Η προέλευση των Χριστουγέννων

Σχεδόν όλες οι Βιβλικές αρχές και οι μη εκκλησιαστικοί ιστορικοί συμφωνούν ότι ο εορτασμός της γέννησης του Χριστού δεν μπήκε στην εκκλησία παρά μόνο μετά από εκατοντάδες χρόνια μετά την εποχή που ζούσε ο Ιησούς. Αυτό συνέβη τον 5^ο αιώνα, όταν η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία διέταξε να εορταστεί αυτή η ημέρα. Επιπλέον, η εκκλησία κατεύθυνε ώστε αυτή γιορτή να πραγματοποιείται την ίδια μέρα που οι ειδωλολάτρες γιόρταζαν την παγανιστική γιορτή που ήταν αφιερωμένη στη λατρεία του θεού ήλιου.   

Η σχέση μεταξύ των Χριστουγέννων και μιας ποικιλίας ειδωλολατρικών πρακτικών είναι απόλυτα τεκμηριωμένη. Όχι μόνο η ημέρα, αλλά και τα σύμβολα, συνδέονται στενά με θρησκευτικές πρακτικές του ειδωλολατρικού κόσμου.

Ο εορτασμός των Χριστουγέννων είναι στενά συνδεδεμένος με την ελληνική λατρεία του θεού Διόνυσου (που ονομάζεται επίσης Βάκχος). Οι Έλληνες απέτιναν φόρο τιμής στο Βάκχο, με μια γιορτή που φέρει το όνομά του (όργια).

Ήταν περίπου στις 21 Δεκεμβρίου που οι αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν αυτό που εμείς ξέρουμε σαν όργια ή εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του Διονύσου, Θεού του κρασιού. Στα πανηγύρια αυτά οι άνθρωποι παραδιδόταν σε τραγούδια, χορούς και άλλα γλέντια που περνούσαν συχνά τα όρια της ευπρέπειας και της τάξης.

Οι Ρωμαίοι γιόρταζαν ανάλογα τα Σατουρνάλια κατά την ίδια περίοδο, της σημερινής γιορτής των Χριστουγέννων.

.. .τα Σατουρνάλια, γινόταν προς τιμή του Κρόνου, του Θεού του χρόνου, ξεκινούσαν στις 17 Δεκεμβρίου και συνεχιζόταν για επτά ημέρες. Κι αυτά συχνά κατέληγαν σε ταραχές και αναταραχή. Ως εκ τούτου τα Σατουρνάλια απέκτησαν κακή φήμη στους έσχατους καιρούς.

Γιατί 25 Δεκεμβρίου;

 
Σήμερα, ο περισσότερος κόσμος γιορτάζει τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Ωστόσο, η πραγματική ημερομηνία της γέννησης του Χριστού δεν μπορεί να προσδιοριστεί με απόλυτη βεβαιότητα. Υπάρχει, ωστόσο, ισχυρή βιβλική απόδειξη που δείχνει ότι ο Ιησούς γεννήθηκε το φθινόπωρο. Όσο για τον εορτασμό της 25ης Δεκεμβρίου, κι αυτό έχει τις ρίζες του στον ειδωλολατρικό κόσμο.

Η 25^η Δεκεμβρίου αναφέρεται για πρώτη φορά σε έγγραφα σαν ημέρα των Χριστουγέννων, το 324 μ.Χ. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Ιουστινιανός [γύρω στο 500] την αναγνώρισε σαν επίσημη αργία. Μια παλιά ρωμαϊκή γιορτή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην επιλογή αυτής της συγκεκριμένης ημέρας. Στις 25 Δεκεμβρίου, στην αρχαία Ρώμη, γιόρταζαν τα γενέθλια του ανίκητου (Dies Natali Invictus), την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου και την ίδια στιγμή, την τελευταία ημέρα των Σατουρναλίων, που από καιρό είχε εκφυλιστεί σε μια αχαλίνωτη εβδομάδα καρναβαλιού...

Η Εγκυκλοπαίδεια Britannica προσθέτει μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία όσον αφορά στην 25^η Δεκεμβρίου σαν γιορτή των Χριστουγέννων. Αυτή η μέρα δεν συμπίπτει μόνο με την ρωμαϊκή γιορτή των Σατουρναλίων, αλλά και άλλες παγανιστικές θεότητες είναι άμεσα συνδεδεμένες με αυτήν την ημερομηνία.

... Στο ρωμαϊκό κόσμο, τα Σατουρνάλια ήταν μια περίοδο ευθυμία και ανταλλαγή δώρων. 25 Δεκεμβρίου ήταν επίσης θεωρείται ως η ημερομηνία γέννησης του Θεού ιρανική μυστήριο, Mithra, ήλιο της δικαιοσύνης. Σχετικά με το νέο έτος της Ρωμαϊκής οικίες κοσμούνται με την πρασινάδα και φώτα και δόθηκαν δώρα στα παιδιά. Σε αυτές τις εορτές προστέθηκαν τα γερμανικά και Celtic Yule έθιμα... Τροφίμων και καλή υποτροφία, Yule log και Yule κέικ, πρασίνου και ελάτης δέντρο, δώρα και Χαιρετισμοί όλοι μνημονεύεται διαφορετικές πτυχές του αυτό εορταστική περίοδο. Φωτιές και φώτα, σύμβολα της ζεστασιάς και της μεγαλύτερης διάρκειας ζωή πάντα έχουν συνδεθεί με το Φεστιβάλ χειμώνα, τόσο ειδωλολατρική και Χριστιανός. (Τόμος ΙΙ, 1973)

Τα Χριστούγεννα είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα με γιορτές που γινόταν στο αρχαίο ρωμαϊκό κόσμο, που αν ένας Ρωμαίος πολίτης εκείνης της εποχής αναστηνόταν από τους νεκρούς σήμερα, αμέσως θα αναγνώριζε τα σημερινά Χριστούγεννα σαν τις ίδιες γιορτές που γιόρταζαν τότε, αιώνες πριν.

  
Είναι σαφές από τις ιστορικές αναφορές ότι τα Χριστούγεννα έχουν τις ρίζες τους στους προ-χριστιανικούς χρόνους και γιορταζόταν από τον ειδωλολατρικό κόσμο για αιώνες μετά το θάνατο του Χριστού. Αυτή η ημέρα στη συνέχεια υιοθετήθηκε από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τον πέμπτο αιώνα. Ωστόσο, παραμένει ένα πολύ σημαντικό ερώτημα: Από που πήραν οι ειδωλολάτρες τις ιδέες για μια τέτοια γιορτή;

Ο πύργος της Βαβέλ

Σχεδόν όλες οι ειδωλολατρικές πρακτικές έχουν την πηγή τους στην πόλη της Βαβυλώνας, τον καιρό του Νεμβρώδ. Ο Νεμβρώδ, ήταν εγγονός του Χαμ, γιου του Νώε (Γεν.ι:6-8). Ήταν ο ιδρυτής της Βαβυλώνας (εδ.10). Ο Νεμβρώδ έφτιαχνε πόλεις αντί να βγει και να κατακυριεύσει τη γη, όπως είχε προστάξει ο Θεός το Νώε. Ένα από τα επιτεύγματα του Νεμβρώδ ήταν το χτίσιμο του πύργου της Βαβέλ. Κάποιοι πιστεύουν ότι το έκανε αυτό για να προστατεύσει τους ανθρώπους από την πιθανή απειλή ενός νέου κατακλυσμού από τον Θεό. Οι Γραφές αποκαλύπτουν ότι ο Νεμβρώδ ήταν «ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Κυρίου» (Γέν.ι:9). Η λέξη «ενώπιον» καλύτερα μεταφράζεται «ενάντια» και είναι σαφές ότι έγινε ο πρώτος δικτάτορας μετά τον κτκλυσμό. Το όνομα «Νεμβρώδ» προέρχεται από την εβραϊκή λέξη «Μαράντ» που κυριολεκτικά σημαίνει «αυτός που επαναστατεί. Αρχαίες παραδόσεις σχετικά με αυτόν τον  αποστάτη ηγέτη, δείχνουν ότι επαναστάτησε εναντίον του Θεού, και έτσι δημιουργήθηκε η αποστασία σε όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Νεμβρώδ παντρεύτηκε τη μητέρα του, Σεμίραμις.

Στη συνέχεια, μετά το θάνατο της Σεμίραμις, άρχισε να διδάσκει ότι ο γιος της είχε μετενσαρκωθεί με τη μορφή ενός μεγάλου αειθαλούς δέντρου που υποτίθεται ότι ξεπήδησε από ένα νεκρό κούτσουρο. Κάθε επέτειο των γενεθλίων του Νεμβρώδ, στις 25 Δεκεμβρίου, η Σεμίραμις θα επισκέπτεται αυτό το αειθαλές δέντρο, αξιώνοντας ότι ο Νεμβρώδ θα έχει αφήσει εκεί δώρα γι’ αυτήν.

Μέσα από την πολιτική και τη χρησιμοποίηση του ονόματος του γιου της, η Σεμίραμις έγινε η βασίλισσα της Βαβυλώνας, του οίκου των Χαλδαϊκών μυστηρίων. Θεωρείτο επίσης η «βασίλισσα του ουρανού» και «η μητέρα του άγιου γιου». Μετά από γενεές ειδωλολατρικών πρακτικών και παραδόσεις, ο Νεμβρώδ άρχισε να θεωρείται σαν γιος του Βάαλ, του Θεού ήλιου. Αυτός και η μητέρα του έγιναν οι ανώτερες οντότητες λατρείας σαν η Madonna και το παιδί.

Αυτή η πίστη και η πρακτική εξαπλώθηκε στην Αίγυπτο, όπου τα ονόματα των θεών ήταν Ίσις και του Όσιρις. Ο γιος Όσιρις γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου. Στην Ασία ήταν η Κυβέλη και ο Άττις. Στη Ρώμη ονμάστηκαν Φορτούνα και Δίας. Σε όλο τον κόσμο βρίσκουμε ακόμα τα απομεινάρια της λατρεία της μητέρας με το παιδί, αυτή την ημέρα. Δεν είναι καμία έκπληξη λοιπόν ότι το ίδιο σύστημα εξακολουθεί να υφίσταται στο τέλος των καιρών. Ονομάζεται «Μυστήριον Βαβυλών» (Αποκ.ιζ:5). Έχει μεταμφιεστεί φοβερά σαν χριστιανικό και εξακολουθεί να εφαρμόζεται στον εορτασμό των Χριστουγέννων.

Περισσότερες πληροφορίες:

http://epistoligr.blogspot.gr/2011/12/blog-post.html#axzz3MKkxsnPt

http://epistoligr.blogspot.gr/2012/12/blog-post_1401.html#axzz3MKkxsnPt

http://epistoligr.blogspot.gr/2011/12/blog-post_804.html#axzz3MKkxsnPt

http://epistoligr.blogspot.gr/2011/12/blog-post_1689.html#axzz3MKkxsnPt

http://epistoligr.blogspot.gr/2012/12/blog-post_7831.html#axzz3MKkxsnPt

http://epistoligr.blogspot.gr/2011/08/blog-post_26.html#axzz3MKkxsnPt

http://epistoligr.blogspot.gr/2013/12/blog-post_8.html#axzz3MKkxsnPt

http://epistoligr.blogspot.gr/2012/12/blog-post_4254.html#axzz3MKkxsnPt

http://epistoligr.blogspot.gr/2013/12/blog-post_2369.html#axzz3MKkxsnPt

http://epistoligr.blogspot.gr/2012/12/21.html#axzz3MKkxsnPt

http://epistoligr.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2921.html#axzz3MKkxsnPt

http://epistoligr.blogspot.gr/2011/12/blog-post_4580.html#axzz3MKkxsnPt

http://epistoligr.blogspot.gr/2012/01/blog-post_9270.html#axzz3MKkxsnPt