Το πρεσβυτέριο και η διακονία της ηγεσίας

Α' Τιμ.ε:17,   γ:4-5,   Τίτος α:7,   Α' Πέτρου ε:3

Ένα άλλο λάθος που κάνουν κάποιοι κατά τα λοιπά αξιόλογοι άνθρωποι, είναι ότι από κάποιο σημείο και μετά θεωρούν ότι το έργο στο οποίο εργάστηκαν «τους ανήκει». Δένονται τόσο πολύ με αυτό, ώστε τους είναι αδύνατο να μετακινηθούν κάπου αλλού, και όταν ο Θεός τους μιλάει και τους καλεί σε κάποιον άλλο τομέα του αγρού Του, εκείνοι κάνουν πως δεν ακούν ή κλείνουν τα αυτιά τους και σαν άλλοι «Ιωνάδες» επιμένουν να κάνουν «το δικό τους».

Παρ’ όλο που γνωρίζουν ότι η εκκλησία είναι «του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή» (Α’ Κορ.γ:9), αντιμετωπίζουν τους πιστούς και τις διακονίες ως «περιουσία» τους, που μπορούν να ορίζουν και να διαθέτουν όπως κάθε φορά τους αρέσει.

Όμως ο λόγος του Θεού έχει εντελώς διαφορετική γνώμη, και στο σημείο αυτό καλό είναι να θυμηθούμε κάποια εδάφια που συστηματικά, είτε εκούσια είτε ακούσια, παραμερίζονται και δεν μελετώνται ούτε σχολιάζονται με την προσοχή που τους αξίζει. Πρόκειται για λόγια του Παύλου στους Κορίνθιους όπου, με αφορμή την προσκόλλησή τους σε διάφορες σημαντικές χωρίς άλλο προσωπικότητες της εποχής τους, κατάντησαν να λένε «Εγώ είμαι του Παύλου», «Εγώ του Απολλώ» κ.ο.κ. Για το λόγο αυτό ο Παύλος ονομάζει όλους αυτούς «σαρκικούς».

Βεβαίως, στην περίπτωση της Κορίνθου, όπως γνωρίζουμε, αυτή η ταύτιση με τους θρησκευτικούς ηγέτες δεν προερχόταν από εκείνους αλλά από τους πιστούς. Εκείνοι επέλεγαν με ποιον υπηρέτη του Κυρίου θα ταυτιστούν γι’ αυτό και ελέγχονται από τον Παύλο.

Απέναντι σ’ αυτή την ανθυγιεινή για το σώμα του Χριστού κατάσταση, ο απόστολος βάζει τα πράγματα στη σωστή βάση διδάσκοντας: «Μηδείς ας μη καυχάται εις ανθρώπους· διότι τα πάντα είναι υμών, είτε Παύλος είτε Απολλώς είτε Κηφάς είτε κόσμος είτε ζωή είτε θάνατος είτε παρόντα είτε μέλλοντα, τα πάντα είναι υμών, σεις δε του Χριστού, ο δε Χριστός του Θεού» (Α’ Κορ.γ:21-23).

Αντίθετα, λοιπόν, από την τάση που είχαν αναπτύξει και ένιωθαν ότι ανήκουν στους πνευματικούς τους «πατέρες» ή «διδασκάλους», ο Παύλος αποσαφηνίζει ότι είναι οι «πατέρες» και οι «διδάσκαλοι», που ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας και τους πιστούς της κάθε χριστιανικής σύναξης.

Δεν πρέπει να καυχάστε σε ανθρώπους, τους λέει, επειδή αυτοί οι οπωσδήποτε άξιοι άνθρωποι ΑΝΗΚΟΥΝ Σ’ ΕΣΑΣ. «Είτε Παύλος είτε Απολλώς είτε Κηφάς είτε κόσμος είτε ζωή είτε θάνατος είτε παρόντα είτε μέλλοντα, τα πάντα είναι υμών». Δεν ανήκετε εσείς σ’ αυτούς αλλά εκείνοι σ’ εσάς. Και τούτο επειδή ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ανήκετε στο Χριστό.

Οι ευαγγελιστές, οι δάσκαλοι, οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι, δεν θα είχαν καμία αξία χωρίς Χριστό και Εκκλησία. Αποκτούν λόγο ύπαρξης χάρη στο σώμα του Χριστού, που αποτελείται από «μέλη πολλά» (Α’ Κορ.ιβ:12).

Η εκκλησία, συνεπώς, δεν είναι κτήμα ή απόκτημα των υπηρετών της αλλά η αιτία της παρουσίας τους, για τούτο δεν έχει κανείς δικαίωμα να τη διαχειρίζεται ως κληροδότημα ή κληροδοτούμενο. Δεν μπορεί να την κληρονομήσει από τον πατέρα του ούτε να την μεταβιβάσει στα παιδιά του – όπως δυστυχώς γίνεται από κάποιους με τόσα κακά αποτελέσματα. Αν κάποιος θέλει να είναι «δεσπότης» ας αποκτήσει περιουσία με τη δική του αξία και εξυπνάδα, όχι με τη διδασκαλία και το αίμα του Χριστού.

Η Εκκλησία δεν ανήκει σε ανθρώπους, γι’ αυτό μιλώντας ο Παύλος στους πρεσβύτερους της Εφέσου πρότρεψε: «Προσέχετε εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, διά να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε διά του ιδίου αυτού αίματος» (Πράξ.κ:28).

Αν κάποιος μπορεί να αποκτήσει κάτι «διά του ιδίου αυτού αίματος», τότε ας κάνει και ό,τι θέλει με το απόκτημά του. Όσον αφορά όμως την εκκλησία, αυτή δεν είναι των ποιμένων αλλά «ΤΟΥ ΘΕΟΥ», είτε αυτό ακούγεται καλά είτε όχι.

Η διακονία της ηγεσίας

Καθήκον λοιπόν των πρεσβυτέρων είναι να θυμούνται πως το ποίμνιο δεν είναι δικό τους αλλά του Θεού, που το απέκτησε με το αίμα Του εν Χριστώ. Κι ενώ τα δύο πρώτα καθήκοντα τους (να τρέφουν και να προστατεύουν), με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα έχουν συνειδητοποιήσει, τούτο το τρίτο μοιάζει συχνά να τους διαφεύγει.

Αρχίζουν με την πάροδο του χρόνου να πιστεύουν ότι έχουν κάποια εξουσία πάνω στο ποίμνιο, κι αρχίζουν να συμπεριφέρονται απέναντι στους άλλους όπως ο κακός δούλος της παραβολής του Χριστού (Λουκ.ιβ:45). Στην ίδια παραβολή ο Χριστός εξήγησε το αίτιο αυτής της εκτροπής: είναι γιατί ο δούλος εκείνος αγνόησε το γεγονός της επιστροφής του κυρίου του που θα του ζητούσε απολογισμό του έργου του.

Η τρίτη υπηρεσία που το πρεσβυτέριο κάνει είναι να διοικεί, να ηγείται, ή να προΐσταται. Τα εδάφια μας, πάλι είναι τα ίδια, λίγο ή πολύ.

Α΄ Τιμ.ε:17  Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής, μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.

Ο πρεσβύτερος λοιπόν, προΐσταται. Και πρέπει να μπορεί να προΐσταται καλά. Να στέκεται μπροστά σωστά. Που σημαίνει πως όλοι οι πρεσβύτεροι ηγούνται  και διοικούν. Πρέπει να υπάρχει ένα ελάχιστο έστω ποσοστό ικανότητας στον πιστό εκείνο άνθρωπο για να μπορεί να βγει μπροστά.

Προσοχή όμως εδώ, για να ξέρουμε γιατί μιλάμε. Ο προϊστάμενος στην εκκλησία του Θεού, δεν είναι ο στρατηγός που δίνει εντολές. Ο προϊστάμενος στην εκκλησία δεν διατάζει και οι άλλοι στέκονται σούζα. Ο λαός βεβαίως πρέπει να σέβεται και να υποτάσσεται στους πρεσβύτερους γιατί το αξίωμα αυτό είναι πνευματικό. Το σημαντικό όμως είναι το πως βλέπει ο πρεσβύτερος τον εαυτό του. Αν βλέπει τον εαυτό του σαν τον άνθρωπο που δίνει εντολές, αυτό είναι πρόβλημα. Γιατί;

Γιατί ο πνευματικός προϊστάμενος, ο πρεσβύτερος, δεν διευθύνει τις δικές του επιχειρήσεις. Αντίθετα είναι «οικονόμος.» Τίτο α:7, Διότι πρέπει ο επίσκοπος να ήναι ανέγκλητος, ως οικονόμος Θεού, μη αυθάδης, μη οργίλος, μη μέθυσος, μη πλήκτης, μη αισχροκερδής.

Ο πρεσβύτερος είναι οικονόμος Θεού! Είναι ο διαχειριστής, αυτός που κάνει χρήση αυτών που δεν είναι δικά του. Του τα έδωσαν, να τα χρησιμοποιήσει, έχει το δικαίωμα αυτό, και μετά θα δώσει λόγο.

Α΄ Κορ.δ:1-2, Ούτως ας μας θεωρή πας άνθρωπος ως υπηρέτας του Χριστού και οικονόμους των μυστηρίων του Θεού. Το δε επίλοιπον ζητείται μεταξύ των οικονόμων, να ευρεθή έκαστος πιστός.

Δεν θεωρούσε δηλαδή πως οι εκκλησίες του Θεού ήταν δικές του. Ασκούσε πνευματική εξουσία σαν απόστολος, αλλά δεν καταδυνάστευε. Έκανε αυτό που έγραψε ο Πέτρος, στην Α΄ Πέτρ.ε:3, μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.

Ο Παύλος και ο Πέτρος είχαν πλήρη κατανόηση πως οι άνθρωποι της εκκλησίας δεν ήταν υπάλληλοι τους, ήταν αδελφοί τους. Και τους αδελφούς σου δεν μπορείς να τους αναγκάσεις να κάνουν πράγματα που δεν μπορούν, ή δεν τα καταφέρνουν, ή δεν καταλαβαίνουν. Αν το κάνεις, γίνεσαι δυνάστης. Κάνεις ό,τι θέλεις εσύ, χωρίς να υπολογίζεις τους άλλους. Χρησιμοποιείς τη δύναμη και την εξουσία σου, όχι για την εκκλησία, αλλά για σένα.

Η λέξη «κατακυριεύω» εμφανίζεται όλες κι όλες 4 φορές στην Καινή Διαθήκη. Μία εδώ στον Πέτρο, και δύο στα ευαγγέλια. Μία στον Ματθαίο και μία στον Μάρκο που μιλάει ο Χριστός στους μαθητές. Και πολλοί πιστεύουν σωστά πως από εκεί την παίρνει ο Πέτρος και την χρησιμοποιεί και εδώ. Θυμάται τι τους είχε πει ο Χριστός.

Ματθ.κ:25-28, Ο δε Ιησούς προσκαλέσας αυτούς, είπεν· Εξεύρετε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτά και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτά. Ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν, αλλ' όστις θέλει να γείνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών, και όστις θέλη να ήναι πρώτος εν υμίν, ας ήναι δούλος υμών· καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.

Θυμάστε γιατί το είπε αυτό, γιατί πιο πριν είχε πάει η μαμά του Ιωάννη και του Ιακώβου να ζητήσει από τον Ιησού να τους βάλει να κάτσουν στη βασιλεία του ο ένας δεξιά του και ο άλλος αριστερά του. Και με αυτή την ευκαιρία καθώς οι άλλοι αγανάκτησαν, ο Χριστός τους λέει πως η ηγεσία στην βασιλεία μου, δεν είναι ποιος κάθεται εκεί μπροστά και οι άλλοι τον ακούν να δίνει εντολές. Ηγεσία είναι να υπηρετείς. Πρώτος γίνεσαι όταν είσαι δούλος. Εσείς δεν θα είστε σαν τους άρχοντες των εθνών. Εσείς θα υπηρετείτε. Δεν είστε αφεντικά όπως ο κόσμος το εννοεί.

Θυμάστε το παράδειγμα του Χριστού;

Ματθ.κδ:45-51, Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, διά να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον όταν έλθη ο κύριος αυτού θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού. Εάν δε είπη ο κακός εκείνος δούλος εν τη καρδία αυτού, Βραδύνει να έλθη ο κύριός μου, και αρχίση να δέρη τους συνδούλους, να τρώγη δε και να πίνη μετά των μεθυόντων, θέλει ελθεί ο κύριος του δούλου εκείνου καθ' ην ημέραν δεν προσμένει και καθ' ην ώραν δεν εξεύρει, και θέλει αποχωρίσει αυτόν, και το μέρος αυτού θέλει θέσει μετά των υποκριτών· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.

Η εικόνα είναι του δούλου που το αφεντικό του αφήνει μια δουλειά να κάνει και γυρνάει να δει αν την έκανε. Την ίδια εικόνα έχουμε στο επόμενο κεφάλαιο με την παραβολή των ταλάντων. Δίνει ο Θεός τάλαντα στους ανθρώπους και περιμένει καρπό. Γιατί τα τάλαντα δεν είναι δικά τους. Είναι δανεικά. Τα διαχειρίζονται.

Άλλες πλευρές της διακονίας ηγεσίας

Αλλά η διακονία της ηγεσίας δεν σταματάει εδώ. Ο ηγέτης δίνει οραματισμό, δίνει κατεύθυνση, όπως ο βοσκός. Βλέπει τα πράγματα συνολικά. Μπορεί να ασχολείται με τη λεπτομέρεια, αλλά δεν ξεχνάει αυτό που λέμε τη «μεγάλη εικόνα».

Βλέπει την εκκλησία σαν σύνολο αλλά και σε κάθε περίπτωση, σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά ξέρει πως να φερθεί. Κάποια πρόβατα χρειάζονται υπομονή, κάποια άλλα να τα μαλώσεις με τη μαγκούρα, κάποια τρίτα χρειάζονται γιατρειά. Αν θέλετε κάντε μια πρόχειρη ανάγνωση των ποιμαντορικών επιστολών και θα δείτε πως οι συμβουλές του Παύλου αφορούν όλα τα θέματα της ζωής της εκκλησίας. Ο ηγέτης ξέρει να βλέπει το σύνολο, να δίνει οραματισμό από τη μία, αλλά και να μην ξεχνάει την λεπτομέρεια από την άλλη.

Και προσέξτε τα πρόβατα ακούν τη φωνή του βοσκού όχι γιατί είναι βοσκός, αλλά γιατί ξέρουν πως αυτός τα φροντίζει και τα αγαπάει. Γι' αυτό και δέχονται το μάλωμά του. Τα πρόβατα δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν τίτλους ή πρόσωπα. Ξέρουν όμως αυτούς που τα προσέχουν. Το ίδιο ισχύει και στην εκκλησία.

Η ηγεσία, πολλές φορές, περιλαμβάνει τη διόρθωση. Για να μπορείς να διορθώσεις όμως, πρέπει ο άλλος να μπορεί να δεχθεί από εσένα διόρθωση. Και για να τη δεχθεί πρέπει να τον έχεις πείσει ότι τον αγαπάς, ότι νοιάζεσαι. Και όταν το κάνεις αυτό, όταν τον έχεις πείσει τότε αποκτάς το ηθικό ανάστημα και το δικαίωμα να διορθώνεις, και να επιμένεις και να ελέγχεις και να διδάσκεις. Δεν το αποκτάς όταν γίνεσαι πρεσβύτερος. Χτίζεται στη συνείδηση του καθένα.

Εβρ.ια:24-29, Δια πίστεως ο Μωυσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας, κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν. Δια πίστεως αφήκε την Αίγυπτον, μη φοβηθείς τον θυμόν του βασιλέως· διότι ως βλέπων τον αόρατον ενεκαρτέρησε. Δια πίστεως έκαμε το πάσχα και την πρόσχυσιν του αίματος, δια να μη εγγίση αυτούς ο εξολοθρεύων τα πρωτότοκα. Δια πίστεως διέβησαν την Ερυθράν θάλασσαν ως δια ξηράς, την οποίαν δοκιμάσαντες οι Αιγύπτιοι κατεποντίσθησαν.

Σαν ηγέτης ο Μωυσής σύμφωνα με τα εδάφια αυτά είχε πίστη (εδ.24), ήταν ακέραιος, δεν ήθελε λίγο από εδώ και λίγο από εκεί (εδ.25). Είχε οραματισμό (εδ.26). Ήταν ο ίδιος αποφασιστικός, υπάκουος και υπεύθυνος να πάρει όλο το λαό και να τους περάσει από την Ερυθρά θάλασσα.

Από τη μία ήξερε που ήθελε να πάει, αλλά υπηρετούσε τις καθημερινές ανάγκες.

«Εξετάσεις» ηγεσίας στο σπίτι του πρεσβύτερου

Επειδή η διακονία της ηγεσίας είναι τόσο σημαντική γι’ αυτό ο λόγος του Θεού απαιτεί ο πρεσβύτερος να έχει δώσει καλές εξετάσεις στο σπίτι του.

Α΄ Τιμ.γ:4-5, κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος· διότι εάν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πως θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού;

Στο σπίτι μας φαίνεται αν φερόμαστε σωστά σ’ αυτούς για τους οποίους είμαστε υπεύθυνοι. Είναι και αυτό ένα κομμάτι από την παραβολή των ταλάντων. Θυμάστε πως τελειώνει το μπράβο του κυρίου στους δύο δούλους που δούλεψαν με τα τάλαντά τους; Αυτός που του έδωσε πέντε και έφερε άλλα πέντε και σε αυτόν που του έδωσε δύο και έφερε άλλα δύο: «εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει» (Ματθ.κε:21, 23). Αν κάποιος στο σπίτι του έχει μείνει πιστός θα τον βάλει ο Θεός σε μεγαλύτερες ευθύνες.

Πρακτικά μιλώντας…

Οι βασικές υποχρεώσεις

Πως φαίνεται αν κάποιος ξέρει να κυβερνά τον εαυτού οίκο;  Πιστεύω με πολλούς τρόπους. Και θα προσπαθήσουμε να αγγίξουμε μερικούς από αυτούς. Για παράδειγμα, από το αν έχουμε μάθει να βάζουμε τους άλλους και τις ανάγκες τους πριν από εμάς. Από το αν φερόμαστε σωστά στους πιο μικρούς, σε αυτούς που έχουμε κάτω από την ευθύνη μας. Είναι κάποιος συνεπής στο να προμηθεύει στο σπίτι του τα αναγκαία; Ή είναι τεμπέλης; Τα χρήματα που παίρνει, τα ξοδεύει για τον εαυτό του πρώτα, και ό,τι μείνει για την οικογένεια. Ένας τρόπος είναι να δεις πως κάποιος ανταποκρίνεται στις πολύ βασικές του υποχρεώσεις. Αν σε αυτές είναι συνεπής και πιστός, τότε μάλλον ναι, θα μπορεί να το κάνει και στην εκκλησία.

 

Η σχέση του με τη γυναίκα του

Ένας άλλος τρόπος είναι να τον δεις πως φέρεται στους ανθρώπους του. Στη γυναίκα του πρώτα απ’ όλα. Μαθαίνουμε πως ο άνδρας πρέπει να μιμείται το Χριστό στο γάμο του. Και αυτό σημαίνει πως να ξέρει να θυσιάζεται για τις ανάγκες της γυναίκας του. Ξέρει ο υποψήφιος πρεσβύτερος να βάζει τις ανάγκες της γυναίκας του πρώτα; Ή κάνει το αφεντικό με τον παραδοσιακό τρόπο του γάμου;

Άνθρωπος που καταδυναστεύει τη γυναίκα του, θα κάνει το ίδιο και στην εκκλησία. Γιατί δεν θα έχει μάθει να του λένε «όχι.» Δεν θα έχει μάθει να μην γίνεται το δικό του. Άνθρωπος που ξέρει να θυσιάζει τις δικές του επιθυμίες για χάρη της γυναίκας του, αυτός έχει δώσει καλές εξετάσεις.

Τώρα βέβαια η κατακυρίευση μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Από το πως της μιλάει, από το πως της φέρεται μπροστά σε άλλους ή μπροστά στα παιδιά. Από το αν τη βλέπει σαν ίση, αν τη σέβεται όπως λέει ο Πέτρος σαν συγκληρονόμο της χάρης.

Η σχέση του με τα παιδιά του

Εφες.ς:4; Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ' εκτρέφετε αυτά εν παιδεία Κυρίου.

Αν κάποιος μπορεί να αναθρέψει τα δικά του παιδιά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, μπορεί να το κάνει και στην εκκλησία. Γιατί; Γιατί θα έχει αρχίσει να αποκτά αρκετή υπομονή.

Τα παιδιά τους μιλάς και πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν. Κάνουν το δικό τους. Πως αντιδράς; Όπως αντιδρά με τα παιδιά του θα αντιδράσει και μέσα στην εκκλησία. Τι θα κάνει όταν κάποιος κάνει το δικό του μέσα στην εκκλησία και δεν σε ακούει; Πως φέρεσαι σε κάποιον που διαφωνεί μαζί σου; Το πως μεγαλώνει, λοιπόν, ο καθένας τα δικά του παιδιά είναι το σχολείο που θα περάσει πρώτα.

Επίσης το τι τους διδάσκει. Τι επιλογές τα βοηθάει να κάνουν στη ζωή τους; Τα φέρνει εκκλησία; Ή η σειρά της εκκλησίας έρχεται, αφού έχουν τελειώσει όλα τα άλλα; Νομίζω παίρνουμε μια εικόνα για το πως η οικογενειακή ζωή είναι μια δοκιμασία, ένα τεστ για την καταλληλότητα κάποιου ατόμου.

Σκεφτείτε ακόμη και το πρώτο που λέει στο εδάφιο 4, «Και οι πατέρες μη παροργίζετε τα τέκνα σας». Τι σημαίνει αυτό; Σίγουρα και αυτό έχει να κάνει με την κατακυρίευση. Ένας τρόπος να παροργίσω κάποιον είναι να ζητήσω από τους άλλους να κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς, ανεξάρτητα από το αν μπορούν, ή αν το καταλαβαίνουν, ή αν είναι σωστό. Είναι λοιπόν, ο πρεσβύτερος σοφός με τα παιδιά του;

Η εκκλησία είναι τα πνευματικά παιδιά του πρεσβύτερου. Αν παροργίζει τα φυσικά του παιδιά, θα το κάνει και στα πνευματικά του παιδιά.

Το σπίτι, λοιπόν, είναι το πεδίο εκπαίδευσης. Αν κάποιος ξέρει να κυβερνάει το σπίτι του σωστά, θα ξέρει να το κάνει και στην εκκλησία του Χριστού.

 

Η ηγεσία απαιτεί «σκληρή δουλειά»

Η διδασκαλία και η ηγεσία απαιτούν σκληρή δουλειά. Το να είναι κάποιος βοσκός σε πρόβατα από όσο μου έχουν πει, είναι δύσκολη και άβολη δουλειά. Γιατί αυτή η δουλειά δεν έχει διακοπές. Τα πρόβατα δεν σταματούν να έχουν ανάγκη από τροφή και νερό. Όταν ο Ιακώβ πήγε και είπε στον Λάβαν τον πεθερό του ότι θέλει να φύγει, του είπε το εξής για τη δουλειά που έκανε. Διαβάζουμε στη Γένεση 31:40, την ημέραν εκαιόμην υπό του καύματος και την νύκτα υπό του παγετού· και έφευγεν ο ύπνος μου από των οφθαλμών μου.

Το αντίθετο της σκληρής δουλειάς είναι η τεμπελιά. Και αυτό ήταν το μήνυμα του Θεού μέσω του προφήτη Ιεζεκιήλ στους ποιμένες του λαού Ισραήλ (λδ:1-4).

Για να τα κάνεις όλα αυτά, χρειάζεται κόπος. Δεν φρόντισαν τις ανάγκες τους, ήταν τεμπέληδες, αλλά με βία και σκληρότητα δέσποζαν πάνω τους. Τα εκμεταλλεύτηκαν.

Τα ίδια διαβάζουμε και στον προφήτη Ζαχ.ια:15-16,  Και είπε Κύριος προς εμέ, Λάβε εις σεαυτόν έτι τα εργαλεία ποιμένος ασυνέτου. Διότι ιδού, εγώ θέλω αναστήσει ποιμένα επί την γην, όστις δεν θέλει επισκέπτεσθαι τα απολωλότα, δεν θέλει ζητεί το διεσκορπισμένον και δεν θέλει ιατρεύει το συντετριμμένον ουδέ θέλει ποιμαίνει το υγιές· αλλά θέλει τρώγει την σάρκα του παχέος και κατακόπτει τους όνυχας αυτών.

Και εδώ, αυτός που δεν φροντίζει, εκμεταλλεύεται. Και στις δύο περικοπές η τεμπελιά, πάει χέρι-χέρι με την καταδυνάστευση. Ο τεμπέλης βοσκός είναι αυτός που τελικά εκμεταλλεύεται τα πρόβατα. Και αντί να τα υπηρετεί δουλεύοντας σκληρά, τα χρησιμοποιεί για τους δικούς του σκοπούς.

Η ποίμανση έχει πολλή δουλειά. Για αυτό το λόγο, η Αγία Γραφή προτρέπει να τιμούμε αυτούς που εργάζονται σκληρά  (Α΄ Θες.ε:12), Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας και είναι προεστώτές σας εν Κυρίω και σας νουθετούσι.

Γιατί όμως είναι δύσκολη η ποίμανση της εκκλησίας του Θεού; Πιστεύω πως ο κύριος λόγος είναι πως όλοι μας είμαστε εκ φύσεως αμαρτωλοί και για αυτό πνευματικά τεμπέληδες. Και δεν είναι στη φυσική μας τάση να κάνουμε αυτό που θέλει ο Θεός και να κοπιάσουμε σε αυτά που θέλει Εκείνος. Το έργο του Θεού γίνεται από ανθρώπους που πράγματι ζητούν την δικαιοσύνη και την Βασιλεία του Θεού πρώτα στη ζωή τους, ακόμη κι αν χρειαστεί να κλείσουν το μαγαζί τους. Ανθρώπους που έχουν διαλέξει να ζήσουν πιο απλά γιατί έτσι θα υπηρετήσουν πιστά. Ανθρώπους που δίνουν τα σώματά τους θυσία αγία, ζωντανή ευάρεστη στον Θεό, που αυτή είναι η λογική τους λατρεία. Ανθρώπους όχι τέλειους, αλλά που συνεχώς μεταμορφώνονται καθώς ο νους τους ανακαινίζεται από τον λόγο του Θεού.

Πράξ.κ:33-35, Αργύριον ή χρυσίον ή ιμάτιον ουδενός επεθύμησα· σεις δε αυτοί εξεύρετε ότι εις τας χρείας μου και εις τους όντας μετ' εμού αι χείρες αύται υπηρέτησαν.Κατά πάντα υπέδειξα εις εσάς ότι ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε· Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.