Προς Ρωμαίους (2)

 

ΜΕΡΟΣ ΙΙ

 

Α. Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΣΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

 

α:18-γ:20

 

1. Ανάλυση

Η δικαιοσύνη είναι το κλειδί στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Ο άνθρωπος είναι ασεβής κι έτσι δεν μπορεί να έχει κοινωνία με τον Θεό της άπειρης αγιότητας, του οποίου ο θρόνος έχει εγκαθιδρυθεί εν δικαιοσύνη.

Ο άνθρωπος είναι ένοχος και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να επανορθώσει την κατάστασή του. Εάν ο Θεός δεν έχει δικαιοσύνη γι’ αυτόν, ο άνθρωπος είναι χαμένος.

Ο άνθρωπος πάντοτε επικαλείται την αθωότητα για τον εαυτό του. Πριν ο άνθρωπος φερθεί στη γνώση της σωτηρίας, πρέπει πρώτα να δει τον εαυτό του τελείως ένοχο ενώπιον του Θεού. Σ’ αυτά τα εδάφια της Γραφής, ο απόστολος Παύλος καθαρά φανερώνει ότι ο άνθρωπος είναι ένοχος μπροστά στον Θεό. Εκτός απ’ τον Κύριο δεν υπάρχει κανείς άλλος δίκαιος. Ο Παύλος ασχολήθηκε μ’ αυτό δείχνοντας 4 τάξεις ένοχων ανθρώπων:

 

α. Ο Εθνικός (Ρωμ.α:18-32)

Οι εθνικοί δεν έχουν καμιά δικαιολογία. Ο Θεός είναι ικανός να φανερώσει τον εαυτό Του στον άνθρωπο με όποιο τρόπο θελήσει. Ο Θεός μπορεί να γνωριστεί. Στο παρελθόν, ο Θεός φανέρωσε τον εαυτό Του στον άνθρωπο μέσα από τη δημιουργία. Είναι φανερό ότι τα πράγματα που ο Θεός έχει δημιουργήσει ομολογούν για την αόρατη φύση Του.

Ο λόγος που υπάρχει σκοτάδι στον κόσμο είναι η απόρριψη του φωτός. Ο λόγος για τα ειδωλολατρικά συστήματα αυτού του κόσμου είναι η απόρριψη της γνώσης του Θεού. Το να απορρίψεις τον Θεό, να γυρίσεις την πλάτη στο φως, έχει σαν φυσικό επακόλουθο το σκοτάδι.

Επειδή οι άνθρωποι απέρριψαν τον Θεό, τους απέρριψε κι Αυτός. Δύο φορές αναφέρεται ότι ο Θεός τους απέρριψε - πρώτα σε ακαθαρσία και μετά σε πάθη ατιμίας (εδάφ.24,26). Μία φορά αναφέρεται ότι ο Θεός τους παρέδωσε σε αδόκιμο νου.

Καθώς οι εθνικοί γύρισαν από το φως στο σκοτάδι, κι απ’ τη γνώση του Θεού σε ειδωλολατρία, πρέπει να προσέξουμε τα βήματα της πτώσης τους.

Έφτιαξαν εικόνες ανθρώπων, πουλιών, κτηνών, και ερπετών. Όταν οι άνθρωποι άλλαξαν την αλήθεια του Θεού σε ψέμα και λάτρευσαν και υπηρέτησαν την κτίση μάλλον παρά τον κτίσαντα, ολόκληρη η τάξη της φύσης παραβιάστηκε και ο άνθρωπος γλίστρησε σε κατήφορο ολοκληρωτικής ατιμίας και ακαθαρσίας.

Οι εθνικοί που περιγράφονται εδώ είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τις απαιτήσεις του Θεού. Ήξεραν ότι ο θάνατος ήταν η τιμωρία των ασεβών πράξεων. Παρόλα αυτά όμως όχι μόνο αμάρταναν με ευχαρίστηση, αλλά επικροτούσαν και άλλους που έκαναν το ίδιο.

 

 

β. Ο ηθικολόγος (Ρωμ.β:1-16)

Ο Παύλος ασχολήθηκε με τον ευσεβή αμαρτωλό, τον αυτοδικαιούμενο άνθρωπο, τον άνθρωπο που δικαιολογεί τις δικές του αμαρτίες αλλά καταδικάζει των άλλων. Ήταν ο κόσμος του πολιτισμού και της λεπτολογίας με τον οποίο ο Παύλος ασχολήθηκε.

Αυτός ο τύπος του αμαρτωλού αισθάνεται ότι οι αμαρτίες των άλλων ανθρώπων είναι χειρότερες από τις δικές του. Στην πραγματικότητα, είναι ένας υποκριτής. Η αμαρτία αυτού του ανθρώπου είναι ότι αγανακτεί με τις αμαρτίες των άλλων, ενώ την ίδια στιγμή είναι επιεικής με τις δικές του. Το λάθος αυτό είναι συνηθισμένο. Μετράει τον εαυτό του με βάση τους άλλους. Όμως αντί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους, θα πρέπει να συγκριθούμε με τον Χριστό. Όταν γίνει αυτό, τότε η υποκρισία και η αυτοδικαίωση δεν έχουν τόπο να σταθούν.

Ο πολιτισμός δεν καθαρίζει την καρδιά, η μόρφωση δεν αλλάζει τη φύση του ανθρώπου, η αναγνώριση του κακού δεν είναι απαραίτητα δύναμη για να υπερνικηθεί το κακό.

 

γ. Ο Ιουδαίος (Ρωμ.β:17-γ:18)

Ο Παύλος έδειξε ότι και οι Ιουδαίοι είναι ένοχοι μπροστά στον Θεό. Οι Ιουδαίοι, όπως όλοι οι άνθρωποι, αρνήθηκαν να επικαλεστούν την ενοχή. Επικαλέστηκαν τη θρησκεία σαν βάση των πράξεων τους. Ο Παύλος τους γνωστοποίησε, ότι ο Θεός αντίκρουσε την απαίτησή τους για αθωότητα. Παρόλο που καυχιόνταν για τα θρησκευτικά τους προνόμια, οι αμετάβλητες ζωές τους ακύρωσαν όλες τις απαιτήσεις τους.

Αυτή η συμπεριφορά έφερε μάλλον περισσότερη κατάκριση πάνω τους. Τα προνόμια αύξησαν την ευθύνη, δεν την έβαλαν στην άκρη. Η γνώση των μυστηρίων του Θεού έδωσε στους Ιουδαίους μια σταθερή κρίση που κανένας άλλος δεν είχε και γι’ αυτό είναι αναπολόγητοι.

 

δ. Ο κόσμος ολόκληρος (Ρωμ.γ:9-20)

Αφού ο Παύλος απέδειξε ότι και οι Εθνικοί και οι Ιουδαίοι είναι αντίθετοι με το θέλημα του Θεού, φανέρωσε, ότι ολόκληρος ο κόσμος ήταν ένοχος μπροστά στο Θεό. Ξεσκέπασε την παγκοσμιότητα της αμαρτίας. Όλοι ήταν άδικοι και κανένας δεν προσπάθησε να γνωρίσει το δρόμο του Θεού ώστε να μπορέσει να εξαλείψει την αμαρτία του.

Ο Παύλος επίσης φανέρωσε την ολότητα της αμαρτίας. Λόγια, πράξεις και όραση είχαν μολυνθεί, επειδή η γλώσσα, τα χείλη, το στόμα και τα μάτια είχαν γίνει όπλα αδικίας.

Ολόκληρος ο κόσμος ήταν ένοχος με αποτέλεσμα όλος ο κόσμος να χρειάζεται ένα σωτήρα. Το να αρνούνται την ενοχή τους και να ανατρέπουν τις ανάγκες τους, θα κατέληγε στην απόρριψη του Σωτήρα, στο όνομα του οποίου μόνο μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα βρουν σωτηρία. Καμία σάρκα δεν μπορούσε να ελπίζει ότι θα δικαιωθεί στα μάτια του δίκαιου Θεού, γιατί όλος ο κόσμος ήταν ένοχος μπροστά Του.

 

2. Σχόλιο - Ρωμ.α:26,27

Εδώ αναφέρεται, ότι ο ηθικός ξεπεσμός, η ομοφυλοφιλία και ο λεσβιασμός, είναι αποτέλεσμα της αποστασίας από τον Θεό. Η αύξηση αυτών των αμαρτιών και η τρομερή ηθική διαφθορά των ανθρώπων σήμερα, είναι ένδειξη της αποστασίας της ανθρωπότητας από την αλήθεια του Θεού (Ρωμ.β:5).

Αυτό το εδάφιο μιλάει για τον θυμό του Θεού, που συσσωρεύεται στον ουρανό εναντίων αυτών που η καρδιά τους μένει σκληρή και αμετανόητη.

Τι τραγικά αποτελέσματα μπορεί ένας άνθρωπος ν’ αποταμιεύσει για τον εαυτό του (Ρωμ.β:14)! «Εκ φύσεως» σημαίνει «ενστικτωδώς» (Ρωμ.γ:20).

Ο Νόμος έκανε τον άνθρωπο να αντιληφθεί την αμαρτωλή του φύση και τον χαρακτήρα του. Ο άνθρωπος με το να παραβαίνει το Νόμο, καταλαβαίνει ότι έχει ανάγκη σωτηρίας. Μόνο μέσω του παραβιασμένου Νόμου μπορεί να έρθει η επίγνωση της αμαρτίας.

 

3. Ανακεφαλαίωση

Όλοι οι άνθρωποι είναι αποδεδειγμένα ένοχοι μπροστά στον Θεό. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας της αποκάλυψης της δικαιοσύνης του Θεού στο Νόμο και με το να παραβαίνει ο άνθρωπος το Νόμο, αποκαλύπτει τη δική του αδικία. Πρέπει να σημειωθεί, ότι αυτό ήταν πάντα το πρώτο βήμα προς τον Θεό! Το να δει ο άνθρωπος την δική του αδικία και την ανάγκη του για τον Θεό.

 

Β. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΚ ΘΕΟΥ Ρωμ.γ:21-26

Αφού ο Παύλος έδειξε ότι η αμαρτία ήταν παγκόσμια και ότι η κρίση του Θεού είναι αμερόληπτη, δήλωσε, ότι το δώρο της δικαιοσύνης του Θεού είναι πρόσφορο για τον καθένα. Ο άνθρωπος είναι ολοκληρωτικά ανίκανος να δικαιωθεί μόνος του.

Η δικαιοσύνη για την οποία έγραψε ο Παύλος δεν είναι η δικαιοσύνη του ανθρώπου, ούτε αυτή του Νόμου, αλλά η δικαιοσύνη του Θεού (εδ.22). Αυτή η δικαιοσύνη του Θεού δεν επιτυγχάνεται με την τήρηση του Νόμου, ακόμα και ο Νόμος και οι προφήτες μαρτύρησαν γι’ αυτό.

Σ’ αυτό το σημείο της Γραφής εξετάζουμε μερικές απ’ τις μεγάλες αλήθειες για τη σωτηρία: πίστη, χάρη, δικαίωση, απολύτρωση, εξευμενισμό.

Απολύτρωση σημαίνει ν’ αγοράσεις ένα δούλο με σκοπό να τον ελευθερώσεις. Ο άνθρωπος που είναι μακριά από τον Θεό είναι σε δουλεία από την οποία δεν μπορεί να ελευθερωθεί μόνος του. Είναι αβοήθητος κάτω από την κρίση του Θεού, αλλά ο Ίδιος ο Θεός έχει επέμβει, πλήρωσε την τιμή και τον ελευθέρωσε.

Εξευμενισμός είναι το να κατευνάσουμε τον θυμό του Θεού. Η οργή του Θεού ικανοποιήθηκε πλήρως στον θάνατο του Ιησού. Ο μισθός της αμαρτίας είναι τιμωρία και θάνατος. Δεν μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση χωρίς δίκαιη ικανοποίηση. Ο Ιησούς υπέμεινε τη δίκαιη τιμωρία για τις δικές μας αμαρτίες πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, ώστε ο Θεός να μπορεί να παραμείνει δίκαιος και ο μόνος που μπορεί να συγχωρεί τον ένοχο αμαρτωλό.

 

Γ. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΔΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ Ρωμ.γ:27-31 & δ:1-25

 

1. Εξήγηση

Ο Παύλος απέδειξε, ότι η δικαιοσύνη πρέπει να έρθει μέσω της πίστης και η πίστη από μόνη της έρχεται μέσω της χάρης. Αν μπορούσε κανείς να δικαιωθεί με τα έργα του Νόμου, τότε η δικαίωση δεν θα ήταν με την χάρη. Αν ήταν από τα καλά έργα, τότε ο άνθρωπος θα μπορούσε να καυχηθεί για την καλοσύνη του και τα κατορθώματά του.

Από πολύ παλιά η αμαρτία του Σατανά προκάλεσε την ανάγκη σωτηρίας. Ποια ήταν αυτή η αρχική αμαρτία; Ήταν η αμαρτία της υπερηφάνειας. Αν η υπερηφάνεια και η καύχηση μπορούσαν να ξαναμπούν στον ουρανό, τότε όλα αυτά που σχεδίασε ο Θεός και εκπλήρωσε με την παροχή σωτηρίας, θα ήταν μάταια.

Το καύχημα και η υπερηφάνεια πρέπει να αποκλειστούν. Ο απόστολος Παύλος έκανε φανερό, ότι μόνο αν σωθεί κανείς με την πίστη μπορεί ν’ αποκλειστεί η καύχηση. Αν η δικαίωση ερχόταν μέσω του Νόμου ή των έργων, τότε θα υπήρχε και καύχηση. Αν όμως έρχεται μόνο μέσω της πίστης, τότε η καύχηση αποκλείεται.

Η δικαιοσύνη δια της πίστεως δεν καταργεί τον Νόμο, αλλά μάλλον ο Νόμος εδραιώνεται ή επικυρώνεται. Εδραιώνεται ως προς τον ρόλο του να κάνει τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν την αμαρτία τους και να τους συνδιαλλάξει με το μοναδικό σχέδιο σωτηρίας του Θεού.

Το τέταρτο κεφάλαιο αποδεικνύει ότι η σωτηρία έρχεται μόνο μέσω της πίστης. Μπορεί να υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι η σωτηρία είναι δια πίστεως. Δεν πρέπει να είναι μόνο δια πίστεως, αλλά να είναι η ίδια η πίστη.

Δύο χαρακτήρες απ’ την Π. Διαθήκη χρησιμοποιήθηκαν για ν’ αποδειχτεί αυτή η μεγάλη αλήθεια. Ο Αβραάμ ήταν ένας απ’ τους μεγαλύτερους άγιους της Π. Διαθήκης. Αν ο Αβραάμ δεν μπορούσε να σωθεί με τα έργα του, τότε κανείς δεν μπορεί.

Ο Δαβίδ είχε παραβιάσει τρεις απ’ τις δέκα εντολές. Είχε επιθυμήσει, είχε μοιχεύσει και δολοφονήσει. Τί μπορούσε να κάνει ο Δαβίδ, ώστε ν’ αποκαταστήσει την τιμή της Βηθ-σαβεέ ή την ζωή του Ουρία; Τίποτα. Η περίπτωσή του ήταν χωρίς ελπίδα. Ο Δαβίδ έπρεπε να κοιτάξει την υπόσχεση του Θεού και μέσω της απλής πίστης να μπει μέσα του η δικαιοσύνη.

Ακόμα αποδείξαμε εδώ, ότι η σωτηρία δεν βασίζεται σε θρησκευτικούς τύπους. Ο Αβραάμ ήταν δικαιωμένος δεκατέσσερα χρόνια πριν δοθεί η περιτομή. Ο τύπος δεν είχε να κάνει τίποτα με την απολύτρωσή του. Δεν τον δικαίωνε, αλλά μάλλον εδραίωνε την δικαιοσύνη που ήδη είχε ο Αβραάμ.

Απ’ τη στιγμή που η πίστη και η απονομή της δικαιοσύνης συνέβη πριν την περιτομή, ο Αβραάμ ήταν ο πατέρας των εθνικών που πιστεύουν. Το γεγονός ότι η περιτομή ήταν ένα σημείο της δικαιοσύνης που δόθηκε στον Αβραάμ δια πίστεως, κάνει τον Αβραάμ πατέρα και των Ιουδαίων. Είναι πατέρας εκείνων που περπατάνε με την πίστη που είχε εκείνος πριν κάνει κάποιο εξωτερικό σημείο.

Τελικά, η δικαίωση δια πίστεως βασίζεται στη δημιουργική δύναμη του Θεού και στο γεγονός της ανάστασης. Ο Αβραάμ ήξερε, ότι ήταν σωματικά ανίκανος να κάνει παιδί κι ότι η γυναίκα του η Σάρρα ήταν σε ηλικία που δεν μπορούσε να γεννήσει. Παρόλα αυτά, ζύγισε την ανθρώπινη αδυναμία του να γίνει πατέρας με το επίσης αδύνατο να παραβεί ο Θεός τον λόγο Του και αποφάσισε, ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο στον Θεό.

 

2. Σχόλιο

α. Ρωμ.δ:6-7

«Λογίζω» απλά σημαίνει «υπολογίζω, πιστώνω». Όταν ο Θεός λογίζει δικαιοσύνη σε κάποιον, απλά τον ανακηρύσσει δίκαιο και η δικαιοσύνη πιστώνεται σ’ αυτόν.

β. Ρωμ.δ:20

«Διστάζω» σημαίνει «δεν είμαι σταθερός, ταλαντεύομαι, αμφιβάλλω». Με τον Αβραάμ δεν υπήρχε κανένα τέτοιο πρόβλημα λόγω απιστίας.

γ. Ρωμ.δ:25

Το γεγονός της ανάστασης του Ιησού Χριστού επικυρώνει την εξιλέωση. Επειδή ο Ιησούς αναστήθηκε, το αίμα Του έχει δύναμη να μας καθαρίσει από τις αμαρτίες μας. Είμαστε δικαιωμένοι εξαιτίας της ανάστασης του Ιησού.

 

3. Ανακεφαλαίωση

Δια πίστεως ο Αβραάμ έλπισε στο τελειωμένο έργο του Χριστού. Ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους της εποχής Του, «Ο Αβραάμ ο πατήρ σας είχεν αγαλλίασιν να ίδη την ημέραν την εμήν και είδε και εχάρη» (Ιωαν.η:56).

Κοιτάμε πίσω διά πίστεως στο τελειωμένο έργο του Χριστού και απολαμβάνουμε την σωτηρία. Συγκρίνοντας την σωτηρία με ανθρώπινες προσπάθειες και την σωτηρία δια πίστεως κι εμπιστοσύνης, βλέπουμε ότι το ένα αντικρούει το άλλο. Αυτό που βρήκε ο Αβραάμ, αυτό που βρήκε ο Δαβίδ, πρέπει να το βρούμε κι εμείς. Η σωτηρία έρχεται δια πίστεως και μόνο έτσι.