζητήσει από το Θεό να γίνει το δικό Του θέλημα στη ζωή του. Μπορούμε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι ο Θεός θα μας θεραπεύσει ή θα επέμβει στη δύσκολη κατάστασή μας αν αυτό είναι το καλύτερο για μας. Μερικές φορές όμως δεν συμβαίνει αυτό. Μέσα στις επιστολές, βρίσκουμε αφιερωμένους ανθρώπους που ο Θεός δεν τους ελευθέρωσε από τις δυσκολίες τους ούτε τους θεράπευσε απ’ τις αρρώστιες τους.

Προηγούμενα λέγαμε για τον Παύλο και το σκόλοπα που είχε στη σάρκα του. Κάποια φυσική αναπηρία από την οποία δεν μπορούσε να βρει ανακούφιση. Παρόλο που ζήτησε απ’ τον Κύριο να του αφαιρέσει αυτό το οδυνηρό και ενοχλητικό αγκάθι, σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις, ο Θεός δεν το έκανε.

Άλλα δύο παραδείγματα ανθρώπων που δεν θεραπεύτηκαν με θαυμαστό τρόπο είναι ο Τρόφιμος και ο Τιμόθεος. Στη Β΄ Τιμ.δ:20 ο Παύλος αναφέρει ότι άφησε τον πιστό του αδελφό Τρόφιμο στη Μίλητο, επειδή ήταν άρρωστος. Διαβάζουμε ακόμα ότι ο Τιμόθεος υπέφερε από το στομάχι του κι ένα σωρό άλλες αρρώστιες κι όμως ο Παύλος δεν του λέει να πάει σε καμιά συνάθροιση θεραπείας, αντίθετα τον συμβούλεψε έτσι: “Μη υδροπότει πλέον, αλλά μεταχειρίζου ολίγον οίνον διά τον στόμαχόν σου και τας συχνάς σου ασθενείας” (Α’ Τιμ.ε:23).

Μήπως ο Παύλος εξακολουθούσε να υποφέρει από τη δοκιμασία του γιατί είχε λίγη πίστη; Μήπως ο Τρόφιμος και ο Τιμόθεος ήταν άρρωστοι γιατί κι αυτοί όπως ο Παύλος δεν είχαν αρκετή εμπιστοσύνη στο Θεό; Όχι βέβαια!

Όπως όλα έχουν χαλάσει στην εποχή μας, γιατί ο άνθρωπος χάλασε, έτσι και το Ευαγγέλιο, όπως μερικοί το κηρύττουν σήμερα, φαίνεται κι αυτό να είναι χαλασμένο. Ένας Χριστός που υπόσχεται στον άνθρωπο - όπως λένε - φυσική ευημερία και σωματική υγεία, δεν είναι ο Χριστός της Καινής Διαθήκης. Είναι κάποιος άλλος Χριστός. Ένας από τους πολλούς που οι άνθρωποι κατά τις ορέξεις τους έχουν φτιάξει. Έτσι, έχουμε το Χριστό-έμπορο, το Χριστό-κοινωνιολόγο, το Χριστό-πολιτικό αρχηγό, το Χριστό-ηθοποιό.

Κάποτε ένας άνθρωπος πλησίασε τον Κύριο από μόνος του και του είπε αυθόρμητα: “Θέλω σε ακολουθήσει όπου αν υπάγης, Κύριε” (Λουκ.θ:57).

“Οι αλώπεκες έχουσι φωλεάς, και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν” ήταν η απάντηση του Κυρίου, που δείχνει ποια ήταν τα κίνητρα αυτού του ανθρώπου.

Θα σκέφτηκε: “ο Χριστός μπορεί να κάνει από 5 καρβέλια 5 φούρνους ψωμιά, άρα δεν θα πεινάσω. Άρρωστος απ’ οποιαδήποτε αρρώστια κι αν είμαι μπορεί να με γιατρέψει. Ακόμα κι αν πεθάνεις κι είσαι 4 μέρες βιολογικά νεκρός μπορεί να σ’ αναστήσει. Τι καλύτερο θα μπορούσα ν’ αποκτήσω στη ζωή μου, ποιόν άλλο μου επιβάλλει το συμφέρον μου ν’ ακολουθήσω;” Έτσι θα σκέφτηκε κι έδειξε τόση προθυμία να γίνει κι αυτός μαθητής.

Όμως η απάντηση του Κυρίου βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Ο Ιησούς λέει ότι η Βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις και βόλεμα, ούτε ευεξία και υγεία σωματική. Είναι σωτηρία της ψυχής μ’ οποιοδήποτε υλικό ή ηθικό κόστος, είναι ζωή υπηρεσίας, δαπάνης και θυσίας. Ο Υιός του ανθρώπου που θέλεις ν’ ακολουθήσεις, ξέρε το, δεν έχει ούτε κρεβάτι να κοιμηθεί. Αυτός πρώτος στάθηκε το παράδειγμα των στερήσεων και της κακοπάθειας, του διασυρμού και του διωγμού, προκειμένου να κάνει το θέλημα του Πατέρα Του.

Οι μαθητές Του και πολλοί πιστοί της Καινής Διαθήκης στάθηκαν κι εκείνοι παραδείγματα παντός είδους στερήσεων και ασθενειών. Ποτέ ο Κύριος δεν τους υποσχέθηκε ευημερία και ευεξία, αλλά μάλλον διατήρηση στην πίστη και την άγια ζωή. Το γεγονός ότι μέσα στο μέγα έλεός Του τους χορηγούσε τα προς το ζην και τους θεράπευε είναι αλήθεια, χωρίς όμως τούτο να αναιρεί το πρώτο.

Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο, πρωταρχικά, για να δώσει ευτυχία στον άνθρωπο, αλλά για να σώσει τον άνθρωπο απ’ την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. Το αίμα του Ιησού Χριστού καθαρίζει αμαρτίες. “Εάν είς απέθανεν υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον διά να μη ζώσι πλέον δι’ εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών”.

Πάρε θάρρος με τη σκέψη ότι αν ο Θεός δεν σου κάνει τη χάρη που Του ζητάς, σαν ένα παιδί Του που υποφέρεις, ανήκεις κι εσύ στη συντροφιά όλων των αγίων που υπέφεραν και υποφέρουν. Αντί να βλέπεις τη δοκιμασία σου σαν σημάδι ότι ο Θεός δεν σε αγαπά, δες την σαν σημάδι της εύνοιάς Του. Η Γραφή λέει: “Διότι όντινα αγαπά Κύριος, παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν τον οποίον παραδέχεται. Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς, ως προς υιούς διότι τις υιός είναι τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ;” (Εβρ.ιβ:6,7).

Ίσως να μην καταλαβαίνεις τι γίνεται γύρω σου. Μπορεί όλα να πηγαίνουν “ανάποδα”. Να θυμάσαι όμως, ότι ο Κύριος γνωρίζει τι κάνει. Κάποια μέρα, βλέποντας πίσω σου τα γεγονότα, θα καταλάβεις, θα εκτιμήσεις και θα ευχαριστήσεις το Θεό για κάθε περίσταση της ζωής σου - ακόμα και για κείνες που τώρα σου φαίνονται οδυνηρές και απελπιστικές.

Ο Θεός θέλει να Τον εμπιστευόμαστε τέλεια. Μια θαυμαστή πηγή βεβαιότητας κι εμπιστοσύνης είναι το να γνωρίζουμε ποιος είναι ο Θεός μας. Είναι Θεός τέλειος σε δύναμη, σε σοφία και σε αγάπη. Πρέπει να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στη δύναμή Του, στη σοφία και την αγάπη Του, ακόμα κι όταν οι διάφορες εμπειρίες της ζωής φαινομενικά δείχνουν το αντίθετο.

Στην περίπτωση της Μάρθας και της Μαρίας, όταν ο αδελφός τους Λάζαρος αρρώστησε, ο Κύριός μας παρέμεινε εκεί που ήταν δύο μέρες αν και είχε μάθει ότι ο Λάζαρος ήταν άρρωστος. Οι δύο αδελφές θα μπορούσαν να είχαν σκεφτεί πολλά πράγματα, λάθος, όσο κι αν τα γεγονότα τα επιβεβαίωναν. Η Γραφή μας βεβαιώνει ότι ο Ιησούς δεν σταμάτησε να τους αγαπά (Ιωάν.ια:5,6) κι όμως έμεινε δύο μέρες μακριά. Φαίνεται σαν αντίφαση αυτό και σίγουρα οι δύο αδελφές δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ο Ιησούς καθυστέρησε κι άφησε τον αδελφό τους να πεθάνει.  Ο Κύριος όμως είχε το λόγο Του.

Αδελφέ μου, εμπιστεύου τέλεια το Θεό. Μην ξεχνάς ότι ο Θεός δεν βλέπει τα πράγματα όπως τα βλέπουμε εμείς. Ούτε είναι υποχρεωμένος να ενεργήσει όπως εμείς. Ο προφήτης Ησαίας έγραψε: “Διότι αι βουλαί μου δεν είναι βουλαί υμών, ουδέ οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος. Αλλ’ όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί μου είναι υψηλότεροι των οδών υμών, και αι βουλαί μου των βουλών υμών” (Ησ.νε:8,9).

Να θυμάσαι, ο Δημιουργός και Συντηρητής του σύμπαντος δεν έχει χάσει τον έλεγχο της δημιουργίας Του, κάθεται ακόμα στο θρόνο Του. Ακόμα έχει τόση αγάπη και τόση σοφία που δεν κάνει ποτέ λάθη. Εμπιστεύσου Τον τέλεια, αδιάφορα ποιες είναι οι περιστάσεις που βρίσκεσαι. Θ’ αντιμετωπίσει κάθε σου ανάγκη στο παρόν και θα σου χαρίσει ένα ένδοξο κι αιώνιο μέλλον.

Πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τη ζωή και τις θλίψεις από τη σκοπιά της αιωνιότητας. Ο απόστολος Παύλος που το εφάρμοσε αυτό, έβλεπε τόσο διαφορετικά τα πράγματα: “Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς” (Ρωμ.η:18). Αργότερα λέει: “Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς, καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλ’ εις τα μη βλεπόμενα διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια” (Β’ Κορ.δ:17,18).

Ας βλέπουμε λοιπόν τα γεγονότα από τη σωστή τους σκοπιά. Μπορούμε ν’ αντιμετωπίζουμε καλύτερα τις δοκιμασίες του σήμερα αν κοιτάζουμε μπροστά και προσδοκάμε τη μέρα εκείνη που θα λυθούν όλα τα ερωτηματικά μας και θα εξαφανιστούν για πάντα όλες οι θλίψεις και οι δοκιμασίες τη ζωής.

Η Βίβλος δεν μας υπόσχεται ότι δεν θα έχουμε πόνους, θλίψεις και θάνατο σ’ αυτή τη ζωή. Υπάρχει όμως ένας τρόπος για ν’ αντιμετωπίσουμε τη ζωή αποτελεσματικά με τις χαρές και τις λύπες της, τις απολαύσεις και τους πόνους της: Υποτασσόμενοι στο θέλημα του Θεού γιατί εκείνος γνωρίζει τι είναι το καλύτερο για μας. Στηριζόμενοι στην πρόνοια του Θεού, ότι θα κάνει πάντοτε το καλύτερο. Έχοντας μπροστά μας πάντοτε το πρόσωπό Του.

Τα πρόσωπα που βλέπουμε στο δρόμο ή οι συζητήσεις που κάνουμε με φίλους μπορεί μερικές φορές να μας δώσουν την εντύπωση ότι οι άνθρωποι του κόσμου γενικά είναι ικανοποιημένοι κι ευτυχισμένοι. Αν μπορούσαμε όμως να ξοδέψουμε μια μέρα στο γραφείο κάποιου ψυχολόγου ή αν δίναμε χρόνο για σοβαρή και ειλικρινή συζήτηση με τους γείτονες και τους γνωστούς μας, θα σχηματίζαμε τελείως διαφορετική γνώμη.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που είναι δυστυχισμένοι, εγκαταλειμμένοι και υποφέρουν. Στην πραγματικότητα είναι πολλοί εκείνοι που προσποιούνται ότι είναι ευτυχισμένοι ενώ κατά βάθος προσπαθούν να κρύψουν το αίσθημα της απελπισίας τους. Πιέζουν τους εαυτούς τους να δεχτούν ότι ζουν αυτό που θα ήθελαν να ζουν. Ζουν μόνοι, είναι ανήσυχοι και ευερέθιστοι, βλέπουν τους εαυτούς τους σαν άχρηστους. Απ’ τη μια κατηγορούν τον εαυτό τους κι απ’ την άλλη τον δικαιολογούν. Μιλάνε για βαριά αισθήματα ενοχής. Πάντα αισθάνονται κουρασμένοι, δεν μπορούν να κοιμηθούν, παραπονούνται για πόνους μικρούς και μεγάλους, μερικές φορές εύχονται να είχαν πεθάνει (!). Και δεν είναι καθόλου παράξενο!

Είναι πολύ σημαντικό ν’ αναγνωρίζουμε την πρόνοια του Θεού στη ζωή μας. Ο Θεός που μας δημιούργησε, έχει ένα σκοπό για τη ζωή μας και μας προορίζει για την αιωνιότητα.

Πολλοί άνθρωποι είναι ανικανοποίητοι και παραπονιούνται για την εμφάνισή τους, για την ιδιοσυγκρασία τους, τις ικανότητές τους και τις περιστάσεις της ζωής τους. Μεγαλοποιούν τ’ αρνητικά στοιχεία και υποτιμούν τα θετικά. Βέβαια είναι αλήθεια ότι μερικοί από μας απολαμβάνουμε λιγότερα προνόμια απ’ ότι άλλοι. Ίσως έχουμε ατέλειες στην εξωτερική μας εμφάνιση. Ζούμε μόνοι. Είμαστε συνεχώς άρρωστοι ή φτωχοί. Αν όμως αναγνωρίσουμε την πρόνοια του Θεού και το γεγονός ότι έχει μια ιδιαίτερη θέση κι ένα ιδιαίτερο σκοπό για τον καθένα από μας, τότε αυτό μπορεί να μας δώσει ειρήνη στο νου και χαρά στην καρδιά μας.

Όταν έρχεσαι στον πειρασμό να παραπονεθείς για τις περιστάσεις σου, θυμήσου, ότι ο Θεός τα γνωρίζει όλα σχετικά με την περίπτωσή σου. Ξέρει τι κάνει. Δεν κάνει λάθη.

Κάτι άλλο που πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε είναι ότι ο Θεός έχει απόλυτο δικαίωμα να μας μεταχειριστεί όπως Εκείνος θέλει (Ρωμ.θ:14-23 & Ψαλμ.ν). Αντί να θρηνείς για τις περιστάσεις σου, να χαίρεσαι σκεπτόμενος την καλοσύνη, τη σοφία και τη δύναμη του Θεού. Υποτάξου με χαρά στο θέλημά Του και καθώς το κάνεις θα δεις πόση μεγάλη διαφορά θα φέρει αυτό στη ζωή σου.

Ένας εύκολος και σίγουρος τρόπος να προσελκύσεις μεγάλα πλήθη είναι να υποσχεθείς τη θεραπεία του σώματος. Ποιος δεν θα ήθελε να έχει καλή υγεία και ελπίδα να ζήσει ως τα βαθιά γεράματα; Η αρρώστια όμως, ο πόνος και ο θάνατος έχουν ρίξει τη βαθιά σκιά τους στη ζωή του ανθρώπου. Αν και τα σύγχρονα φάρμακα μας δίνουν τη δυνατότητα να έχουμε πιο υγιές σώμα και μακρύτερη ζωή, τελικά η ανθρώπινη αδυναμία μας θα μας καταβάλει.

Όταν οι γιατροί δεν έχουν πια να προσφέρουν τίποτα, ο άρρωστος και οι συγγενείς του θα στραφούν μερικές φορές σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, αρκεί να βρουν θεραπεία. Είναι πρόθυμοι να ξοδέψουν ακόμα κι ολόκληρη την περιουσία τους για να γιατρευτούν. “Τι έχω να χάσω” λένε και καταφεύγουν σε θαυματοποιούς για ν’ απαλλαγούν απ’ τις αρρώστιες τους.

Είναι λυπηρό, αλλά όλοι όσοι υπόσχονται θαυματουργικές θεραπείες δεν είναι ειλικρινείς. Μερικοί χρησιμοποιούν ανορθόδοξες μεθόδους προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους και δεν είναι λίγοι αυτοί που εκμεταλλεύονται τον πόνο των άλλων για να πλουτίσουν.

Λέγοντας όλα αυτά, δεν αμφισβητώ ούτε προς στιγμή τη δύναμη του Θεού. Ο Θεός είναι Παντοδύναμος και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ο Θεός μπορεί να κάνει οποιοδήποτε θαύμα.  Έχω απόλυτη πεποίθηση ότι ο Θεός μπορεί να θεραπεύσει οποιαδήποτε ασθένεια. Πιστεύω στη θεραπεία του Θεού. Δεν δέχομαι όμως αυτούς που ονομάζονται “θεραπευτές” και διατείνονται ότι τους έχουν δοθεί θεραπευτικές ιδιότητες, ότι όλες οι αρρώστιες προέρχονται απ’ το διάβολο κι ότι ο Θεός θεραπεύει πάντοτε όλους, αρκεί να έχουν αρκετή πίστη. Στο θέμα των παθημάτων, των θλίψεων και του θανάτου πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις ερμηνείες που δίνουμε για να μην παραπλανηθούμε.

Είμαστε προορισμένοι για αιώνια δόξα δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το καλύτερο δεν έχει έρθει ακόμα. Θα πρέπει λοιπόν να λέμε κι εμείς μαζί με τον απόστολο Παύλο “....αλλ’ εάν και ο εξωτερικός ημών άνθρωπος φθείρηται, ο εσωτερικός όμως ανανεούται καθ’ εκάστην ημέραν. Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς, καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλ’ εις τα μη βλεπόμενα διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια” (Β’ Κορ.δ:16-18).

Οι μέριμνες και οι ανησυχίες αυτής της ζωής φαίνονται πιο αμυδρά όταν τις βλέπουμε στο φως της αιωνιότητας. Ας έχουμε λοιπόν τα μάτια μας προσηλωμένα στα αιώνια και όχι στα πρόσκαιρα. Ας θυμηθούμε ακόμα τι έγραψε ο απόστολος Παύλος στην προς Φιλιππησίους δ:6-7: “Μη μεριμνάτε περί μηδενός αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας διά της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νούν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας διά του Ιησού Χριστού”.