Μέσω της πίστης, της ανθεκτικότητας και της χάρης του Θεού, μπορούμε να αποκατασταθούμε στη θέση τιμής που είναι η αληθινή μας ταυτότητα.
Ιερ.λα:7-9 Διότι ούτω
λέγει Κύριος· Ψάλλετε εν αγαλλιάσει διά τον Ιακώβ και αλαλάξατε διά την κεφαλήν
των εθνών· κηρύξατε, αινέσατε και είπατε, Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου το
υπόλοιπον του Ισραήλ. Ιδού εγώ θέλω φέρει αυτούς εκ της γης του βορρά, και θέλω
συνάξει αυτούς από των εσχάτων της γης, και μετ' αυτών τον τυφλόν και τον
χωλόν, την έγκυον και την γεννώσαν ομού· συνάθροισμα μέγα θέλει επιστρέψει
ενταύθα. Μετά κλαυθμού θέλουσιν ελθεί και μετά δεήσεων θέλω επαναφέρει αυτούς·
θέλω οδηγήσει αυτούς παρά ποταμούς υδάτων δι' ευθείας οδού, καθ' ην δεν θέλουσι
προσκόψει· διότι είμαι πατήρ εις τον Ισραήλ και ο Εφραΐμ είναι ο πρωτότοκός μου.
Εβρ.ε:1-6 Διότι πας
αρχιερεύς, εξ ανθρώπων λαμβανόμενος, υπέρ ανθρώπων καθίσταται εις τα προς τον
Θεόν, διά να προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών, δυνάμενος να συμπαθή
εις τους αγνοούντας και πλανωμένους, διότι και αυτός είναι περιενδεδυμένος
ασθένειαν· και διά ταύτην χρεωστεί, καθώς περί του λαού, ούτω και περί εαυτού
να προσφέρη θυσίαν υπέρ αμαρτιών. Και ουδείς λαμβάνει την τιμήν ταύτην εις
εαυτόν, αλλ' ο καλούμενος υπό του Θεού, καθώς και ο Ααρών. Ούτω και ο Χριστός
δεν εδόξασεν εαυτόν διά να γείνη αρχιερεύς, αλλ' ο λαλήσας προς αυτόν· Υιός μου
είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα· καθώς και αλλαχού λέγει· Συ είσαι ιερεύς εις
τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.
Μάρκ.ι:46-52 Και
έρχονται εις Ιεριχώ. Και ενώ εξήρχετο από της Ιεριχώ αυτός και οι μαθηταί αυτού
και όχλος ικανός, ο υιός του Τιμαίου Βαρτίμαιος ο τυφλός εκάθητο παρά την οδόν
ζητών. Και ακούσας ότι είναι Ιησούς ο Ναζωραίος, ήρχισε να κράζη και να λέγη·
Υιέ του Δαβίδ Ιησού, ελέησόν με. Και επέπληττον αυτόν πολλοί διά να σιωπήση·
αλλ' εκείνος πολλώ μάλλον έκραζεν· Υιέ του Δαβίδ, ελέησόν με. Και σταθείς ο
Ιησούς, είπε να κραχθή· και κράζουσι τον τυφλόν, λέγοντες προς αυτόν· Θάρσει,
σηκώθητι· σε κράζει. Και εκείνος απορρίψας το ιμάτιον αυτού, εσηκώθη και ήλθε
προς τον Ιησούν. Και αποκριθείς λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Τι θέλεις να σοι
κάμω; Και ο τυφλός είπε προς αυτόν· Ραββουνί, να αναβλέψω. Ο δε Ιησούς είπε
προς αυτόν· Ύπαγε, η πίστις σου σε έσωσε. Και ευθύς ανέβλεψε και ηκολούθει τον
Ιησούν εν τη οδώ.
Ψαλμ.λδ:6 Ούτος ο
πτωχός έκραξε, και ο Κύριος εισήκουσε, και εκ πασών των θλίψεων αυτού έσωσεν
αυτόν.
Ψαλμ.λδ:18 Ο Κύριος
είναι πλησίον των συντετριμμένων την καρδίαν, και σώζει τους ταπεινούς το
πνεύμα.
Όταν κοιτάζουμε την ιστορία του
Βαρτίμαιου, βλέπουμε κάτι περισσότερο από τη θεραπεία ενός τυφλού. Η ιστορία
του μιλάει για κάτι βαθύτερο – τη μεταμόρφωση της ζωής που κρύβεται κάτω από
στρώματα ντροπής, πόνου και παρεξήγησης.
Ξέρετε, ο Βαρτίμαιος θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε έχει αισθανθεί ποτέ παραγκωνισμένος ή ξεχασμένος.
Κάποτε, ένα νεαρό αγόρι που όλοι
τον ήξεραν σαν τον ταραχοποιό, ήταν παρατημένο και περνούσε τις μέρες του
χαζεύοντας στις γωνίες των δρόμων.
Η οικογένειά του είχε σχεδόν
παραιτηθεί και η κοινωνία τον είχε ξεγράψει εντελώς. Αλλά κάτω από αυτό το
σκληρό εξωτερικό υπήρχε μια απλή επιθυμία να αναγνωριστεί, να εκτιμηθεί.
Μια μέρα, ένας προπονητής
παρατήρησε πώς αυτό το αγόρι τριγυρνούσε συνέχεια στο γήπεδο ποδοσφαίρου. Αντί
να τον διώξει, ο προπονητής τον κάλεσε να συμμετάσχει. Σταδιακά, το αγόρι
άρχισε να πηγαίνει τακτικά και σύντομα έγινε ένας από τους καλύτερους παίκτες
της ομάδας.
Όλη του η συμπεριφορά άλλαξε – η
στάση του, η αυτοπεποίθησή του, τα πάντα.
Αυτό που έβλεπε σε αυτόν ο
προπονητής ήταν ακριβώς αυτό που φώναζε ο Βαρτίμαιος όταν φώναζε: «Ιησού, Υιέ
του Δαβίδ, ελέησέ με!» – την αναγνώριση ότι παρά τα όσα πίστευαν όλοι οι άλλοι,
άξιζε κι αυτός να πιστέψει.
Αυτός ο παραλληλισμός είναι
βαθύς. Ακριβώς όπως αυτός ο προπονητής έβλεπε πέρα από την ταμπέλα του
ταραχοποιού, ο Ιησούς έβλεπε πέρα από την ταυτότητα του «τυφλού ζητιάνου» που η
κοινωνία είχε επιβάλει στον Βαρτίμαιο.
Όταν ο Βαρτίμαιος φώναξε, δεν
ζητούσε απλά την όρασή του πίσω. Παρακαλούσε να τον βλέπουν σαν άνθρωπο.
Η κραυγή του για βοήθεια ήταν μια
πράξη αγνής πίστης, όπως η καθημερινή παρουσία αυτού του αγοριού στο γήπεδο
ποδοσφαίρου ήταν ο τρόπος του να ζητήσει να γίνει αντιληπτός.
Παρά τις προσπάθειες του πλήθους
να τον φιμώσει, η φωνή του Βαρτίμαιου έκοψε τον θόρυβο.
Η απελπισία και η ελπίδα του ήχησαν
πιο δυνατά από όλους εκείνους που προσπαθούσαν να τον ηρεμήσουν, και ο Ιησούς
άκουσε αυτή την κραυγή.
Κάποτε, ένας άνθρωπος, ήταν στους
δρόμους για χρόνια, παλεύοντας με τον εθισμό. Μπορούσες να δεις πόσο βαριά τον
βάραινε το παρελθόν του – ήταν σαν ένα ορατό φορτίο που κουβαλούσε παντού.
Η οικογένειά του τα είχε
παρατήσει και, ειλικρινά, είχε εγκαταλείψει και τον εαυτό του.
Κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα
ευάλωτης στιγμής, μοιράστηκε κάτι. Είπε ότι ποτέ δεν σκόπευε η ζωή του να
εξελιχθεί έτσι. Ήταν ένας πολλά υποσχόμενος μαθητής κάποτε, αλλά μια λάθος
στροφή οδήγησε σε μια άλλη και μια άλλη.
«Δεν ξεκίνησα έτσι», είπε, «δεν
ήθελα να τελειώσω έτσι». Αυτή η ομολογία – ήταν η στιγμή του Βαρτίμαιου.
Βλέπετε, όταν οι άνθρωποι χάνουν
το δρόμο τους, φέρουν αυτή την αίσθηση ότι σημαδεύονται από τα λάθη τους,
ακριβώς όπως η τύφλωση του Βαρτίμαιου θεωρήθηκε σαν σημάδι ντροπής.
Αλλά κάτω από όλα αυτά, υπάρχει
πάντα αυτή η σπίθα, αυτή η λαχτάρα να δούμε ποιοι πραγματικά είναι.
Η ομορφιά της ιστορίας του
Βαρτίμαιου έγκειται στο πώς ανταποκρίθηκε ο Ιησούς.
Δεν έδωσε απλά στον άνθρωπο πίσω
την όρασή του. Του έδωσε πίσω τη θέση του στην κοινωνία.
Μέσω αυτής της θεραπείας, ο
Ιησούς αποκατέστησε όχι μόνο την όραση του Βαρτίμαιου αλλά και την ίδια του την
ταυτότητα.
Δεν ήταν πια μόνο ο τυφλός
ζητιάνος, ο άνθρωπος που σημαδεύτηκε από το μίασμα – έγινε και πάλι πρόσωπο
τιμής.
Αυτό το είδος αποκατάστασης
πηγαίνει πολύ βαθύτερα από τη σωματική θεραπεία.
Πρόκειται για την ανάκτηση της
αίσθησης της αξίας σου, του σκοπού σου, του να ανήκεις κάπου.
Υπάρχει κάτι δυναμικό στην
επιμονή του Βαρτίμαιου. Ακόμα και όταν όλοι προσπαθούσαν να τον φιμώσουν,
εκείνος συνέχιζε να φωνάζει. Δεν είναι ακριβώς όπως στη ζωή;
Πόσες φορές νιώσαμε το βάρος των
κρίσεων της κοινωνίας, ακούσαμε αυτές τις φωνές να μας λένε να μείνουμε στη
θέση μας, να σωπάσουμε;
Ο Βαρτίμαιος μας δείχνει ότι
μερικές φορές πρέπει να συνεχίσουμε να φωνάζουμε για έλεος, για θεραπεία, για
αναγνώριση, ακόμα και όταν ο κόσμος θέλει να παραμείνουμε σιωπηλοί.
Η ιστορία του δεν αφορά μόνο την
τύφλωση – έχει να κάνει με το θάρρος, την πίστη και την άρνηση να αφήσεις τις
περιστάσεις σου να σε καθορίσουν.
Υπήρχε ένας άνθρωπος που ζούσε σε
συνθήκες ακραίας φτώχειας. Όλοι τον ήξεραν σαν ζητιάνο στη γωνία του δρόμου. Οι
άνθρωποι περνούσαν, ίσως του πετούσαν μερικά ψιλά, αλλά ποτέ δεν τον έβλεπαν
πραγματικά. Ήταν αόρατος, απλά μέρος του τοπίου.
Μια μέρα, μια τοπική οργάνωση
έδειξε ενδιαφέρον για την ιστορία του. Ανακάλυψαν ότι ήταν ένας εξειδικευμένος
ξυλουργός πριν χάσει την οικογένειά του σε ένα ατύχημα και βυθιστεί στη
φτώχεια.
Με κάποια υποστήριξη, άρχισε να
κάνει θαυμάσιες δουλειές στη γειτονιά. Η μεταμόρφωση ήταν απίστευτη. Οι
άνθρωποι σταμάτησαν να τον βλέπουν σαν έναν ακόμη ζητιάνο – είδαν κάποιον με
αξία, με δεξιότητες, με μια ιστορία που αξίζει να ακουστεί.
Όπως ο Βαρτίμαιος, αυτός ο
άνθρωπος βρήκε το δρόμο του πίσω σε έναν τόπο τιμής.
Βλέπετε, όταν ο Ιησούς θεράπευσε
τον Βαρτίμαιο, δεν το έκανε μόνο για να αποκαταστήσει την όρασή του – αλλά και την
τιμή που ο κόσμος είχε αφαιρέσει.
Η στιγμή που ο Βαρτίμαιος πέταξε
το ρούχο του και βγήκε μπροστά, ήταν η αποβολή της παλιάς του ταυτότητας σαν
τυφλού ζητιάνου. Με αυτή την κίνηση, αγκάλιασε τη δυνατότητα να γίνει ξανά
ολοκληρωμένος.
Κανείς δεν μπορεί να εξαιρεθεί από
τη λύτρωση. Η κοινωνία μπορεί να ξεγράφει τους ανθρώπους, να τους κολλάει
ταμπέλες που αφαιρούν την ανθρωπιά τους, αλλά ο Ιησούς βλέπει πέρα από όλα
αυτά.
Βλέπει το αληθινό πρόσωπο, το
πρόσωπο της τιμής κρυμμένο κάτω από όλα αυτά τα στρώματα ντροπής και πόνου.
Όταν ο Βαρτίμαιος φώναξε τον
Ιησού, ζητούσε κάτι περισσότερο από απλή όραση.
Ζητούσε μια δεύτερη ευκαιρία, την
ευκαιρία να ζήσει σαν το άτομο που ήταν γραφτό να είναι, όχι σαν το άτομο που
οι περιστάσεις τον είχαν αναγκάσει να γίνει.
Κοιτάξτε γύρω σας σήμερα, και θα
δείτε παντού Βαρτίμαιους - ανθρώπους που ωθούνται στο περιθώριο της κοινωνίας,
σημαδεμένοι από τους αγώνες τους, ξεχασμένοι από τους περισσότερους.
Μπορεί να είναι ο άστεγος που
περνάτε πηγαίνοντας στη δουλειά, ο εξαρτημένος που παλεύει για ανάρρωση ή
κάποιος που παλεύει με ψυχικές ασθένειες.
Μπορεί να είναι ο γείτονάς σας
που περνάει διαζύγιο ή ο φίλος σας που μόλις έχασε τη δουλειά του.
Ο καθένας κουβαλάει την ίδια
κραυγή μέσα του – μια κραυγή για έλεος, για θεραπεία, για αποκατάσταση.
Και ακριβώς όπως ο Ιησούς
σταμάτησε για τον Βαρτίμαιο, έτσι και εμείς μπορούμε να σταματήσουμε και να
δούμε πραγματικά την ανθρωπιά στους γύρω μας.
Ξέρετε, όλοι έχουμε αυτή τη
δυνατότητα μέσα μας να είμαστε άνθρωποι τιμής, ανεξάρτητα από το τι μας έχει
φέρει η ζωή.
Ο Βαρτίμαιος μας υπενθυμίζει ότι
η μεταμόρφωση είναι δυνατή, ότι μπορούμε να ανακτήσουμε τη θεόδοτη αξιοπρέπειά
μας, ανεξάρτητα από το πόσο χαμένοι μπορεί να αισθανόμαστε.
Ο Ιησούς δεν θεράπευσε μόνο τον
Βαρτίμαιο – τον αποκατέστησε πλήρως.
Είναι μια τόσο ισχυρή υπενθύμιση
ότι όλοι αξίζουμε την ίδια αναγνώριση, την ίδια αγάπη, την ίδια χάρη.
Όπως ο Βαρτίμαιος, χρειαζόμαστε
το θάρρος να φωνάζουμε όταν χρειαζόμαστε βοήθεια.
Πρέπει να πιστέψουμε ότι
ανεξάρτητα από το πώς μας βλέπει ο κόσμος, υπάρχει μια βαθύτερη αλήθεια για το
ποιοι είμαστε και ποιοι πρέπει να είμαστε.
Ο Ιησούς βλέπει αυτή την αλήθεια
καθαρά, ακόμα και όταν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να τη δούμε.
Μέσω της πίστης, της
ανθεκτικότητας και της χάρης του Θεού, μπορούμε να βρούμε τον δρόμο μας πίσω σε
αυτό που πραγματικά είμαστε - άνθρωποι τιμής, αξίας και αξιοπρέπειας.