Πιστεύω ότι όλοι έχουμε κάποια
περίπτωση που ενώ μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε για τον Χριστό, δεν το
κάναμε. Και ίσως, αυτός ο άνθρωπος, μετά από λίγο να πέθανε!
Ίσως, επειδή αυτό το άτομο ήταν
πολύ καλός άνθρωπος, να θεώρησες ότι υπάρχει κάποιο είδος πίσω πόρτας. Όμως,
αυτό δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια προβολή των επιθυμιών μας, και αυτή η
γνώση κρεμάει από πάνω μας έναν μαύρο ίσκιο τρόμου.
Ίσως να ήσουν και ο μόνος που
μπορούσε να μεταφέρει το ευαγγέλιο σ’ αυτόν τον άνθρωπο, και δεν το έκανες ή το
έκανες πολύ ασθενικά επειδή δείλιασες, φοβήθηκες ή δεν ήθελες να εκτεθείς.
Σίγουρα μια τέτοια σκέψη είναι
πολύ βασανιστική.
Αν είχες κάποια παρόμοια
εμπειρία, ξέρω ότι θα είχες να πολεμήσεις με ένα αίσθημα ενοχής, γι’ αυτόν τον
άνθρωπο.
Δεν θα ενώσω όμως τη φωνή μου
στην επωδό όλων εκείνων που σου λένε ότι δεν πρέπει να καταδικάζεις τον εαυτό
σου. Σίγουρα ήταν μια αστοχία παρουσίασης του Ευαγγελίου. Έχασες την ευκαιρία
από έλλειψη οραματισμού ή από τον φόβο μήπως φανείς λιγάκι τρελός.
Αν αυτό αληθεύει, τότε υπάρχει
κάποιο πραγματικό στοιχείο στην ενοχή σου. Και γι’ αυτό το παραστράτημα πρέπει
να μετανοήσεις. Μερικοί ίσως θα έλεγαν ότι το να γράφει κανείς τέτοια λόγια
είναι πολύ σκληρό. Ξέρω όμως ότι δεν θέλεις να βρεις δικαιολογίες, και ότι
πρέπει να πεις την αμαρτία με το όνομά της, όπως κάνει και ο Θεός. Αυτό όμως
δεν σημαίνει ότι θα ζήσεις μ’ αυτό το βάρος για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Ο
Θεός θέλει να το τακτοποιήσεις μαζί Του και να βεβαιωθείς για τη συγνώμη Του.
Όταν συμφωνούμε μ’ αυτό που λέει ο Θεός για την αμαρτία μας και απομακρυνόμαστε
απ’ αυτήν, υπόσχεται να μας συγχωρήσει Εκείνος και να μας καθαρίσει από κάθε
αμαρτία. (Α’ Ιωάν.α:9).
Είναι αλήθεια ότι αυτή την
αμαρτία, του να μη δώσεις σε κάποιον το Ευαγγέλιο, ο Θεός την θεωρεί τόσο
σοβαρή όσο και τον φόνο. Αλλά αν ο Θεός μπορούσε να αποκαταστήσει τον Δαβίδ στη
χαρά της σωτηρίας του μετά από την πτώση του με τη Βηθ-σαβεέ και αφού είχε
σκοτώσει τον Ουρία, μπορεί να αποκαταστήσει και τη δική σου χαρά. (Β' Σαμ.ια,ιβ
και Ψαλμ.να:12). Όσο σοβαρή κι αν είναι η αμαρτία, λέει ο Ίδιος ότι «δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον» (Ιερ.λα:34).
Κάτι που πρέπει να καταλάβεις
είναι ότι αν αυτός ο άνθρωπος χάθηκε για πάντα, αυτό οφείλεται στη δική του
αμαρτία και όχι στη δική σου. Ο Ιεζεκιήλ, που είχε διδαχτεί τη σοβαρότατη
ευθύνη να αναγγέλλει το λόγο του Θεού, έπρεπε κι αυτός να μάθει ότι εάν κάποιος
ερχόταν κάτω από την οργή του Θεού, κανένας δεν μπορούσε να κατηγορήσει κάποιον
άλλον. «Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει
αποθάνει· ο υιός δεν θέλει βαστάσει την ανομίαν του πατρός και ο πατήρ δεν
θέλει βαστάσει την ανομίαν του υιού· η δικαιοσύνη του δικαίου θέλει είσθαι επ'
αυτόν και η ανομία του ανόμου θέλει είσθαι επ' αυτόν» (Ιεζ.ιη:20).
Όπως όμως δεν πρέπει να
δικαιολογείς τον εαυτό σου για εκείνα που σε καλεί ο Θεός να τα παραδεχτείς,
έτσι δεν χρειάζεται να κατηγορείς τον εαυτό σου για όσα ο Θεός δεν σε
καταδικάζει.
Η Καινή Διαθήκη μας λέει ότι αν
μας κατακρίνει η καρδιά μας, ο Θεός είναι μεγαλύτερος από την καρδιά μας (Α’
Ιωάν.γ:19-21). Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δεχόμαστε ότι λέει ο Θεός στον λόγο
Του, και όχι αυτό που μας υπαγορεύει το μπερδεμένο μας μυαλό. Πολύ συχνά, όταν
βρισκόμαστε σε κατάθλιψη, επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά κάποια πράγματα που
κατά βάθος είναι αναληθή. Πρέπει να βάζουμε διαρκώς μέσα στο μυαλό μας τα
όμορφα, τα ευάρεστα και αληθινά πράγματα που λέει ο Θεός. Τότε θα αρχίσουμε να
έχουμε την ειρήνη του Θεού μέσα στην καρδιά μας (Φιλιπ.δ:8-9).
Πιστεύω ότι ένας από τους λόγους
που είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούμε τη συγχώρηση όταν έχουμε βλάψει κάποιον
που μετά πέθανε, είναι ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε επανόρθωση. Δεν μπορούμε
να ζητήσουμε συγνώμη από τον εκλιπόντα. Ούτε έχουμε δεύτερη ευκαιρία να τον
ευαγγελίσουμε.
Ακόμη κι έτσι, όμως, υπάρχουν
πράγματα που μπορείς να κάνεις για να δείξεις τη γνησιότητα της μετάνοιάς σου.
Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που είναι της αρμοδιότητάς σου να τους μιλήσεις, και
επί πολύ καιρό δεν τους έχεις δώσει τη μαρτυρία σου; Ίσως θα ήταν καλό να
γράψεις τα ονόματά τους σ’ έναν κατάλογο και να αρχίσεις να προσεύχεσαι να σου
δώσει ο Θεός το θάρρος να αξιοποιήσεις τις ευκαιρίες που δίνει Εκείνος για να
τους μιλήσεις.
Σκέψου λίγο την τρομακτική
ιστορία του Ιωνά. Ήταν πνευματικός άνθρωπος, είχε επικοινωνία με τον Κύριο και
ήξερε την καθοδήγησή Του. Και ο Θεός του ζήτησε να κρατήσει ένα βάρος για τους
Ιρακινούς, που βρισκόταν στην απώλεια. Ο Ιωνάς θα πρέπει να είχε χάρισμα να
μιλάει για τον Θεό - πολλοί από τους ναύτες μετανόησαν όταν τους μίλησε. Αλλά
προτιμούσε να πεθάνει μάλλον παρά να μιλήσει στους Ιρακινούς για τον αληθινό
Θεό. Ο Θεός τον κυνήγησε, κι αυτός έτρεξε να φύγει στην Ισπανία. Μπήκε σ’ ένα
μπλέξιμο χωρίς προηγούμενο. Αν έχεις πιει μουρουνέλαιο, δύσκολα μπορείς να
βρεις κατάντημα χειρότερο από το να βρεθεί κανείς μέσα στο στομάχι ενός μεγάλου
ψαριού!
Ακόμη και η απελευθέρωσή του ήταν προβληματική. Όταν ο Ιωνάς
προσευχήθηκε μετανιωμένος, ο Θεός διέταξε το ψάρι να τον κάνει εμετό στην ξηρά.
Το σημείο όμως που πρέπει να κρατήσεις είναι ότι ο Ιωνάς είχε ακόμη μια
ευκαιρία να μιλήσει για τον Θεό στους Ιρακινούς. Είμαι σίγουρος ότι μερικοί
είχαν πεθάνει στη Νινευή στο διάστημα που ο Ιωνάς έκανε την κρουαζιέρα του στη
Θαρσείς. Ο Θεός όμως του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία να πλησιάσει τους ανθρώπους
εκεί. Και το αποτέλεσμα ήταν ότι πολλοί μετανόησαν και γλίτωσαν από την κρίση
του Θεού.
Δεν μπορείς να βρεις άλλη
ευκαιρία με τον άνθρωπο που πέθανε. Πιστεύω όμως ότι ο Θεός θέλει πολύ να σου
δώσει πολλές άλλες ευκαιρίες για να συμμεριστείς το Ευαγγέλιο με ανθρώπους που
χρειάζονται επειγόντως να γνωρίσουν τον Σωτήρα. Η εμπειρία σου ήταν οδυνηρή.
Δεν είσαι όμως ξεγραμμένος. Τώρα έχεις τη βαθιά αίσθηση του τί σημαίνει να
πεθάνει κανείς χωρίς Χριστό. Ο Θεός θα το χρησιμοποιήσει αυτό για να σου δώσει
ένα αίσθημα επείγοντος που πολύ λίγοι Χριστιανοί το έχουν στις μέρες μας.
Μη νομίσεις βέβαια ότι είναι
ανάγκη να ξεχυθείς σε μια ασυγκράτητη επιδρομή ευαγγελισμού προς όλες τις
κατευθύνσεις. Ο Θεός δεν σε προορίζει να γίνεις η λύση για όλη την οικουμένη!
Περιμένει όμως να είσαι σε εγρήγορση για να χρησιμοποιείς τις ευκαιρίες να μιλάς
αβίαστα και φυσικά για τον Ιησού με τους φίλους και τους γνωστούς σου, και με
όποιους άλλους είναι φανερό ότι σε καλεί ο Κύριος να μιλήσεις!
Δεν μπορώ όμως να αποδεχτώ ούτε
και για ένα δευτερόλεπτο την ιδέα που κάποιοι υποστηρίζουν, ότι ο Θεός μοιάζει με μια απαίσια ρουφήχτρα και
χαίρεται με την καταδίκη των απίστων.
Όταν ο Θεός αποκάλυψε στον
Ιεζεκιήλ ότι θα επέβαλε φοβερές κρίσεις σε όσους δεν στρέφονταν σ’ Αυτόν με
μετάνοια και πίστη, έδωσε το αντίβαρο της ένθερμης προτροπής προς αυτούς τους
ανθρώπους. «Απορρίψατε αφ' υμών πάσας τας
ανομίας υμών, τας οποίας ηνομήσατε εις εμέ, και κάμετε εις εαυτούς νέαν καρδίαν
και νέον πνεύμα· και διά τι να αποθάνητε, οίκος Ισραήλ; Διότι εγώ δεν θέλω τον
θάνατον του αποθνήσκοντος, λέγει Κύριος ο Θεός· διά τούτο επιστρέψατε και
ζήσατε» (Ιεζ.ιη:31-32). Η πιο παραστατική εικόνα της αγωνίας που προκαλεί
στον Θεό η κρίση των αμαρτωλών φαίνεται στον Ιησού που έκλαψε για την
Ιερουσαλήμ επειδή δεν είχε έρθει σ' Αυτόν για να σωθεί (Λουκ.ιθ:41-44). Ο
τρόμος της κόλασης δεν χαροποιεί τον Θεό. Αν επιτρέπεται η φράση, Τον κάνει να
κλαίει.
Σου έχει κάνει ποτέ εντύπωση ο
τρόπος με τον οποίο φαίνεται μέσα στο βιβλίο του Ιωνά η απέχθεια του Θεού για
την αμαρτία της Νινευή; Η έκταση της διαφθοράς σ’ εκείνη την πόλη Τον εξωθούσε
σε κρίση. Η αμαρτία της ανέβαινε μέχρι τον ουρανό. Η αντίδραση όμως του Θεού
δεν ήταν να ρίξει την οργή Του αυτοστιγμεί. Αντίθετα, ήταν να ζητήσει από έναν
άνθρωπο να τολμήσει να πάει σαν ιεραπόστολος σ’ εκείνους τους ανθρώπους. Έδωσε
μια αναβολή στην τιμωρία Του - μόνο σαράντα μέρες, που ήταν όμως αρκετές. Ο
Θεός τους έδωσε μια ευκαιρία να ακούσουν και να μετανοήσουν.
Ο Πέτρος, που στα γεράματά του
δεν είχε χάσει καθόλου την ένθερμη προσδοκία του για την ημέρα του Κυρίου,
έγραψε για την απροθυμία του Θεού να καταδικάσει τους ανθρώπους με τα ίδια
ακριβώς λόγια. «Δεν βραδύνει ο Κύριος την
υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς,
μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» (Β'
Πετρ.γ:9). Η κρίση αναβάλλεται για να δοθούν στους ανθρώπους περισσότερες
ευκαιρίες να γλιτώσουν απ’ αυτήν.
Προφανώς υπήρχαν και στις ημέρες
των αποστόλων άνθρωποι που δεν πίστευαν στην κρίση του Θεού. Ο κόσμος πάντοτε
ήταν έτσι, και πάντοτε έτσι θα είναι (Β' Πετρ.γ:4). Ο Πέτρος απαντάει ότι
θεληματικά ξεχνούσαν το γεγονός του κατακλυσμού, τότε που ο Θεός επενέβη με μια
εξοντωτική καταδίκη, όπως ακριβώς είχε πει ότι θα έκανε. Επομένως μπορούμε να
περιμένουμε ότι θα τηρήσει το λόγο Του όσον αφορά στην κρίση με φωτιά που θα
γίνει την Εσχάτη Ημέρα (Β' Πετρ.γ:5-7).
Μέχρι τώρα έχουν περάσει σχεδόν
είκοσι αιώνες που ο Κύριος περιμένει υπομονετικά, για να δώσει στους ανθρώπους
την ευκαιρία να γίνουν Χριστιανοί (Β' Πετρ.γ:8,9). Ο Πέτρος παρότρυνε τους
Χριστιανούς να «σπεύδουν στην παρουσία
της ημέρας του Θεού» (Β' Πετρ.γ:12).
Ο Ιησούς το είπε καθαρά ότι το
ευαγγέλιο της βασιλείας πρέπει να κηρυχθεί σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα έθνη,
πριν έρθει το τέλος (Ματθ.κδ:14, Μάρκ.ιγ:10). Με βάση τον λόγο Του, δεν
μπορούμε να γυρίσουμε πίσω μέχρις ότου όλα τα έθνη ακούσουν σε ικανοποιητικό
βαθμό το Ευαγγέλιο.
Παρά τη δική Του αγωνία, ο Ιησούς
προσευχήθηκε για τη μαρτυρία των μαθητών Του το τελευταίο βράδυ πριν από τη
σταύρωσή Του. Επιθυμούσε να μάθει ο κόσμος ποιος είναι Αυτός, και τι θαυμάσιο
πράγμα είναι να είναι κανείς Χριστιανός (Ιωαν.ιζ:21,23).
Προσευχήθηκε λοιπόν να ευλογήσει
ο Θεός τους δικούς Του. Ήξερε ότι έπρεπε να κάνει ο Θεός επάνω τους κάτι αρκετά
εντυπωσιακό, προκειμένου να πιάσει ο κόσμος το μήνυμα! Και ήθελε να το πιάσει ο
κόσμος το μήνυμα πάση θυσία.
Επειδή ο Θεός θέλει πολύ να
μετανοήσουν οι χαμένοι άνθρωποι, πάνω απ’ όλα επιδιώκει να μας εντάξει στο έργο
της προσευχής. Ο Παύλος έγραφε στον νεαρό Τιμόθεο ότι ο σκληρός αγώνας στην
προσευχή έπρεπε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του καθημερινού του ημερολογίου
(Α’ Τιμ.β:1). Η προσευχή του όμως δεν έπρεπε να μοιάζει μ’ εκείνον τον
εγωιστικό κατάλογο για ψώνια, όπως κάνουμε εμείς πολλές φορές. Έπρεπε να
προσεύχεται για όλους τους ανθρώπους, και για τις κυβερνήσεις και για όσους
είχαν εξουσία (Α’ Τιμ.β:2). Η αιτία αυτής της προτροπής ήταν βασικά η διακήρυξη
του Ευαγγελίου.
Ο Θεός θέλει να σωθούν οι
άνθρωποι. Γι’ αυτό θέλει να προσευχόμαστε γι’ αυτούς.
Μετά, αν θέλουμε να μοιάσουμε
στον Θεό, πρέπει να προσευχόμαστε για εργάτες.
Ο Ματθαίος γράφει ότι κάποια φορά
ο Ιησούς συγκινήθηκε βαθιά για τις επείγουσες πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων
στις πόλεις και τα χωριά, ιδιαίτερα για το ότι ήταν «κουρασμένοι και
σκορπισμένοι, σαν πρόβατα χωρίς βοσκό». Η αντίδραση του Ιησού ήταν να στραφεί
στους μαθητές Του και να ζητήσει τη βοήθειά τους... στην προσευχή! «Ο θερισμός
είναι πολύς, ενώ οι εργάτες λίγοι, προσευχηθείτε λοιπόν στον Κύριο του θερισμού
να στείλει εργάτες στον θερισμό Του» (Ματθ.θ:35-38).
Ο Θεός απαντά πράγματι στις
προσευχές για εργάτες στον θερισμό Του.
