Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

Υπάρχουν χριστιανοί άλλων ομολογιών που δέχονται γραφτές πηγές πίστης τους και αναφορές, περσότερες από μία. Έτσι, αν η αξιοπιστία της μιας για κάποιο λόγο προσβληθεί ή διαβρωθεί, το κακό δεν είναι ολοκληρωτικό. Μπορούν να στηριχτούν στην άλλη. Μπορεί η μια να συμπληρώσει την άλλη. Μπορούν να παίζουν βέβαια - σε δυο ή και σε περσότερα πλάνα.

Όμως, όταν, όπως συμβαίνει σ’ εμάς, ύψιστη και μοναδική πηγή πίστης κι αναφοράς, έχεις μία! Τότε, ο ενδεχόμενος κλονισμός στην αυθεντικότητα της μιας αποκλειστικής πηγής οδηγεί σε κατάρρευση πνευματική. Χάνεις δηλαδή τότε, όλο το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Ή να το πούμε βιβλικά «κλυδωνίζεσαι και περιφέρεσαι παντί άνεμο διδασκαλίας» (Εφεσ.δ:14).

Έτσι χωρίς περιστροφές, η ερώτηση είναι άμεση και προσωπική: Πιστεύεις ότι η Βίβλος είναι ο μοναδικός αυθεντικός και θεόπνευστος λόγος του Θεού; Και αν ναι, μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που δυσκολεύεται να το πιστέψει; Πόσο σίγουρος είσαι για τη μοναδικότητα και θεοπνευστία της Βίβλου σου; Το να σιγουρευτείς στο σημείο τούτο, είναι σαν να βάζεις σίγουρα θεμέλια, πάνω στα οποία θα στηρίξεις την όποια πνευματική σου οικοδομή.

Προσωπικά, το βιβλίο που με αγάπη και ζήλο μελετώ, δέχομαι ότι είναι ο αυθεντικός και θεόπνευστος λόγος του Θεού, για τους παρακάτω δέκα -βασικούς πιστεύω- λόγους.

   1. ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ         

Εφόσον δέχομαι την ύπαρξη Θεού-Δημιουργού και ανθρώπου -δημιουργήματος, θα πρέπει παράλληλα να δεχτώ και την ύπαρξη κάποιας αποκάλυψης του Δημιουργού προς το δημιούργημά του. Κι ενώ δεν είναι στο θέμα μου η προσπάθεια απόδειξης της ύπαρξης του Θεού, θα έκανα εντούτοις μαζί σας τις παρακάτω απλές σκέψεις:

·         

   Η κτίση δεν οδηγεί στον Κτίσαντα, του οποίου «η αΐδιος δύναμις και θειότης καθοράται τοις ποιήμασιν αυτού» (Ρωμ.α:20);

·         

   Μέσα στη δημιουργία δεν μοιάζουμε - σύμφωνα με τη φράση του Κέπλερ- «να εγγίζουμε με τα χέρια μας το Δημιουργό»;

·        

  Εάν η αποσυναρμολόγηση ενός ωρολογιακού μηχανισμού μπορεί να 'ναι έργο του καθενός, η συναρμολόγηση όμως μόνον του ειδικευμένου τεχνίτη, πως κατ’ αναλογία να μη δεχτώ ότι του υπέρτατου Αρχιτέκτονα του σύμπαντος είναι η τάξη, η αρμονία κι η σοφία που κυριαρχούν όχι μόνο στη δημιουργία αλλά και στη θαυμαστή ισορροπία που υπάρχει μέσα στον κύκλο της ζωής;

Εφόσον λοιπόν δεχτώ Θεό-Δημιουργό, που μάλιστα τα «πάντα εν σοφία εποίησεν» (Ψαλμ.ρθ:24) και που πουθενά δεν έφτιαξε κάτι τυχαίο, περιττό ή άσκοπο, είμαι τότε έτοιμος να συλλογιστώ αυτά που θα ονομάσω ζεύγη δημιουργίας.

Ο Θεός έδωσε λόγου χάρη, βράγχια στα ψάρια και νερό άφθονο μέσα στο οποίο να ζουν. Έφτιαξε φτερά στα πουλιά και την απεραντοσύνη του αέρα για να πετούν. Δημιούργησε τους θαυμαστούς πνεύμονές μας και το οξυγόνο για ν’ αναπνέουν. Χάρισε σπατάλη χρωμάτων και σχημάτων και μας έδωσε τα μάτια να τα απολαμβάνουμε. Μας προίκισε με την όσφρηση και μυροβόλησε τον κόσμο γύρω μας. Προσδιόρισε τις ανάγκες του σώματός μας κι έβαλε γύρω μας τους καρπούς και το νερό. Κανόνισε ο χρόνος να 'χει και το χειμώνα του και χάρισε στο μερμήγκι και τη μέλισσα τη σοφία της πρόνοιας.

Κι έφτιαξε - διερωτώμαι τώρα - μέσα μου μια ψυχή που βασανιστικά με ρωτάει - «από που έρχομαι, ποιος είμαι, που πηγαίνω, πως πρέπει να ζήσω», χωρίς να φροντίσει για κάποια πηγή και δυνατότητα πληροφόρησης! Παράλογο θα μου φαινόταν όχι ότι υπάρχει η Βίβλος, αλλ’ αν δεν υπήρχε.

Πρέπει λοιπόν να πιστέψω ότι Αυτός που μου ’δώσε φως για τα μάτια μου, νερό για τη δίψα μου, οξυγόνο για τους πνεύμονές μου, νύχτα για την ανάπαυσή μου, βότανα για τις ασθένειές μου, σύντροφο για τη ζωή μου και μουσικές για τ’ αυτιά μου, δεν φρόντισε και δεν έδωσε τίποτα για την ψυχή μου, τον κατεξοχήν εαυτό μου!..

Αν κάτι τέτοιο δεχόμουνα, ένα από τα δυο θα συνέβαινε: ή ο Δημιουργός θα 'ταν παράλογος ή... εγώ θα ’πρεπε να ψάξω καλύτερα. Η λογική μου λοιπόν, του Θεού κι αυτή δωρεά σε μένα, με προδιαθέτει ν’ αναζητήσω κάποια θεϊκή αποκάλυψη. Το δεύτερο δηλαδή σκέλος του ζεύγους- αναζήτηση πνεύματος - αποκάλυψη Θεού.

Για να το κάμει αυτό ο Θεός, δεν χρησιμοποίησε καταναγκαστικούς τρόπους πειθούς, που θα κατασκλάβωναν την ανθρώπινη ελευθερία. Δεν αποτύπωσε λόγου χάρη την αποκάλυψή Του στον αυτόματο τηλεφωνητή κάποιου τηλεπικοινωνιακού δορυφόρου, αλλά σ’ ένα βιβλίο. Την πρόσφερε δηλαδή στην ανθρώπινη έρευνα, που τη δέχεται ή την απορρίπτει. Σε βιβλίο που «έχει άφθονο φως γι’ αυτούς που ειλικρινά ερευνούν και σκοτάδι για κείνους που ’χουν αντίθετη διάθεση».

   2. Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗ

συνηγορεί επίσης για τη θεοπνευστία της. Ας σκεφτούμε ότι η Βίβλος: δεν είναι ένα βιβλίο αλλά 66 - οι συγγραφείς της φθάνουν τους 40 κι έγραψαν τελείως ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, γνωρίζοντας λίγο ή καθόλου ο ένας τον άλλο - η συγγραφή της από τον Ιώβ στον Ιωάννη κράτησε 14 αιώνες - χρησιμοποιήθηκαν 3 γλώσσες όχι της ίδιας οικογένειας για να γραφτεί - τρεις ήπειροι φιλοξένησαν τους συγγραφείς της.

Παρά ταύτα, το μήνυμά της είναι ένα, η αποκάλυψή της ενιαία, δοσμένη σε μια θαυμάσια εξελικτική διαδρομή. Πουθενά κενό. Καμιά ουσιαστική αντίθεση. Πάρτε λόγου χάρη, την Πεντάτευχο του Μωυσή και τα γραφτά του Πέτρου. Μορφωμένος σ’ όλη τη σοφία της Αιγύπτου ο ένας, απαίδευτος ψαράς της Γαλιλαίας ο άλλος. Όμως στα γραφτά τους, υπάρχει ένα ίδιο βάθος και αρμονία, μια ίδια θεώρηση του Θεού.

Ας κάμουμε μια υπόθεση: Θέλουμε να φτιάξουμε ένα βιβλίο με - ιστορία, πεζό λόγο, ποίηση, θεολογικές διατριβές, ηθική, νομοθεσία και νομολογία, επιστολογραφία κλπ. Μαζεύουμε λοιπόν κείμενα, από παπύρους, όστρακα, ανατολικές θρησκείες, αρχαίες φιλοσοφίες κι άλλους χώρους, φροντίζουμε να ’χουμε λίγα γραφτά από κάθε αιώνα από τη μυκηναϊκή δική μας εποχή ως τη ρωμαϊκή. Τέλος ψάχνουμε στους συγγραφείς μας να ’ναι ένας βοσκός σαν τον Αμώς , ένας στρατηγός σαν τον Ιησού του Ναυή, ένας γιατρός, σαν τον Λουκά, ένας αρχιοινοχόος σαν τον Νεεμία, ένας πρωθυπουργός σαν τον Δανιήλ κι ένας βασιλιάς σαν τον Σολομώντα και... φτιάχνουμε όλ’ αυτά έναν τόμο. Τόμο... μωσαϊκό κι έκτρωμα.

Δεν συμβαίνει όμως αυτό με τη Βίβλο. Γιατί; Να, μπαίνεις σε μια αίθουσα συναυλιών. Εξήντα έξη μουσικοί με τα έγχορδά τους, μπροστά σου. Καθένας δοκιμάζει το δικό του κομμάτι, άλλος κουρδίζει, άλλος μετατοπίζει το αναλόγιό του. Κλείνεις τα μάτια σου, αν μπορούσες και τ’ αυτιά σου. Ξάφνου, μέσα από τη σιωπή ακούγεται το adadgio ma non tropo της Παθητικής του Τσαϊκόφσκυ. Τι συνέβη λοιπόν! Ποιος, ο μάγος εναρμονιστής! Ναι, να την η μπαγκέτα του μαέστρου. Αυτός εμπνέει και κατευθύνει.

«Υπό Πνεύματος άγιου φερόμενοι» (Β’ Πέτρ.α:21), γράψανε οι άγιοι άνθρωποι του Θεού. Στη μοναδική τούτη σύνθεση του Πνεύματος, ο Θεός μάζεψε τους μουσικούς του στην αίθουσα του χρόνου και με τη δική Του έμπνευση και καθοδήγηση, γράφτηκε το βιβλίο των βιβλίων, η Αγία Γραφή.

   3. Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ

συνηγορεί επίσης για τη θεοπνευστία της. Η πληρότητά της δε τούτη, είναι όντως μοναδική. Κανένα προϊόν του ανθρώπινου νου δεν προσφέρει σε τέτοια θαυμαστή πληρότητα, όλα όσα έχει ανάγκη ο άνθρωπος να μάθει για το Θεό, τον εαυτό του, τον τρόπο προσέγγισης του θείου, το φαινόμενο της αμαρτίας και την αντιμετώπισή του, το μέλλον τέλος του κόσμου μας.

Βιβλίο τόσο περιεκτικό και ταυτόχρονα συνοπτικό, που δείχνει πως ο συνθέτης του έλυσε, όπως η μέλισσα στο δικό της χώρο, το πρόβλημα του «μεγίστου εν ελαχίστω». Τούτο έκαμε κάποτε τον Γκαίτε να πει, πως «αν ριχνόταν στη φυλακή με το δικαίωμα να πάρει μαζί του ένα μόνο βιβλίο, θα ’παιρνε αναμφίβολα τη Βίβλο».

Τέτοια δε είναι η θαυμαστή της πληρότητα, που μερικοί - ακραίοι ίσως στην τοποθέτησή τους - είπαν «γινόμαστε οι άνθρωποι του ενός βιβλίου, δηλαδή της Βίβλου». Η πληρότητά του δε, δεν είναι αθροιστική μόνο, είναι βασικά ποιοτική.

Μιλάει για την δημιουργία του κόσμου, και του ανθρώπου. Για τη φύση και το χαρακτήρα του Θεού. Για τον τρόπο της εισόδου του κακού στον κόσμο. Για τον ηθικό Νόμο και τις σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό και τον συνάνθρωπό του.

Για το τέλος του κόσμου και την τελική κρίση του κακού. Κι όλο αυτό το κάνει όχι περιστασιακά, ασύνδετα. Υπάρχει πίσω από τα γεγονότα, ένα ενιαίο σχέδιο, που αρμονικά και συντελεστικά ξετυλίγεται. Διαβάστε, αν θέλετε για σύγκριση τη θεογονία τους αρχαίου μας Ησίοδου και την κοσμογονία του Μωυσή στη Βίβλο και θα βγάλετε συμπεράσματα.           

Να τώρα σε δυο γραμμές, η Βιβλική Αποκάλυψη: Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, με σκοπούς ένδοξους κι ευλογημένους. Ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας την ηθική του ελευθερία, έπεσε κι αποστάτησε πνευματικά. Τούτο έφερε μια χρονική αναστολή κι όχι ματαίωση των σχεδίων του Θεού. Άρχισε μια λυτρωτική παρένθεση. Ο Νόμος γίνηκε παιδαγωγός στο Χριστό. Η προφητεία προετοίμασε τις ψυχές. Στο πλήρωμα του χρόνου ήρθε ο Χριστός, με προσφορές του την Αλήθεια και τη λύτρωση. Η περίοδος της Εκκλησίας, άνοιξε την Πεντηκοστή και συνεχίζεται. Η μεγάλη παρένθεση κλείνει με τη Β' Έλευση του Χριστού, την 1000ετή Βασιλεία και την ένδοξη αιωνιότητα.

Είναι λοιπόν τέτοια η πληρότητα της Βίβλου, που- αμαρτωλοί βρίσκουν σ’ αυτή τη σωτηρία τους, επιστήμονες ταπεινά αποκαλύπτονται, πονεμένοι ακουμπούν με παρηγοριά, νομοθέτες εκπλήσσονται στις αρχές της δικαίου, δάσκαλοι ηθικής την κάνουν το βασικό τους εγχειρίδιο, φοβισμένοι βρίσκουν το θάρρος τους, κλονισμένα νεύρα τη θεραπεία τους, αμαρτωλοί τον Λυτρωτή τους.

   4. Η ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ

είναι κάτι πού δεν το αμφισβήτησαν, ούτε οι πολέμιοί της. Αρνητής της θεότητας του Χριστού ο Ρενάν ομολόγησε, ότι «η Βίβλος έχει στεγνώσει τα περσότερα δάκρυα κι έχει καλυτερέψει τις καρδιές των ανθρώπων».

Την απαράμιλλη διδασκαλία της μπορεί καθένας εύκολα και σύντομα να διαπιστώσει, αν προσωπικά, απλά κι απροκατάληπτα τη διαβάσει. Γιατί είναι ιστορικά διαπιστωμένο, ότι εχθροί της Βίβλου είναι όσοι δεν τη διάβασαν. «Γνωρίστε την πρώτα και μισείστε την έπειτα, συνιστά ο Pascal. Το λέω αυτό γιατί είμαι βέβαιος πως αν τη γνωρίσετε θα την αγαπήσετε».

Ενώ αρχίζεις και τη διαβάζεις, σύντομα νιώθεις ότι εκείνη σε διαβάζει. Τα ζωντανά της λόγια σου φέρνουν δάκρυα μετάνοιας. Οι διαβεβαιώσεις της, σου γαληνεύουν τις τρικυμίες των φόβων σου. Χαμόγελο αισιοδοξίας εμπνέουν τα «θαρρείτε» και τα «τελείως ελπίσατε», στην απελπισμένη καρδιά. Οι μελανοτύπωτες λέξεις της, γίνονται μέσα σου «πνεύμα και ζωή» (Ιωάν.ς:63). Αν η ζωή όλη ήταν ένα πανεπιστήμιο, η Βίβλος θα ’τανε η βιβλιοθήκη της. Βιβλίο, που όπως βεβαιώνει ο καθηγητής Bettex- «απαντά στα ερωτήματα ενός παιδιού και φέρνει σε σύγχυση τη σοφία των σοφών».

Αλήθεια, τι θα γνωρίζαμε χωρίς το γ' κεφ. της Γένεσης, για την αιτία της ξεπεσμένης φύσης μας; Τι θα ξέραμε για την ανάγκη της αναγέννησης, χωρίς το γ' κεφάλαιο του Ιωάννη; Από πού θα μαθαίναμε για το έργο της αντικατάστασης, χωρίς το νγ' κεφάλαιο του Ησαΐα; Πού θα βρίσκαμε τον θείο ύμνο της αγάπης, αν δεν μας τον πρόσφερνε το ιγ' της Α’ Κορινθίους; Τι θα ξέραμε για τη μετάνοια, χωρίς τον να ψαλμό και για την προστασία και οδηγία του Θεού, χωρίς τον κγ' ψαλμό;

Η διδασκαλία της Βίβλου, είναι εξάλλου απροσωπόληπτη, χωρίς να ωραιοποιεί τους ήρωές της (βλ. περίπτωση Αβραάμ, Δαβίδ κλπ.). Είναι επίσης μοναδική ως προς τον χαρακτήρα του Θεού, που «κατοικεί την αιωνιότητα», ταυτόχρονα δε «στη συντετριμμένη καρδιά» (Ησαΐας νζ:15) και που ρυθμίζει τις τροχιές των γαλαξιών... μετρώντας ταυτόχρονα και τις τρίχες του κεφαλιού μας (Ματθ.ι:30). Επίσης μοναδική και ως προς την καταγωγή και τον προορισμό του ανθρώπου, αφού ένδοξη μας δίνει την αφετηρία του και όχι ζωώδη, καθώς και τον τελικό του προορισμό, μέσα από τη λύτρωση του Χριστού. Μοναδικός τέλος και ο τρόπος αντιμετώπισης του ανθρώπινου προβλήματος, που λύνεται όχι με το να βάλει κανείς «οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς» (Ματθ.θ:17) και που προτρέπει στην επιστροφή κι επανασύνδεση με το Θεό.

Αν θέλαμε δε απλώς να μνημονεύσουμε κάτι και από την εθνική ή διεθνή ζωή, θα θυμίζαμε τα λόγια του μεγάλου Γκάντι: «Κάψτε τα συντάγματά σας και ψηφίστε για καταστατικό σας χάρτη την επί του όρους ομιλία του Χριστού, Ματθ.ε - ζ. Είναι ο συντομότερος δρόμος για την ειρήνη και τη διεθνή συνεννόηση».

   5. Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ

Θα αναφερθώ με πολλή συντομία σε 5 νόμους, που διέπουν τα έργα του ανθρώπινου καλάμου. Και τους πέντε, όπως θα δούμε, τους διάψευσε παταγωδώς η Βίβλος.

α. Ο νόμος της ζωής και του θανάτου. Τα βιβλία του ανθρώπινου νου, γεννιούνται, ζουν, επηρεάζουν και έπειτα - γρήγορα ή αργά - είτε σβήνουν ή μπαίνουν σε σκονισμένα ράφια, στη διάθεση των ειδικών. Η «Αστρονομία του Φλαμαριών» του 1900, ποιον συγκινεί πιά; Και ποιος έχει κάτι στα χέρια του από τα έργα του Σαβαναρόλα του 1500; Γεννήθηκαν, θριάμβευσαν, γέρασαν. Η Βίβλος, «γεγεννημένη εκ τού Πνεύματος... δεν αποθνήσκει».

β. Ο νόμος της επικαιρότητας. Ξεφυλλίζεις την «Ελλάδος Περιήγηση» του Παυσανία κι ένα «Σύγχρονο Τουριστικό Οδηγό της Ελλάδος» του 2017. Καθένα στην εποχή του τόσο επίκαιρο. Τώρα όμως, ξεπεράστηκαν. Ξεπεράστηκε και το «Γεωκεντρικό Πτολεμαϊκό Σύστημα». Όμως, πείτε μου, τι ξεπεράστηκε από τη Βιβλική Κοσμογονία, την πληρότητα του Δεκάλογου, τον ύμνο της Αγάπης ή τον καταστατικό χάρτη της επί του Όρους Ομιλίας;

γ. Ο νόμος της κυκλοφορίας. Κάθε χρόνο κάποιο βιβλίο αναδεικνύεται best seller. Κι αν τούτο συνεχιστεί για... 10 το πολύ χρόνια, αποτελεί εξαιρετικό φαινόμενο. Η Βίβλος, ας πούμε από την εφεύρεση της κινητής τυπογραφίας και μέχρι σήμερα, κρατάει συνεχώς τα παγκόσμια σκήπτρα.

δ. Ο νόμος του μερικού ενδιαφέροντος. Κάθε βιβλίο, απευθύνεται σε μια κατηγορία ανθρώπων επιστήμη, τέχνη, φιλοσοφία, τεχνολογία κλπ. Το ελληνικό πνεύμα ή η ανατολική σκέψη, δεν ενδιαφέρουν όλους. Αντίθετα ένα - από μια άποψη εβραϊκό - βιβλίο, η Βίβλος, μεταφράστηκε σε 1.808 γλώσσες (κουλτούρες, εθνικότητες), που έκαμαν τη Βίβλο, βιβλίο τους.

ε. Ο νόμος του κορεσμού. Διάβασα Μέγα Αλέξανδρο του Bert, του Αρριανού, του Ζαλοκώστα, της Εταιρ. Μακεδ. Σπουδών, του Burn, του Hammond, μα ήρθε ο κορεσμός. Διαβάζω ψαράδικα Καρκαβίτσα, Θ. Ποταμιάνου, κι εδώ επίσης έρχεται ο κορεσμός. Διαβάζω τη Βίβλο μου και αναφωνώ με τη Γαβριέλα Μιστράλ -βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας- ότι «ποτέ δεν τη χορταίνω. Η ανθρώπινη ποίηση φέρνει τον κορεσμό, η δική της ποτέ. Είναι πάντα επίκαιρη και πάντα δροσερή, σαν τον ανοιξιάτικο κάμπο του Μάη».

Αναλλοίωτη λοιπόν επικαιρότητα. Στις σελίδες της, το παιδί απολαμβάνει τις θαυμάσιες ιστορίες της. Ο νέος θαυμάζει τους έξοχους ήρωες της πίστης. Οι ενήλικες σ’ αυτή σκύβουν να βρουν λύση σ’ όσα τους συνθλίβουν και τους συνέχουν. Οι ηλικιωμένοι, απ’ αυτή παίρνουν παρηγοριά κι ουράνια βεβαιότητα.

   6. Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑ

Η Βίβλος όπως είναι γνωστό, δεν κάνει επιστήμη. Περιέχει την ιστορία της δημιουργίας, πτώσης και σωτηρίας του ανθρώπου. Επειδή όμως είναι βιβλίο θεϊκής έμπνευσης, όπου κι όταν εγγίζει επιστημονικά θέματα το κάνει με ακρίβεια και συνέπεια καταπληκτική.

Ας θυμηθούμε λόγου χάρη τις φωνασκίες των άπιστων, έπειτα από τη διατύπωση του Δαρβίνειου βιολογικού και φιλοσοφικού συστήματος, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι ζωικοί και φυτικοί οργανισμοί στη γη, προήλθαν κατά μια εξελικτική διαδικασία από μια ή κάποιες ατελέστατες μορφές ζωής. Αντιεπιστημονική έλεγαν τη βιβλική διατύπωση «κατά το είδος αυτών». Και κόπασε ο θόρυβος και γίνηκε γενικά δεκτό, ότι άλλο πράγμα είναι η εξέλιξη εντός του είδους (οι λεγάμενες- «μεταλλαγές») κι άλλο η από είδους σε είδος, μάλιστα σ’ έκταση που από το μονοκύτταρο οργανισμό να φθάνουμε στον πίθηκο και -με διάφορους ελλείποντες κρίκους που κουράστηκαν πια να τους ψάχνουν- στον άνθρωπο.

Να θυμηθούμε ακόμη τη βιβλική έκφραση «από χώματος εκ της γης» (Γέν.β:7) και να ρωτήσουμε πώς γνώριζε ο Μωυσής ότι και τα 16 στοιχεία από τα οποία αποτελείται το ανθρώπινο σώμα, υπάρχουν όλα στο υλικό της γης μας; Είχε μήπως η χημεία τη σημερινή της εξέλιξη τότε!..

Τώρα, αν δεν το ’χετε κάμει μέχρι σήμερα, θα σας παρακαλούσα να διαβάσετε τα κεφάλαια ια και ιγ του Λευιτικού, ακόμα δε το Παροιμίες ιδ:30 και ιζ:22. Οι κανόνες υγιεινής και διαιτητικής που σ’ αυτά αναφέρονται, είναι κάτι που ανθρώπινη γραφίδα δεν θα μπορούσε ποτέ με τόση επιστημονική ακρίβεια να διατυπώσει την εποχή εκείνη. Βάλτε δε κάτω από τον τίτλο «Ψυχοσωματικές και ψυχογενείς ασθένειες» το «η ευφραινομένη καρδία δίδει ευεξίαν ως ιατρικόν, τό δέ κατατεθλιμμένον πνεύμα ξηραίνει τα οστά» και το «η υγιαίνουσα καρδία είναι ζωή της σαρκός, ο δε φθόνος η σαπρία των οστέων» και θα ’χετε ένα μοναδικό δείγμα επιστημονικής ακριβολογίας και λιτότητας συνοπτικού λόγου.

Για την αρχαιολογική σκαπάνη και την επιβεβαίωση που κάθε μέρα δίνει στα βιβλικά γεγονότα, τι να πρωτοπούμε! Ανασκαφές στην Ουρ των Χαλδαίων, που βεβαιώνουν τη γνώση και χρήση της γραφής την εποχή του Αβραάμ που τόσο είχε αμφισβητηθεί... Κατάλοιπα του τείχους της Ιερι- χούς, με επιβεβαιώσεις των «κατέπεσεν υφ’ εαυτό» και «κατέκαυσαν την πόλιν» (Ιησούς Ναυή ς:20,24)... Η αποκάλυψη της Πιθώμ, με τα χαμηλότερα στρώματα πλίνθων με άχυρο και τα υψηλότερα με λίγο ή καθόλου (Έξοδος ε)... Και μια εκατοντάδα αρχαιολογικών επαληθεύσεων της ιστορικότητας προσώπων και γεγονότων των Πράξεων και των Παυλιανών Επιστολών, που θα σας έδειχνα στον ελλαδικό μας χώρο -αν κάναμε μαζί μια 15νθήμερη εκδρομή στη Βιβλική Ελλάδα... Η αρχαιολογική σκαπάνη ξεθάβοντας βιβλικούς τόπους, θάβει μέσα τους την αλαζονεία των αρνητών της θεοπνευστίας της Βίβλου.

   7. Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ

Γνωρίζουμε όλοι πως η Βίβλος έχει αγαπηθεί όσο κανένα άλλο βιβλίο, ταυτόχρονα δε έχει μισηθεί και διωχτεί όσο κανένα άλλο. Το ότι επέζησε των τρομερών διωγμών και έφτασε μέχρις εμάς, οφείλεται σαφώς σε θεϊκή παρέμβαση.

Σαν τον Ιωακείμ της Παλιάς Διαθήκης, που σελίδα - σελίδα έκοψε και έκαψε «εωσού κατηναλώθη άπας ο τόμος εν τω πυρί» (Ιερεμίας λς:23), με όμοια λύσσα και τυφλό μίσος πολεμήθηκε όλη η Βίβλος κι ιδιαίτερα η Καινή Διαθήκη. Από το 54 ως το 305 μ.Χ., δώδεκα Ρωμαίοι αυτοκράτορες, έκαμαν ό,τι τους ήταν δυνατό για να ξεριζώσουν τον νιοφύτευτο χριστιανισμό και βέβαια να εξαφανίσουν οπωσδήποτε τα Ιερά Κείμενα. Μεταξύ τους να μνημονεύσουμε τον Νέρωνα (54-68), Δομιτιανό (81-96), Τραϊανό (98-117), Δέκιο (249-251) και τον Διοκλητιανό (284-305).

Για να περιοριστούμε στον τελευταίο, μ’ ανατρίχιασμα θα θυμηθούμε- «μαστιγώσεις μέχρι αιματώσεως, εκρίζωση ονύχων, εκδορές ζωντανών σωμάτων, καταξεσχισμό σαρκών δια σιδηρών αγκίστρων, σταυρικό θάνατο, καύσεις ζωντανών ανθρώπων, λουτρά εντός ζέοντος ελαίου, ατιμώσεις παρθένων και συντριβή οστών με μυλόπετρες». Με διάταγμά του ζητούσε - να κατεδαφιστούν όλοι οι ναοί και να καούν όλα τα Ιερά Κείμενα. Έκοψε δε και μετάλλιο για το γιορτασμό της εκρίζωσης του Χριστιανισμού.

Σε τούτο το διωγμό θα πρέπει να χρεωθεί και το γεγονός ότι τα καλά κι ολοκληρωμένα χειρόγραφα της Κ. Δ. ανιχνεύονται μόλις στο 350 μ.Χ., δηλαδή 200 περίπου χρόνια μετά την καταγραφή των γεγονότων που περιγράφουν. Διασώθηκαν εντούτοις κι άλλα των αρχών του 3ου αιώνα και των μέσων του 2ου, αρχαιότερο δε λογίζεται το τμήμα Ιωάννη ιη:31-33, 37, που χρονολογείται γύρω στο 130 μ.Χ., ελάχιστες δηλαδή δεκαετίες από τη συγγραφή του.

Μικρή η χρονική τούτη απόσταση ανάμεσα γεγονότων και παλαιοτέρων κειμένων καταγραφής τους, όπως απαιτεί η ιστορική επιστήμη, αν μάλιστα συγκριθεί με τους δικούς μας λόγου χάρη Θουκιδίδη και Ηρόδοτο, που τα παλαιότερα χειρόγραφα των κειμένων τους ανήκουν στον 9ο μ.Χ. αιώνα και απέχουν συνεπώς 13 αιώνες από τα γεγονότα που περιγράφουν. Ή ακόμη τον Αριστοτέλη και τον Σοφοκλή, 14 αιώνες από της συγγραφής, ως τ’ αρχαιότερα αντίγραφά τους.

Στους παραπάνω απηνείς διωγμούς, στις πυρές και εκατόμβες των Ιερών Εξετάσεων, στην απαγόρευση σύγχρονων κοινωνικών καθεστώτων κάθε εκτύπωσης και διάδοσης της Βίβλου, αντιπαρατάχθηκαν ποιοι! Όπως ξέρουμε κανένας στρατός δεν υπερασπίστηκε τη Βίβλο. Καμιά χώρα δεν έδιωξε τους εχθρούς και διώκτες της Βίβλου. Απλοί, άοπλοι μάρτυρες σήκωσαν το φλάμπουρο «οι λόγοι μου ου μη παρέλθωσιν» (Ματθ.ε:18).

Και τώρα, μια φανταστική ιστορία:

Υποθέστε πως κάποιος έζησε 1.900 χρόνια. Ρίχτηκε πολλές φορές στη θάλασσα και δεν πνίγηκε. Πετάχτηκε στ’ άγρια θηρία και δεν κατασπαράχτηκε. Τον ρίξανε πασαλειμμένο πίσσα στη φωτιά και δεν κάηκε. Αλυσοδέθηκε και ρίχτηκε στις φυλακές και κατά θαυμαστό τρόπο απελευθερώθηκε. Τον κόψανε κομματάκι - κομματάκι κι αυτός σηκώθηκε ορθός στα πόδια του και περπάτησε. Του συντρίψαν το στόμα για να μη ξανακουστεί η φωνή του και η φωνή στεντόρεια ξανακούστηκε.

Ένας τέτοιος, θα 'ταν υπεράνθρωπος. Είναι, η Βίβλος, που διαμένει στον αιώνα, για να ’ναι:

•  η τροφή της ανθρώπινης ψυχής.

•  ο δρόμος π’ οδηγεί στον Θεό,

• ο καταστατικός χάρτης της επίγειας και επουράνιας ζωής μας.

   8. Η ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ

Στο σημείο τούτο, η Βίβλος στέκεται απόλυτα μόνη και μοναδική. Κανένας δεν τόλμησε να γράψει προφητεία, μάλιστα σε παγκόσμια σκοπιά, γιατί... απλούστατα θα γελοιοποιούταν. Η Βίβλος το ’κάμε, με πολλή φυσικότητα. Το ¼ του κειμένου της - όταν γράφτηκε - ήταν προφητικό. Προφητείες... 700, 1.000 και 1.500 χρόνια, πριν τα προφητευμένα γεγονότα συμβούν.

Προφητείες, για έθνη που θ’ αναφαίνονταν. Για άλλα που κι αν μεσουρανούσαν, θα καταποντίζονταν. Για ηγεμόνες, συχνά επώνυμα, που τα διατάγματά τους θα επηρέαζαν αποφασιστικά τη διεθνή σκηνή. Για την πρώτη έλευση του Χριστού - σωτήρα. Για τη δεύτερη έλευσή του, σε δόξα. Για την Οικονομία της χάριτος (Εκκλησίας). Για τα γεωγραφικά, γεωπολιτικά, τεχνολογικά και οικονομικά σχήματα, που ήδη διαμορφώνονται, ενώ η αντίστροφη μέτρηση του σχήματος τούτου του κόσμου έχει οπωσδήποτε αρχίσει.

Είναι όμως όλ’ αυτά, θα ρωτήσει κάποιος, πράγματι προφητείες; Γράφτηκαν πριν από τα γεγονότα; Η απάντηση, είναι καταφατική, ένδοξη κι αποστομωτική.

Τριακόσιες προφητείες που αφορούν την έλευση και το έργο του Χριστού ήταν γραμμένες και κωδικοποιημένες σ’ ένα τόμο, τουλάχιστον 3 αιώνες προ Χριστού: Ο Ησαΐας μίλησε για το «πρόβατον Επί σφαγήν» (νγ:7), 712 χρόνια π.Χ. - Ο Μεσσιανικός ψαλμός (κβ), με το «ετρύπησαν χείρας μου και πόδας», γράφτηκε το 1.100 π.Χ. - Ο Μιχαίας, μίλησε για τη Βηθλεέμ όπου θα γεννιόταν ο Χριστός, το 710 π.Χ. (ε:2). - Ο Ζαχαρίας, για το τίμημα της προδοσίας, το 520 π.Χ. (ια:12, 13). - Ο Δανιήλ, προσδιόρισε με τις 62 και 7 εβδομάδες ετών, τον ακριβή χρόνο της Α' έλευσης, το 603 π.Χ. (θ).

Όλες λοιπόν οι παραπάνω προφητείες καταχωρημένες στην εβραϊκή Π. Δ., έπειτα από τη 12ετή εκστρατεία του Αλέξανδρου (334-323), τις 70 Αλεξάνδρειες και την εξάπλωση της ελληνικής παιδείας, επιστήμης, τέχνης και γλώσσας, μεταφράστηκαν στη διάρκεια της βασιλείας του Πτολεμαίου του Φιλάδελφου γιου του Λάγου (309-247) και κυκλοφορούσαν στις τρεις ηπείρους που εκτεινόταν το κράτος του Αλέξανδρου στη γνωστή έκτοτε ελληνιστική κοινή. Ήταν δε τόσο πιστή τούτη η μετάφραση, που ονομάστηκε- «δημιουργία δευτέρα, δίδυμος τη πρώτη».

Προϋπήρχαν λοιπόν των γεγονότων οι 300 τούτες προφητείες, τουλάχιστον τρεις αιώνες πριν. Και επαληθεύτηκαν όλες μέχρι κεραίας. Πώς; Τυχαία; Συμπωματικά; Κινώντας τη θεωρία των πιθανοτήτων; Αν είχαμε καιρό να παίξουμε το κορώνα - γράμματα, θα βλέπαμε ότι χρειάζονται σχεδόν 1.000.000.000 άνθρωποι να κάμουν ο καθένας από 30 προφητείες για να επαληθευτεί μόνον ένας. Ή 1.000.000.000.000, δηλ. 200 φορές τον πληθυσμό μας, για να επαληθευτεί ένας σε 40 προβλέψεις του. Για 300... να μη μιλήσουμε.

Τι μένει, λοιπόν; Απλούστατα, ότι «ου γαρ θελήματι ανθρώπου ηνέχθη προφητεία ποτέ» (Β’ Πέτρου α:21). «Η προφητεία, είχε πει κάποτε ο Pascal, είναι ένα μόνιμο θαύμα». Βεβαιώνει τη θεοπνευστία των άγιων Γραφών.

   9. Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΟΥΣΑ ΔΥΝΑΜΗ

Και σε τούτο το σημείο, η Βίβλος είναι μοναδική. Όποιος τη διαβάσει- ή θα συνεχίσει να τη διαβάζει και θ’ αλλάξει η ζωή του ή θα την πετάξει... μη αντέχοντας τον έλεγχό της.

Σπεύδουμε δε εδώ, να διευκρινίσουμε πως όταν λέμε «λόγο Θεού», δεν εννοούμε τις μελανοτύπωτες σελίδες του βιβλίου, αλλά το θεϊκό μήνυμα που εκφράζουν. Μήνυμα που προσδιορίζεται ως «σπόρος», που φέρνει ζωή όπου γίνει αποδεκτός, στο χωράφι όποιας καρδιάς τον δεχτεί.

Κάτω απ’ αυτή τη σκοπιά, τα θαύματα που αναφέρει στις σελίδες της η Βίβλος είναι ασήμαντα, σε σύγκριση με αυτά που κατεργάζεται, όπου βρει «γην καλήν κι αγαθήν» (Λουκάς η:8). Είναι όντως ο λόγος του Θεού «ζων και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής και πνεύματος, αρμών τε και μυελών» (Εβρ.δ:12).

Η πνευματική επενέργεια τούτου του ζωντανού λόγου του Θεού, περιγράφεται στην ίδια τη Βίβλο, σαν: 

•  Καθρέφτης, που μας δείχνει ποιοι είμαστε μπροστά στο Θεό (Ιάκωβος α:23-25)

• Μάχαιρα, που διερευνά τα βάθη των καρδιών μας (Εβραίους δ:12)

•  Φωτιά, που καθαρίζει την καρδιά μας από το ρύπο της αμαρτία (Ιερεμίας κγ:29)

•  Σφυρί, που συντρίβει την αμετανόητη καρδιά (Ιερεμίας κγ:29)

• Λύχνος, που φωτίζει τα μονοπάτια της ζωής μας (Ψαλμός ριθ:105)

•  Βροχή, που κάνει να καρποφορεί μέσα μας το μήνυμα του Θεού (Ησαΐας νε:10-11)

•  Γάλα, απαραίτητο για τα πρώτα βήματά μας στην πίστη (Α’ Πέτρου β:2) «Άρτος, που τρέφει την αθάνατη ψυχή μας (Ματθαίος δ:4)

• Μέλι, που μας γλυκαίνει από την πικρότητα της ζωής (Ψαλμός ριθ:103) και τόσα άλλα.

Σωστά συνεπώς έχει λεχθεί ότι «η Βίβλος θα σε κρατήσει μακριά από την αμαρτία και η αμαρτία θα προσπαθήσει να σε κρατήσει μακριά από τη Βίβλο».

   10. Η ΧΡΙΣΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ

Είπαμε ήδη ότι στη Βίβλο έχουμε ιστορία, κοσμογονία, ποίηση, νομοθεσία, εθνολογία και τόσα άλλα. Όμως το κύριο θέμα της, είναι - όπως ο ίδιος ο Χριστός το διατύπωσε στους δυο προς Εμμαούς - «τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς» (Λουκάς κδ:28). Το «Θεός εφανερώθη έν σαρκί» (Α’ Τιμ.γ:16).

Όσο λοιπόν θα ’ταν παράδοξο να μπεις σ’ ένα σπίτι και να δεις όλα εκτός από τον κάτοικό του, εξίσου παράδοξο και τραγικό συνάμα είναι να επισκεφθείς τις άγιες Γ ραφές και να μη συναντήσεις το Χριστό. Γι’ αυτό σε κάποιους που ερευνούσαν τις Γραφές «δοκούντες εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν», ο Χριστός εξήγησε ότι «εκείναι είσιν αι μαρτυρούσαι περί Αυτού» (Ιωάννης ε:39).

Χριστοκεντρική λοιπόν είναι η δομή της Βίβλου. Και σε κάθε σελίδα της μπορείς - αν θέλεις - να συναντήσεις το Χριστό και το έργο Του. Όμως θα πεις «και πώς τούτη η χριστοκεντρικότητα, στηρίζει τη θεοπνευστία της Βίβλου;».

Πριν απ’ όλα, ανθρώπινη γραφίδα ποτέ δεν θα μπορούσε να δώσει τη βιογραφία, που μας δίνουν τα 66 βιβλία, με τους 40 συγγραφείς τους, στα 1.400 χρόνια συγκρότησης της Βίβλου. Αν κάποιος συνελάμβανε και διατύπωνε την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του «Χριστού των Γραφών», θα ’πρεπε να τον... προσκυνήσουμε. Θα 'χε συλλάβει το ασύλληπτο και το υπεράνθρωπο. Πρόκειται για μια προσωπικότητα μοναδική: στον τρόπο που ήλθε, στον τρόπο που έζησε, στο έργο που πραγματοποίησε, στην επιρροή Του στην ανθρώπινη ιστορία, στον τρόπο της αναχώρησής Του, σε κάθε λεπτομέρεια.