Κάποτε ο Δαβίδ αμάρτησε, αλλά δεν
το κατάλαβε αμέσως και έτσι δεν έδειξε μεταμέλεια.
Γι’ αυτό ο Θεός του έστειλε τον
Νάθαν, μ’ ένα δυνατό κήρυγμα, αλλά ούτε αυτό άγγιξε τον Δαβίδ.
Έπρεπε η φωνή και το ύφος του προφήτη να αλλάξει για να ταρακουνηθεί ο Δαβίδ: «Συ είσαι ο άνθρωπος»!! (Β’ Σαμ.ιβ:7).
Εκατομμύρια καλοί χριστιανοί νομίζουν
ότι έχουν σωθεί «εκ πίστεως», όμως τα έργα τους κάθε άλλο παρά μια σωτηριακή
αλλαγή δείχνουν στη ζωή τους. Κοιμούνται μακαρίως πάνω στο βολικό στρώμα που
λέει ότι «ο άπαξ σωθείς δεν χάνεται».
Από τη φρασεολογία των σύγχρονων
χριστιανών έχει χαθεί μια έννοια που βρίσκουμε στις Επιστολές του Ιάκωβου και
του Πέτρου, και τούτη είναι «η δοκιμασία της πίστεώς σας»
(Ιακ.α:3, Α΄ Πέτρ.α:7).
Επίσης ελάχιστοι θυμούνται τον
όρο που θέτει ο Παύλος στην Α΄ Τιμ.β:15,
που λέει «εάν μείνωσιν εις την πίστιν και αγάπην και αγιασμόν μετά σωφροσύνης».
Και σπάνια ακούγονται οι λόγοι
του Χριστού, ότι «από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς» (Ματθ.ζ:16).
Η Αγία Γραφή δεν φάσκει και
αντιφάσκει. Σίγουρα κάπου υπάρχει ο κρίκος που ενώνει τις φαινομενικά
αντικρουόμενες περικοπές και απόψεις.
Είναι εύκολο να λέει κανείς ότι έχει πίστη, πώς όμως μπορεί να το
αποδείξει;
Μήπως επειδή τον βάφτισαν μωρό
στην κολυμβήθρα ή επειδή συμπλήρωσε ένα χαρτάκι ή επειδή σήκωσε το χέρι σε
κάποια ευαγγελιστική εκδήλωση των Πεντηκοστιανών αυτό σημαίνει ότι είναι
πιστός, ότι έχει πίστη;
Ιάκ.β:14-26
Το Πνεύμα του Θεού χρησιμοποιεί
την ίδια δύναμη λέξεων και νοημάτων, για να ταρακουνήσει όσους παίζουν με την
πίστη.
Δεν είναι αποτέλεσμα των έργων
μας η σωτηρία. Είναι «Θεού το δώρον· ουχί εξ έργων, διά να μη
καυχηθή τις» (Εφεσ.β:8-9), όμως η σωτηρία αυτή – αν όντως υπάρχει σε
κάποιον – θα δείξει ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΗΣ.
Κι αν είναι αλήθεια, αυτό που
δήλωσε στους Εβραίους ο Χριστός, ότι «θέλει αφαιρεθή αφ' υμών η βασιλεία του Θεού
και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής» (Ματθ.κα:43),
τότε ας αναρωτηθούν πολλοί από εκείνους που ησυχάζουν πως είναι «σεσωσμένοι», μήπως τελικά κινδυνεύουν να
δουν τους εαυτούς τους «εκβαλλομένους έξω» από τη
Βασιλεία του Θεού (Λουκ.ιγ:28).
εάν λέγη τις ότι έχει πίστιν (εδ.14)
Η απόσταση από το να «λες» και να
«έχεις» είναι τεράστια!
Την περίοδο της Αποκριάς, οι
άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τον Θεό, ντύνονται με διάφορες στολές για να δείξουν
κάτι άλλο απ’ αυτό που στην πραγματικότητα είναι (στρατηγός, παπάς,
φυλακισμένος, γυναίκα κτλ.).
Μπορεί όλα αυτά να είναι
σατανικά, ειδωλολατρικά και απορριπτέα, αλλά, το να «ντύνεσαι» πιστός, είναι η μεγαλύτερη
και πιο επικίνδυνη εκτροπή.
«Είμαι πιστός», είναι κάτι που
φαίνεται, όχι που λέγεται και φαίνεται πριν προλάβει η γλώσσα να το
επιβεβαιώσει.
Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που ο
χριστιανισμός έχει γίνει πολύ φλύαρος.
Ούτω και η πίστις, εάν δεν έχη έργα (εδ.17)
Τι θα έλεγες για μια σπάνιου
είδους αχλαδιά, που δεν έχει κάνει ποτέ καρπό;
Μπορείς να την ονομάσεις αχλαδιά;
Μπορείς να την ονομάσεις «πίστη»,
αν δεν έχει έργα;
Αν η αξία του δέντρου μετριέται
με την καρποφορία, τι να πούμε για τα τόσα γυμνά κλαδιά πίστης που ποτέ δεν
έδεσαν καρπό;
και τα δαιμόνια πιστεύουσι (εδ.19)
Συναντάμε δαιμόνια που πιστεύουν
στο Χριστό (Ματθ.η28-34) και τη δύναμή Του, όμως φρίττουν, αντί να λατρεύσουν.
Αυτή είναι εγκεφαλική πίστη παρά η
εκ καρδίας πίστη (Πράξ.η:37).
Πίστη στην ύπαρξη παρά στο
πρόσωπο του Χριστού.
Πίστη που δεν άλλαξε τον
χαρακτήρα.
Πίστη που την κουβαλάς στην
τσάντα σου, την γράφεις στην ταυτότητα, την χρησιμοποιείς την Κυριακή το πρωί
καθώς πηγαίνεις να εκκλησιαστείς, αλλά δεν έχει αγγίξει ακόμα την καρδιά σου!
πίστη αργή (εδ.20)
Ο άνεργος, σε μια υγιή κοινωνία
είναι κοινωνικό πρόβλημα.
Ο πνευματικά άνεργος, είναι μια
πληγή στο σώμα του Χριστού.
Είναι ο …..«εκκλησιαζόμενος»!
Είναι ο «ακούων» και συνήθως
κρίνων, αυτούς που έχουν βγει στον αγρό.
Είναι ο «όλοι πολεμήστε», «όλοι
να στεφανωθούμε»!
Πίστη αργή, χωρίς ιδρώτα, χωρίς
μεροκάματο.
πίστη ατελής (εδ.22)
Οπαδός Αυτού που είπε «τετέλεσται», του αρχηγού και τελειωτή
της πίστης και να έχεις πίστη ατελή….! Δηλαδή, πίστη που δεν σε οδηγεί σε
λατρεία ή σε υπηρεσία!
Πως γίνεται τη σχέση μας μ’ ένα
τέλειο Θεό να την περιορίζουμε σε μια ατελή, αναιμική πίστη;
πίστη νεκρή (εδ.26)
Ακατανόητο, χωρίς ίχνος ζωής,
χωρίς αξία.
Η νεκρή πίστη διαφέρει από την
απιστία.
Η νεκρή πίστη μάλλον δυσφημεί
παρά μαρτυρεί το έργο του Χριστού.
Ρολόι που τέλειωσε η μπαταρία του και απλά κρέμεται στον τοίχο.
Πίστη που δεν αναπνέει, δεν
περπατάει, δεν κουνιέται απ’ την θέση της, πίστη που ποτέ δεν φώναξε «παρούσα»,
«Ιδού εγώ» (Ης.ς:8)!
πίστη συνεργός στα έργα (εδ.22)
Αυτή είναι η γνήσια μορφή πίστης.
Είναι η πίστη που κινητοποιεί, δραστηριοποιεί τον άνθρωπο σε καλά έργα. Έργα
που είναι καρπός και απόδειξη.
Δραστηριότητες που η πίστη μπορεί
να συνεργήσει:
1) Μένω
εν Χριστώ (Ιωάν.ιε:4) για να φέρω καρπό
2) Προσφέρω
στους άλλους γιατί αυτή η θρησκεία είναι καθαρή
3) Κηρύττω
και συνεργώ στους κηρύττοντες, ξέροντας ότι οι άνθρωποι χάνονται μακριά απ’ τον
Χριστό.
4) Ελπίζω και περιμένω μεγάλα πράγματα από τον Θεό, γιατί τα πάντα είναι δυνατά στον πιστεύοντα!
