«γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της
φιλαδελφίας» (Ρωμ.ιβ:10)
Την αδελφική σχέση οι περσότεροι από
μας την έχουμε γευτεί και εξακολουθούμε να τη ζούμε. Ανέφελη στα μικρά παιδικά
χρόνια. Με τα προβλήματά της, αργότερα. Κάποτε η ένταση, κινδύνεψε να φέρει τη
ρήξη. Τα σύννεφα να σκεπάσουν τον όμορφο δεσμό. Όμως, τελικά κέρδισε η σχέση
του αίματος. Νίκησε και θριάμβευσε ο δεσμός της αγάπης. Τ' αδέλφια ό,τι και να
'γινε, παράμειναν αδέλφια. Το «αδελφός», αποδείχτηκε πιο μεγάλο από το συμφέρον,
την παρεξήγηση, τη μπόρα.
Η
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Τα προβλήματα των αδελφικών μας εν
Χριστώ σχέσεων αρχίζουν από κει που αδυνατούμε ή αδιαφορούμε, να
συνειδητοποιήσουμε ότι οι ομόπιστοί μας, ανήκουν στην ίδια οικογένεια που κι εμείς
μπήκαμε με την επιστροφή μας στον Χριστό.
«Οίκος
Θεού», είναι η Εκκλησία του Θεού (Α’ Τιμ.γ:15), στην οποία μπήκαμε. Κι ενώ
σε μια οποιαδήποτε ανθρώπινη οργάνωση μπορείς να 'σαι μέλος, δίχως κατ' ανάγκη
κάποιο δεσμό αίματος με τ' άλλα μέλη, ούτε άλλη οργανική σύνδεση, όμως στο
«Σώμα του Χριστού» (Α’ Κορ.ιβ:27) μπαίνεις με σχέση αίματος και γίνεσαι α) παιδί λυτρωμένο του Θεού (Ιωάν.α:12), β) αδελφός του Χριστού (Ματθ.κη:10, Εβρ.β:11) και γ) αδελφοί σου είναι όλοι που ανήκουν στον Χριστό (Α’ Ιωάν.γ:10).
Έχω ουσιαστικά και πρακτικά δεχθεί
τούτη την ευλογημένη θέση; Όταν έγινα «οικείος
του Θεού» (Εφες.β:19), είδα τους «οικείους
της πίστεως» (Γαλ.ς:10) σαν αδελφούς μου; Το πόσο ζω τούτη την ευλογημένη
πνευματική σχέση, θα ρυθμίσει τα αισθήματα αγάπης, στοργής, γλυκύτητας, ενδιαφέροντος, συνταύτισης με την πνευματική μου οικογένεια.
Η
«ΦΙΛΑΔΕΛΦΙΑ»
Όμορφη έννοια, που πώς να την
εκφράσουν οι άλλες γλώσσες! Μιλάει για τη διάθεση που κάθε πιστός πρέπει
προσωπικά και υπεύθυνα να 'χει, στο να α) προασπίζει και β) να προάγει τούτη τη θεμελιωμένη στο αίμα του Χριστού (Εφες.β:13) αδελφική
σχέση. Αυτός μας λύτρωσε και «δι' αυτού έχομεν αμφότεροι την είσοδον προς τον
Πατέρα δι' ενός Πνεύματος» (εδ.18).
Τούτο το πνεύμα πρέπει να 'ναι πνεύμα
φιλαδελφίας. Τούτη την «αδελφότητα»
καλούμαστε να «αγαπήσουμε» (Α’ Πέτρ.β:17).
Είναι η «εν τω κόσμω υμών αδελφότης»
(ε:9). Είναι η δική σου αδελφότητα. Δικό σου το προνόμιο ν' ανήκεις σ' αυτή.
Δική σου και η ευθύνη μ' αγάπη να την αγκαλιάσεις. Φιλαδελφία = φιλώ την αδελφότητα. Κι αν ναι, όπως τουλάχιστο και
στη σαρκική συγγένεια θα παραβλέψεις, θα ανεχθείς, θα συμπαρασταθείς, θα υπηρετήσεις.
Ο Πέτρος στην Β’ επιστολή του (α:5-8),
μας παρουσιάζει τη χριστιανική ζωή σαν μια οικοδόμηση, με θεμέλιο της την πίστη
και επιστέγασμα την αγάπη. Ανάμεσα στα υλικά που υψώνουν τους τοίχους, μάλιστα
πολύ κοντά στη στέγη... είναι η «Φιλαδελφία».
Και η εντολή «προσθέσατε».
Μήπως αδελφέ μου, στην πνευματική μας οικοδόμηση
ξεχάσαμε το αποφασιστικό τούτο λιθάρι!.. Έχουμε δηλαδή χρησιμοποιήσει τη
«γνώση» βέβαια, την «ευσέβεια» μάλλον, ξεχάσαμε όμως τη «φιλαδελφία»!.. Στους πιστούς της Θεσσαλονίκης, ο Παύλος «δεν έχετε χρείαν να σας γράφω περί της
φιλαδελφίας» (Α’ Θες.δ:9). Για μας!..
Να τώρα πρακτικοί τρόποι, με τους
οποίους θα μπορέσουμε να εκφράσουμε τούτη τη φιλοστοργία μας «εις αλλήλους»
Πρόσεξε τα τρία βήματα:
1. Ας πάρουμε στα σοβαρά το τι λέει η
Βίβλος πάνω στο θέμα τούτο. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα τις σαφείς προτροπές της.
α) «Περί δε της φιλαδελφίας... είσθε θεοδίδακτοι εις το να αγαπάτε αλλήλους»
(Α’ Θες.δ:9-10). Ήταν οι Θεσσαλονικείς, αν συ δεν είσαι, ζήτησε από τον Θεό να
στο διδάξει. Θα το κάνει, γιατί είναι το θέλημά Του και η εντολή Του.
β) «Η φιλαδελφία ας μένη» (Εβρ.ιγ:1). Άλλα μπορεί να 'ρθουν και να
φύγουν. Αυτή πρέπει να μείνει. Σου χρειάζεται σ' όλη τη διαδρομή της
χριστιανικής σου ζωής.
Υ) «Καθαρίσαντες λοιπόν τας ψυχάς σας με την υπακοήν της αληθείας διά του
Πνεύματος προς φιλαδελφίαν ανυπόκριτον, αγαπήσατε ενθέρμως αλλήλους εκ καθαράς
καρδίας» (Α’ Πέτρ.α:22). Πόση συχνά υποκρισία στα «αγαπητέ αδελφέ... με αδελφικά αισθήματα» κλπ.! Αν τούτα ήταν ανυπόκριτα και αληθινά!.. Όμως για να 'ναι, έχουμε ανάγκη του «Καθαρίσαντες λοιπόν τας ψυχάς». Θα το
θελήσεις;
δ) «Τελευταίον δε, γίνεσθε πάντες ομόφρονες,
συμπαθείς, φιλάδελφοι» (Α’ Πέτρ.γ:8). Το «πάντες» ας τύχει της
ιδιαίτερης προσευχής μας. Η Φιλαδέλφεια πρέπει να 'ναι καθολική όλοι, προς όλους. Δεν είναι, μονόδρομος.
2. Ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας, σε
ποιο βαθμό, εκδηλώνουμε τούτη τη Φιλαδέλφεια; Μη ξεχνάμε πως ο Παύλος στο ίδιο
κεφάλαιο που μας προτρέπει για τη φιλόστοργη Φιλαδέλφεια, μας δείχνει ότι
πρέπει τόσο να ταυτιστούμε με τους αδελφούς, ώστε «Χαίρετε μετά χαιρόντων και κλαίετε μετά
κλαιόντων» (Ρωμ.ιβ:15). Για να το κάμεις τούτο, πρέπει:
α) να πάψεις να σκέφτεσαι μόνον τον
εαυτό σου και τα δικά σου. Όχι, δεν είσαι ο μόνος φορτωμένος της ζωής. Το «και εγώ εναπελείφθην μόνος» (Ρωμαίους ια:3),
δεν αποτελεί σωστή υποδομή ζωής. Το «να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς» (Ρωμαίους
ιε:1), είναι η βιβλική φιλοσοφία ζωής.
β) έχε διάθεση να συμμεριστείς κάπως
τα φορτία των αδελφών σου, όπως το κάνεις για τον σαρκικό αδελφό σου συχνά. «έκαστος ημών
ας αρέσκη εις τον πλησίον διά το καλόν προς οικοδομήν» (Ρωμαίους
ιε:2). Να το «συνοικοδομείσθε», σε
μια όμορφη πρακτική του εκδήλωση.
γ) Πες το πρόβλημά σου στον αδελφό
σου, άκουσε το πρόβλημα του αδελφού σου. Έτσι, καλλιεργείται η αμοιβαιότητα και
η εμπιστοσύνη. Η χριστιανική ζωή, ούτε στον τομέα τούτο είναι μονόδρομος.
Πρόσεξε, το «διά της κοινής πίστεως υμών τε και εμού» του
Παύλου (Ρωμαίους α:12).
Αν στο θέμα τούτο υστερείς, μη
προσπαθήσεις να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου. Αντίθετα, δείξε γενναιότητα και
παραδέξου το. Και με τη βοήθεια του Θεού κάμε μια μικρή -έστω πολύ μικρή- αρχή.
Κάνε του, (σ' αυτόν που δυσκολεύεσαι να πλησιάσεις, ν' αγαπήσεις, να συνυπηρετήσεις)
ένα μικρό δώρο: ένα λουλούδι, ένα βιβλίο. Στείλε του μια κάρτα, ενώ ταξιδεύεις.
Κάλεσε τον σ' ένα τσάι. Ενώ το κάνεις - με προσευχή και ταπείνωση- τα αισθήματά
σου θ' αλλάξουν. Και συνήθως... οι πράξεις ακολουθούν τα αισθήματα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Ξαναδές το σημαντικό τούτο εδάφιο Ρωμαίους ιβ:10. Τρεις οι βασικές του λέξεις «Φιλαδέλφεια, φιλόστοργοι» και κρίκος συνδετικός και πνευματικός ανάμεσά τους, το «εις αλλήλους». Γιατί, είμαστε «μέλη αλλήλων» (Ρωμ.ιβ:5). Γιατί, μόνον έτσι μπορεί να
πραγματοποιηθεί το «συνοικοδομείσθε»
(Εφες.β:22). Μόνον, έτσι...
