Δύναμη για να Συνεχίσουμε το Ταξίδι

Μια από τις μεγαλύτερες βιβλικές φυσιογνωμίες της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο προφήτης Ησαΐας. Η κλήση του στο προφητικό λειτούργημα πραγματοποιήθηκε το 740 π. Χ., τη χρονιά δηλαδή που ο βασιλιάς Οζίας πέθανε. Ο Θεός τον κάλεσε να υπηρετήσει σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της ιστορίας του λαού Ισραήλ. Δυσκολότατη περίοδος, γιατί εσωτερικά υπήρχε πνευματική παρακμή και εξωτερικά η χώρα κινδύνευε από την επικείμενη εισβολή των Βαβυλωνίων.

Μια γρήγορη ανάγνωση του πρώτου κεφαλαίου του βιβλίου του προφήτη Ησαΐα μας βοηθάει να κατανοήσουμε το μέγεθος της πνευματικής αποσύνθεσης των Ισραηλιτών και αν απλά συλλογισθούμε την καταστροφή που ακολούθησε, την πικρή αιχμαλωσία, τους θανάτους και τους βιασμούς των κατοίκων της ένδοξης πόλης που τελικά έπεσε στα χέρια των άγριων και αιμοδιψών κατακτητών, τότε διαπιστώνουμε τη δυσμενή διακονική θέση του προφήτη.

Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της σύγχυσης, του πόνου, της αποθάρρυνσης, της ανασφάλειας, της απογοήτευσης και του φόβου για την ίδια του τη ζωή, ο Ησαΐας λαμβάνει ένα μοναδικό σε αξία μήνυμα από τον Κύριο που αποδέκτη του είχε κι έχει το λαό του Θεού, δηλαδή εμάς, ‘‘Δέν ἐγνώρισας; δέν ἤκουσας, ὅτι ὁ αἰώνιος Θεός, ὁ Κύριος, ὁ Ποιητὴς τῶν ἄκρων τῆς γῆς, δέν ἀτονεῖ καὶ δέν ἀποκάμνει; δέν ἐξιχνιάζεται ἡ φρόνησις αὐτοῦ. Δίδει ἰσχὺν εἰς τοὺς ἠτονημένους καὶ αὐξάνει τὴν δύναμιν εἰς τοὺς ἀδυνάτους. Καὶ οἱ νέοι θέλουσιν ἀτονήσει καὶ ἀποκάμει, καὶ οἱ ἐκλεκτοὶ νέοι θέλουσιν ἀδυνατήσει παντάπασιν· ἀλλ' οἱ προσμένοντες τὸν Κύριον θέλουσιν ἀνανεώσει τὴν δύναμιν αὑτῶν· θέλουσιν ἀναβῆ μὲ πτέρυγας ὡς ἀετοί· θέλουσι τρέξει καὶ δὲν θέλουσιν ἀποκάμει· θέλουσι περιπατήσει καὶ δὲν θέλουσιν ἀτονήσει’’, Ησ.μ:28-31.

Είναι ένα μήνυμα ελπίδας και ενθάρρυνσης για τον πάσχοντα πιστό. Είναι ένα μήνυμα στήριξης και τόνωσης για το παιδί του Θεού, τα χέρια του οποίου είναι κουρασμένα και τα γόνατα παραλυμένα, Εβρ.ιβ:12. Ένα μήνυμα τρυφερής αγάπης για το καλάμι που επικίνδυνα έχει ραγίσει και το λυχνάρι που τρεμοσβήνει καπνίζοντας, Ματθ.ιβ:20. Σε λίγο θα σβήσει και όλα φαίνεται ότι θα τελειώσουν. Οι λαμπάδες της ψυχής τρεμοσβήνουν, γιατί φυσούν αγέρες δυνατοί και επικίνδυνοι.

Όλοι περνάμε μέσα από πολύ σκοτεινά, δύσκολα και ανηφορικά μονοπάτια. Όλοι κάποια στιγμή θα λυγίσουμε κάτω από το τεράστιο φορτίο των πιέσεων, των δοκιμασιών, της αρρώστιας, της αναπάντεχης κρίσης και θα θελήσουμε να τα παρατήσουμε, να εγκαταλείψουμε τη δύσκολη προσπάθεια. Αν έτσι νιώθεις, δηλαδή, εξασθενημένος, εξαντλημένος και αποκαμωμένος τότε το Ησ.μ:28-31 είναι το καλύτερο δώρο, το καλύτερο φάρμακο του ουράνιου γιατρού για την κουρασμένη και αποθαρρυμένη καρδιά σου.

Στο 27^ο εδάφιο του 40^ου κεφαλαίου του προφήτη Ησαΐα ο λαός εκφράζει το πικρό του παράπονο: ‘‘Εμείς υποφέρουμε και ο Θεός αδιαφορεί. Δε νοιάζεται, γι’ αυτό και δεν ενεργεί, δεν κάνει κάτι’’. Τα εδάφια 28-31 περιέχουν την απάντηση του προφήτη.

Σημειώστε στην ευρύτερη περικοπή μας 3 τεράστιες, τρομακτικά μεγάλες αντιθέσεις:

α) Το ασάλευτο αστρικό στερέωμα από τη μία, εδ.26, ο ευμετάβλητος άνθρωπος από την άλλη.

β) Ο ακούραστος Θεός από τη μία, εδ.28, ο κουρασμένος και εξασθενημένος άνθρωπος από την άλλη.

γ) Η δύναμη και η ισχύς που εξασκείται στο σύμπαν από τη μία, η δύναμη που χορηγείται στον άνθρωπο ώστε να ενισχυθεί και να ανορθωθεί από την άλλη. Ο Θεός που δημιούργησε το σύμπαν και το κυβερνάει, ο Θεός που φροντίζει η γη μας να τρέχει με περίπου 108.000 χιλιόμετρα την ώρα, είναι ο Θεός που νοιάζεται για τον άνθρωπο και θα φροντίσει ώστε οι υποσχέσεις του 31^ου εδαφίου να πραγματοποιηθούν με απόλυτη ακρίβεια. Ποιες είναι αυτές;

‘‘θέλουσιν ἀναβῆ μὲ πτέρυγας ὡς ἀετοί’’

Υπάρχουν περιστατικά στη ζωή μας για τα οποία η λύση δεν είναι να το βάλουμε στα πόδια, αλλά να πετάξουμε, να ανυψωθούμε πάνω από αυτά. Ο Κύριος υπόσχεται πως θα μας χορηγήσει τα φτερά του αετού, ώστε να ανυψωθούμε χιλιόμετρα πάνω από τη γη, να πλησιάσουμε κοντά Του, και από εκεί ψηλά, από τα μπαλκόνια του ουρανού, έχοντας πλέον την προοπτική και τη θέα του ουρανού, τα κιάλια του ουρανού, οι υποθέσεις μας εδώ στη γη, οι σκόλοπες, τα καμίνια και οι ανηφόρες, θα φαίνονται τόσο μικρά, απελπιστικά μικρά και επουσιώδη για να μας στενοχωρήσουν, τρομάξουν και κλέψουν τη χαρά μας.

Πρέπει πάντοτε να ελπίζουμε και ποτέ να μην απελπιζόμαστε. Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται η απελπισία. Κι όταν δεν υπάρχει στον ορίζοντα κάποια λύση, κι όταν τα πράγματα δυσκολεύουν αφάνταστα, ακόμα και τότε, ειδικά δε τότε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, καλούμαστε να ελπίζουμε στις θαυμαστές επεμβάσεις του Κυρίου.

Τι είναι οι περιστάσεις; Περιστάσεις είναι εκείνα τα άσχημα και δυσάρεστα πράγματα που βλέπουμε και μας τρομάζουν όταν πάρουμε τα μάτια μας από το Θεό. Αν βλέπεις το Θεό μέσα από τις περιστάσεις, τότε ο Θεός σου θα είναι απελπιστικά μικρός, ανίσχυρος και απόμακρος. Εάν όμως κοιτάζεις με πίστη στις περιστάσεις με τα μάτια του Θεού, τότε θα πλησιάσεις κοντά Του και θα γνωρίσεις το μεγαλείο Του.

‘‘θέλουσι τρέξει καὶ δὲν θέλουσιν ἀποκάμει’’

Εδώ, η μια κρίση διαδέχεται την άλλη. Για παράδειγμα, έχεις δουλέψει σκληρά σχεδόν ολόκληρη την ημέρα και επιστρέφοντας στο σπίτι σου κατακουρασμένος σε ειδοποιούν ότι ο πρώτος σου ξάδελφος είχε ένα ατύχημα και σε περιμένει επειγόντως στο νοσοκομείο. Το παιδί σου μόνιμα παραπονιέται ότι το παραμελείς, η γυναίκα σου ότι δεν τη βοηθάς όσο θα έπρεπε στο σπίτι και ο ποιμένας γκρινιάζει γιατί δεν εκκλησιάζεσαι συχνά και δεν διακονείς στην τοπική εκκλησία που σε χρειάζεται τόσο πολύ.

Το αυτοκίνητο θέλει αρκετά χρήματα για να επισκευαστεί, οι λογαριασμοί ήταν όλοι ιδιαίτερα φουσκωμένοι τελευταία και τις προάλλες ψηλάφισες κάτι παράξενο στο σώμα σου, πράγμα που σε γέμισε με φόβους και ανησυχίες.

Κι όμως, ανεξήγητο πως, παρόλο το τρέξιμο, την κούραση, τα πάμπολλα εμπόδια, δεν αποκάμουμε και δεν εξασθενούμε. Σε αυτές τις ώρες των έκτακτων αναγκών, απελευθερώνεται στα σώματά μας ουράνια δύναμη και εμείς εκστατικοί συνεχίζουμε, γιατί για μια ακόμα φορά τρέξαμε με επιτυχία και διανύσαμε μια δυσκολότατη απόσταση χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε πως αυτό πραγματοποιήθηκε.

‘‘θέλουσι περιπατήσει και δεν θέλουσιν ατονήσει’’

Ίσως, κατά μία έννοια, αυτό είναι δυσκολότερο από τα προηγούμενα δύο, γι’ αυτό και αναφέρεται τελευταίο. Το θέμα μας εδώ είναι η καθημερινή ρουτίνα της ζωής. Τίποτα το ρομαντικό ή το συγκινητικό δεν σου συμβαίνει, τίποτα το υπερφυσικό κι όμως πρέπει ασταμάτητα, χωρίς χρονοτριβή, να συνεχίσεις ακάθεκτος και δοξολογικά την ανηφορική σου πορεία.

Ο πονοκέφαλος του δύστροπου προϊστάμενου είναι μόνιμος και καθημερινός. Η δουλειά σου ανιαρή και άχαρη. Η κίνηση στους δρόμους και σήμερα τρομερή και αφόρητη, ο γείτονας, ως συνήθως, ζόρικος και απαιτητικός. Η δε ζωή μάλλον άχρωμη, σπίτι, δουλειά, εκκλησία, σπίτι, δουλειά και πάλι εκκλησία.

Ο Κύριος υπόσχεται ότι κάποιες φορές θα σε βοηθήσει να πετάξεις, κάποιες άλλες να τρέξεις και ακόμα, σε καθημερινή βάση, να συνεχίσεις το περπάτημά σου. Αν πέσεις θα σε σηκώσει και θα σε στηρίξει για να συνεχίσεις. Όλα αυτά θα τα κάνει αποκλειστικά Εκείνος. Είναι δική Του ευθύνη και δική Του δουλειά. Κάτι όμως πολύ σημαντικό πρέπει να κάνουμε και εμείς. Πρέπει να μάθουμε να τον προσμένουμε.

‘‘Οι προσμένοντες’’. Όχι όλοι, αλλά οι προσμένοντες. Γι αυτούς μοναχά είναι οι συγκεκριμένες υποσχέσεις. Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων τις καρπώνεται. Η λέξη δεν περιγράφει την παθητική αναμονή του μπερδεμένου και άβουλου πιστού. Σιγά-σιγά βουλιάζω, χάνομαι, αν λοιπόν θέλει να κάνει κάτι ο Θεός, ας το κάνει. Η λέξη είναι συνώνυμη σε στάση και διάθεση με τη λέξη πιστεύω στην Καινή Διαθήκη.

Υπογραμμίζει την ολοκληρωτική εξάρτηση μας από το Θεό και τη συγκατάβασή μας Εκείνος να αποφασίζει για εμάς . Υπογραμμίζει ακόμα την αβαρυγκόμιστη αναμονή μας ώστε Εκείνος να ενεργήσει, έχοντας ήδη ξεκαθαρίσει στο νου μας ότι δεν βασιζόμαστε στις δυνάμεις μας ούτε βέβαια στις δυνάμεις και την αγχίνοια των χωματένιων υπάρξεων που είναι γύρω μας, Ιερ.17:5,7. Οι υπερδυνάμεις του κόσμου συγκρινόμενες με τον Κύριο των δυνάμεων στην πραγματικότητα είναι .. υποδυνάμεις.

Η λέξη περιγράφει κάποιον που ελπίζει και εμπιστεύεται το Θεό. Περιγράφει τον άνθρωπο που υπομονετικά προσδοκά την επέμβασή Του. Κάποιον που προσδοκά εμπιστευόμενος. Κάποιον που, επειδή εμπιστεύεται, περιμένει καρτερικά με ζωηρή ελπίδα και επιμονή, Ησ.30:15, 18. Περιμένει στην παρουσία του Κυρίου προσευχόμενος και λατρεύοντας, Ψαλμ.55:17. Περιμένει διαβάζοντας εκατοντάδες φορές, ξανά και ξανά, τις καταπληκτικές Του υποσχέσεις. Σε αυτό το κλίμα λειτουργεί και ευδοκιμεί η λέξη προσμένοντες.

Έτσι η κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που εγκατέλειψε τις αγωνιώδεις προσπάθειές της και στράφηκε καρτερικά και αποκλειστικά στο Θεό με απόλυτη εμπιστοσύνη, θα απολαύσει ένα μοναδικό σε αξία και σπουδαιότητα θαύμα, ‘‘θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών’’. Η λέξη ‘‘ανανεώσει’’ χρησιμοποιείται για την αλλαγή των ενδυμάτων στη Γεν.35: 2. Ο Κύριος θα ανανεώσει τη δύναμή μας. Αυτός που υποσχέθηκε ότι η δύναμή μας θα είναι όση ακριβώς και οι ημέρες μας, Δευτ. 33: 25, θα μας χορηγήσει δύναμη που θα καλύπτει τις απαιτήσεις της ημέρας, δύναμη αντίστοιχη με τα φορτία και τις δυσκολίες της ημέρας.

Ο Κύριος παρόλες τις αντιξοότητες και τις σκληρές δοκιμασίες, θα σου δώσει τη δύναμη που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις με επιτυχία το ταξίδι. Ένα ταξίδι, όχι προς το άγνωστο Χ αλλά προς το γνωστό Χ, τον Ιησού Χριστό, τον σωτήρα των ψυχών μας. Αρκεί, βέβαια, να στραφείς σε Εκείνον και μόνο σε Εκείνον με απόλυτη εμπιστοσύνη. Τότε θα πετάξεις ψηλότερα, θα τρέξεις γρηγορότερα, θα βαδίσεις μακρύτερα.

Τον εμπιστεύεσαι; Αυτό σημαίνει πιστεύω στο Θεό. Πίστη στον Πιστό.

Θα ακουμπήσεις όλες τις υποθέσεις σου στα Παντοδύναμα χέρια Του;

Εύχομαι ολόψυχα αυτό ακριβώς να κάνεις.

Τη δύναμη και όχι την άνεση ζητώ από την πίστη  

Έλλεν Κέλλερ (Χριστιανή συγγραφέας, τυφλή και κωφάλαλη)