Α' Τιμ.γ:2, ε:17, Β' Τιμ.β:24-25, Τίτ.α:9
Εισαγωγή
Πολλές φορές σαν άνθρωπος, λες,
«Δεν πειράζει, ας το αφήσω, ας το αμελήσω, ας μην κάνω τηλέφωνο. Ας τον αποφύγω
αυτόν, δύσκολος είναι». Όλοι έχουν τέτοιους πειρασμούς ακόμη και μέσα στο έργο.
Και όποιος λέει ότι δεν έχει, λέει ψέματα. Το σημαντικό δεν είναι ό,τι υπάρχει
πειρασμός, ο πειρασμός θα έρθει. Το σημαντικό είναι να μην πέσεις στον
πειρασμό.
Όταν, λοιπόν, έρχονται τέτοιες
σκέψεις, έρχεται το Πνεύμα του Θεού και, όπως το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη,
έτσι και ο λόγος του Θεού ξυπνάει αυτούς που προΐστανται.
Εβρ.ιγ:17, Πείθεσθε εις τους προεστώτάς
σας και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες να
αποδώσωσι λόγον· διά να κάμνωσι τούτο μετά χαράς και μη στενάζοντες· διότι
τούτο δεν σας ωφελεί.
Το εδάφιο δεν λέει τι πρέπει να
κάνουν οι πρεσβύτεροι, αλλά πως οι πιστοί πρέπει να πειθαρχούν σ’ αυτούς. Αυτό
που μου κάνει εντύπωση είναι γιατί ο λόγος του Θεού θεωρεί πως οι πιστοί πρέπει
να πείθονται. Γιατί αυτοί λέει, «αγρυπνούν
για τις ψυχές, ως μέλλοντες να αποδώσωσιν λόγον».
Το σκέφτομαι και τρομάζω. Και κάθε
ένας που υπηρετεί σαν πρεσβύτερος πρέπει να σταθεί με φόβο μπροστά στο Θεό.
Είμαι πιστός στην κλήση μου ώστε να μπορώ να πω στο Θεό έκανα ότι έπρεπε γι’
αυτή την ψυχή; Πνευματική προστασία σημαίνει να αγρυπνάς για τις ψυχές γιατί
μια μέρα θα δώσεις λόγο γι’ αυτές, είτε το θέλεις είτε όχι, είτε το παραδέχεσαι
είτε όχι. Για αυτό και κανείς δεν μπαίνει σε διακονία ποίμανσης, κανένας δεν
πρέπει να γίνεται πρεσβύτερος, εκτός και αν ο Θεός τον καλέσει!! Θα δώσουμε
λόγο στο Θεό. Είσαι έτοιμος να το κάνεις; Και επειδή κανένας δεν είναι, για
αυτό ο Θεός καλεί. Αυτή, δεν είναι μια θέση που μπορεί να υπηρετήσει όποιος
τυχαίνει και είναι διαθέσιμος.
Διδασκαλία - Γενικά.
Μέσα σε όλη την Καινή Διαθήκη, δίνεται
πολύ μεγάλη σημασία στη διδασκαλία του λόγου του Θεού για την οικοδομή της
Εκκλησίας. Ο λόγος είναι απλός. Για να μπορέσω να κάνω αυτό που ο Θεός θέλει,
να υπακούσω στο λόγο Του σαν πιστός, πρέπει να έχω καταλάβει τι θέλει ο
Θεός. Και βέβαια από τη μία το Άγιο Πνεύμα διδάσκει τον καθένα μας, από
την άλλη, όμως, ο Θεός έδωσε τους δασκάλους σαν μέσο για να μάθουμε το θέλημά
Του. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο μεγάλος δάσκαλος, αλλά το Πνεύμα του Θεού εκτός του
ότι μιλάει μέσα μας, χρησιμοποιεί και τη διδασκαλία με ανθρώπους που τους έχει
δώσει το κατάλληλο χάρισμα. Και μέσα από αυτούς τους ανθρώπους μας οικοδομεί.
Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο πιο
καταπληκτικός δάσκαλος που πέρασε ποτέ. Όταν αναλήφθηκε, η τελευταία εντολή που
άφησε στους μαθητές του είναι γνωστή σαν η Μεγάλη Αποστολή στο Ματθαίο κη:19-20, Και προσελθών ο
Ιησούς, ελάλησε προς αυτούς, λέγων· Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και
επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις
το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες
αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ'
υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος.
Η κυρίως διακονία των αποστόλων
ποια ήταν; Ήταν κυρίως δάσκαλοι. Διαβάζουμε στις Πράξεις β:42, Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων και εν τη
κοινωνία και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.
Μπορεί να σκεφτεί κάποιος, ότι τότε,
επειδή ήταν αρχή, είχαν ανάγκη από διδασκαλία. Έχω την αίσθηση, ότι σήμερα που
υποτίθεται ότι ξέρουμε, έχουμε περισσότερο ανάγκη υγιαίνουσας διδασκαλίας από κάθε
άλλη εποχή, λόγω της πληθώρας των ψευδοδιδασκάλων, λόγω του βήματος που δίνουν
τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να γράφει ο καθένας ό, τι θέλει!
Επίσης, λίγο πιο κάτω στις
Πράξεις, όταν έγινε διωγμός και έφυγαν οι πιστοί από την Ιερουσαλήμ, πολλοί
πήγαν στην Αντιόχεια. Και εκεί η εκκλησία μεγάλωσε. Όταν το άκουσαν στα
Ιεροσόλυμα τους έστειλαν το Βαρνάβα. Και ο Βαρνάβας όταν είδε πως μόνος του δεν
μπορούσε έστειλε και του έφεραν τον Παύλο και διαβάζουμε στις Πράξεις ια:25-26,
Τότε εξήλθεν εις Ταρσόν ο
Βαρνάβας, διά να αναζητήση τον Σαύλον, και ευρών αυτόν, έφερεν αυτόν εις
Αντιόχειαν. Και συνελθόντες εις την εκκλησίαν εν ολόκληρον έτος εδίδαξαν πλήθος
ικανόν, και πρώτον εν Αντιοχεία ωνομάσθησαν οι μαθηταί Χριστιανοί.
Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος, άφησε
τον Τιμόθεο στην Έφεσο για να διορθώσει τα προβλήματα που είχαν με τη
διδασκαλία. Αργότερα του έγραψε και την πρώτη προς Τιμόθεο επιστολή και στο δ:13 γράφει, Έως να έλθω, καταγίνου
εις την ανάγνωσιν, εις την προτροπήν, εις την διδασκαλίαν.
Α΄ Κορ.ιβ:28, Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός
εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα
θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών.
Εφεσίους δ:11-12, Και αυτός έδωκεν άλλους μεν
αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και
διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια
την οικοδομήν του σώματος του Χριστού.
Γιατί η διδασκαλία; Για να
καταρτίζονται οι πιστοί και να κάνουν το έργο του Κυρίου. Το ίδιο και στην Α΄ Πέτρου δ, στη Ρωμαίους ιβ.
Πάνω στη σωστή διδασκαλία χτίζεται
η Εκκλησία. Για αυτό και οι πρεσβύτεροι πρέπει να προσέχουν τι διδάσκεται, αν η
διδασκαλία είναι σωστή. Αν η διδασκαλία δεν γίνεται σωστά, όλη η εκκλησία θα
παραστρατήσει.
Η διδασκαλία και οι πρεσβύτεροι.
Ερχόμαστε τώρα στους πρεσβύτερους.
Σημαντικό κομμάτι της διακονίας τους, είναι να μπορούν να διδάξουν.
Α΄ Τιμ.ε:17, Οι καλώς προϊστάμενοι
πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής, μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και
διδασκαλίαν.
Το εδάφιο δεν διδάσκει πως
υπάρχουν δύο ειδών πρεσβύτεροι, αυτοί που ποιμαίνουν και διδάσκουν και αυτοί
που διοικούν. Λέει πως υπάρχουν πρεσβύτεροι που προΐστανται καλώς και κάποιοι
που δεν προΐστανται καλώς. Αυτοί που ηγούνται καλά, σωστά, αυτοί πρέπει να
έχουν διπλή τιμή. Και ιδιαίτερα πρέπει να αξιώνονται διπλή τιμή όσοι κοπιάζουν
στο λόγο και τη διδασκαλία..
Τι σημαίνει αυτό; Πως όλοι οι
Πρεσβύτεροι προΐστανται, δηλαδή, όλοι ηγούνται, όλοι οδηγούν και όλοι
διδάσκουν. Και αυτοί που κουράζονται για όλα αυτά πρέπει να τιμώνται, ιδιαίτερα
όσοι κουράζονται στο λόγο και την διδασκαλία. Μπορεί να μην έχουν όλοι τόσο
δυνατό χάρισμα να στέκονται μπροστά στον κόσμο, αλλά πρέπει να μπορούν να
πάρουν το λόγο του Θεού και να οδηγήσουν τους ανθρώπους μέσα από την Γραφή.
Μπορεί σε κάποιον να του είναι εύκολο να το κάνει ένας με έναν. Ή σε κάποια μικρή
ομάδα, σε μια συμμελέτη. Όπως και να γίνεται, αυτό που έχει σημασία είναι πως ο
ποιμένας πρεσβύτερος πρέπει να μπορεί να διδάξει σε κάποιον άλλον το λόγο του
Θεού.
Α΄ Τιμ.γ:2, Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να
ήναι άμεμπτος, μιας γυναικός ανήρ, άγρυπνος, σώφρων, κόσμιος, φιλόξενος,
διδακτικός.
Πρέπει να είναι διδακτικός. Να
μπορεί να επικοινωνήσει με τη Γραφή και να σου δώσει να καταλάβεις, τι λέει ο
λόγος του Θεού.
Τίτο α:9 προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας, διά να
ήναι δυνατός και να προτρέπη διά της υγιαινούσης διδασκαλίας και να εξελέγχη
τους αντιλέγοντας.
Σύμφωνα με το εδάφιο αυτό, ο
πρεσβύτερος πρέπει να είναι σταθερός στο λόγο για να μπορεί να προτρέπει και να
ελέγχει. Αλλά αυτό είναι διδασκαλία. Η νουθεσία και ο έλεγχος είναι μορφές
διδασκαλίας.
Β΄ Τιμ.β:24-25 ο δε δούλος του Κυρίου δεν
πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος,
διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας, μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός
μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν.
Ο έλεγχος είναι ένας τρόπος
διδασκαλίας. Ακόμη και αυτόν που είναι αντιφρονών, που πιστεύει τα αντίθετα
πρέπει με πραότητα, χωρίς να μάχεται να προσπαθήσει να του δείξει την αλήθεια.
Μάλιστα στο εδάφιο 25, που λέει «διδάσκων
μετά πραότητος» το αρχαίο κείμενο, λέει «παιδεύων» που δείχνει πως
όλη του η στάση είναι στάση εκπαίδευσης, κατάρτισης στην αλήθεια. Η παίδευση
σημαίνει κατάρτιση και πειθαρχία. Αλλά με πραότητα, μήπως και ο Θεός τους δώσει
φως.
Μπαίνει μέσα στην εκκλησία κάποιος,
που φαίνεται πιστός. Και σιγά-σιγά καθώς περνάει ο καιρός αρχίζει και φαίνεται
πως ο συγκεκριμένος πιστεύει και διδάσκει μερικά πράγματα που δεν είναι σύμφωνα
με τη Γραφή. Είναι αντιφρονών. Χρειάζεται διδασκαλία, παιδεία, με πραότητα.
Ξέρετε τι έκανε ο απόστολος Παύλος
σαν πρεσβύτερος στην Έφεσο; Διαβάζουμε στις Πράξ.κ:18β-20, Σεις εξεύρετε, από της πρώτης ημέρας αφ' ης
επάτησα εις την Ασίαν, πως επέρασα μεθ' υμών όλον τον χρόνον, δουλεύων τον
Κύριον μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και μετά πολλών δακρύων και πειρασμών,
οίτινες μοι συνέβησαν εν ταις επιβουλαίς των Ιουδαίων, ότι δεν υπέκρυψα
ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς και να σας διδάξω
δημοσία και κατ' οίκους.
Τους δίδασκε όχι μόνο δημόσια,
πήγαινε σπίτι τους. Ξόδευε το χρόνο του με αυτό τον τρόπο. Μπορεί να πει
κάποιος δεν είχε οικογένεια. Είχε ο Πέτρος. Είχαν οι άλλοι απόστολοι.
Όλοι οι πρεσβύτεροι έχουν την
ευθύνη να διδάσκουν. Τώρα αν κάποιοι καταγίνονται σε αυτό πιο πολύ από τους
άλλους, αυτό δεν είναι πρόβλημα.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο βιβλικό από
τον πρεσβύτερο που διδάσκει το λόγο του Θεού. Σκεφτείτε, ποια είναι η πρώτη
δουλειά του βοσκού; Πριν από το να φυλάξει τα πρόβατα; Είναι να τα ταΐσει. Τα
πάει σε λίμνες, σε ποτάμια, σε πηγές, σε βοσκότοπους. Βρίσκει διάφορους τρόπους
να το κάνει. Αν δεν το κάνει θα πεθάνουν από την πείνα. Για να μπορούν να
παράγουν πρέπει να τραφούν. Για να δώσουν μαλλί και γάλα πρέπει να φάνε πρώτα.
Το ίδιο και στην Εκκλησία. Για να
αποδώσουν οι άνθρωποι υπηρεσία, προσφορά, χρήματα, αγάπη, για να δώσουν την
παρουσία τους, πρέπει να τρέφονται. Όλη η διδασκαλία δεν γίνεται από τον
άμβωνα, γίνεται στα σπίτια, γίνεται στο γραφείο, γίνεται στο αυτοκίνητο, στο
εστιατόριο, όταν περπατάς έξω στην παραλία, όταν επισκευάζεις το αυτοκίνητό
σου, παντού. Ένας-ένας, οικογένεια-οικογένεια. Χίλιοι τρόποι υπάρχουν, ανάλογα
με τις ικανότητες κάθε ανθρώπου.
Δεν έχει τόση σημασία το πως θα
γίνει η διδασκαλία, ο τρόπος δηλαδή, σημασία έχει το να γίνει. Αν στην καρδιά σου
δεν έχεις επιθυμία και πάθος να μοιραστείς το λόγο του Θεού, να τον μεταδώσεις,
να συμβουλέψεις μέσα από αυτόν, να προσευχηθείς με κάποια ψυχή, μην
προχωρήσεις. Ο πρεσβύτερος δεν είναι απλά μέλος διοικητικής επιτροπής. Πρέπει
να θέλει και να μπορεί να κάτσει με τη Γραφή ανοικτή να συμβουλέψει. Πρέπει να
μπορεί να σηκώσει τέτοιου είδους πνευματικό βάρος. Αυτό ζητάει ο λόγος του
Θεού.
Αν δεν έχεις επιθυμία ή βάρος να
κάνεις κάτι τέτοιο σαν πρεσβύτερος, ζήτησε από το Θεό να σου το βάλει και
περίμενε μέχρι να είσαι σίγουρος πως το έχεις. Ο άνθρωπος που δεν έχει πόθο να
διδάσκει, να μεταδίδει με κάποιο τρόπο το λόγο του Θεού, είτε λίγα ξέρει, είτε
πολλά, δεν πρέπει να είναι πρεσβύτερος.
Τι χρειάζεται ώστε ο πρεσβύτερος να
γίνει καλός δάσκαλος;
Πιστεύω έχει ανάγκη από δύο
πράγματα. Το πρώτο είναι το Άγιο Πνεύμα.
Αριθ.ια:16-17 Και είπε Κύριος προς τον
Μωϋσήν, Σύναξον εις εμέ εβδομήκοντα άνδρας εκ των πρεσβυτέρων του Ισραήλ, τους
οποίους γνωρίζεις ότι είναι πρεσβύτεροι του λαού και άρχοντες αυτών· και φέρε
αυτούς εις την σκηνήν του μαρτυρίου, όπου θέλουσι σταθή μετά σου. Και θέλω
καταβή και λαλήσει εκεί μετά σού· και θέλω λάβει από του πνεύματος του επί σε
και θέλω επιθέσει επ' αυτούς· και θέλουσι βαστάζει το φορτίον του λαού μετά
σου, διά να μη βαστάζης αυτό συ μόνος.
Ο Μωυσής λοιπόν είχε ανάγκη από
ανθρώπους που να μπορούν μαζί του να σηκώσουν το βάρος του λαού. Ποια ήταν η
πρώτη προϋπόθεση για να το κάνουν; Η τέχνη τους; Όχι. Η μόρφωσή τους; Όχι! Η
οικογένειά τους; Ούτε. Αν έχουν το Πνεύμα του Θεού. Το Πνεύμα το Άγιο είχαν
ανάγκη. Να τους γεμίσει και να τους οδηγεί.
Από όλους τους συγγραφείς της
Αγίας Γραφής ξέρετε πόσοι ήταν μορφωμένοι; Θα πω για αυτούς που είμαστε πιο
σίγουροι από όλους. Ο Μωυσής, ο Σολομών, ο Δανιήλ, ο Λουκάς και ο Παύλος. Οι
υπόλοιποι ήταν βοσκοί, ψαράδες, άνθρωποι απλοί.
Το πρώτο που χρειάζεται είναι ζει
κάποιος ζωή υπακοής, ώστε να είναι γεμάτος με το Πνεύμα του Θεού.
Το δεύτερο που ο λόγος του
Θεού λέει πως χρειάζεται κάποιος είναι εκπαίδευση. Τι θα πει αυτό, θα πει
κάποιος; Δεν μας εκπαιδεύει το Πνεύμα του Θεού; Δεν μας φτάνει το Άγιο Πνεύμα;
Επιτρέψτε μου να πω, πως όχι. Γιατί το Πνεύμα του Θεού εκπαιδεύει.
Οι απόστολοι πριν να φύγει ο
Χριστός, ξόδεψαν μαζί του, 3-3 ½ χρόνια. Έπρεπε να μάθουν να εμπιστεύονται
οι ίδιοι, να γνωρίσουν τον εαυτό τους καλύτερα, να γνωρίσουν πως να υπηρετούν
σε ανάγκες, τους έστειλε δύο-δύο. Τους άφησε ο Χριστός να κάνουν λάθη. Οι
απόστολοι συνέχισαν όχι μόνο επειδή ήρθε το Άγιο Πνεύμα, αλλά γιατί κάθισαν με
τον Κύριο για τόσο καιρό.
Ο απόστολος Παύλος ξεκίνησε ως
απόστολος μετά από 14 χρόνια. Και πριν, είχε εκπαιδευτεί μαζί με το Βαρνάβα
στην Αντιόχεια. Θυμάστε άφησε τον Τιμόθεο στην Έφεσο για να βοηθήσει την
εκκλησία. Κοιτάξτε τι του είπε στην Β΄ επιστολή β:1-2, συ λοιπόν, τέκνον
μου, ενδυναμού διά της χάριτος της εν Χριστώ Ιησού, και όσα ήκουσας παρ' εμού
διά πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν
είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.
Δουλειά σου είναι να ετοιμάσεις
ανθρώπους, που και αυτοί θα μπορέσουν να ετοιμάσουν άλλους.
Τι σημαίνει αυτό για τους
πρεσβύτερους; Σημαίνει πως από τη μία πρέπει να ζουν προσωπική ζωή υπακοής ώστε
να είναι γεμάτοι με το Πνεύμα του Θεού και να έχουν το ηθικό ανάστημα να
διδάξουν. Στα μάτια των ανθρώπων να στέκονται ψηλά ως άνθρωποι πνευματικοί.
Από την άλλη πρέπει να είναι
διαθέσιμοι να εκπαιδευτούν. Να είναι φιλομαθείς. Να διαβάζουν, να πάρουν
μαθήματα, να παρακολουθήσουν σεμινάρια, για ηγεσία, για διδασκαλία, μαθήματα
πάνω στη Γραφή. Και αυτό να γίνεται μακροχρόνια σε διαρκή βάση, όχι μια φορά
μόνο.
Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει
υψηλή κοσμική μόρφωση για να μπορεί να το κάνει αυτό. Χρειάζεται όμως πλήρωση
από το Άγιο Πνεύμα και εκπαίδευση από το Άγιο Πνεύμα.
Κλείνοντας
Η διακονία της διδασκαλίας λοιπόν,
γίνεται κυρίως από τους πρεσβύτερους. Αυτοί έχουν την πνευματική ευθύνη για την
υγεία της εκκλησίας και σ’ αυτούς έχει εμπιστευθεί ο Θεός το βάρος αυτό.
Αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους
τρόπους. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Και η διδασκαλία δεν γίνεται μόνο
από τον άμβωνα, γίνεται κάθε ώρα και μέρα. Ανάλογα με τα χαρίσματα και τις
ικανότητες, οι πρεσβύτεροι πρέπει να έχουν το ηθικό και πνευματικό ανάστημα να
το κάνουν. Να τους σέβονται ως χριστιανούς, ως παραδείγματα πίστης. Και, είτε
σε ομάδες, είτε σε προσωπικές επαφές, είτε από τον άμβωνα, η διακονία μπορεί να
γίνει.
Οι προϋποθέσεις είναι το Πνεύμα
του Θεού και η πνευματική εκπαίδευση και κατάρτιση για το έργο της βασιλείας
του Θεού. Το ερώτημα είναι αν έχουν την κλήση, το βάρος στην καρδιά, να πάρουν
τη Γραφή στο χέρι και σαν βοσκοί, να οδηγήσουν ψυχές πιο κοντά στο Χριστό.
