«προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους» (Ρωμ.ιβ:10)
Θέμα καυτής επικαιρότητας και τούτο,
για ν' αντιμετωπίσει μια σφαλερή - που ίσως υποθάλπει απωθημένους και
ανομολόγητους εγωισμούς- τακτική, που μ' έναν απαίσιο οδοστρωτήρα έρχεται να
γκρεμίσει και να ισοπεδώσει μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, κάθε αξία και
πνευματική ιεραρχία. Που εντούτοις και η μια και η άλλη υπάρχουν κι είναι
αποδεκτές από τον Θεό.
Αυτό δε τον οδοστρωτήρα της ισοπέδωσης
τον πήρε ήδη η νέα γενιά στα χέρια της και... ποιος μπορεί να την καταδικάσει
αν τον χρησιμοποιεί;
Ας δούμε όμως, πώς θα μπορέσουμε μέσα
στο «συνοικοδομούντες», να τιμήσουμε τόσο και έτσι τους αδελφούς μας, ώστε να
τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας, έπειτα απ' αυτούς. Πώς να ζήσουμε στην πράξη,
το «προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους».
Ο φυσικός άνθρωπος βέβαια, επιδιώκει
την «πρωτοκαθεδρία» (Ματθ.κγ:6). Είναι ο αυτόκλητος, γελοιοποιούμενος πρώτος...
σε κάθε τι. Γι' αυτό, όχι μόνο στην κοινωνική δραστηριότητα, αλλά ατυχώς και
στη χριστιανική υπηρεσία όχι σπάνια, υπάρχει ασφυχτική συρροή στις διακονίες -
βιτρίνα (άμβωνας, συγγραφή, διοίκηση) και απογοητευτική απουσία από τις
διακονίες - παρασκήνιο (εργασίες νοσηλείας, καθαριότητας, μαγειρέματος κλπ.).
1. ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ - ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΤΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΥ
Ο Κύριος επανειλημμένα μας πρότρεψε να
μη μοιάσουμε τους «φιλούντας πρωτοκαθεδρίας» (Ματθ.κγ:6, Μάρκ.ιβ:39, Λουκ.κ:46).
Κι όχι μόνο, πρότρεψε. Έζησε, κιόλας. Να θυμηθούμε κείνο το βράδυ στο ανώγειο (Ιωάν.ιγ:1-15).
Ένα εδάφιο - κλειδί, είναι το 3, «εξεύρων».
Είχε απόλυτη επίγνωση της μοναδικής προσωπικότητάς Του. Γνώριζε ότι είχε έλθει
από τον Πατέρα και ότι προς Αυτόν πορευόταν τώρα. Είπε στους μαθητές Του «με
φωνείτε ο Κύριος και ο διδάσκαλος, καλώς ποιείτε ειμί γαρ». Κι όμως... ζώστηκε
το προσόψι να εκτελέσει τη διακονία που οι μικροί μαθητές Του ένιωσαν ανάξιο κι
ανάρμοστο για τη μεγαλειότητά(;) τους, να κάμουν.
Το «πάντων δούλος», που 'πε εξ αφορμής
των φιλόδοξων γιών του Ζεβεδαίου (Μάρκ.ι:44), το 'ζήσε εδώ στ' ανώγειο, καίτοι
ήταν... «ο Κύριος και ο Διδάσκαλος» (Ιωάν.ιγ:13).
Μια άλλη φορά, ο Χριστός αντιπαρέβαλε
τους Φαρισαίους με τους μαθητές Του. Εκείνοι, είπε υπηρετούν «προς το θεαθήναι... φιλούσιν την πρωτοκλισίαν... τους ασπασμούς... καλείσθαι ραββί». Εσείς όμως! Να η αντίθεση που πρέπει να υπάρχει. Που αλίμονο, αν δεν υπάρχει! Εσείς... «ο μείζων υμών έσται υμών διάκονος» (Ματθ.κγ:6-12).
Αποχαιρετούσε κάποτε μια μητέρα τον
γιό της στο τραίνο. Πήγαινε για σπουδές σ' άλλη πόλη. Και τα τελευταία της
λόγια ήταν «Και να θυμάσαι, πάντα τρίτος». Παραξενεύτηκαν όσοι τ' άκουσαν στο
βαγόνι και ρώτησαν τον νέο. Και κείνος, εξήγησε- «πρώτα ο Χριστός, έπειτα ο
συνάνθρωπος και τρίτος εγώ». Τέτοιες όμως συμβουλές, ο κύριος ΕΓΩ δεν τις
ακούει ευχάριστα...
Πρέπει όμως να τις ακούσουμε εμείς σαν
πιστοί. Και όχι μόνο να τις ακούσουμε, αλλά και να ποθήσουμε ν' ακολουθήσουμε
το παράδειγμα Του-
2. ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ - ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
Στο ανώγειο, ο Παύλος δεν είχε την
τύχη να βρεθεί. Ούτε την τιμή, ο Χριστός να του πλύνει τα πόδια. Όμως στο Φιλιπ.β:1-12,
μας δίνει ένα συγκλονιστικό μάθημα. Το «τη ταπεινοφροσύνη αλλήλους ηγούμενοι
υπερέχοντας εαυτών». Δηλαδή, βάλε τον αδελφό σου πρώτο. Δυστυχώς πολλοί χριστιανοί
το βρίσκουν πιο εύκολο να θεολογούν πάνω σ' αυτή την περικοπή, παρά να ζουν την
«ταπείνωση μέχρι θανάτου» στο πρότυπο του Χριστού.
Δυστυχώς!..
Έχουμε όμως και το προσωπικό
παράδειγμα του Παύλου. Γνήσιο, διδακτικό. Στα Α’ Κορ.δ:9-13, έχουμε τη θαυμαστή
εικόνα· «έσχατοι, επιθανάτιοι, μωροί, ασθενείς, άτιμοι». Ποια συγκλονιστικά ταπεινή
τοποθέτηση!.. Και σαν να μην ήταν τούτα αρκετά- «κολαφιζόμενοι, λοιδορούμενοι,
διωκόμενοι, δυσφημούμενοι, ως περικαθάρματα του κόσμου, πάντων περίφημα». Αυτόν
δε που έτσι έζησε - κατά το αξίωμα του Φιλιπ.β:9 - η χριστιανική ιστορία δίκαια
ονόμασε «τον πρώτον μετά τον Έναν».
3. ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ
Το «τιμή αλλήλους προηγούμενοι»,
μπορούμε και σήμερα να το ζήσουμε. Είναι ανάγκη. Είναι σημαντικό μέρος του
«συνοικοδομείσθε».
α) Επειδή εσύ, μόνον εσύ, ξέρεις
βαθύτατα τον εαυτό σου (αδυναμίες, πτώσεις, κενά, ασυνέπειες), πάρε τη θέση του
ταπεινού αδελφού μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας. Κάποτε ρώτησαν ένα εργάτη του
Θεού «πώς μπορείτε σ' εφαρμογή του Φιλιπ.β:3, να με νιώσετε "υπερέχοντα
σεαυτού"»; Τότε εκείνος κατέβασε ταπεινά το κεφάλι και απάντησε- «τον
Κώστα μόνο ο Κώστας τον ξέρει κι έχει λόγους να 'ναι ταπεινός».
β) Πρόσεξε την επιτηδευμένη κι όχι με αγνά
ελατήρια, προβολή του άλλου. Πολλοί επαινούμε τους άλλους, επειδή πιστεύουμε
στην... ανταπόδοση. «Τι λέτε, αν εγώ... τότε εσείς!..». Αλληλοθυμιάτισμα,
λέγεται αυτό.
γ) Εάν δυσκολεύεσαι να συγχαρείς
άλλους για την επιτυχία τους και μέσα σου νιώθεις παράξενα, είναι ώρα να πέσεις
στα γόνατα. Ζήτησε ο Θεός να σ' απαλλάξει από την αυτοπροβολή και την υποτίμηση
των άλλων. Μη ξεχνάς ποτέ ότι «η αγάπη συγχαίρει τη αλήθεια» (Α’ Κορ.ιγ:6).
δ) Το παραπάνω, μπορεί να 'ναι κι ένα
πρόβλημα, ταυτόχρονα ψυχολογικό και πνευματικό. Μερικοί, λόγο ίσως παιδικών
ψυχικών τραυματισμών (το περιβάλλον τους δεν τους πρόσεξε, δεν τους έδωσε
αγάπη), μεγάλωσαν σε κλίμα ανασφάλειας κι ανάπτυξαν μια προσωπικότητα...
σφουγγαριού. Δεν μπορούν να δώσουν. Θέλουν πάντα να παίρνουν. Σοβαρό εμπόδιο
για κάθε συμβίωση - να θέλεις όλοι και πάντα να σου δίνουν, να επιδιώκεις
παντού και πάντοτε να 'σαι το κέντρο. Όμως ο Χριστός, αν ταπεινά Του το
ζητήσεις, θα σε βοηθήσει. Εκείνος κάνει «τα πάντα νέα» (Β’ Κορ.ε:17).
