ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΦΙΚΤΗ;

Μπορούμε να φανταστούμε τους εαυτούς μας μέσα στο σύνολο της Εκκλησίας, σαν κομματάκι από ένα τεράστιο πάζλ, το οποίο πρέπει να συναρμολογηθεί για να αποδώσει την εικόνα που πρέπει.

Σαφώς, μπορούμε να καταλάβουμε ότι η εικόνα αυτή είναι ο Ιησούς Χριστός. Όποιος δει αυτά τα εκατοντάδες σκορπισμένα κομμάτια θα πει ότι είναι αδύνατον να μαζευτούν. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι νότες στη μουσική, αν δεν συνεργαστούν αρμονικά, το μόνο που θα προκύψει είναι φασαρία και πονοκέφαλος. Μέσα σε μία ορχήστρα κάθε νότα και όργανο έχει τη δική του θέση, ώστε η μουσική να αποδοθεί όπως την έχει γράψει ο συνθέτης. 

Το Πνεύμα του Θεού είναι Εκείνο που θα φέρει την Εκκλησία και τους πιστούς σε μία τέτοια αρμονική συνεργασία. Πολλές φορές δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποια είναι η θέση μας και νομίζουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού, αλλά και με την αποστολή της Εκκλησίας γενικότερα. Όμως δεν είναι τα πράγματα πάντα έτσι και τις περισσότερες φορές οι πράξεις μας είναι σε δυσαρμονία με τους υπόλοιπους συνεργάτες και προ πάντων δεν συμφωνούν με το θέλημα του Θεού, το οποίο είναι συγκεκριμένο για τον καθένα από μας, αλλά και για την κάθε τοπική εκκλησία.

Όσο κι αν προσπαθούμε εμείς να επιτύχουμε κάποια ενότητα, αυτή θα είναι ανθρώπινη, σαρκική, αν δεν είναι παρών ο ίδιος ο Κύριος. Ενότητα δεν είναι να μαζευτούν μερικοί πιστοί από διάφορα δόγματα και εκκλησίες για να γίνουν κάποιες κοινές συναθροίσεις (και αυτό έχει τη θέση του στην ενότητα).

Δεν είναι ενότητα, όταν έχουμε βρει κάποια κοινά σημεία μεταξύ μας και υφίσταται μία αποδοχή του ενός αδελφού προς τον άλλο. Σίγουρα δεν είναι ενότητα, όταν η εκκλησία μας έχει προσχωρήσει σε κάποια μεγαλύτερη οργάνωση ή αδελφότητα. Αν καθοδηγείται πλέον η τοπική εκκλησία από τη μεγαλύτερη οργάνωση ή συνασπισμό, τότε το Πνεύμα του Θεού έρχεται σε δεύτερη θέση και δεν μπορεί να οδηγήσει και να ευλογήσει τη συγκεκριμένη τοπική συνάθροιση. Συνήθως οι εντολές που παίρνουν οι τοπικές εκκλησίες "άνωθεν", σιγά - σιγά με το χρόνο καταλήγουν να υποκλέψουν την πνευματική οδηγία που χρειάζεται κάθε τοπική εκκλησία. Σαφώς, η χρησιμότητα τέτοιων μεγάλων ενώσεων εκκλησιών είναι πολύ μεγάλη (βοήθεια σε ιεραποστολές, σε νέες εκκλησίες που δεν έχουν ακόμα τους πόρους για να σταθούν μόνες τους, καλύτερη συνεργασία μεταξύ των εργατών κ.λ.π.). Πρέπει να είμαστε όμως σε θέση να διακρίνουμε τα όρια που πρέπει να υπάρχουν σε τέτοιου είδους ενώσεις.

Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ένωσης και ενότητας! Αν συγχωνεύσεις δύο εκκλησίες, απλά στον ίδιο χώρο, αυτό είναι ένωση, η οποία δεν εγγυάται ότι θα είναι και ενότητα. Αν βάλεις μέσα σε ένα δωμάτιο δύο ανθρώπους, δεν σημαίνει ότι αυτομάτως θα έχουν ενότητα πνεύματος, ομοψυχία και ταύτιση απόψεων.

Τον τελευταίο καιρό πολύ συχνά ακούμε τη λέξη "ενότητα", όμως διαφέρει η έννοια που της δίνει ο καθένας. Θα λέγαμε ότι τώρα είναι της μόδας αυτή η λέξη και όποιος δεν την αναφέρει, είναι εκτός εποχής. Όμως με το να φωνάζουμε "ενότητα, ενότητα!" χωρίς να τη ζούμε και να έχουμε συλλάβει το βάθος της, δεν θα μπούμε στη σφαίρα του χρίσματος, που είναι έτοιμος ο Κύριος να μας χαρίσει. Δεν πρόκειται να πετύχουμε την ενότητα που ο Κύριος θέλει, εκτός κι αν αφήσουμε το Πνεύμα του Θεού να εργαστεί για να λάβουμε την αποκάλυψη, τι σημαίνει πραγματικά αυτή η λέξη και ποιο είναι το όφελος της Εκκλησίας, όταν τη βιώσει.

Καθώς η Εκκλησία ενδυναμώνεται και ο Κύριος αρχίζει να της δίνει νίκες, ο διάβολος δεν θα μείνει άπραγος. Όσο το πνεύμα της ενότητας αρχίζει να εισέρχεται και να επισκέπτεται το λαό του Θεού από την άλλη πλευρά, θα συναντήσουμε επίσης μία ενότητα, η οποία αντιμάχεται την ενότητα και τη χάρη της Εκκλησίας. Ακούμε για παγκόσμια συμβούλια εκκλησιών, όπου οι ηγέτες των διάφορων θρησκειών, που υπάρχουν στη γη, προσπαθούν να βρουν κοινά σημεία, ώστε να οικοδομηθεί η "ειρήνη" και να εγκαθιδρύσουν ένα καινούριο είδος σχέσεων. Προσπαθούν να πετύχουν ένωση, όπως την οραματίζονται οι ηγέτες τους. Βλέπουμε μια παγκοσμιοποίηση γενικής μορφής, όπου μπροστά σε ένα κοινό εχθρό (?) (λ.χ. τρομοκρατία) ενώνονται και δημιουργούν στρατιωτικές, οικονομικές κτλ συμμαχίες.

Από τη μία, ενώ η Εκκλησία θα ενώνεται, θα ενώνεται και θα συσπειρώνεται ο διάβολος κατά της Εκκλησίας. Όταν οι Ισραηλίτες μπήκαν στη γη της Επαγγελίας για να την κατακτήσουν, οι Χαναναίοι βλέποντας ότι αυτός ο λαός πραγματικά δεν είναι τυχαίος, αλλά μαζί του είναι ο Θεός, έκαναν κάτι που θα συμβεί και στις μέρες μας.

Ιης.Ναυή θ:1-2 - "Και ότε ήκουσαν πάντες οι βασιλείς, οι εντεύθεν του Ιορδάνου, οι εν τη ορεινή, και εν τη πεδινή, και οι εν πάση τοις παραλίοις της θαλάσσης της μεγάλης, έως κατέναντι του Λιβάνου, οι Χετταίοι, και οι Αμορραίοι, οι Χαναναίοι, οι Φερεζαίοι, οι Ευαίοι, και οι Ιεβοσαίοι, συνήχθησαν πάντες ομού, διά να πολεμήσωσιν τον Ιησούν και τον Ισραήλ."

Για να νικηθεί αυτός ο συνασπισμός του εχθρού πρέπει η Εκκλησία να σταθεί πραγματικά ενωμένη διά του Πνεύματος του Θεού και όχι κατ’ ενέργεια ανθρώπων. Στην ενότητα του εχθρού μπορεί να αντιταχθεί μόνο μία άλλη ενότητα, η οποία είναι ανώτερη και προέρχεται από το θρόνο του Κυρίου. Στην ενότητα του Ηρώδη με τον Πιλάτο και με τα έθνη, ο Κύριος αντιπαραθέτει με την ενότητα του λαού Του, η οποία στα προηγούμενα εδάφια που διαβάσαμε, εκφράζεται με τη λέξη "ομοθυμαδον" (εδ.24). Αυτή η ενότητα θα διαλύσει κάθε σχέδιο του εχθρού για να τον τρέψει σε φυγή.

Αποκ.ιζ:12-13 - "Και τα δέκα κέρατα τα οποία είδες, είναι δέκα βασιλείς, οίτινες βασιλείαν δεν έλαβον έτι, αλλά μίαν ώραν λαμβάνουσιν εξουσίαν ως βασιλείς μετά του θηρίου. Ούτοι έχουσιν μίαν γνώμιν, και θέλουσι παραδώσει εις το θηρίον την δύναμιν και την εξουσίαν εαυτών."

Εάν αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να έχουν μία γνώμη και ένα φρόνημα με τη δύναμη του Σατανά, πόσο μάλλον μπορεί να επιτύχει κάτι ανάλογο και σίγουρα πολύ πιο θαυμαστό και λαμπρό, ο λαός του Θεού διά του Αγίου Πνεύματος; Οι δέκα βασιλείς συμβολίζουν μία ευρύτερη ομάδα πλούσιων ανθρώπων, οι οποίοι κυβερνούν με την εξουσία και τον πλούτο τους τον κόσμο (π.χ. ILLUMINATI).

Πραγματικά, όταν διαβάζουμε την Α' Κορ.α:10 θα αναρωτηθούμε πώς είναι δυνατόν να έρθει αυτού του είδους η ενότητα που το Πνεύμα του Θεού επιθυμεί να υπάρχει στην Εκκλησία;

- "Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, διά του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να είσθαι εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην."

Μέσα σ' αυτή την υποκρισία που επικρατεί μεταξύ των πιστών, αλλά και μεταξύ των εκκλησιών, είναι δυνατό ο Θεός να φέρει την Εκκλησία Του σ' αυτό το επίπεδο της ενότητας; Είναι γνωστό ότι η χώρα μας χαρακτηρίζεται από διχόνοιες και έριδες, τα οποία επέφεραν πολλά δεινά στον ελληνικό λαό. Από την Αρχαία Ελλάδα ακόμη, μέχρι και στις μέρες μας, η Ιστορία του έθνους μας είναι γεμάτη από εμφύλιους πολέμους, αλληλοσπαραγμούς και προδοσίες. Αυτό το πνεύμα δυστυχώς, επηρεάζει και την εκκλησία του Χριστού γενικά. Εφόσον βλέπουμε και διακρίνουμε τον εχθρό, ας στοχεύσουμε εκεί με τις προσευχές μας, για να πέσουν αυτά τα οχυρά που έχουν υψωθεί μέσα στις διάνοιές μας. Ας επιθυμήσουμε μία ενότητα για την οποία έχει προσευχηθεί ο Ιησούς όταν ήταν εδώ στη γη (Ιωάν.ιζ:20-21).

Είναι ώρα να ζητήσουμε ένα νέο χρίσμα μέσα από την παρουσία του Θεού, αυτή τη φορά και όχι μέσα από ιδεολογίες, γνώσεις και πρακτικές. Είναι ώρα να ζητήσουμε καινούρια όραση και χάρη, ώστε το φως του Αγίου Πνεύματος να είναι δυνατό επάνω μας και να λάμψει επάνω στους απίστους για να δεχθούν τον Κύριο σαν Σωτήρα τους. Μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος έξω περιμένει εμάς.

Έτσι λοιπόν, ο κόσμος περιμένει να δει ένα σώμα πιστών συμπαγές, όπου εκεί δεν θα χωράει καμία αμφιβολία, ότι ο Θεός κατοικεί ανάμεσά τους και δεν είναι απλώς μία ανθρώπινη οργάνωση, όπως τόσες και τόσες πάνω στη γη.

Στην εκκλησία των Φιλίππων ο Παύλος κάνει λόγο για δύο γυναίκες την Συντύχη και την Ευωδία, οι οποίες διακονούσαν στην τοπική εκκλησία. Είχαν βοηθήσει τον Παύλο και ήταν δύο σημαντικές προσωπικότητες εκείνη την εποχή.

Φιλ.δ:2-3 - "Παρακαλώ την Ευωδίαν, παρακαλώ και την Συντύχην, να φρονώσι το αυτό εν Κυρίω. Και παρακαλώ και σε, σύντροφε γνήσιε, βοήθει αυτάς αίτινες συνηγωνίσθησαν μετ' εμού εις το ευαγγέλιον, ομού με τον Κλήμεντα και τους λοιπούς συνεργούς μου, των οποίων τα ονόματα είναι εν βιβλίω ζωής."

Δεν μας λέει ο λόγος του Θεού τι διαφορές είχαν αυτές οι δύο γυναίκες, αλλά σημαντικό είναι να δούμε την προτροπή του Παύλου πάνω σ' αυτό το πρόβλημα. Η συμβουλή του είναι ευγενική, όπως συνήθως κάνει το Πνεύμα του Θεού. Τις παρακαλεί να αποκτήσουν κοινό φρόνημα.

Το Ευαγγέλιο θα είχε εξαπλωθεί γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα, αν οι εργάτες συνεργαζόταν αρμονικά μεταξύ τους. Εκκλησίες έχουν διασπαστεί, διακονίες έχουν εμποδιστεί, άλλες έχουν σταματήσει εντελώς, ψυχές έχουν χαθεί και όλα αυτά, επειδή κάποιοι κοίταζαν τα συμφέροντά τους και όχι το συμφέρον της Εκκλησίας.

Το Πνεύμα του Θεού σήμερα, ζητάει εργάτες, οι οποίοι θα πονέσουν και θα αγαπήσουν τις ψυχές ειλικρινά. Ζητάει ανθρώπους που δεν θα κοιτάζουν τη δική τους προβολή μέσα από μία θέση διακονίας, αλλά θα ενδιαφερθούν περισσότερο για την οικοδομή των άλλων. Η εγωιστική αυτή νοοτροπία δεν είναι κάτι καινούριο, που το παρατηρούμε μόνο στις μέρες μας. Κοιτάξτε τι λέει ο Παύλος πάλι στους Φιλιππησίους.

Φιλιπ.β:19-21 - "Ελπίζω δε επί τον Κύριον Ιησούν, να πέμψω προς εσάς ταχέως τον Τιμόθεον, διά να ευφραίνομαι και εγώ μαθών την κατάστασίν σας. Διότι δεν έχω ουδένα ισόψυχον, όστις να μεριμνήσει γνησίως περί της καταστάσεως σας. Επειδή πάντες ζητούσι τα εαυτών, ουχί τα του Ιησού Χριστού."

Η ενότητα εξαρτάται κατά ένα βαθμό από τη συμπεριφορά και το πνεύμα που έχουν οι ηγέτες των τοπικών εκκλησιών. Για να έχει η Εκκλησία υγιή πρεσβυτέριο, πρέπει φυσικά να στραφεί στον Κύριο, διότι η προσευχή είναι εκείνη που θα δώσει τη σωστή οδηγία σε καθετί.

Ιερ.γ:15 και θέλω σας δώσει ποιμένας κατά την καρδίαν μου και θέλουσι σας ποιμάνει εν γνώσει και συνέσει.

Στην εκκλησία των Φιλίππων λοιπόν, ο Παύλος παρακαλεί τη Συντύχη και την Ευωδία να φρονούν το αυτό εν Κυρίω. Αυτή η ασυμφωνία μεταξύ των δύο γυναικών επιδρούσε αρνητικά και επηρέαζε όλη την υπόλοιπη εκκλησία. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε από τις συνεχείς αναφορές και προτροπές του Παύλου στην επιστολή του προς όλη την εκκλησία για ενότητα Συνολικά δίνει τέσσερεις αναφορές γι' αυτό το θέμα, αν και η επιστολή ήταν μικρή: α:27 , β:1-2 , γ:15-16 , δ:2

Λίγο πιο πριν, στο δεύτερο κεφάλαιο εξηγεί τι σημαίνει να φρονείς κατά το θέλημα του Θεού.

Φιλ.β:5-7 - "Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφή, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους."

Είναι σημαντικό να δούμε ότι πριν ο Παύλος αρχίσει να περιγράφει την ταπεινότητα και τη στάση του Ιησού Χριστού απέναντι στην ανθρωπότητα, κάνει την αναφορά για ενότητα μεταξύ των πιστών στην εκκλησία των Φιλίππων.

Φιλ.β:2-4 - "Κάμετε πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην, όντας ομόψυχοι, και ομόφρονες, μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ' εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών. Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ΄ έκαστος και τα των άλλων."

Μέσα απ' αυτά τα εδάφια μπορούμε να διακρίνουμε ποιο ήταν το βαθύτερο πρόβλημα στην εκκλησία. Ήταν τα δύο "μη".

1. "Μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας"

2. "Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού"

Μαζί με τη διάγνωση της "ασθένειας" το Πνεύμα του Θεού χορηγεί αμέσως την "αντιβίωση" για να μπορέσει να επιβιώσει το σώμα.

1. "αλλ' εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών"

2. "αλλ' έκαστος (αποβλέπετε) και τα των άλλων."

Για να ξεφύγουμε από την παγίδα αυτής της κενοδοξίας και σαρκικής συμπεριφοράς, δεν υπάρχει συνταγή ή "μαγικό φίλτρο". Απλά μπροστά στον Κύριο εκχέουμε την καρδιά μας, αναγνωρίζοντας τα σφάλματά μας, καταλαβαίνουμε την αναξιότητά μας και ζητάμε έλεος και χάρη. Δεν θέλουμε ξανά κάτι ανθρώπινο, διότι αυτό και πάλι θα μας φέρει σε κάποιο άλλο αδιέξοδο λίγο αργότερα. Θέλουμε τη χάρη και την ειρήνη του Πνεύματος του Θεού να έρθει να μας αγγίξει βαθειά και να αλλάξει τους εαυτούς μας. Ζητάμε τον Ιησού να επισκεφτεί την καρδιά μας αλλά και τον νου μας για να είμαστε σε θέση να σπάσουμε κάθε δεσμό που μας περιορίζει και μας κάνει να κάνουμε κύκλους στην έρημο, όπως τότε οι Ισραηλίτες.

Θέλουμε να μπούμε στη Χαναάν, στη γη της Επαγγελίας και των πλούσιων καρπών. Αυτό θα το κάνει όμως μόνο ο Κύριος κι Εκείνος γνωρίζει πώς. Οι γνώσεις, αλλά και οι εμπειρίες πολλές φορές είναι άχρηστες, όταν προσπαθούμε με αυτά να επιτύχουμε αποτελέσματα. Μόνο ο Ιησούς είναι σε θέση να ανοίξει μία καινούρια σελίδα στη ζωή μας και γενικότερα στη χώρα μας. Η κίνηση του Πνεύματός Του είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για μας. Ο δρόμος για να μπούμε στο θέλημα του Θεού είναι να βιώσουμε το φρόνημα του Ιησού. "Ως μορφή θεού υπάρχων ... ... εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού." (Φιλ.β:6,8)

Δεν θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ενότητα, αν δεν ζήσουμε και βιώσουμε αυτόν τον σταυρό. Τι σημαίνει σταυρός; Ας αφήσουμε να μας το πει ο ίδιος ο λόγος του Θεού.

Γαλ.ε:24 - "Όσοι δε είναι του Χριστού, εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας."

Αφήνουμε στην άκρη κάθε δικό μας σχέδιο, επιθυμία και ανθρώπινη φιλοδοξία για να μπορέσει να αυξηθεί ο Χριστός μέσα μας και μαζί βέβαια και η ενότητα που τόσο προσπαθούμε να επιτύχουμε. Αν δεν ελευθερωθούμε από τη μάστιγα των δικών μας επινοήσεων και τεχνικών, δεν θα εισέλθουμε σ' αυτή την ευλογία που απορρέει από το θάνατο, από τον οποίο θα προκύψει ο νέος κατά Θεό άνθρωπος. Η ανθρώπινη, σαρκική φύση εναντιώνεται και μάχεται την ενότητα του Πνεύματος και γενικά κάθε καρπό πνευματικό. Ο σταυρός του Χριστού είναι η αρχή της καινούριας μέρας, μίας μέρας που τη χαρακτηρίζει η ενότητα και η ομόνοια, που θα ανατείλει ο Χριστός στις μέρες μας μέσα στην Εκκλησία Του.

Με άλλα λόγια, αδελφοί, η ενότητα ΕΙΝΑΙ χρίσμα, ΕΙΝΑΙ δύναμη εξ ύψους, ΕΙΝΑΙ αυτό που χρειάζεται η Εκκλησία για να πετύχει το σκοπό της. 

ΕΙΝΑΙ μια καθαρή κίνηση του Αγίου Πνεύματος πάνω στο λαό Του. Αν αυτή η ενότητα χαρακτηρίζει τους πιστούς, αλλά και τις τοπικές εκκλησίες μεταξύ τους, τότε θα πληρούμε τους όρους για ιερατική διακονία, η οποία θα είναι δεκτή και ευπρόσδεκτη στο Θεό. Θα έχουμε τη θεία έγκριση στα χέρια μας για να κατακτήσουμε τις υποσχέσεις που ο Θεός μας έχει δώσει προς δόξαν Αυτού. Σε μία τέτοια Σιών διόρισε ο Κύριος την ευλογία! Εκεί θα κοιτάζουν οι άνθρωποι και θα βλέπουν τον Κύριο. Εκεί θα υπάρχει αύξηση και παράλληλα θα αναπαύεται η παρουσία του Κυρίου.

Ας εστιάσουμε την προσοχή μας στην πνευματική, εσωτερική ενότητα, εκείνη που το Πνεύμα του Θεού θέλει να φέρει μεταξύ μας και όχι την εξωτερική ενότητα, η οποία είναι πιο εύκολη ίσως, και έτσι έντεχνα αντικαθιστούμε τη γνήσια με αυτή. Ίσως, επειδή νιώθουμε ότι αυτή η εσωτερική ενότητα είναι δύσκολο να επιτευχθεί, κοιτάζουμε να βρούμε εναλλακτικές λύσεις. Αν δεν λύσουμε το πρόβλημα της δικής μας αμαρτίας μέσα μας, δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε κατά το θέλημα του Θεού. Δεν συμφέρει σε μας να αντικαθιστούμε το θέλημα του Θεού για ενότητα με υποκατάστατα ενότητας για να εφησυχάζουμε τη συνείδησή μας ή όποιες ανησυχίες και επιδιώξεις έχουμε. Ο Κύριος αλλάζει τις καρδιές του λαού Του, αλλά και των ηγετών Του σε όλο τον κόσμο σιγά-σιγά. Θέλει να φέρει στην Ελλάδα ένα νέο χρίσμα, μία χάρη για να μπορέσει το σώμα Του να λειτουργήσει αποτελεσματικά εναντίον του εχθρού. Και το κάνει! Πιστεύω ότι όλοι διακρίνουμε το χάραμα αυτής της καινούριας μέρας πάνω στην Εκκλησία Του. Έρχεται η μέρα που ο Κύριος θεραπεύει και ενώνει το σώμα Του. Είναι μέρα ευλογίας και χαράς! Είναι η ημέρα της απολύτρωσής μας ...