Προς Φιλιππησίους (1)

 

ΜΕΡΟΣ Ι

 

Α. ΦΙΛΙΠΠΟΙ

Οι Φίλιπποι ήταν μια πόλη της Μακεδονίας πάνω στην Εγνατία οδό που ιδρύθηκε απ’ τον Αύγουστο. Το 356 π.Χ. ο Φίλιππος ο Μακεδόνας την αύξησε και την εξέτεινε λόγω της στρατηγικής της θέσης. Από Κρηνίδες που ονομαζόταν τη μετονόμασε σε Φιλίππους δίνοντάς της το δικό του όνομα. Η θέση της ήταν σε μια πολύ εύφορη πεδιάδα σε απόσταση περίπου 6 χλμ. από τη θάλασσα και γι’ αυτό είχε σαν επίνειο τη σημερινή Καβάλα. Τον καιρό του Παύλου ήταν Ρωμαϊκό στρατιωτικό κέντρο με πολύ λίγους Εβραίους ανάμεσα στον Εθνικό πληθυσμό.

 

Β. Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ

Η εκκλησία στους Φιλίππους ιδρύθηκε απ’ τον Παύλο μετά που έλαβε την κλήση για την Μακεδονία όταν βρισκόταν στην Τρωάδα. Ήταν η πρώτη χριστιανική εκκλησία στην Ευρώπη. Δύο εξέχοντα πρόσωπα ήταν ανάμεσα στους πρώτους πιστούς, η Λυδία και ο δεσμοφύλακας.

Ο Λουκάς είχε ενωθεί με την ομάδα του Παύλου στην Τρωάδα και μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι οι Φίλιπποι ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του Λουκά. Εργάστηκε για την αύξηση της τοπικής εκκλησίας, μιας απ’ τις πιο σημαντικές που ο Παύλος ίδρυσε.

Αυτή η επιστολή γράφτηκε περίπου το 64 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της πρώτης φυλάκισης του Παύλου στη Ρώμη. Ο Επαφρόδιτος είχε έρθει απ’ τους Φιλίππους στη Ρώμη φέρνοντας ένα δώρο για τον Παύλο, αλλά με την άφιξή του αρρώστησε. Όταν ανέλαβε απ’ την αρρώστια του επέστρεψε στους Φιλίππους και με την ευκαιρία ο Παύλος του έδωσε αυτή την επιστολή με ευχαριστίες και προτροπές.

 

Γ. Η “ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ” ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Η λέξη “χαίρω” και τα συνώνυμά της επαναλαμβάνεται 16 φορές σ’ αυτή την επιστολή. Για να καταλάβουμε την έννοια της λέξης “χαίρω” ας τη συγκρίνουμε με τη λέξη “αναζωογονώ”. Κάποιος δεν μπορεί να αναζωογονηθεί αν δεν είχε ήδη πριν ζωή. Το ίδιο, κάποιος δεν μπορεί να χαρεί αν δεν έχει γνωρίσει πρώτα τη χαρά του Κυρίου. Η λέξη “χαίρω” απλά σημαίνει, αφήνω τη χαρά του Κυρίου να πλημμυρίζει την ψυχή μου ξανά και ξανά.

Αυτή η χαρά δεν εξαρτάται από εξωτερικές περιστάσεις όπως μπορούμε να διακρίνουμε στην πείρα του απόστολου Παύλου. Είναι ένα βαθύ συναίσθημα, που πηγάζει από μέσα κι έρχεται με την παρουσία του Κυρίου.

Υπήρχε ένα άτομο στους Φιλίππους, που μπορούσε να καταλάβει αυτή την επιστολή πολύ καλά, γιατί ήταν προσωπικός μάρτυρας αυτής της χαράς του αποστόλου Παύλου.

Αφού έδειραν, έδεσαν με αλυσίδες και έριξαν στη σκοτεινή φυλακή τον Παύλο, αυτός ακόμα έψαλε τους ύμνους της Σιών και χαιρόταν στην παρουσία του Κυρίου. Αυτή η χαρά κάτω από τη δυστυχία και τον διωγμό έκανε το θαύμα της μεταστροφής του δεσμοφύλακα.

 

Δ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ.

Στην αρχή αυτής της επιστολής, ο Παύλος εκφράζει ευχαριστίες  για:

 

1. Τους Φιλιππησίους

Προφανώς, η εκκλησία των Φιλίππων έδινε μεγάλη χαρά στον Παύλο. Τον είχε υπηρετήσει αρκετές φορές προσφέροντάς του οικονομική βοήθεια, εκφράζοντας έτσι την αγάπη τους προς αυτόν. Μάλλον, δεν είχαν δώσει πολλές ευκαιρίες για στεναχώριες εξαιτίας εκκλησιαστικών προβλημάτων.

 

2. Τη σιγουριά (εμπιστοσύνη) στο Χριστό.

Στο εδάφιο α:6 λέει: «βέβαιος ων εις τούτο, ότι εκείνος όστις ήρχισεν εις εσάς καλόν έργον, θέλει επιτελέσει αυτό μέχρι της ημέρας του Ιησού Χριστού»

Αυτό το εδάφιο φανερώνει τη βεβαιότητα του Παύλου στο γεγονός ότι ο Ιησούς μπορεί να τελειώσει αυτό που άρχισε στη ζωή μας. Καθώς μελετάμε αυτό το εδάφιο, μπορούμε να χαρούμε και να ευχαριστήσουμε γι’ αυτή τη βεβαιότητα που και εμείς μπορούμε να έχουμε, ότι ο Θεός θα τελειώσει αυτό που άρχισε στην προσωπική ζωή του καθένα μας.

Αυτό δε σημαίνει άνευ όρων αιώνια ασφάλεια, αλλά μας δίνει την ασφάλεια που προέρχεται απ’ την εμπιστοσύνη μας στο Χριστό. Και βέβαια, Αυτός είναι που μας κρατάει!

 

3. Το κήρυγμα του ευαγγελίου.

Ο Παύλος ευχαριστεί που ο διωγμός του στη Ρώμη βοήθησε στην πρόοδο του ευαγγελίου. Αν και αλυσοδεμένος μ’ ένα Ρωμαίο στρατιώτη να τον φυλάει, δε σταμάτησε να διακηρύττει το ευαγγέλιο μέχρι που έγινε γνωστό σ’ όλο το παλάτι.

Ακόμα ευχαριστεί το Θεό που το ευαγγέλιο κηρύττεται και από άλλους. Βέβαια, παραδέχεται ότι κάποιοι απ’ αυτούς το έκαναν με λάθος κίνητρα, ίσως για να δημιουργήσουν αντιζηλίες απ’ την πλευρά του Παύλου, άσχετα όμως με το αν τα κίνητρα ήταν σωστά ή λάθος, ο Παύλος ευχαριστεί που ο Χριστός κηρύττεται.

 

Ε. Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

α:21

Σ’ αυτό το σημείο, ο Παύλος δίνει σαν γνωμικό πώς βλέπει τη ζωή του εδώ στη γη. Επιθυμεί να υψώνει το Χριστό στη ζωή του ακόμα και με το θάνατό του.

Έκφρασε την επιθυμία του ν’ αφήσει αυτόν τον κόσμο και να ζήσει με τον Χριστό, αλλά πάνω απ’ αυτό, αυτό που ήθελε ήταν να κάνει το θέλημα του Θεού και με οποιοδήποτε τρόπο να δώσει περισσότερη δόξα στον Κύριο. Κατάλαβε ότι είναι μεγαλύτερη ανάγκη να υπηρετήσει και να ευλογήσει τους αδελφούς του όσο έμενε σ’ αυτή τη ζωή.

 

Ζ. ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

Στο δεύτερο κεφάλαιο της επιστολής ο απόστολος Παύλος προτρέπει την εκκλησία σε ταπείνωση αναφέροντας το παράδειγμα του Ιησού Χριστού.

Θα πρέπει να προσέξουμε εδώ τη σημασία της φράσης: «σπλάχνα τινά και οικτιρμοί» (εδ.1). Την εποχή εκείνη, εθεωρείτο ότι όλα τα συναισθήματα και οι συγκινησιακές καταστάσεις είχαν την πηγή τους μέσα στο σώμα και υπήρχε η έκφραση ότι “από τα όργανα του σώματος ήρθαν τα συναισθήματα”. Αν χρησιμοποιήσουμε την “καρδιά” στη θέση των “σπλάχνων”, ίσως θα μπορούσαμε να επαναλαμβάναμε αυτή τη φράση έτσι: “αν υπάρχει κάποια τρυφερότητα και έλεος”. Η εκκλησία προτρέπεται ν’ αποκτήσει το νου του Χριστού, που ήταν και είναι το καλύτερο παράδειγμα ταπείνωσης.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα εδάφια 9, 10 & 11, γιατί εδώ φαίνεται η δύναμη που υπάρχει στο όνομα του Ιησού. Το όνομα του Ιησού είναι το υπερπάν όνομα!  Το όνομα του Ιησού είναι πιο ψηλά απ’ το όνομα του μεγαλύτερου βασιλιά της γης ή του πιο ένδοξου κατακτητή αυτού του κόσμου. Σ’ αυτό το όνομα θα γονατίσει κάθε γόνυ και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει ότι ο Ιησούς είναι Κύριος.

Αυτή η αλήθεια είναι αποδεικτική της θεότητας του Ιησού. Υπάρχει μόνο ένας Κύριος και αν ο Ιησούς είναι αυτός ο Κύριος που φέρει τη δόξα όχι του “θεού Υιού” αλλά τη δόξα του Θεού Πατέρα, τότε ο Ιησούς πρέπει να είναι ένα με τον Θεό Πατέρα.

 

Η. ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ

β:12

Ο Θεός είναι Αυτός που δίνει στον Χριστιανό την επιθυμία και την ικανότητα να κάνει το θέλημά Του. Ωστόσο, ο Χριστιανός πρέπει συνεχώς να γυμνάζει τον εαυτό του, να μένει σε προσευχή και λατρεία σε κάθε ευκαιρία, ώστε να γίνει δυνατός και νικηφόρος.

Η σωτηρία δεν είναι με τα έργα, αλλά σίγουρα ο Χριστιανός θα πρέπει να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να λάβει όλα όσα ο Κύριος έχει γι’ αυτόν.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε εδώ το παράδειγμα κάποιου που κρυώνει και πρέπει να πλησιάσει τη φωτιά για να ζεσταθεί. Η φωτιά είναι αυτή που θα τον ζεστάνει, αλλά αυτός πρέπει να πλησιάσει τη φωτιά πριν αυτή μπορέσει να κάνει τη δουλειά της.

Επίσης, πρέπει να παραμείνει κοντά στη φωτιά, αν θέλει να συνεχίσει να ζεσταίνεται. Το ίδιο και εμείς προτρεπόμαστε να εργαζόμαστε τη σωτηρία μας, αυτό που σήμερα έχουμε πρέπει να το εργαζόμαστε κάθε μέρα για να το διατηρούμε.

 

Θ. ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

Στο τελευταίο μέρος του δεύτερου κεφαλαίου, ο Παύλος συστήνει δύο απ’ τους συνεργάτες του. Είπε ότι ο Τιμόθεος είναι παιδί του ως προς το ευαγγέλιο κι ότι δεν είναι κάποιος που θα ζητήσει τα εαυτού αλλά θα φροντίσει για τη δική τους ευτυχία.

Στο χαιρετισμό αυτής της επιστολής ο Παύλος ενώνει τ’ όνομά του με του Τιμόθεου, που σημαίνει χωρίς αμφιβολία, ότι ο Τιμόθεος έγραψε την επιστολή καθώς του υπαγόρευε ο Παύλος.

Ο άλλος συνεργάτης του είναι ο Επαφρόδιτος. Ο Παύλος μίλησε γι’ αυτόν σαν συνεργάτη και συστρατιώτη του. Ο Επαφρόδιτος ήταν αυτός που έφερε την προσφορά των Φιλιππησίων στον Παύλο. Μόλις έφτασε στη Ρώμη αρρώστησε βαριά και ο Παύλος ευχαριστεί το Θεό για το έλεός του που τον θεράπευσε. Ακόμα εκφράζει τη λύπη του που θα τον χάσει επειδή θα επιστρέψει στους Φιλίππους. Ο Επαφρόδιτος είναι αυτός που έφερε πίσω αυτή την επιστολή.