«αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» (Γαλ.ς:2)
Αναμφίβολα, τα πολλά βάρη κυρτώνουν τους ανθρώπινους ώμους. Πάντοτε, μα ιδιαίτερα σήμερα. Άλλος τα βαστάει και προχωράει σκυφτός και μουρμούρης στη ζωή. Κάποιοι, ίσως οι πιο λίγοι, συνθλίβονται και συντρίβονται κάτω από αυτά, χωρίς να τολμούν να τα εμπιστευτούν σε κανένα. Εκτός... αν κάποιος αδελφικός ώμος προσφερθεί να «βαστάξει». Όλο το φορτίο ή μέρος. Για πολύ χρόνο ή έστω προσωρινά. Κάποιος αδελφικός ώμος. Μαζί βέβαια και καρδιά. Κυρίως καρδιά.
Να μνημονεύσουμε κάποια από τα «βάρη», που πιέζουν την ανθρώπινη ζωή και που το «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» μπορεί να 'χει εφαρμογή. Είναι το βάρος της ενοχής, που αρχίζει ν' αφυπνίζει τη συνείδηση του αμαρτωλού. Είναι το βάρος του ελέγχου στη συνείδηση του πιστού, για ένα πνευματικό του ολίσθημα ή πτώση. Είναι το βάρος του σταυρού (διωγμού, επαγγελματικού ή κοινωνικού παραμερισμού κλπ.), που ο διωκόμενος για το όνομα του Κυρίου χριστιανός, βαστάει. Είναι το βάρος της επαγγελματικής αποτυχίας, όταν μάλιστα προκλήθηκε από την άρνηση χρησιμοποίησης κοσμικών κι αμαρτωλών τρόπων για επιτυχία και επικράτηση. Είναι το βάρος του γονιού, για ένα άσωτο παιδί του. Είναι το βάρος της διχασμένης πνευματικά οικογένειας, της πολύχρονης αρρώστιας που μαστιγώνει σαν ισόβιος ανυπόφερτος σκόλοπας, των γερατειών με τη συγγενική, οικογενειακή κι εκκλησιαστική αδιαφορία που αντιλαμβάνονται γύρω τους. Είναι τόσα βάρη, όσο εφευρέτρα είναι η ζωή που μας τα φορτώνει.
Κάποιοι σκυμμένοι κάτω από ένα τέτοιο φορτίο. Άλλοι κάτω από δυο, τρία ή και περσότερα. Σκέψου λ.χ. ένα που επαγγελματικά κρίθηκε στάσιμος γιατί είναι του Κυρίου και που η μη πιστή γυναίκα του τον μέμφεται γι' αυτό και που ένας σκόλοπας στη σάρκα του τον τυραννάει τα τελευταία χρόνια.
Πώς λοιπόν να εκτελέσουμε τούτη την πνευματική υπηρεσία, «εκπληρώνοντας έτσι τον νόμο του Χριστού» (Γαλ.ς:2)!..
1. Οι σκυμμένοι από το φορτίο της αμαρτίας, δεν μπορούν.
Και όχι μόνο δεν μπορούν, αλλά ούτε την πνευματική όραση έχουν να δουν με αγάπη και κατανόηση το φορτωμένο συνάνθρωπο τους. Το φορτίο της αμαρτίας είναι το μεγαλύτερο και το πιο δυσβάσταχτο, για την ανθρώπινη συνείδηση. Γι' αυτό προϋπόθεση βασική είναι, ο αμαρτωλός να φέρει τούτο το φορτίο του στον Σωτήρα Χριστό, πριν σκεφτεί οτιδήποτε για το φορτίο και τα βάρη του συνανθρώπου του. Ο Χριστός «βάσταξε τις αμαρτίες μας στο σώμα του πάνω στο ξύλο» (Α’ Πέτρ.β:24). Πριν λοιπόν δοκιμάσουμε να κάνουμε το οτιδήποτε για το ξεφόρτωμα του συνανθρώπου μας, πρέπει να φέρουμε το φορτίο των δικών μας αμαρτιών στον Χριστό. Αυτός τότε «θα μας αναπαύσει» (Ματθ.ια:28) και θα μας οδηγήσει να δούμε τα «βάρη» των άλλων. Γι' αυτό και προλογικά ο Παύλος προτρέπει «υμείς οι πνευματικοί» (Γαλ.ς:1). Δεν είναι για τον μη σωσμένο ή για τον πνευματικά πεσμένο η εντολή «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Αυτό, καλά να το προσέξουμε.
2. Βασικό σου εφόδιο, η πνευματικότητα σου.
Η Καινή Διαθήκη είναι γνωστό, χωρίζει μόνο σε δυο κατηγορίες τους ανθρώπους σε χριστιανούς και μη-χριστιανούς (μετανοημένοι αμαρτωλοί οι πρώτοι, αμετανόητοι οι δεύτεροι). Όμως αναγνωρίζει επίσης και δύο κατηγορίες χριστιανών τους πνευματικούς (Γαλ.ς:1, Α’ Κορ.β:15) και τους σαρκικούς χριστιανούς (Α’ Κορ.γ:3). Μάλιστα τούτη τη δεύτερη κατηγορία, μπορεί να την ανεχτεί μόνο σαν μεταβατική περίοδο, όχι όμως και σαν κατάσταση μονιμότητας ζωής («έτι γαρ σαρκικοί», Α’ Κορ.γ:3).
Το πόσο δε ένας μη πνευματικός χριστιανός αδυνατεί να βαστάξει τα βάρη -ιδιαίτερα τα πνευματικά- του αδελφού του, φαίνεται από το «εν υμίν ζήλος και έρις» του παραπάνω εδαφίου. Να τολμήσουμε λοιπόν να πούμε, πως πριν από την αγάπη σου - απαραίτητο βέβαια εφόδιο στη διακονία του «βαστάζετε» - βασικό σου εφόδιο ας είναι, η εν Χριστώ πνευματικότητά σου.
3. Μαζί με την πνευματικότητα, η αγάπη.
Εάν στο «βαστάζετε τα βάρη» η πνευματικότητα αποτελεί τον γερανό τον ικανό να σηκώσει, η αγάπη είναι τα καύσιμα που θα κινητοποιήσουν τούτο το γερανό. Μόνο η χριστιανική αγάπη σκύβει και προσφέρει τους ώμους της κάτω από το αδελφικό φορτίο. Τέτοια υπήρξε του Χριστού, που τους άγιους ώμους του έσκυψε κάτω από το σταυρό των αμαρτιών μας. Η χριστιανική τούτη συμπεριφορά δεν επιβάλλεται, από εξωτερικό, κοινωνικό ή και εκκλησιαστικό εξαναγκασμό. Εμπνέεται από την αγάπη. Γι' αυτό όταν ένας μεγάλος βλέποντας ένα κοριτσάκι να πασκίζει να σηκώσει ένα μικρότερο του αγοράκι στην αγκαλιά του, παρατήρησε «μη κορίτσι μου, αυτό είναι μεγάλο βάρος για σένα», δέχτηκε την απάντηση: «όχι κύριε, δεν είναι βάρος, είναι τ' αδελφάκι μου». Η αγάπη, προθυμοποιείται και απλοποιεί.
4. Δεν είναι αποκλειστικό έργο του Ποιμένα.
Το «υμείς οι πνευματικοί» και το «αλλήλων», δείχνουν ότι η προτροπή απευθύνεται σ' ολόκληρη την αδελφότητα. Κάθε πνευματικός χριστιανός εντέλλεται στη διακονία του «βαστάζετε τα βάρη». Κάθε ζωντανό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, μπορεί και οφείλει να υπηρετήσει σ' αυτό τον τομέα. Είναι κομμάτι σημαντικό του «συνοικοδομείσθε». Ατροφική και αντιβιβλική καταντάει η σύναξη, που όλα - και το «βαστάζετε τα βάρη» - τα περιμένει παθητικά από ένα πρόσωπο, τον Εργάτη. Το «βαστάζετε» είναι για όλους και προς όλους, ακόμη και προς τον Εργάτη του Θεού, που κι αυτός - γιατί όχι; - είναι ενδεχόμενο να 'χει στιγμές που τα φορτία του να τον έχουν σκύψει και γονατίσει. Ας θυμηθούμε του Κυρίου το «μείνατε εδώ και αγρυπνείτε μετ' εμού» (Ματθ.κς:38) και του Παύλου το «συναγωνίσασθαί μοι εν ταις προσευχαίς» (Ρωμ.ιε:30). Δες λοιπόν αδελφέ μου με προσευχή κι αγάπη, σε ποιο από τα βάρη του αδελφού σου, μπορείς να βοηθήσεις και να βαστάξεις.
5. Κάνε το πάντοτε «εν πνεύματι πραότητας».
Μη επιτρέψεις δηλαδή στον εχθρό, να σου καλλιεργήσει ύπουλα ένα πνεύμα αλαζονείας και φυσίωσης. Στον Τίτο γ:2-5, ο Παύλος συμβουλεύει «να δείχνουμε κάθε πραότητα προς κάθε άνθρωπο». Να θυμούμαστε όταν πλησιάζουμε τον αμαρτωλό, ότι και μεις είμαστε τέτοιοι, ώσπου η χάρη του Θεού μας λευτέρωσε. Όταν ετοιμαζόμαστε να βαστάξουμε την πτώση του αδελφού μας, να μη ξεχάσουμε ότι και μεις πέσαμε κάποτε πνευματικά. Κι αν όχι στο ίδιο πράγμα, εντούτοις σε κάτι άλλο ή κάποια άλλα. «Είμαστε κάποτε κι εμείς... (διάβασε προσεκτικά τον κατάλογο του εδ.3). Και... δεν το συμβούλευε μόνο, ο Παύλος. Το ζούσε. λ.χ. στους Κορίνθιους πιστούς, που πνευματικά είχαν τόσο χαμηλά πέσει, γράφει «αυτός δε εγώ Παύλος παρακαλώ υμάς δια της πραότητος και επιεικείας του Χριστού» (Β’ Κορ.ι:1).
6. Η καινούργια θεώρηση του αδελφού σου.
Ως τα τώρα έβλεπες ίσως αδιάφορα τον σκυμμένο κάτω από τα πνευματικά ή άλλα βάρη, αδελφό σου. Ίσως, ακόμη χειρότερα, με πνεύμα εξουθενωτικής κριτικής σχολίαζες ή και διαφήμιζες τις αδυναμίες και τα παραπτώματά του. Αυτό βέβαια δεν ήταν διόλου «συνοικοδομείσθε». Ζήτησε συγνώμη από τον Θεό - αν έχεις κουράγιο και από τον αδελφό σου - και επιθύμησε να ζήσεις ένα πιο έμπρακτο και εφαρμοσμένο χριστιανισμό. Έλα κοντά στον αδελφό σου. Όχι, μη μοιάσεις με κείνους που «τω δακτύλω αυτών ου θέλουσι κινήσαι» τα βαριά φορτία των αδελφών αυτών (Ματθ.κγ:4). Εσύ, «βάσταξε το βάρος»:
• του αμαρτωλού συνανθρώπου σου, βλέποντας με συμπάθεια την κατάστασή του και προσευχόμενος ο Θεός να σου δώσει χάρη να τον οδηγήσεις στο σταυρό του Χριστού, εκεί που το φορτίο θα φύγει από πάνω του.
• του πεσμένου πνευματικά αδελφού σου, βοηθώντας τον ν' ανακύψει, θυμίζοντάς του ότι ο Κύριος είναι έτοιμος να τον ανορθώσει σε ζωή και χαρά, όταν με συντριβή και μετάνοια Του το ζητήσει.
• του νήπιου στην πίστη, που ακριβώς επειδή είναι νήπιος και σκουντουφλάει και πέφτει και αστοχεί, σε λόγια και πράξεις. Δείξε υπομονή μαζί του και κατανόηση. Κάποτε ήσουν και συ νήπιος κι άλλοι βάσταξαν τα καμώματά σου. Τώρα είναι η σειρά σου.
• του εργάτη της εκκλησίας σου, που έχει τόσα βάρη επωμιστεί που α) εσύ να μη του είσαι βάρος αλλά χαρά και β) κάτι από τα ποικίλα φορτία του να συμμεριστείς.
• της χήρας αδελφής, που τόσο αγόγγυστα κι ανενόχλητα βαστάει το φορτίο των νέων της ευθυνών μετά την αναχώρηση του συζύγου. Μη περιμένεις να στο ζητήσει. Στάσου κοντά της και συμμερίσου λίγη φροντίδα για το ένα της λ.χ. παιδί.
• του μεμονωμένου αδελφού, που η μοναξιά θέλει να του συντρίψει τα νεύρα ή ήδη του τα κλόνισε, μα που συ το εμπόδισες, γιατί στάθηκες κοντά του και βάσταξες κάτι απ' το φορτίο του.
Και συ προσωπικά, όταν νιώσεις, κάποιο βάρος να 'ναι πιο βαρύ από τους πνευματικούς σου ώμους, συμμερίσου το με κάποιον αδελφό. Στο «τα βάρη βαστάζετε», προτάσσεται η γνωστή μας του «συνοικοδομείσθε» λέξη το «αλλήλων».
Κάποτε, ένας κουτσός κι ένας τυφλός, στεκόντουσαν αμήχανοι μπροστά στο σηματοδότη μιας διασταύρωσης. Ο τυφλός πώς να δει πότε άναβε το πράσινο για να περάσει. Και ο κουτσός αν και έβλεπε, πώς να κουνήσει τ' αναιμικά πόδια. Ώσπου, συμφώνησαν κάτι, να σαν το «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Είπε ο κουτσός στον τυφλό «θα σου γίνω μάτια, αν με σηκώσεις στην πλάτη σου». Και είπε ο τυφλός- «εντάξει δώσε μου το σήμα κι εγώ σε περνάω απέναντι».
Μάτια στον τυφλό ο κουτσός, πόδια στον κουτσό ο τυφλός, και το πρόβλημα λύθηκε. Πόσα οικογενειακά και εκκλησιαστικά μας προβλήματα θα λυνόντουσαν, αν «αλλήλων τα βάρη βαστάζαμε» μάλιστα έτσι «όπως ο Χριστός που βάσταξε τις αμαρτίες μας στο σώμα Του πάνω στο ξύλο» (Α’ Πέτρ.β:24)!..
