Πώς να περιμένεις τον Κύριο.

Για να καταλάβουμε πώς να περιμένουμε τον Κύριο με ακρίβεια, πρώτα, πρέπει να δούμε για ποιο λόγο χρησιμοποιούμε τον αετό για να εξηγήσουμε τον τρόπο αναμονής του Κυρίου;

Ο αετός είναι ο μακροβιότερος από τα Αρπακτικά πτηνά. Μπορεί να ζήσει μέχρι 70 χρόνια.

Όραση & Σοφία

 

Παρ.29:18 Όπου δεν υπάρχει όρασις, ο λαός διαφθείρεται· είναι δε μακάριος ο φυλάττων τον νόμον.

Ωσ. 4:6 Ο λαός μου ηφανίσθη δι' έλλειψιν γνώσεως· επειδή συ απέρριψας την γνώσιν και εγώ απέρριψα σε από του να ιερατεύης εις εμέ· επειδή ελησμόνησας τον νόμον του Θεού σου, και εγώ θέλω λησμονήσει τα τέκνα σου.

Ομόνοια = ευλογία

Ψαλ.ρλγ:1-3 «Ωιδή των Αναβαθμών, του Δαβίδ.» Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί. Είναι ως το πολύτιμον μύρον επί την κεφαλήν, το καταβαίνον επί τον πώγωνα, τον πώγωνα του Ααρών· το καταβαίνον επί το στόμιον του ενδύματος αυτού· ως η δρόσος του Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη της Σιών· διότι εκεί διώρισεν ο Κύριος την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος.

Ζήλος – Ενότητα – Πίστη – Ελπίδα

Αν θέλουμε να θερίσουμε, πρέπει να σπείρουμε (νόμος)!

Ο μεγάλος θερισμός είναι αποτέλεσμα μεγάλης σποράς.

Ψαλμ.ρκς:5 Οι σπείροντες μετά δακρύων εν αγαλλιάσει θέλουσι θερίσει.

Ψαλ.ξθ:9 Διότι ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε· και οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ εμέ.

Ιωάν.β:17 Τότε ενεθυμήθησαν οι μαθηταί αυτού ότι είναι γεγραμμένον, Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγεν.

Ρωμ.ι:2 διότι μαρτυρώ περί αυτών ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ' ουχί κατ' επίγνωσιν.

Προσέχετε!

 

«Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατήτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί» (Εφες.ε:15).

Ο Θεός είναι αγαθός αντίθετα με το διάβολο που είναι πονηρός, γι’ αυτό χρειάζεται ΣΟΦΙΑ στο περπάτημά μας με τον Κύριο!

Η προσοχή αυτή έχει να κάνει με την πνευματική, συζυγική, επαγγελματική, οικονομική, κοινωνική, εκκλησιαστική ζωή.

Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε τη σοβαρότητα των λόγων του Θεού.

Απαιτείται αυτοεξέταση και αυτοκριτική. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε την κατάλληλη θεραπεία μέσα από το λόγο του Θεού.

Η εκκλησία για να ανταποκρίνεται στο σκοπό της, πρέπει να έχει φυσιολογική ζωή.

Η αναγκαία κίνηση

 

Ιωάννης κα

Ξεκινώ διαβάζοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο του καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας κ. Πιπερόπουλου με τίτλο «Καληνύχτα Ελλάδα», από το κεφάλαιο με τίτλο «Η μοναξιά του Νεοέλληνα».

 

Ζούμε τώρα πια σε κακόγουστες και πανάκριβες πολυκατοικίες και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου μας σε σημείο ώστε σήμερα και στην πατρίδα μας να χρειάζεται να «μυρίσει» το πτώμα κάποιου συνταξιούχου, μοναχικού γείτονα ή γειτόνισσάς μας, για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι «ευτυχείς» υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για ΟΛΟΥΣ μας παρένθεση της… ζωής!

 

Να το δούμε στις πρακτικές του διαστάσεις το φαινόμενο; Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας, του Ηράκλειου και όλων των άλλων μεγαλουπόλεων της πατρίδας μας. Περιφέρουμε την πλήξη, την ανία, τα βιωματικά μας τραύματα στα στενόχωρα κλουβιά που τα ονοματίσαμε γραφεία, μαγαζιά, εργοστάσια, σχολειά και πανεπιστημιακές αίθουσες, με άλλα λόγια στους κάθε λογής χώρους εργασίας και αναψυχής.

 

Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας όπως-όπως τις έντονες, τις αδυσώπητες διαμαρτυρίες του είναι μας, τη λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς!… Είμαστε τώρα πια και οι νεο-Έλληνες παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αποτελέσματα ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτισμικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό ψυχοκίνητρο και τα συλλογικά «ένστικτα» για άντληση κέρδους και συλλογή δύναμης και εξουσίας και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου, μιας πραγματικότητας που επιβεβαιώνει την πανάρχαια αλήθεια, την απλή και συνάμα δυσβάστακτη διαπίστωση της αναπόφευκτης υπαρξιακής μας μοίρας – όχι του θανάτου – αλλά του ψυχοκοινωνικού του υποκατάστατου που είναι η μοναξιά!

Πόσο πιο χαμηλά!

Ενότητα η κερκόπορτα της διάλυσης !

Ευαγγελικές εκκλησίες σε Γαλλία και Γερμανία αποδέχτηκαν ως αδερφούς τους πιστούς Καθολικών εκκλησιών.

Στην Βρετανία και Σουηδία οι Ευαγγελικές και Πεντηκοστιανές εκκλησίες κάνουν Κυριακές γνωριμίας διαφορετικής οπτικής, πηγαίνοντας οι Πεντηκοστιανοί σε Καθολικές εκκλησίες και το αντίστροφο για γνωριμία χριστιανικής απόχρωσης!

Το ίδιο ξεκίνησε σε ΗΠΑ και Καναδά. Σιγά σιγά και λόγω ότι οι Καθολικοί δέχονται τους γκέι, οι Ευαγγελικοί και οι Πεντηκοστιανοί έπρεπε να τους δεχτούν αφού τα δύο πετυχημένα μοτό «ο Θεός είναι αγάπη» και «Μην κρίνεις για μην κριθείς αφού κριτής είναι μόνο ο Θεός».

ΖΗΛΟΣ – ΕΝΟΤΗΤΑ – ΠΙΣΤΗ – ΕΛΠΙΔΑ

«Διότι ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε· και οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ εμέ» (Ψαλμ.ξθ:9).

«Τότε ενεθυμήθησαν οι μαθηταί αυτού ότι είναι γεγραμμένον, Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγεν» (Ιωάν.β:17).

«διότι μαρτυρώ περί αυτών ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ' ουχί κατ' επίγνωσιν» (Ρωμ.ι:2).

Ζήλος είναι το αντίθετο της απάθειας. Όμως, ο ζήλος που ο Θεός ζητάει να έχουμε είναι «κατ' επίγνωσιν». Δεν αρκεί να κάνω κάτι, ότι να είναι. Αυτό που κάνω πρέπει να ξέρω ότι είναι αποδεδειγμένα μέσα στο θέλημα του Θεού, να ξέρω γιατί το κάνω, πως το κάνω κι αν πρέπει να το κάνω.

Πολλές φορές η ικανοποίηση ατομικών συμφερόντων κλέβει το ζήλο του οίκου του Θεού, δεν παίρνω το μαστίγιο.

Ενότητα

Ψάχνοντας με προσοχή το παρελθόν, ας προχωρήσουμε προς το μέλλον.

Χρειαζόμαστε καθαρές ομόψυχες καρδιές για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.

«Του δε πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή ήτο μία!» (Πράξ.δ:32).

Μια καρδιά, μια ψυχή. Να λέμε όλοι το ίδιο. Να θέλουμε όλοι το ίδιο. Να ζητάμε όλοι το ίδιο. Να αγαπάμε όλοι το ίδιο. Να φρονούμε όλοι το ίδιο. Σαν ένας άνθρωπος, ένα... όλοι μας να γίνουμε ένα... όποιον πιάνεις να σου λέει το ίδιο... να μην υπάρχει διαφορά, απόσταση, διάσταση... σαν να είμαστε συνεννοούμενοι.

ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΦΙΚΤΗ;

Μπορούμε να φανταστούμε τους εαυτούς μας μέσα στο σύνολο της Εκκλησίας, σαν κομματάκι από ένα τεράστιο πάζλ, το οποίο πρέπει να συναρμολογηθεί για να αποδώσει την εικόνα που πρέπει.

Σαφώς, μπορούμε να καταλάβουμε ότι η εικόνα αυτή είναι ο Ιησούς Χριστός. Όποιος δει αυτά τα εκατοντάδες σκορπισμένα κομμάτια θα πει ότι είναι αδύνατον να μαζευτούν. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι νότες στη μουσική, αν δεν συνεργαστούν αρμονικά, το μόνο που θα προκύψει είναι φασαρία και πονοκέφαλος. Μέσα σε μία ορχήστρα κάθε νότα και όργανο έχει τη δική του θέση, ώστε η μουσική να αποδοθεί όπως την έχει γράψει ο συνθέτης. 

Ενότητα

Ιωάν.ιζ:21 διά να ήναι πάντες εν, καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν εν, διά να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας.

Όχι, ο Ιησούς δεν προσευχόταν για όλους τους πιστούς να γίνουν ένα άτομο,  όπως ο Ιησούς σαν Θεός δεν προσευχόταν σε ένα άλλο Θεό. Σε αυτό το απόσπασμα, ο Ιησούς μιλάει σαν άνθρωπος, σαν ο Γιος. Αυτό είναι εμφανές, επειδή ο Ιησούς προσευχόταν στον Πατέρα. Ο Θεός δεν χρειάζεται να προσευχηθεί. Πώς θα μπορούσε ένας Θεός να προσεύχεται σ’ ένα άλλο Θεό, χωρίς να ζημιώνεται ο Θεός που κάνει την προσευχή; Γιατί έπρεπε ο Θεός να προσεύχεται σε Θεό; Γιατί έπρεπε ένας Θεός να απαντήσει σ’ ένα άλλο Θεό; Ο Ιησούς ποτέ δεν προσευχήθηκε σαν Θεός. Προσευχήθηκε σαν άνθρωπος, ο Γιος, στον Πατέρα. Έχοντας κατά νου την ανθρώπινη φύση, μπορούμε να δούμε τον Ιησού να είναι ένα με τον Πατέρα. Με αυτή την έννοια της ενότητας στον σκοπό, το νου και το θέλημα, οι Χριστιανοί μπορούν να είναι ένα με τον Θεό και ο ένας με το άλλο (Πράξ.δ:32, Α’ Κορ.γ:8-9).

Ενότητα

Ψάχνοντας με προσοχή το παρελθόν, ας προχωρήσουμε προς το μέλλον.

Χρειαζόμαστε καθαρές ομόψυχες καρδιές για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.

«Του δε πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή ήτο μία!» (Πράξ.δ:32).

Έσπασαν τα κάγκελα

Ης.λς & λζ

Ο δυνατός αέρας δεν μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να βγάλει το παλτό του.

Ησ.λζ:2 Και απέστειλεν Ελιακείμ τον οικονόμον και Σομνάν τον γραμματέα και τους πρεσβυτέρους των ιερέων εσκεπασμένους με σάκκους, προς τον προφήτην Ησαΐαν, τον υιόν του Αμώς·

Ενότητα, εκζήτηση βοήθειας, σωστός τρόπος, τιμή στον άνθρωπο του Θεού.

Συνοικοδομείσθε στην ΕΝΟΤΗΤΑ

«ο δε καθείς αλλήλων μέλη» (Ρωμ.ιβ:5)

Το κεφάλαιο της προς Ρωμαίους, απ' όπου το εδάφιο της μελέτης μας, ανοίγει με το «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί» (ιβ:1). Και στον απόστολο Παύλο, δεν πάει άλλος δρόμος προσέγγισης να διαλέξει. Ούτε διάφορο να 'ναι το ύφος του. Κοντά σας κι αυτός, ένας από σας, ο πιο ελάχιστος, μια ταπεινή αδελφική παράκληση έρχεται από το βήμα τούτο του Κυρίου, να σας υποβάλει: Όλοι μαζί κι όλοι ταπεινά, θα ξανασυλλογιστούμε τη θεμελιακή παραίνεση του λόγου του Θεού - «συνοικοδομείσθε» (Εφες.β:22). Όντες «συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού», ελάτε αδελφοί μου να «συνοικοδομηθούμε εις κατοικητήριον του Θεού εν πνεύματι».

Θέλεις να ξέρεις πως μπορείς να οικοδομήσεις ενότητα; Ορίστε:

Κολ.γ:5-18

Να θυμάσαι ότι η ζωή σου είναι  «κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ» εδ.3

Μη ζεις όπως κάποτε (5-8) (απορρίψατε . . .)

Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλο (9)

Ξεκίνα ενθυμούμενος ότι είσαι εκλεκτός του Θεού, είσαι άγιος κι ότι ο Θεός σε αγαπάει πολύ (12).

Ζήλος – Ενότητα – Πίστη – Ελπίδα

Αν θέλουμε να θερίσουμε, πρέπει να σπείρουμε (νόμος)!

Ο μεγάλος θερισμός είναι αποτέλεσμα μεγάλης σποράς.

Ψαλμ.ρκς:5 Οι σπείροντες μετά δακρύων εν αγαλλιάσει θέλουσι θερίσει.

Ψαλ.ξθ:9 Διότι ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε· και οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ εμέ.

Ιωάν.β:17 Τότε ενεθυμήθησαν οι μαθηταί αυτού ότι είναι γεγραμμένον, Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγεν.

Ρωμ.ι:2 διότι μαρτυρώ περί αυτών ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ' ουχί κατ' επίγνωσιν.

Ένα πράγμα που δεν κάνει ο Θεός.

Ενότητα

Η ενότητα είναι ανθρώπινο δημιούργημα, είναι μια ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν άνθρωποι επιλέγουν να συνεργαστούν με ταπείνωση, έχοντας κοινή όραση και επιθυμία... υπακούοντας τη Γραφή.

Το θέμα δεν είμαι ΕΓΩ, ούτε ΕΣΥ. Το θέμα είναι Αυτός, η Βασιλεία Του, ο σκοπός Του.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ελαττωνόμαστε, να θεωρούμε τους άλλους υπερέχοντες και να εργαζόμαστε για το καλό των άλλων.

ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ

Είναι μια λέξη-σύνθημα, που αναφέρεται πάλι και πάλι στη ζωή της Πρώτης Χριστιανικής Εκκλησίας. Η ρίζα αυτής της λέξης «ΘΥΜΟΣ», σημαίνει πολλά πράγματα: ψυχή, τόλμη, θάρρος, φρόνημα, κλπ. Έτσι λοιπόν η Πρώτη Χριστιανική Εκκλησία, είχε μια ευλογημένη ταυτότητα ζωής και δράσης, που ας την ευχηθούμε και για μας σήμερα. Περιγράφεται στις πράξεις, όπως λόγου χάρη:

Δείπνο του Κυρίου = Ενότητα

Το να φας μαζί με κάποιον ήταν πολύ σημαντικό. Σήμερα, το να φάμε μαζί δεν σημαίνει τίποτα. Πάμε σε ένα εστιατόριο και τρώμε μαζί με ένα σωρό ανθρώπους που δεν τους ξέρουμε ούτε τους είδαμε, και μπορεί και να μην τους ξαναδούμε ποτέ. Στο βιβλικό κόσμο όμως έτρωγες μόνο μαζί με την οικογένεια σου. 

Ενότητα εν Χριστώ

Ιωάν.ιζ:22-26

Για τη χριστιανική ενότητα, πολλά λέγονται και γράφονται στις μέρες μας. Και κανείς πραγματικός χριστιανός δεν υπάρχει, που να μη ποθεί και να μη προσεύχεται γι’ αυτή την ενότητα.