Η ευθύνη της Εκκλησίας προς τους Πρεσβυτέρους

Α' Θες.ε:12-13,    Α' Τιμ.ε:17-20,    Εβρ.ιγ:1-17

Είναι σωστό τώρα να ψάξουμε το λόγο του Θεού για να μάθουμε τι ο Θεός περιμένει από εμάς προς αυτούς που μας υπηρετούν.

Όπως για κάθε άλλο κομμάτι του λόγου του Θεού, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας δύο αρχές: Πρώτο να ακούμε το λόγο του Θεού με διάθεση να τον υπακούσουμε, και δεύτερο να τον ακούμε ο καθένας για τον εαυτό του. Μόνο έτσι θα φέρει ευλογία και ελευθερία στη ζωή μας.

Τι πρέπει λοιπόν, να περιμένουν οι πρεσβύτεροι από την Εκκλησία; Ή πιο σωστά τι περιμένει ο Θεός από την Εκκλησία προς τους Πρεσβύτερους. Ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά της Εκκλησίας προς αυτούς που την υπηρετούν;

Περιληπτικά η Εκκλησία οφείλει τα εξής:

• Να προσευχόμαστε για τους πρεσβύτερους.

• Να υπηρετούμε στην εκκλησία. Δεν τα φορτώνουμε όλα επάνω τους και εμείς κάνουμε τους τουρίστες.

• Να τους αναγνωρίζουμε και να τους τιμούμε

• Να μιμηθούμε το παράδειγμα και την υπηρεσία τους

• Να «πειθόμαστε» και να τους «υπακούμε» ώστε να μας υπηρετούν με χαρά και όχι με στεναχώρια. 

 

Η εκκλησία οφείλει να προσεύχεται για τους πρεσβύτερους της.

Δεν υπάρχει εδάφιο που να λέει συγκεκριμένα ότι πρέπει να προσευχόμαστε για τους πρεσβύτερους, όπως δεν υπάρχει εδάφιο που να λέει να προσευχόμαστε για τους γονείς μας ή για τους δασκάλους στο σχολείο. Ο λόγος που δεν υπάρχει είναι γιατί είναι αυτονόητο. Υπάρχει μόνο το εδάφιο να προσευχόμαστε για αυτούς που είναι στα αξιώματα (εφόσον και οι πρεσβύτεροι είναι αξίωμα, θα μπορούσε κανείς να το συμπεριλάβει με την ευρεία έννοια σ’ αυτή την εντολή, αν και η εντολή αυτή όταν δίνεται αφορά τα πολιτικά αξιώματα).

Εννοείται πως σαν πιστοί προσευχόμαστε και εννοείται πως χωρίς την προσευχή τίποτα δεν θα γίνει. Ο Θεός περιμένει να προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλον. Και μέσα σ’ αυτό περιλαμβάνεται να προσευχόμαστε και γι’ αυτούς που μας υπηρετούν.

Α΄ Θες.ε:25, Αδελφοί, προσεύχεσθε περί ημών.

Δεν νομίζω πως υπάρχει δυσκολία να καταλάβουμε αυτό που μας ζητάει ο λόγος του Θεού.  Η ερώτηση είναι αν το κάνουμε. Όχι στην εκκλησία, αλλά στο σπίτι σου, όταν προσεύχεσαι. Να το πω αλλιώς. Όταν κλείνεις τα μάτια σου, και σκέφτεσαι την εκκλησία, προσευχήσου για τους πρεσβύτερους. Αν υπάρχει κάποιο θέμα που κατά τη γνώμη σου δεν το χειρίστηκαν καλά, προσευχήσου για αυτούς.

Αν προσεύχεσαι, όλη σου η στάση θ’ αλλάξει. Χωρίς να το θες, θα τους αγαπήσεις πιο πολύ, και το Άγιο Πνεύμα θα σε κάνει να νοιάζεσαι πιο πολύ γι’ αυτούς. Προσευχήσου για τις οικογένειές τους, προσευχήσου για τις δουλειές τους. Είναι αδελφοί σου, κομμάτι του σώματος του Χριστού. Κι αυτοί αν πονάνε σε κάτι πονάς και εσύ. Αν χαίρονται, χαίρεσαι και εσύ μαζί τους. Είμαστε μια οικογένεια.

Το πρώτο που σαν εκκλησία πρέπει να μείνουμε πιστοί είναι η προσευχή. Με την προσευχή αρχίζεις και βλέπεις τα πράγματα αλλιώς. Κάποτε αλλάζουν οι καταστάσεις, κάποτε αλλάζεις εσύ. Πάνω απ’ όλα, αυτοί οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους καλούνται να σηκώσουν πνευματικό βάρος. Τους ζητάμε να έχουν σοφία για να μας οδηγήσουν. Τους ζητάμε οραματισμό. Περιμένουμε να γίνονται παραδείγματα για μας. Έχουν ανάγκη τις προσευχές μας.

 

Οφείλουμε την υπηρεσία μας

Το δεύτερο είναι πως σαν εκκλησία οφείλουμε να υπηρετούμε. Το να είναι κάποιος πνευματικός και να θέλει να μπει στο έργο και να σηκώσει βάρος δεν σημαίνει πως μπορεί να κάνει και τη δική σου και του άλλου και του άλλου την υπηρεσία. Δεν σημαίνει πως επειδή έχουμε πνευματικούς πρεσβύτερους και ανθρώπους θυσίας, τους τα φορτώνουμε όλα κι εμείς ησυχάζουμε. Γιατί έτσι θα φθαρούν. Δεν μπορούν 5 ή 6 άνθρωποι να καλύπτουν αυτά που θα έπρεπε να κάνουν 100 άνθρωποι.

Εφες.δ:11-12, Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού.

Ο Θεός έδωσε χαρίσματα, ανθρώπους να ποιμαίνουν και να διδάσκουν. Την ευθύνη για τη διδασκαλία την έδωσε στους πρεσβύτερους, ώστε να εκπαιδευτούν όλοι και να μπορούν να διακονούν. Γιατί το σώμα μεγαλώνει, ανάλογα με το πως μεγαλώνει ο καθένας, και ανάλογα με το τι προσφέρει ο καθένας.

Εδ.16, εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεδεμένον δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους κάμνει την αύξησιν του σώματος προς οικοδομήν εαυτού εν αγάπη.

 

Η εκκλησία οφείλει αναγνώριση και τιμή

Α΄ Θες.ε:12-13, Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας και είναι προεστώτές σας εν Κυρίω και σας νουθετούσι, και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών. Ειρηνεύετε μεταξύ σας.

Σύμφωνα με τα εδάφια αυτά οφείλουμε πρώτο αναγνώριση. Αυτή είναι η έννοια του «να γνωρίζητε». Δεύτερο να τους τιμάμε με αγάπη που να περισσεύει. Γιατί; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι κοπιάζουν. Κουράζονται για να προΐστανται και να νουθετούν. Για το έργο τους αυτό λοιπόν, θα τους δίνετε όση περισσότερη τιμή και αναγνώριση γίνεται. Και καθώς το κάνουμε, θα υπάρχει ειρήνη στην Εκκλησία. Πολλά από τα προβλήματα δημιουργούνται καθώς υπονομεύουμε το έργο των Πρεσβυτέρων, δεν τους αναγνωρίζουμε, δεν λέμε καν ευχαριστώ, λες και οι άνθρωποι αυτοί μας χρωστάνε. Αδελφοί κανένας δεν μας χρωστάει. Όποιος προσφέρει το παραμικρό στην Εκκλησία του Θεού, το κάνει γιατί ο Θεός το βάζει στην καρδιά του.

Δεν είναι εύκολο ούτε να συμβουλεύεις, ούτε να οδηγείς. Γιατί είμαστε άνθρωποι. Δεν είναι εύκολο να ακούς των άλλων τις έγνοιες τα προβλήματα, τους πόνους. Όλοι μας έχουμε ένα όριο και όταν κάποιος το ξεπερνάει, ζητάμε την ησυχία μας. Ποιος δεν έχει πει, «άμα σε πετύχει αυτός στο τηλέφωνο...». Ο πρεσβύτερος όμως, όλους τους ακούει, με όλους είναι φίλος, όλους τους αγαπάει. Είναι πρόβατά του.

Αν θέλεις να οδηγήσεις την εκκλησία κάπου, πάντα υπάρχει αντίσταση. Πάντα πρέπει να προσπαθείς να εμπνεύσεις τους ανθρώπους. Προσπαθείς ακόμη να γίνεις φίλος με αυτούς που δεν σε θέλουν. Γιατί ο Θεός σε κάλεσε, μέσα από την αναγνώριση των ανθρώπων να Τον υπηρετείς. Όλα αυτά έχουν κόπο.

Επειδή, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι κουράζονται. Επειδή όταν γυρνάνε από τις δουλειές τους, δεν ασχολούνται με το σπίτι τους, αλλά με την εκκλησία, με εμάς, για αυτό πρέπει να τους τιμάμε.

 

Τιμάς τους πρεσβύτερους με την ενθάρρυνση

Πως δείχνεις την τιμή; Είναι εύκολο! Με όλη σου την συμπεριφορά. Με τον τρόπο που τους μιλάς. Με τον τρόπο που τους χαιρετάς. Με τον όλο σου σεβασμό. Γιατί αν εσύ μιλάς με ασέβεια για τους θεσμούς της Εκκλησίας, τα παιδιά σου θα το κάνουν. Τους τιμάς με το να παρασταθείς στις δικές τους ανάγκες, όπως και αυτοί τρέχουν για την Εκκλησία. Με την ενθάρρυνσή σου. Προσέξτε, όχι με την κολακεία. Δεν πρέπει να λέμε πράγματα που δεν είναι αλήθεια και δεν τα πιστεύουμε. Η κολακεία είναι ψέμα. Η ενθάρρυνση όμως όχι.

Καθένας θέλει να ακούσει και να ξέρει πως η προσφορά του δεν πηγαίνει χαμένη. Και καθένας θέλει να ξέρει πως να προσφέρει καλύτερα, πως να βελτιώσει αυτό που κάνει. Αν τους ενθαρρύνεις και με όμορφο τρόπο τους πεις τη γνώμη σου, τους τιμάς. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έπιασες έναν από τους πρεσβύτερους να τους πεις, «αδελφέ μου, ξέρεις κάτι, τόσα χρόνια μας υπηρετείς. Σε ευχαριστώ. Μπορεί να μην συμφωνώ σε όλα, αλλά έδωσες χρόνο που εγώ δεν τον έδωσα. Εκτιμώ τη προσφορά σου. Θέλεις να κάνω κάτι για σένα; Υπάρχει κάτι που να μπορώ να προσεύχομαι, κάπου να σε βοηθήσω;»

Ο Θεός είναι σοφός. Το ίδιο και ο λόγος Του. Και ο Θεός μας τα ζητάει αυτά, γιατί ξέρει πως επειδή είμαστε αμαρτωλοί, η φυσική μας τάση είναι να πετροβολάμε αυτούς που μας υπηρετούν και όχι να τους τιμούμε. Προσωπικά και δημόσια να αναγνωρίζουμε την προσφορά τους. Μας είναι εύκολο να βγάζουμε στην επιφάνεια το ένα λάθος, την μία αδυναμία και να ξεχνάμε τα άλλα 15 σωστά που έχουν στη ζωή τους και τον χαρακτήρα τους. Ιδιαίτερα όταν κάτι δεν γίνεται όπως το θέλουμε εμείς. Και αυτό είναι αμαρτία.

Θυμηθείτε την περίπτωση του Δαβίδ με τον Σαούλ. Ο Δαβίδ, παρόλο που υπέφερε από τον Σαούλ, δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή να τον τιμά και να τον αναγνωρίζει σαν βασιλιά. Όταν τελικά σκοτώθηκε ο Σαούλ, θυμάστε τι τραγούδησε ο Δαβίδ;

Β΄ Σαμ.α:19-24, Ω δόξα του Ισραήλ, επί τους υψηλούς τόπους σου κατηκοντισμένη. Πως έπεσον οι δυνατοί. Μη αναγγείλητε εις την Γαθ, μη διακηρύξητε εις τας πλατείας της Ασκάλωνος, μήποτε χαρώσιν αι θυγατέρες των Φιλισταίων, μήποτε αγαλλιάσωνται αι θυγατέρες των απεριτμήτων· Ορη τα εν Γελβουέ, Ας μη ήναι δρόσος μηδέ βροχή εφ' υμάς, μηδέ αγροί δίδοντες απαρχάς· διότι εκεί απερρίφθη η ασπίς των ισχυρών, Η ασπίς του Σαούλ, ως να μη εχρίσθη δι' ελαίου. Από του αίματος των πεφονευμένων, από του στέατος των ισχυρών, το τόξον του Ιωνάθαν δεν εστρέφετο οπίσω, και η ρομφαία του Σαούλ δεν επέστρεφε κενή. Σαούλ και Ιωνάθαν ήσαν οι ηγαπημένοι και εράσμιοι εν τη ζωή αυτών, και εν τω θανάτω αυτών δεν εχωρίσθησαν· ήσαν ελαφρότεροι αετών, δυνατώτεροι λεόντων. Θυγατέρες Ισραήλ, κλαύσατε επί τον Σαούλ τον ενδύοντα υμάς κόκκινα μετά καλλωπισμών, τον επιβάλλοντα στολισμούς χρυσούς επί τα ενδύματα υμών. Θρήνος ε; Και αν θυμάστε ο Δαβίδ αρνήθηκε να τον υποσκελίσει και να τον σκοτώσει δύο φορές. Περίμενε του Θεού την ώρα.

Αν ο Σαούλ δεν ήταν αυτός που έπρεπε να είναι, ήταν δουλειά του Θεού να τον πάρει από εκεί. Του Δαβίδ η θέση ήταν να τον τιμήσει.

Έτσι κι εμείς. Πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε τους ανθρώπους αυτούς, να τους τιμούμε, και να αναγνωρίζουμε την προσφορά τους. Δεν μας το χρωστάνε να τρέχουν γι’ αυτά που όλους μας θα έπρεπε να μας απασχολούν.

 

Τιμάς τους πρεσβύτερους με την οικονομική υποστήριξη αυτών που δίνονται πλήρως στο έργο του Θεού.

Πάμε τώρα σε ένα άλλο γνωστό εδάφιο που και αυτό μιλάει για τιμή.

Α΄ Τιμ.ε:17 Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής, μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.

Εδώ λέει πως διπλή τιμή θα δίνουμε σ’ αυτούς από τους πρεσβύτερους που δίνουν περισσότερο χρόνο για να διδάξουν για να νουθετήσουν. Σε αυτούς ακόμη παραπάνω. Μάλιστα αυτή η τιμή σημαίνει κάτι πρακτικό για αυτούς τους ανθρώπους.

Εδ.18, διότι λέγει η γραφή· Δεν θέλεις εμφράξει το στόμα βοός αλωνίζοντος· και, Άξιος είναι ο εργάτης του μισθού αυτού.

Σημαίνει πως θα τους υποστηρίξουμε οικονομικά ώστε να μπορούν πιο άνετα να προσφέρουν την υπηρεσία τους. Είναι κάτι που καλό είναι να το σκεφτόμαστε.

Μπορεί να έχουμε κάποιον άνθρωπο από ανάμεσά μας, που να έχει το ζήλο και την επιθυμία. Να πληρώσει η εκκλησία ώστε αυτός να εκπαιδευτεί παραπάνω και να έχει τον χρόνο να προσφέρει περισσότερο. Όταν αναγνωρίσεις πως κάποιος κάνει κάτι καλά, τότε τον τιμάς αν τον βοηθήσεις να το κάνει καλύτερα. Όπως λοιπόν, δεν θα αφήσεις το ζώο που οργώνει νηστικό, όπως ακριβώς ο εργάτης αξίζει τα λεφτά που παίρνει, με το ίδιο σκεπτικό, δεν θα σταματήσεις τον άνθρωπο αυτό. Θα τον βοηθήσεις, θα τον τιμήσεις.

Γαλ.ς:6, Ο δε κατηχούμενος τον λόγον ας κάμνη τον κατηχούντα μέτοχον εις πάντα τα αγαθά αυτού.

Εσύ που κατηχείσαι θα κάνεις το δάσκαλό σου συμμέτοχο στα αγαθά που έχεις.

Τιμάς τους πρεσβύτερους με το να μη δέχεσαι εύκολα κατηγορίες εναντίον τους.

Εδ.19 και 20, Κατηγορίαν εναντίον πρεσβυτέρου μη παραδέχου, εκτός δια στόματος δύο ή τριών μαρτύρων. Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί.

Επειδή, όταν είναι κάποιος μπροστά και υπηρετεί, στην πρώτη γραμμή, είναι εύκολο να παρεξηγηθεί, είναι εύκολο να ερμηνεύσουν λάθος αυτό που είπε ή έκανε, επειδή είμαστε άνθρωποι που το λίγο το μεγαλώνουμε, για αυτούς τους λόγους δεν θα δέχεσαι ότι σου λένε για τους πρεσβύτερους σου, εκτός και αν κάποιος έχει αποδείξεις. Εκτός αν υπάρχουν δύο ή τρεις μάρτυρες.

Ο λόγος που γίνεται αυτή η κουβέντα εδώ, δεν είναι επειδή οι πρεσβύτεροι είναι πιο σημαντικοί σαν χριστιανοί από τους άλλους. Κανέναν δεν μπορείς να κατηγορείς εύκολα. Στην περίπτωση των πρεσβυτέρων όμως, τα πράγματα είναι πιο αυστηρά επειδή η δική τους φήμη είναι σημαντική για την εικόνα όλης της εκκλησίας. Πόσες φορές ο σατανάς χρησιμοποιεί τους ηγέτες για να ονειδίσει, για να μειώσει την εκκλησία του Χριστού και το Χριστό τον ίδιο.

γ:7, Πρέπει δε αυτός να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν, δια να μη πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου.

Οι πρεσβύτεροι είναι ό,τι καλύτερο έχουμε να δείξουμε σαν εκκλησία. Τη φήμη τους, λοιπόν, την προστατεύουμε και δεν δεχόμαστε κατηγορία χωρίς αποδείξεις και μάρτυρες.

Από την άλλη βέβαια, επειδή η θέση τους είναι θέση υπεύθυνη, θέση που πρέπει να γίνονται παράδειγμα, όταν αμαρτάνουν και από δύο ή τρεις μάρτυρες το ξέρεις πως έχουν αμαρτήσει, θα τους ελέγχεις δημόσια. Πιστεύω όμως πως εδώ υπάρχει ένας κίνδυνος.

Ματθ.ιη:15-17, Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου· εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ' εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης.

Εδώ ο άνθρωπος που αμάρτησε εναντίον μας έχει ευκαιρίες να μετανοήσει. Πρέπει να πας εσύ μόνος σου, αν δεν σε ακούσει παίρνει και κάποιον άλλον. Αν δεν σε ακούσει τότε πας στην εκκλησία. Που σημαίνει πως αν σε ακούσει, δεν προχωράς παρακάτω.

Το ίδιο πιστεύω ισχύει και με τους πρεσβύτερους. Αν και με την παρουσία δύο ή τριών μαρτύρων δεν μετανοήσει, τότε θα πας δημόσια. Αν μετανοήσει, μετανόησε. Δεν σημαίνει πως όλα πρέπει να βγαίνουν στη φόρα.

Γι’ αυτό λέει και στο εδ.20, τους «αμαρτάνοντας». Αυτούς δηλαδή που αμαρτάνουν και αμαρτάνουν και τους μιλάς και δεν επιστρέφουν. Όταν κάποιος αδελφός είναι πρεσβύτερος και δεν επιστρέφει από την αμαρτία του, τότε δημόσια τον ελέγχεις. Και ο λόγος είναι «να έχουν φόβο και οι λοιποί». Τι να φοβούνται; Να φοβούνται την αμαρτία. Να φοβηθούν γιατί θα δουν τι καταστροφή μπορεί να φέρει. Να φοβηθούν τη δημόσια ντροπή.

Αυτά τα γράφει στον Τιμόθεο, δεν είναι για τον κάθε πιστό. Ο Τιμόθεος ήταν ηγέτης, και στην περίπτωση αυτή ο ρόλος του ήταν μεταβατικός. Ο έλεγχος γίνεται από κάποιον της ηγεσίας. Από τον ποιμένα ή κάποιον άλλο πρεσβύτερο.

Η εκκλησία λοιπόν, οφείλει την προσευχή της, την υπηρεσία της και την τιμή στους πρεσβύτερους. Η τιμή σημαίνει αναγνώριση, ενθάρρυνση, σημαίνει ακόμη οικονομική ενίσχυση, σημαίνει πως εύκολα δεν θα παραδέχεσαι κριτικές, κατηγορίες και κουτσομπολιά εναντίον τους. Αλλά όπως δύσκολα θα δέχεσαι κατηγορίες, έτσι αυστηρός θα είσαι και με την αμαρτία τους, ιδιαίτερα όταν δεν επιστρέφουν από αυτήν.

 

Η εκκλησία οφείλει να ακολουθεί το παράδειγμά των προεστών

Εβρ.ιγ:7 Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού, των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.

Αυτό σημαίνει, πως σαφώς έχουν υπάρξει άνθρωποι που ήταν λαμπρά παραδείγματα πίστης, αφοσίωσης και υπηρεσίας. Αυτούς λοιπόν, να τους μιμηθείτε. Μπορεί όχι όλοι, αλλά κάποιος από αυτούς τους ανθρώπους, να άγγιξε τη δική μας ζωή πιο πολύ από των άλλων. Μιμήσου το. Σου έδωσε παράδειγμα. Η ζωή του ήταν μπροστά στα μάτια σου. Ακολούθησε το παράδειγμά του.

ιγ:17, Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.

 

Οφείλουμε την υπακοή μας, ώστε η υπηρεσία τους να γίνεται με χαρά και όχι με στεναχώρια.

Πιστεύω ότι αυτό είναι και το πιο δύσκολο. Και είναι δύσκολο τουλάχιστον για δύο λόγους. Πρώτο, γιατί δεν έχουμε μάθει την πειθαρχία, δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε να μπούμε κάτω από εξουσία. Πολλές φορές δεν σεβόμαστε ούτε τον θεσμό, ούτε τους ανθρώπους. Όταν διαφωνούμε με τους πρεσβύτερους, η αντίδρασή μας είναι, «και ποιοι είναι αυτοί;» Ή, «το πρεσβυτέριο θα κάνει ό,τι θέλει;» Όχι, το πρεσβυτέριο ποτέ δεν κάνει ό,τι θέλει. Και μπορεί να κάνει και λάθη κατά τη γνώμη μας.

Όμως στο βαθμό που αυτά που κάνουν, οι αποφάσεις που παίρνουν δεν είναι αμαρτία, αλλά είναι θέμα γνώμης, ο λόγος του Θεού μας ζητάει, να υπακούμε. Όχι να κατακρίνουμε.

Όταν δεν το κάνουμε, και κατακρίνουμε από πάνω, δίνουμε κακό παράδειγμα στα παιδιά μας. Τους διδάσκουμε πως η δική μας γνώμη πρέπει να είναι πάντα η πιο σημαντική. Και τα παιδιά δεν μαθαίνουμε ποτέ να σέβονται τους εκκλησιαστικούς ηγέτες. Και επιπλέον, θα πρέπει να περιμένουμε τα ίδια όταν έρθει η δική μας η σειρά και ζητήσουμε να μας υπακούσουν.

Ζούμε σε μια εποχή επανάστασης. Σε μια εποχή που ο καθένας μαθαίνει πως έχει το δικαίωμα να κάνει το δικό του. Και είναι δύσκολο ν’ αλλάξουμε τη νοοτροπία μας αυτή μέσα στην εκκλησία. Όμως ο Χριστός το ζητάει. Δεν μας ζητάει τυφλή υποταγή. Δεν μας ζητάει να υπακούμε σε πράγματα που είναι αμαρτία.

Μας ζητάει όμως να ακολουθούμε και να μην κάνουμε τη ζωή των ανθρώπων αυτών μίζερη. Γιατί είναι άνθρωποι. Μας ζητάει όταν λένε άσπρο, να μην λέμε μαύρο, επειδή το θεωρούμε υποχρέωσή μας να πάμε κόντρα.

Και προσέξτε, το λεξιλόγιο, «πείθεσθε», «υπακούετε» δεν τους κάνει δικτάτορες. Είναι λεξιλόγιο που σημαίνει, όταν σας συμβουλεύουν, ακούστε τους. Για την πνευματική σας πρόοδο μιλάνε. Και όταν αποφασίζουν είναι οι ηγέτες σας. Και αν δεν σας αρέσει, πάλι πρέπει να δείξτε σεβασμό, όχι αναίδεια.

Πιστεύω, αυτά είναι αρκετά για αρχή, ώστε να θυμόμαστε ποιες είναι οι δικές μας υποχρεώσεις απέναντι των ανθρώπων που ξεχωρίζουμε για να μας υπηρετήσουν. Δεν είναι εύκολο να τιμάς, να προσεύχεσαι και να υπακούς. Αλλά όπως ο Θεός ζητάει δύσκολα πράγματα από τους ηγέτες της εκκλησίας, το ίδιο δύσκολα ζητάει και από εμάς. Οι ηγέτες μας, είναι η δική μας αντανάκλαση. Πριν τους ζητήσουμε λογαριασμό για το τι έκαναν και το τι δεν έκαναν, πρέπει είμαστε τίμιοι και με τον εαυτό μας. Αν δεν θέλουμε να γίνουμε τώρα, θα μας αναγκάσει ο Θεός μια μέρα να γίνουμε.