Κύριε,
Έπλασες τον άνθρωπο για την αλήθεια και για την ομορφιά. Και
την ομορφιά την βρήκα μόνο στη ζωή τη δική σου. Ξεδίπλωνε μπροστά μου το θαύμα
της ομορφιάς σου. Ας με λένε αλαφροΐσκιωτο και συνεπαρμένο. Να βλέπω εσένα,
μόνο εσένα και το χαμόγελο της δοξασμένης Σου παρουσίας.
Κύριε,
Ένας δυνατός πόλεμος γίνεται αδιάκοπα κάθε στιγμή, για να
αποσπάσει τη σκέψη μου και την καρδιά μου από την ενόραση της παρουσίας Σου. Μην
αφήσεις κάτι τέτοιο να γίνει. Τώρα, που γνώρισα το μεγαλείο της ηθικής σου
μορφής, μου είναι αδύνατο να ζήσω και λίγο χωρίς αυτό.
Κύριε,
Όταν κοιτάζω γύρω, και περιστρέφω τα μάτια μου, δεν βλέπω
τίποτα, τίποτα, μα την χάρτινη σκηνοθεσία των πραγμάτων του κόσμου, που είναι
πιο φτηνές από το χαρτί και την νερομπογιά. Μα παντού βλέπω ν' απλώνεται η
δοξασμένη σκιά της παρουσίας σου που αντανακλά στον κόσμο της καρδιάς μου.
Κύριε,
Δεν ξέρω τί σχήμα και τί μορφή έχουν τα πράγματα για τους
άλλους. Μα εγώ τα βλέπω τόσο διαφορετικά. Πίσω από τα πράγματα και τα γεγονότα
της ζωής, βλέπω εσένα ν' αργοδιαβαίνεις και όλο κάτι να μου λες, κάτι μυστικό
και μεγάλο, κάτι που με γεμίζει με χαρά. Γιατί είναι δικό Σου.
Κύριε,
Οι παλιοί μου οραματισμοί, το πολύτιμο αυτό δώρο σου, που
γαλούχησε την ψυχή μου για δεκαετίες, αρχίζουν να σμίγουν, να δένουν τα οστά,
να παίρνουν δέρμα και ζωή. Πόσο μεγάλος είσαι; Και πιστός στις υποσχέσεις Σου;
Πόσο απολαμβάνω να βλέπω το χέρι Σου, που πλαστουργό δουλεύει πάνω μου.
