ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ ΛΕΜΕ ΝΑΙ

Πιστεύω ότι το θέμα αυτό είναι κρίσιμο γιατί από τη θέση που θα πάρει κάποιος μπορεί να επηρεαστεί ουσιαστικά η πνευματική του πορεία.

Οι μέρες μας κρύβουν πολλές παγίδες. Η ζωή των πιστών δοκιμάζεται σκληρά, η ζωή της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού απειλείται. Ο εχθρός της, ο Σατανάς επιστρατεύει διάφορες τεχνικές που ίσως φαίνονται αθώες και αποδεκτές, αλλά κρύβουν μέσα τους αμαρτία και απειλούν με αποπροσανατολισμό τη ζωή των πιστών από την αλήθεια και την αγία ζωή, με ολέθριες συνέπειες.

Η πρόταση του εκσυγχρονισμού της ζωής μας και της ζωής της Εκκλησίας μπορεί να είναι  «Δούρειος Ίππος» πονηρά σερβιρισμένος από αυτόν που το όνομά του είναι «ο πλανών την οικουμένην όλην», ώστε να τον αγκαλιάσουμε και από μέσα του να ξεπηδήσει άφθονο το δηλητήριο της αμαρτίας, της κοσμικότητας, της συνθηκολόγησης με τον άνομο κόσμο. Υπάρχει  όμως και  το ενδεχόμενο ο εκσυγχρονισμός, όταν είναι σωστά τοποθετημένος, να είναι μια πολύτιμη ευκαιρία να προσεγγίσουμε και  να μιλήσουμε στους ανθρώπους γύρω μας στη γλώσσα τους.

Τη λέξη εκσυγχρονισμός τη χρησιμοποιούν πολλοί και με διαφορετικό περιεχόμενο. Μιλούν για εκσυγχρονισμό οι πολιτικοί, οι επιστήμονες, οι θρησκευτικοί ηγέτες, αλλά και απλοί άνθρωποι. Δεν μιλούν όμως αυτοί την ίδια γλώσσα ούτε στοχεύουν στην ίδια κατεύθυνση με τον  εκσυγχρονισμό. Πίσω από την έννοια του εκσυγχρονισμού έχουν παρεισφρήσει επιθυμίες, επιδιώξεις ανθρώπινες, σαρκικές, κάτι που η Αγία Γραφή απορρίπτει.

Όταν ο εκσυγχρονισμός είναι χτισμένος με στοιχεία αλήθειας και καθαρότητας, τότε όχι μόνο τον αποδέχεται ο Κύριος, αλλά έχει και την ευλογία Του, έχει πλούσιο καρπό που  μένει για τη δόξα Του.

Ας ξεχωρίσουμε κάποιες έννοιες. 

Εκσυγχρονισμός δεν θα πει εκμοντερνισμός. Το μοντέρνο είναι φανταχτερό αλλά δεν είναι δοκιμασμένο. Είναι επιπόλαιο. Το μοντέρνο ίσως αρέσει, αλλά είναι φευγαλέο. Τα βήματα του εκσυγχρονισμού είναι αργά, είναι ώριμα. Πατάει επάνω σε συγκεκριμένες εξελίξεις και τα βήματά του δεν είναι παροδικά. Μερικοί συγχέουν το σύγχρονο με το καινούριο. Κάθε τι καινούριο, που μπορεί να παρουσιάζεται φανταχτερό δεν είναι αθώο, όπως φαίνεται στην πρώτη προσέγγιση.

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού δεν είναι υποχρεωμένη να αποδέχεται κάθε τι καινούριο, ώστε να δείχνει ένα πρόσωπο σύγχρονο. Δεν αγκαλιάζει άκριτα τις κοσμικές εξελίξεις, ώστε να λέει ότι είναι σύγχρονη. Ταυτόχρονα όμως και δεν φοβάται κάθε τι καινούριο, ώστε να το στέλνει «στην πυρά» επειδή είναι άγνωστο ή επίκαιρο. Κινδυνεύει έτσι να μείνει εντελώς έξω από τις εξελίξεις και να χάσει ευκαιρίες πολύτιμες στην υπηρεσία του Ευαγγελίου. Τη σοφία αλλά και το στίγμα της Εκκλησίας στον ωκεανό των εξελίξεων τα χορηγεί ο Κύριός της και την οδηγεί με ασφάλεια μακριά από κινδύνους, που συχνά κοστίζουν πολύ.

Χρειάζεται διάκριση

Όταν λένε πολλοί «εκσυγχρονισμός», εννοούν να πάμε μπροστά, να έχουμε  βελτίωση στη ζωή μας, να αξιοποιήσουμε ό,τι καινούριο μας παρέχει η πρόοδος.  Σ' αυτό τους το συλλογισμό φαίνεται αρχικά πως έχουν δίκιο. Η ζωή μας σε ολόκληρη την ιστορία ούτε πίσω πήγε, ούτε στατική έμεινε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο εκσυγχρονισμός είναι η «θεότητα» που όλοι μας άκριτα θα πρέπει να προσκυνήσουμε και να συμμορφωθούμε στα προστάγματά της... Εδώ χρειάζεται προσοχή. Όπως σε όλες τις πτυχές της ζωής μας υπάρχει το γνήσιο υπάρχει και το μολυσμένο, υπάρχει το υγιές και η επικίνδυνη απομίμηση, έτσι και στον εκσυγχρονισμό υπάρχει το γνήσιο, υπάρχει όμως και η παρείσφρηση πολλών στοιχείων, που δεν είναι γνήσιος εκσυγχρονισμός, αλλά είναι επικίνδυνα δηλητήρια που  προσπαθούν να εισχωρήσουν στη ζωή μας. Αν δεν προσέξουμε, ο  εκσυγχρονισμός θα μετασχηματιστεί σε φονικό δηλητήριο για την ψυχή τη δική μας και των άλλων. 

Ας μην προσεγγίζουμε το θέμα επιφανειακά. Όπως ένα πεντακάθαρο ποτάμι με νερό από την πηγή του στην πορεία του παρασύρει σκουπίδια και καταλήγει σε ένα βουρκόνερο, έτσι συμβαίνει συχνά και με πολλές εξελίξεις. Οι προθέσεις πίσω από τον εκσυγχρονισμό μπορεί να είναι αγαθές. Στην πορεία ο εκσυγχρονισμός στις μέρες μας εμπλουτίζεται με αθεΐα, με άρνηση, με αμφισβήτηση, με ειδωλολατρία, με άμβλυνση στην αμαρτία. Οπωσδήποτε δεν είναι πάντοτε ο εκσυγχρονισμός φορέας εκφυλισμού, χρειάζεται όμως προσοχή, γιατί η περιοχή δεν είναι τόσο αθώα όσο δείχνει. Το έδαφος προσφέρεται για την ανάπτυξη κάθε μορφής άρνησης του Θεού και  επιθυμίας κοσμικής. Ο εκσυγχρονισμός μπορεί να γίνει εύκολα μέσο παραπλάνησης από τα άγια στοιχεία της ζωής του Χριστού. Και πολύ συχνά συμβαίνει να μη μπορούμε να αντιληφθούμε τη ζημιά, αφού ο εκσυγχρονισμός είναι εκτυφλωτικός με τα όσα υπόσχεται. Λέμε ναι ή λέμε όχι;  Μετά από όλα τα στοιχεία που παραθέτουμε θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημά του εκσυγχρονισμού. Η Εκκλησία του Χριστού λέει ναι ή όχι στον εκσυγχρονισμό;

Η Αγία Γραφή ξεκάθαρα μας διευκρινίζει ότι ο κόσμος μας όλος «εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιωάν.ε:19). Ένας κόσμος που διοικείται από την επιθυμία της σάρκας, που θυσιάζει στα είδωλα, κόσμος αθεΐας και ανομίας… Είναι ένας κόσμος που υπηρετεί συνειδητά το Σατανά, που βαδίζει «κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας» (Εφεσ.β: 2). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι από τέτοιο υλικό καρδιάς δεν μπορεί να προέλθει αγιότητα και δόξα για τον Κύριο.

Μπορεί να συμφωνούμε με τον εκσυγχρονισμό, όμως με τι υλικό όταν γύρω μας θεριεύει το σκοτάδι της αμαρτίας; Τι έχει να προσθέσει ο άθεος κόσμος στην Εκκλησία, στην οποία το Πνεύμα το Άγιο παραγγέλλει: «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον’ και Εγώ θέλω σας δεχθή...» (Β΄ Κορ.ς:17).

Ο εκσυγχρονισμός στις μέρες μας οδεύει στην εγκατάσταση της Νέας Παγκοσμιοποιημένης Τάξης, που ο χαρακτήρας της είναι άθεος, ανθρωποκεντρικός, και που ο αρχιμάστορας αυτού του συστήματος είναι ο Σατανάς, καλά κρυμμένος πίσω από τα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας... Όλο το οικοδόμημα του εκσυγχρονισμού έχει επιστρατευθεί να «στρώσει το δρόμο» στον «Μεγάλο Αδελφό», τον παγκόσμιο κυβερνήτη, τον «αντικείμενο και υπεραιρόμενο εναντίον εις πάντα λεγόμενον θεόν ή σέβασμα» (Β΄ Θες.β:4). Τι στοιχεία μπορεί να αποδεχθεί η Εκκλησία από ένα τέτοιο σύστημα; Η μουσική τους, η εμφάνισή τους, οι τάσεις τους, οι επιλογές τους... Τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι ένας ύμνος στη σάρκα. Η κατάληξη όλου αυτού του σχήματος είναι η αιώνια απώλεια όπως μας αναφέρει το βιβλίο της Αποκάλυψης.

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Όταν λέμε εκσυγχρονισμό δεν εννοούμε η εκκλησία μας να ψάλλει λίγο πιο ζωηρά, να μεγαλώσουμε λίγο τα παράθυρα... Δεν εννοούμε να μεταγλωττίσουμε τους ύμνους για να καταλαβαίνουμε τα λόγια. Αυτά δεν είναι εκσυγχρονισμός. Είναι ευλογία ζωντανέματος της εκκλησίας. Προσπαθώ να βρω περιοχές που έχουν μείνει αγνές, που να μπορεί να απλώσει το χέρι του ο χριστιανός να τις φέρει στη ζωή του, να τις αγκαλιάσει η Εκκλησία, που έχει αποστολή της την αγία πορεία μέσα στον αμαρτωλό κόσμο. Δυστυχώς δεν έχει μείνει τίποτα αγνό, χωρίς το δηλητήριο της ανομίας μέσα του.

Πόσο μπορεί να συμμετέχει η Εκκλησία και να «συσχηματίζεται» με τα σύγχρονα πρότυπα, που στόχο τους μοναδικό έχουν την παγκοσμιοποίηση της αθεΐας; Η έκφρασή τους, η τέχνη, η εμφάνιση των νέων, οι ροπές, οι τάσεις, οι επιλογές τους έχουν όλα το στοιχείο της διαφθοράς του νου και της ψυχής, είναι μια διαρκής βλασφημία στον Άγιο Θεό. Γι' αυτόν τον κόσμο θα μας πει το Άγιο Πνεύμα, «μη συμμορφώνεσθε με τον αιώνα τούτον» (Α΄ Κορ.ιβ: 2).

Ο σύγχρονος κόσμος δομείται επάνω στην χαλάρωση, τον ορθολογισμό, την αθεΐα, την παγκοσμιοποίηση, νέα τάξη, νέα ηθική, νέες αρχές, γεμάτες άρνηση, όχι μόνο μακριά, αλλά και εναντίον του Θεού. Κοιτάζω τις διαφημίσεις τους, ακούω τις μουσικές τους, ξεφυλλίζω τα περιοδικά τους, παρακολουθώ τις τάσεις τους, παρατηρώ τις επιλογές τους. «Να γκρεμίσουμε το Θεό, να Του αποδείξουμε ότι δεν Τον χρειαζόμαστε, μπορούμε και μόνοι μας...» Αυτός είναι ο κόσμος μας σήμερα. Τι από όλα αυτά μπορούμε να φέρουμε μέσα στην αγία ζωή της Εκκλησίας, να το χρησιμοποιήσουμε, να το προσφέρουμε στο Θεό; Δύσκολο να απαντήσει κανείς. Και όμως!

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι μια μοναδική οντότητα. Το θαυμαστό με την Εκκλησία, όταν είναι ζωντανή και γνήσια, είναι ότι ούτε οπισθοδρομική είναι αλλά ούτε και απλώνει το χέρι της στο βέβηλο κόσμο μας για να πάρει και να αφομοιώσει στοιχεία αμαρτωλά «αναθέματος» όπως τα αποκαλεί ο Κύριος (Δευτ. 7: 26).

Η πραγματική Εκκλησία είναι σύγχρονη, σωστά ισορροπημένη, ζηλευτά επίκαιρη, μέσα στις εξελίξεις, έχει γνώμη, έχει άποψη, είναι ενημερωμένη γύρω από τις παγκόσμιες εξελίξεις. Εδώ βρίσκεται το πολύ σοβαρό και λεπτό σημείο. Η Εκκλησία είναι και σύγχρονη και εκσυγχρονισμένη, αλλά την εκσυγχρονίζει ο Θεός με το Άγιο Πνεύμα Του και όχι άνθρωποι με τις επιλογές τους. Εκείνος γνωρίζει ακριβώς τι χρειάζεται για να είναι το γνήσιο σώμα των πιστών Του ζωντανό, σύγχρονο, ολόφωτο, με πληροφόρηση, με δύναμη και με νίκες άγιες και καθαρές.

Ναι, η Εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι και σύγχρονη και προοδευτική, όχι όμως συμβιβασμένη με τον ειδωλολατρικό κόσμο μας. Δεκάδες παραδείγματα αναφέρουμε στο σημείο αυτό. Η αξιοποίηση της τεχνολογίας: Το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, το video, το Internet, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές… Τα αξιοποιούμε για τη σπορά του Ευαγγελίου. Εκσυγχρονισμένοι, μάχιμοι σε όλα τα σύγχρονα μέτωπα. Παρακολουθούμε τον κόσμο μας, ζούμε ανάμεσα στους ανθρώπους της εποχής μας και το θαυμαστό είναι ότι είμαστε σύγχρονοι και καθαροί, εκσυγχρονισμένοι και άγιοι, και αυτό είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας.

Όσες φορές προσπάθησαν άνθρωποι να εκσυγχρονίσουν την Εκκλησία με δικές τους ενέργειες, η κατάληξη ήταν τραγική. Δεν απλώνουμε το χέρι στο βέβηλο κόσμο, που είναι ένα επικίνδυνο ναρκοπέδιο γεμάτο αμαρτία. Δεν ανοίγουμε τις πόρτες της Εκκλησίας να μπει ο κόσμος, να αλωνίζει ο σατανάς στο όνομα του εκσυγχρονισμού. Όπου, όποτε έγινε κάτι τέτοιο ψυχές πολύτιμες κινδύνεψαν με απώλεια. Τη φρεσκάδα και τη δύναμη, της άγιας Εκκλησίας του Χριστού, την εξασφαλίζει η οδηγία του Πνεύματος του Θεού  στις καρδιές των πιστών.

Η γνήσια Εκκλησία ποτέ δεν έμεινε πίσω, απολιθωμένη να ανήκει μονίμως σε μια άλλη μακρινή εποχή. Αλλά και ποτέ δεν ήταν μοντέρνα, έχοντας εξομοιωθεί με τον κόσμο της άρνησης. Ποτέ δεν ήταν προοδευτική, ώστε να βρεθεί έξω από τις γραμμές του νόμου του Θεού, που είναι αναλλοίωτος, άγιος και τέλειος. Αλλά και ποτέ δεν ήταν οπισθοδρομική και παρωχημένη ώστε να προκαλεί άπωση με τη χλωμή ζωή της. Οι πιστοί Του δεν εκσυγχρονιζόμαστε... απλώς υπακούμε και εκτελούμε! Και μέσα απ' αυτήν την υπακοή ξεπηδάει μια ζωή θαυμάσια, γεμάτη δύναμη, φως και αλήθεια, που ακόμα και οι πιο σύγχρονοι και εκσυγχρονισμένοι ζηλεύουν και ποθούν να φτάσουν και να την απολαύσουν τόσο ισορροπημένα και αγνά.