Σύμφωνα με την ψυχολογία, ο
λογικός φόβος και ο παράλογος φόβος είναι οι πιο βασικές μορφές φόβου.
Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι ο φόβος
είναι πάντα αντιπαραγωγικός, είτε λογικός είτε παράλογος.
Για παράδειγμα, η Α΄ Σαμουήλ περιγράφει τον Γολιάθ και τα όπλα του με μεγάλη λεπτομέρεια, όχι μόνο για να τονίσει τη δύναμη του Θεού πάνω στους εχθρούς του λαού Του, αλλά και για να υπονοήσει ότι οι άνδρες του Σαούλ τον φοβόντουσαν για έναν βάσιμο λόγο.
Ταξίδι με πλοίο
παρομοιάζεται πολλές φορές η ζωή μας. Χθες, το πλοίο μας ξεκίνησε για το ταξίδι
του 2025.
Ποια η αποστολή μας; Πώς
θα φτάσουμε στο λιμάνι του προορισμού μας; Πόσες τρικυμίες θα συναντήσουμε; Από
πόσους άγνωστους κινδύνους θα περάσουμε;
Κάποτε ένας Ρωμαίος
πολίτης, κάτοικος Παλαιστίνης, κατηγορήθηκε άδικα και φυλακίσθηκε. Η δίκη θα γινόταν
σε μια μακρινή επαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Επειδή ο απόστολος Παύλος δεν είχε εμπιστοσύνη για δίκαιη απόφαση των διεφθαρμένων τότε ηθικά δικαστών, θέλησε να δικαστεί στη Ρώμη μπροστά στον αυτοκράτορα Καίσαρα.
Μια συνηθισμένη ερώτηση που
κάνουν οι νέοι κήρυκες στην εκκλησία όταν θέλουν να κηρύξουν για την πίστη
είναι: «Πόσοι από εσάς έχετε πίστη;»
Η ερώτηση στην πραγματικότητα δεν
έχει νόημα επειδή δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, «άνθρωποι που έχουν πίστη» και
«άνθρωποι που δεν έχουν πίστη».
Η αλήθεια είναι ότι όλοι εναποθέτουν την πίστη τους σε κάτι. Ένας πολύ πιο λογικός τρόπος για να κάνεις αυτή την ερώτηση θα ήταν να τους ρωτήσεις: «Σε ποιον ή σε τι ή πού έχετε εναποθέσει την πίστη σας σήμερα;»
Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πραγματική άγια ζωή, αν δεν
έχει σαν πηγή μια ζωντανή πίστη.
Ορισμένοι καλλιεργούν την πίστη και ξεχνούν τον αγιασμό,
αλλά:
Ρωμ.α:18 οργή Θεού αποκαλύπτεται απ' ουρανού επί
πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων, οίτινες κατακρατούσι την αλήθειαν εν
αδικία.
Ορισμένοι που θέλουν να ζήσουν άγια ζωή, θεωρούν ότι η πίστη δεν χρειάζεται και την αρνούνται. Έτσι ήταν οι Φαρισαίοι που ο Κύριος τους ονόμασε ασβεστωμένους τάφους!
Το στρατόπεδο στην έρημο, τόπος που δεν υπάρχει τίποτα, αλλά ο Θεός κατοικούσε ανάμεσά τους!
Γέν.κε:27-34
Ο Ησαύ ήταν σαρκικός, ήθελε να
ικανοποιήσει την επιθυμία του «τώρα»!
Οι Ιουδαίοι, πούλησαν τα πρωτοτόκια στους Εθνικούς, για πρόσκαιρα πράγματα. Τώρα, έχουν το τείχος των δακρύων, ενώ οι Εθνικοί έχουν το Άγιο Πνεύμα.
Κάποτε ο Δαβίδ αμάρτησε, αλλά δεν
το κατάλαβε αμέσως και έτσι δεν έδειξε μεταμέλεια.
Γι’ αυτό ο Θεός του έστειλε τον
Νάθαν, μ’ ένα δυνατό κήρυγμα, αλλά ούτε αυτό άγγιξε τον Δαβίδ.
Έπρεπε η φωνή και το ύφος του προφήτη να αλλάξει για να ταρακουνηθεί ο Δαβίδ: «Συ είσαι ο άνθρωπος»!! (Β’ Σαμ.ιβ:7).
Α. ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
Ιάκ.β:20 “Θέλεις
όμως να γνωρίσης, ω άνθρωπε μάταιε, ότι η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά;”
Το παράπονο του Θεού:
Ψαλ.δ:2 Υιοί ανθρώπων, έως
πότε μετατρέπετε την δόξαν μου εις καταισχύνην, αγαπάτε ματαιότητα και ζητείτε
ψεύδος;
Μπορεί να αγαπάμε τον Κύριο, αλλά η καρδιά μας να μην έχει αποστραφεί τη ματαιότητα.
Β΄ Βας.ς & ζ
Δεν είμαστε σίγουροι για το αύριο.
Πολλές φορές η έλλειψη ακολουθεί την αφθονία!
Ης.νς:12 «Έλθετε, λέγουσι, θέλω φέρει οίνον
και θέλομεν μεθυσθή με σίκερα· και αύριον θέλει είσθαι ως η ημέρα αύτη, πολύ
πλέον άφθονος»
Ψαλμ.λ:6 «Εγώ δε είπα εν τη ευτυχία μου, δεν θέλω σαλευθή εις τον αιώνα».
Αν θέλουμε να θερίσουμε, πρέπει να σπείρουμε (νόμος)!
Ο μεγάλος θερισμός είναι αποτέλεσμα μεγάλης σποράς.
Ψαλμ.ρκς:5 Οι σπείροντες μετά δακρύων εν αγαλλιάσει
θέλουσι θερίσει.
Ψαλ.ξθ:9 Διότι ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε· και
οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ εμέ.
Ιωάν.β:17 Τότε ενεθυμήθησαν οι μαθηταί αυτού ότι είναι
γεγραμμένον, Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγεν.
Ρωμ.ι:2 διότι μαρτυρώ περί αυτών ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ' ουχί κατ' επίγνωσιν.
Εβρ.ια:7-10 Διά πίστεως ο Νώε, ειδοποιηθείς θεόθεν περί των μη βλεπομένων έτι, εφοβήθη και κατεσκεύασε κιβωτόν προς σωτηρίαν του οίκου αυτού, δι' ης κατέκρινε τον κόσμον και έγεινε κληρονόμος της διά πίστεως δικαιοσύνης. Διά πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων που υπάγει. Διά πίστεως παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας· διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.
Κηρύττω τον λόγο του Θεού τα τελευταία 38 χρόνια. Ωστόσο, πιστεύω ότι το
κήρυγμα που θα ακούσετε από μένα σήμερα είναι το πιο σημαντικό κήρυγμα που έχω
κηρύξει ποτέ.
Σας το λέω, γιατί αφορά την αιώνια σωτηρία της πολύτιμης ψυχής μας.
Βασίζεται σε ένα ερώτημα με το οποίο πολλοί Χριστιανοί φαίνεται να
αγωνίζονται:
«Αρκεί μόνο η πίστη για να σωθεί κανείς ή πρέπει η πίστη να συνοδεύεται από έργα;».
ΜΕΡΟΣ ΙΙ
Α. Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΣΤΟΥΣ
ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
α:18-γ:20
1. Ανάλυση
Η δικαιοσύνη είναι το κλειδί στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Ο άνθρωπος είναι ασεβής κι έτσι δεν μπορεί να έχει κοινωνία με τον Θεό της άπειρης αγιότητας, του οποίου ο θρόνος έχει εγκαθιδρυθεί εν δικαιοσύνη.
ΜΕΡΟΣ IV
Α. ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
ι:38 «Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως και εάν
τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν»
Αυτό το κεφάλαιο
είναι πάρα πολύ σημαντικό. Κάθε Χριστιανός πρέπει να το μελετήσει πολύ καλά
εξαιτίας της σπουδαιότητας που έχει για την πίστη στην προσωπική του ζωή. Είναι
γνωστό σαν «το κεφάλαιο της πίστης».
Η έκθεση και επεξήγηση πάνω στο θέμα της πίστης έχει να κάνει με τη δήλωση που έγινε πριν στο Εβρ.ι:38 «Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως». Αυτό είναι παραπομπή απ’ το βιβλίο του Αβακκούμ β:4 της Π.Δ.
Α. Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Η επιστολή αυτή γράφτηκε από τον Ιούδα, τον
αδελφό του Ιακώβου και ετεροθαλή αδελφό του Ιησού (Ιούδας 1). Αναφέρεται στα
παρακάτω εδάφια: Ματθ.ιγ:55 και Μάρκ.ς:3.
Ο Ιούδας δεν ήταν απόστολος. Μετά την ανάσταση του Κυρίου μας παραδέχτηκε το Μεσσιανικό έργο του αδελφού του. Κατά τη διάρκεια της διακονίας του Κυρίου μας, ο Ιούδας ήταν άπιστος. Μετά την εμφάνιση του Ιησού στον Ιάκωβο πίστεψε ο Ιούδας.
H
διαφορά ανάμεσα σ’ αυτόν που είναι γνήσιος χριστιανός και σ’ αυτόν που απλά
λέει ότι είναι χριστιανός, φαίνεται από το πώς αντιδρούν στις δύσκολες
καταστάσεις.
Και αυτή τη διαφορά μπορεί να την καταλάβει
κάθε άνθρωπος, ακόμη και αν δεν έχει καμία σχέση με τα πράγματα του Θεού.
Βλέπετε, πολλοί άνθρωποι έχουν εμπιστοσύνη
στην πίστη τους, πιστεύουν ότι είναι σταθεροί. Όμως αυτή η πίστη πρέπει να
ελεγχθεί στις δυσκολίες, στις απογοητεύσεις.
Το πώς ένας άνθρωπος χειρίζεται τα
προβλήματά του, θα αποκαλύψει αν η πίστη του είναι ζωντανή ή νεκρή, γνήσια ή
ψεύτικη.
Αυτή είναι μια αλήθεια που τη βρίσκουμε μπροστά μας συχνά.
Μπορούμε να πούμε ότι η μετάνοια και το
βάπτισμα στο νερό είναι έργα; Δεν είναι έργα με την έννοια ενεργειών που ο
άνθρωπος πρέπει να κάνει προκειμένου να κερδίσει ή να βοηθήσει στη σωτηρία.
Είναι όμως έργα που φανερώνουν την ύπαρξη σώζουσας
πίστης, η οποία εκφράζεται με τη μετάνοια, το βάπτισμα στο νερό και τη λήψη του
Αγίου Πνεύματος.
Ο άνθρωπος από μόνος του δεν έχει δύναμη να στραφεί από την αμαρτία. Ο Θεός είναι που τον οδηγεί σε μετάνοια και του χορηγεί τη δύναμη για να μετανοήσει. Ο Θεός εργάζεται τη μετάνοια στον άνθρωπο, αλλάζοντας τον τρόπο σκέψης και την πορεία που ακολουθεί.
Η σώζουσα πίστη δεν είναι μια προσωρινή
κατάσταση, αλλά μια συνεχής σχέση με τον Ιησού Χριστό.
Δεν σωζόμαστε με την πίστη που έχει να κάνει
με μια χρονική στιγμή μόνο. Μάλλον «Ο δε
δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως» (Ρωμ.α:17
Γαλ.γ:11 Αβακ.β:4).
Στην Κολ.β:6 λέει: «Καθώς λοιπόν παρελάβετε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν αυτώ
περιπατείτε». Όπως Τον δεχτήκαμε με πίστη, έτσι πρέπει να συνεχίσουμε να
εξασκούμε πίστη σ’ Αυτόν.
Η Γραφή συχνά αναφέρεται στην πίστη σε
ενεστώτα χρόνο προκειμένου να φανερώσει τη συνέχεια:
«Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πάς ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον».