Α΄ Τιμοθέου (3)

 

Η. ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ

δ:6-8

Ο απόστολος Παύλος λέει στον Τιμόθεο ότι θα είναι ένας καλός διάκονος του Ιησού Χριστού, αν θα δώσει αυτές τις συμβουλές στην εκκλησία. Ακόμα παραγγέλλεται στον Τιμόθεο να μην σπαταλά τον χρόνο του συζητώντας για βέβηλους και γραώδεις μύθους. Αντίθετα πρέπει να γυμνάζεται στα πνευματικά γιατί η σωματική γυμνασία είναι λίγο ωφέλιμη.

Ο Τιμόθεος σαν αληθινός δάσκαλος πρέπει να αποσαφηνίσει τις θέσεις της εκκλησίας και δεν φθάνουν μόνο τα λόγια. Ολόκληρη η ζωή του πρέπει να φανερώνει τα όσα διδάσκει στους άλλους. Πρέπει επομένως να αφήσει την αλήθεια να μετασχηματίσει την δική του ζωή (6) και να κρατάει τον εαυτό του σε φόρμα (7,8).

Η ευθύνη της Εκκλησίας προς τους Πρεσβυτέρους

Α' Θες.ε:12-13,    Α' Τιμ.ε:17-20,    Εβρ.ιγ:1-17

Είναι σωστό τώρα να ψάξουμε το λόγο του Θεού για να μάθουμε τι ο Θεός περιμένει από εμάς προς αυτούς που μας υπηρετούν.

Όπως για κάθε άλλο κομμάτι του λόγου του Θεού, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας δύο αρχές: Πρώτο να ακούμε το λόγο του Θεού με διάθεση να τον υπακούσουμε, και δεύτερο να τον ακούμε ο καθένας για τον εαυτό του. Μόνο έτσι θα φέρει ευλογία και ελευθερία στη ζωή μας.

Τα προσόντα των Πρεσβυτέρων

Α' Τιμ.γ:1-7,   Τίτος α:5-9,   Α' Πέτρ.ε:1-4

   

Μέχρι στιγμής έχουμε μιλήσει για τη φύση της διακονίας. Τι κάνουν οι πρεσβύτεροι. Ποια υπηρεσία έχουν στην εκκλησία. Και είπαμε πως κατά βάση είναι συμποιμένες. Έχουν ευθύνη για τις ψυχές των ανθρώπων και γι’ αυτό θα δώσουν λόγο. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να μπορούν να προστατέψουν πνευματικά την εκκλησία, από αιρέσεις και ψευτοδιδασκαλίες, από συμβιβασμό με την αμαρτία. Προσφέρουν ηγεσία, διδασκαλία και φροντίδα για τις πρακτικές ανάγκες.

Το πρεσβυτέριο και η διακονία της ηγεσίας

Α' Τιμ.ε:17,   γ:4-5,   Τίτος α:7,   Α' Πέτρου ε:3

Ένα άλλο λάθος που κάνουν κάποιοι κατά τα λοιπά αξιόλογοι άνθρωποι, είναι ότι από κάποιο σημείο και μετά θεωρούν ότι το έργο στο οποίο εργάστηκαν «τους ανήκει». Δένονται τόσο πολύ με αυτό, ώστε τους είναι αδύνατο να μετακινηθούν κάπου αλλού, και όταν ο Θεός τους μιλάει και τους καλεί σε κάποιον άλλο τομέα του αγρού Του, εκείνοι κάνουν πως δεν ακούν ή κλείνουν τα αυτιά τους και σαν άλλοι «Ιωνάδες» επιμένουν να κάνουν «το δικό τους».

Παρ’ όλο που γνωρίζουν ότι η εκκλησία είναι «του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή» (Α’ Κορ.γ:9), αντιμετωπίζουν τους πιστούς και τις διακονίες ως «περιουσία» τους, που μπορούν να ορίζουν και να διαθέτουν όπως κάθε φορά τους αρέσει.

Το πρεσβυτέριο και η διακονία της διδασκαλίας

Α' Τιμ.γ:2, ε:17,   Β' Τιμ.β:24-25,    Τίτ.α:9

Εισαγωγή

Πολλές φορές σαν άνθρωπος, λες, «Δεν πειράζει, ας το αφήσω, ας το αμελήσω, ας μην κάνω τηλέφωνο. Ας τον αποφύγω αυτόν, δύσκολος είναι». Όλοι έχουν τέτοιους πειρασμούς ακόμη και μέσα στο έργο. Και όποιος λέει ότι δεν έχει, λέει ψέματα. Το σημαντικό δεν είναι ό,τι υπάρχει πειρασμός, ο πειρασμός θα έρθει. Το σημαντικό είναι να μην πέσεις στον πειρασμό.

Όταν, λοιπόν, έρχονται τέτοιες σκέψεις, έρχεται το Πνεύμα του Θεού και, όπως το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη, έτσι και ο λόγος του Θεού ξυπνάει αυτούς που προΐστανται.

Το βιβλίο των αριθμών 18

ΕΝΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ο λαός γογγύζει – Ο Μωυσής παραπονιέται στο Θεό­

Χρίονται οι 70 πρεσβύτεροι - Ορτύκια και πληγή

Μέχρι εδώ, ασχοληθήκαμε με τον τρόπο που ο Θεός διοικούσε το λαό Του στην έρημο και φρόντιζε για όλες τις ανάγκες του. Είδαμε τις αποδείξεις της σοφίας Του, της αγαθότητας και της πρόνοιας του Θεού του Ισραήλ.

Τώρα, φτάνουμε σ’ ένα σημείο που αρχίζουν να μαζεύονται μαύρα σύννεφα! Θα δούμε τον άνθρωπο και το άθλιο περπάτημά του. Ο άνθρωπος είναι ο ίδιος παντού. Στον κήπο της Εδέμ, στον αποκατεστημένο κόσμο, στην έρημο, στη γη Χαναάν, στην εκκλησία, στη Χιλιετηρίδα.