Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ
Η σημασία της λέξης «ποιμένας» είναι
«βοσκός» και «τροφοδότης». Ο προφήτης Ιερεμίας μίλησε γι’ αυτή τη διακονία:
Ιερ.γ:15 και θέλω σας δώσει
ποιμένας επ’ αυτά κατά την καρδίαν μου, και θέλουσι σας ποιμάνει εν γνώσει και
συνέσει.
Ιερ.κγ:4 και θέλω καταστήσει
ποιμένας επ’ αυτά, και θέλουσι ποιμαίνει αυτά και δεν θέλουσι φοβηθή πλέον,
ουδέ τρομάξει, ουδέ εκλείψει, λέγει Κύριος.
Η κύρια υποχρέωσή του είναι να θρέψει πνευματικά το
ποίμνιο. Ο Ιησούς διέταξε μια φορά τον Πέτρο να “βόσκει τα αρνιά Του“ και
δεύτερη φορά πάλι “βόσκε τα αρνιά μου”. Ο Πέτρος λυπήθηκε που ο Ιησούς τον
ρώτησε τρεις φορές “Αγαπάς με;” όμως
ήταν μια αλήθεια που ο Ιησούς ήθελε να χαραχτεί ανεξίτηλα μέσα στην καρδιά του
Πέτρου και γι’ αυτό τον λόγο την επανέλαβε
τρεις φορές και του είπε τρεις φορές “βόσκε
τα πρόβατά μου”. Ο Πέτρος έμαθε καλά
το μάθημά του και αργότερα ήταν ικανός να προτρέψει τους πρεσβύτερους. Α’ Πέτρ.ε:2 ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιο του Θεού.... Το σπουδαιότερο έργο
του ποιμένα είναι να διδάξει, να καθοδηγήσει και να προτρέπει σαν πατέρας το
ποίμνιο. Η ευθύνη του είναι να επιβλέπει και να προσέχει την πνευματική
κατάσταση της εκκλησίας (Εφεσ.δ: 11-16).
Για να μπορεί να τρέφει
πνευματικά το ποίμνιο, πρέπει να είναι διαρκής σπουδαστής. Δεν θα μπορεί να
θρέψει άλλους αν πρώτα δεν τραφεί ο ίδιος. Δεν μπορεί να δώσει στους άλλους να
καταλάβουν κάτι που ο ίδιος δεν έχει κατανοήσει. Ούτε μπορεί να διδάξει άλλους
κάτι που ο ίδιος πρώτα δεν έχει μάθει και έχει ζήσει.
Μια από τις μεγαλύτερες ανάγκες στη
σημερινή εκκλησία είναι ποιμένες με θεία κλήση που θα ποιμάνουν το ποίμνιο του
Θεού. Κήρυκες υπάρχουν πολλοί και άνδρες ικανοί με ταλέντο και εκπαιδευμένοι,
που μπορούν να ικανοποιήσουν και να επιβληθούν σε ένα ακροατήριο με την ευγλωττία
και την προσωπικότητά τους. Όμως λίγοι είναι εκείνοι που θα δώσουν πραγματικά
με προθυμία τη ζωή τους για το ποίμνιο. Ποιμένες που θα έχουν την καρδιά του
Θεού και που θα είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για να ποιμάνουν το
ποίμνιο του Θεού δεν είναι και πολλοί. Ευτυχισμένη είναι εκείνη η συνάθροιση,
που έχει για ποιμένα της έναν άνθρωπο που θα είναι κάτι περισσότερο από ένας
απλός κήρυκας ή ηγέτης, που θα συνδυάζει αυτά τα προσόντα με το χάρισμα που
δίδει ο Θεός να είναι πνευματικός πατέρας για το ποίμνιο. Α’ Κορ.δ:15 ”Διότι εάν έχητε μυρίους παιδαγωγούς εν
Χριστώ, δεν έχετε όμως πολλούς πατέρας”.
Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Εφεσ.δ:11 ”Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους,
άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και
διδασκάλους”.
Από τις πολλές φάσεις και κλήσεις
της χριστιανικής διακονίας το έργο και η διακονία του ποιμένα είναι εξαιρετικά
ζωτικής σημασίας. Ο Ίδιος ο Ιησούς έχει θέσει ποιμένες μέσα στην εκκλησία για
να υπηρετούν τον λαό Του. Στην επιστολή προς Εφεσίους δ:11-16 το έργο του ποιμένα
ορίζεται ως εξής:
·
Τελειοποίηση των αγίων.
·
Έργο της διακονίας.
·
Οικοδομή του σώματος του Χριστού.
Η εκκλησία όταν βρίσκεται σε
τέτοια πνευματική κατάσταση, θα αυξάνει φυσιολογικά σε αγάπη. Με άλλα λόγια, αν
ο ποιμένας πετύχει να φέρει την εκκλησία στην κατάλληλη κατάσταση εν Χριστώ, οι
ψυχές θα αισθάνονται ότι είναι σαν μια οικογένεια και ”ο Κύριος θα προσθέτει καθ’ ημέραν στην εκκλησία τους σωζομένους” (Πράξ.β:47).
Πολλές φορές χρειάζεται
πραγματική προσπάθεια, αρκετό χρόνο και προσευχή για να συνεχίσουν οι πιστοί να
βαδίζουν το ίσιο και στενό μονοπάτι, να μπορέσει ο ποιμένας να τους οδηγήσει σε
βαθύτερη πνευματική ζωή και να παρακολουθεί τις ψυχές ώστε να μην τις πλανήσει
ο εχθρός. Το να κρατηθεί μια ψυχή στην ευθεία οδό του Κυρίου είναι πιο
σημαντικό από το να επιστρέψει μια καινούρια ψυχή στο Χριστό.
Η αποστασία του λαού του Θεού
είναι η αιτία που προσθέτει λύπη και βάρος στον ποιμένα, κάνει τα μαλλιά του να
ασπρίσουν και το μέτωπο να γεμίσει ρυτίδες. Και είναι για το πρόβατο εκείνο που
παραστράτισε, που χρειάζεται να μείνει
άγρυπνος και να αγωνιστεί στην προσευχή πολλές ώρες. Όταν οι πιστοί
βαδίζουν σωστά με το Θεό, είναι πολύ απλό να καλεί αμαρτωλούς να δώσουν την
καρδιά τους στον Κύριο, γιατί κάθε παιδί του Θεού αποτελεί μια επιρροή προς το
καλό. Από την άλλη μεριά κάθε αποστάτης παίρνει μαζί του στον λάκκο της
αποστασίας πολλές ψυχές, που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν είχε μείνει στην
πίστη και στην αλήθεια.
Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ
Ιωάν.ι:11 ο ποιμήν ο καλός
την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.
Τα μεγαλύτερα χαρακτηριστικά ενός
ποιμένα είναι: αγάπη και θυσία. Ο ποιμένας πρέπει να οδηγείται από το πνεύμα
και το παράδειγμα του Αρχιποιμένα. Ο Αρχιποιμένας πέθανε για το ποίμνιο και
αυτό το πνεύμα της θυσίας πρέπει να υπάρχει στην καρδιά κάθε ποιμένα που είναι
πλήρης πνεύματος Αγίου.
Ματθ.ι:39 ”Όστις εύρη την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν
και όστις απολέσει την ζωήν αυτού δι’ εμέ, θέλει ευρεί αυτήν”.
Ιωάν.ιβ:2 “Εάν ο κόκκος του
σίτου δεν πέση εις την γήν και αποθάνη αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνη,
πολύν καρπόν φέρει”.
Ο ποιμένας πρέπει να έχει μια
καρδιά πλήρη αγάπης για το ποίμνιο. Στο έργο του αυτή η “δύναμη αγάπης” θα τον
βοηθήσει περισσότερο από κάθε τι άλλο. Οι περισσότεροι άνθρωποι αγγίζονται πολύ
πιο εύκολα με την αγάπη και στοργή, παρά μέσω της διανόησης. Οι άνθρωποι
ψάχνουν για αγάπη, συμπάθεια, συμπόνια, κατανόηση και υπομονή. Είναι έργο του
ποιμένα να προσπαθήσει να καταλάβει τους αγώνες τους και τις μάχες τους, ώστε
να μπορεί καλύτερα να τους βοηθήσει σ’ όλα τα προβλήματά τους.
Γι’ αυτό το λόγο, ο ποιμένας
πρέπει να ζει στο ίδιο επίπεδο και με τα ίδια κριτήρια όπως και η εκκλησία του.
Για λόγους εντελώς προφανείς, πρέπει να είναι έγγαμος με ένα τουλάχιστον παιδί.
Μόνο ένας γονέας μπορεί να καταλάβει τα προβλήματα των γονέων και να τους συμβουλεύσει
και καθοδηγήσει με πνεύμα αγάπης και συμπόνιας.
