«Καιρός του φυτεύειν...»
Εκκλησ.γ:2
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα στη ζωή
που κατά τη διάταξη που έχει κανονίσει ο Θεός, μονάχα σε μια ορισμένη εποχή
μπορούμε να τα κάμουμε. Αν δεν γίνουν μέσα σ' αυτή την εποχή δεν μπορούν να
γίνουν ποτέ. Αν περάσει η εποχή τους θα είναι πολύ αργά να τα επιχειρήσουμε.
Καιρός του φυτεύειν...
Υπάρχει δηλαδή μια ορισμένη
χρονική περίοδος κατά την οποία μπορούμε να φυτέψουμε. Κάθε άνθρωπος που
ασχολείται με τα φυτά και τα δένδρα το γνωρίζει πολύ καλά. Αν δεν φυτέψει τον
Ιανουάριο εκείνα τα φυτά που πρέπει να φυτέψει, δεν θα τα φυτέψει ποτέ! Και αν
αποπειραθεί να τα φυτέψει θα πάει μάταιος ο κόπος του!
Η αρχή αυτή που ισχύει στο φυσικό
κόσμο, ισχύει και στον πνευματικό.
Ι. Αυτή η ζωή που ζούμε σε τούτο τον κόσμο είναι καιρός του φυτεύειν...
Είναι ευκαιρία που μας έχει δοθεί.
Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι συνεχώς και κάθε μέρα σπέρνουμε και φυτεύουμε.
Φυτεύουμε στην παιδική μας ηλικία
και στη νεότητά μας συνήθειες που προδικάζουν όλη τη μετέπειτα ζωή μας. Σπέρνουμε
στο νωπό έδαφος ένα σπόρο που πιάνει αμέσως, ακριβώς γιατί το έδαφος είναι
νωπό.
«Δίδαξε το παιδί στην αρχή της
πορείας του και δεν θα το ξεχάσει ούτε όταν γεράση...»
(Παρ.κβ:6).
Φύτεψε δηλαδή μέσα στην τρυφερή
του καρδιά ό,τι καλό μπορείς, όσο είναι καιρός. Και αυτό το καλό που θα του
φυτέψεις θα το έχει σε όλη του τη ζωή.
Φυτεύουμε τις πεποιθήσεις μας, τις
αντιλήψεις μας. Μορφώνουμε πεποιθήσεις για τη ζωή και την αιωνιότητα, για τα
υλικά και τα πνευματικά. Παίρνουμε τα μέσα να αξιολογούμε κάθε τι στη ζωή.
Μορφώνοντας τις πεποιθήσεις μας, στον κατάλληλο καιρό, όταν ο Θεός μας δίνει
την ευκαιρία με τις επισκέψεις Του, με το λόγο Του, με τα μέσα που μας παρέχει,
στερεοποιούμαστε. Αν δεν κάνουμε καλή χρήση της ευκαιρίας, η ευκαιρία θα
περάσει και θα χαθεί, το έδαφος θα σκληρύνει. Και γίνεται ολοένα και πιο
δύσκολο να αποκτήσουμε την πρώτη φρεσκάδα, την πρώτη δίψα, το ζωντανό ενδιαφέρον
να σχηματίσουμε πεποιθήσεις.
Φυτεύουμε ακόμα τα στοιχεία με τα
οποία διαμορφώνεται ο χαρακτήρας μας. Από τις συνήθειες και τις ιδέες που
διαμορφώνουμε εξαρτάται και ο χαρακτήρας μας, το είναι μας. Τι είδους
προσωπικότητες θα γίνουμε. Του ανθρώπου ο χαρακτήρας είναι αυτό που καθορίζει
την αξία του τόσο σ' αυτή τη ζωή όσο και στην αιωνιότητα. Και είναι τώρα ο
καιρός που γίνεται αυτή η επεξεργασία.
Το πνεύμα του Θεού μάς λέει στην
Γαλ.ς:8 πως "ο σπείρων εις την σάρκα, θα θερίσει από την σάρκα φθορά·
και ο σπείρων εις το Πνεύμα θα θερίσει εκ του Πνεύματος ζωήν αιώνιον".
Ο άνθρωπος δηλαδή που δαπανά όλη τη ζωή του φυτεύοντας και σπέρνοντας ό,τι του
υπαγορεύει το σαρκικό φρόνημα, το φρόνημα που δεν γνωρίζει Θεό και δεν λαμβάνει
υπ' όψιν το Θεό - αυτός φυτεύει μέσα του τη φθορά και το θάνατο. Όχι βέβαια τη
φυσική φθορά και το φυσικό θάνατο. Αλλά φυτεύει μέσα του τον πνευματικό θάνατο,
την πνευματική φθορά...
Μας προειδοποιεί λοιπόν εδώ ότι
όχι μονάχα πρέπει να προσέξουμε το φύτεμα, αλλά και την ποιότητα αυτών που
φυτεύουμε.
Και τούτο γιατί:
ΙΙ. Θα υπάρξει θερισμός.
Φυτεύουμε, θα θερίσουμε. Φυτέψαμε στο
παρελθόν και θερίζουμε σήμερα. Φυτεύουμε σήμερα και θα θερίσουμε αύριο... Το
παρόν είναι αποτέλεσμα του παρελθόντος και το μέλλον θα είναι προέκταση του
παρόντος. Όλη η ζωή που περνάμε σήμερα είναι συνδεδεμένη με το χθες. Είναι
καρπός της περασμένης διαγωγής μας. Αυτό που φυτέψαμε στην παιδική και νεανική
ηλικία μας, φύτρωσε και καρποφόρησε στην ώριμη ηλικία μας. Θερίζουμε τα
αποτελέσματα και αύριο θα υποστούμε τις συνέπειες αυτών που κάμνουμε σήμερα.
Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό το νόμο: ό,τι σπείρει ο άνθρωπος τούτο και
θέλει θερίσει...
Μάλιστα, θα θερίσει ο άνθρωπος,
πολύ περισσότερα από ό,τι έσπειρε. Όπως ο καλός σπόρος "φέρνει το έν τριάκοντα και το έν εξήκοντα
και το έν εκατό", έτσι κάθε σπόρος φέρνει καρπό στο πολλαπλάσιο. Ο
θερισμός είναι μεγέθυνση της σποράς.
Φυτεύουμε μια αδυναμία, ένα
απρόσεκτο και άσοφο λόγο, και έπειτα θερίζουμε συμφορές.
Μας λέει ο λόγος του Θεού στις
Παρ.ε:22: "οι ίδιες οι ανομίες του θα τον πιάσουν τον ασεβή και με τα
σχοινιά της αμαρτίας του θα περισφίγγεται...". Και στην προς Εβραίους
εφιστά την προσοχή μας για την ευκόλως "εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν".
Σπέρνεις άνεμο, θερίζεις ανεμοστρόβιλο.
ΙΙΙ. Ας φροντίσουμε λοιπόν να
φυτέψουμε καλό σπόρο
Αλλιώς κάποιος θα φυτέψει κακό σπόρο. Θα σπείρει
ζιζάνια. Ένας ακαλλιέργητος αγρός δεν είναι κατ' ανάγκην τόπος όπου δεν
φυτρώνει τίποτε. Φυτρώνουν αγκάθια και τρίβολοι. Αν δεν φροντίσουμε εμείς
εγκαίρως να φυτέψουμε αγάπη, σοφία, ταπείνωση, θα έλθει η σάρκα, θα έλθει ο
κόσμος, θα έλθει ο διάβολος να φυτέψει τη φθορά, την υπερηφάνεια, το πείσμα...
Αν αφήσουμε το Χριστό να εμφυτευθή
στις καρδιές μας τότε θα θερίσουμε ζωή αιώνιο. Το δένδρο της ζωής θα το φυτέψει
Εκείνος μέσα μας και αυτό το δένδρο θα φέρει τους καρπούς του.
Με το Χριστό στην καρδιά μας όλα
τα καλά θα φυτευτούν στη ζωή μας.
Με το Χριστό γινόμαστε μια φυτεία
που την φροντίζει ο ουράνιος γεωργός και η ζωή πιάνει βαθιές ρίζες,
αναπτύσσεται και καρποφορεί. "Ο δίκαιος θα ανθίσει ως ο φοίνιξ· θα
αναπτυχθεί ως ο κέδρος του Λιβάνου".
Ελάτε λοιπόν να φυτέψουμε. Να
φυτέψουμε στο πνεύμα. Να φυτέψουμε τώρα που είναι καιρός. Διότι είναι καιρός
του φυτεύειν. Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος τώρα είναι ημέρα σωτηρίας. Ενόσω
το σήμερον λέγεται. Ενόσω είναι ημέρα. Διότι έρχεται νυξ ότε ουδείς δύναται να
εργάζεται...
