Τι σημαίνει να περιμένω τον Κύριο;

Στους Ψαλμούς, στις Παροιμίες και σε πολλά άλλα βιβλία της Γραφής, βρίσκουμε εντολές να «προσμένουμε τον Κύριο» όπως αυτή:

Ψαλμ.κζ:14 Πρόσμενε τον Κύριον· ανδρίζου, και ας κραταιωθή η καρδία σου· και πρόσμενε τον Κύριον.

Για πολλούς, η ιδέα της αναμονής του Κυρίου μπορεί να φαίνεται σαν μια παθητική πρακτική, αλλά μια πιο προσεκτική μελέτη αποκαλύπτει ότι δεν είναι τίποτα τέτοιο.

Η υπομονετική, σίγουρη εμπιστοσύνη στον Κύριο είναι η κεντρική ιδέα της προτροπής, να προσμένουμε τον Κύριο.

Ολόκληρος ο Ψαλμός 27 είναι μια προσευχή στον Θεό για βοήθεια, στο διάστημα της προσμονής.

Ο Δαβίδ εκφράζει γνήσια πίστη, θάρρος και εμπιστοσύνη στον Θεό, σίγουρος ότι ο Κύριος θα τον ελευθερώσει και θα τον σώσει στην ώρα της δυσκολίας του.

Βλέπουμε ότι μπορούμε να περιμένουμε τον Κύριο εμπιστευόμενοι Αυτόν.

Ο Δαβίδ εξέφρασε μεγάλη εμπιστοσύνη στον Κύριο:

Ψαλμ.κζ:1,2 Ο Κύριος είναι φως μου και σωτηρία μου· τίνα θέλω φοβηθή; ο Κύριος είναι δύναμις της ζωής μου· από τίνος θέλω δειλιάσει; Ότε επλησίασαν επ' εμέ οι πονηρευόμενοι, διά να καταφάγωσι την σάρκα μου, οι αντίδικοι και οι εχθροί μου, αυτοί προσέκρουσαν και έπεσον.

Αυτό το είδος δυναμικής εμπιστοσύνης διώχνει τον φόβο και την απόγνωση:

Ψαλμ.κζ:3 Και αν παραταχθή εναντίον μου στράτευμα, η καρδία μου δεν θέλει φοβηθή· και αν πόλεμος σηκωθή επ' εμέ, και τότε θέλω ελπίζει.

Ο διάβολος, ιδιαίτερα στις μέρες μας, κάνει ψυχολογικό πόλεμο στην εκκλησία.

Προσπαθεί να την κουράσει και να την απογοητεύσει, αλλά, υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, στους οποίους δεν θα το καταφέρει.

Στους προσμένοντες….

Ο Δαβίδ μετέφερε την εμπιστοσύνη του στον Κύριο λαχταρώντας να είναι μαζί Του, να κατοικεί στην παρουσία του Θεού και να Τον λατρεύει στο ναό Του:

Ψαλμ.κζ:4 Εν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού.

Εκεί, ο Δαβίδ ένιωθε ασφαλής:

Ψαλμ.κζ:5,6 Διότι εν ημέρα συμφοράς θέλει με κρύψει εν τη σκηνή αυτού· Θέλει με κρύψει εν τω αποκρύφω της σκηνής αυτού· θέλει με υψώσει επί βράχον· και ήδη η κεφαλή μου θέλει υψωθή υπεράνω των εχθρών μου των περικυκλούντων με· και θέλω θυσιάσει εν τη σκηνή αυτού θυσίας αλαλαγμού· θέλω υμνεί και θέλω ψαλμωδεί εις τον Κύριον.

Μπορούμε να περιμένουμε τον Κύριο με προσευχή, όπως έκανε ο Δαβίδ και με έντονη προσδοκία της απελευθέρωσης.

Ο Δαβίδ ζήτησε από τον Θεό σοφία, καθοδήγηση (εδ.11) και προστασία (εδ.12), πιστεύοντας απόλυτα ότι θα έβλεπε «τα αγαθά του Κυρίου εν γη ζώντων» (εδ.13).

11 Δίδαξόν με, Κύριε, την οδόν σου και οδήγησόν με εν οδώ ευθεία ένεκεν των εχθρών μου.

12 Μη με παραδώσης εις την επιθυμίαν των εχθρών μου· διότι ηγέρθησαν κατ' εμού μάρτυρες ψευδείς και πνέοντες αδικίαν.

13 Ουαί εάν δεν επίστευον να ίδω τα αγαθά του Κυρίου εν γη ζώντων.

Όσοι περιμένουν τον Κύριο μπορούν να περιμένουν από Αυτόν να εκπληρώσει την ελπίδα τους:

«Βεβαίως πάντες οι προσμένοντές σε δεν θέλουσι καταισχυνθή» (Ψαλμ.κε:3).

 

Οι διάφορες καταστάσεις έχουν φέρει ένα πέπλο μελαγχολίας πάνω από τον λαό του Θεού.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο Θεός θέλει να μην χάνει την ελπίδα του ο λαός Του.

· Υπάρχει ένας λαός πάνω στο πρόσωπο της γης, ο λαός του Θεού!

· Είναι θέλημα Θεού, ο λαός Του να είναι παρηγορημένος και στις χειρότερες καταστάσεις!

 

Ο λαός του Θεού πρέπει να είναι προετοιμασμένος με μετάνοια και πίστη για τις ευλογίες που έχουν σχεδιαστεί για την εκκλησία.

Για να μπει ο Χριστός στην καρδιά μας, πρέπει να διώξουμε τα εμπόδια.

Αν Αυτός έχει προετοιμάσει τα τέλη για μας, εμείς τώρα πρέπει να προετοιμάσουμε την οδό γι’ Αυτόν.

Η υπερηφάνεια είναι βουνό που κρύβει την παρηγοριά του Χριστού και πρέπει να πέσει.

Όταν γίνει αυτό, τότε η δόξα του Κυρίου θα φανερωθεί.

Η αναμονή του Κυρίου περιλαμβάνει τη βέβαιη προσδοκία ενός θετικού αποτελέσματος στο οποίο εναποθέτουμε μεγάλη ελπίδα.

Αυτή η προσδοκία βασίζεται στη γνώση και την εμπιστοσύνη στον Θεό.

Όσοι δεν γνωρίζουν τον Κύριο δεν θα Τον περιμένουν. Ούτε εκείνοι που δεν Τον εμπιστεύονται.

Πρέπει να είμαστε σίγουροι για το ποιος είναι ο Θεός και τι είναι ικανός να κάνει.

Όσοι περιμένουν τον Κύριο δεν αποθαρρύνονται στις προσευχές τους:

Α’ Ιωάν.ε:14 Και αύτη είναι η παρρησία, την οποίαν έχομεν προς αυτόν, ότι εάν ζητώμέν τι κατά το θέλημα αυτού, ακούει ημάς.

Η αναμονή του Κυρίου ανανεώνει τη δύναμή μας:

Ησ.μ:30,31 Και οι νέοι θέλουσιν ατονήσει και αποκάμει, και οι εκλεκτοί νέοι θέλουσιν αδυνατήσει παντάπασιν· αλλ' οι προσμένοντες τον Κύριον θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών· θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί· θέλουσι τρέξει και δεν θέλουσιν αποκάμει· θέλουσι περιπατήσει και δεν θέλουσιν ατονήσει.

Θα βοηθήσει αυτούς που θέλουν, αυτούς που με ταπείνωση εξαρτώνται απ’ Αυτόν, αυτούς που κάνουν το καλύτερο που μπορούν – προσμένοντας!

Νέοι: αυτοί που αισθάνονται δυνατοί, εμπιστεύονται τους εαυτούς τους…

Θα τα καταφέρω… (Αλαζονεία), δεν ζητούν την χάρη του Θεού!

Η αναμονή στον Κύριο με εμπιστοσύνη, αναζήτηση και προσευχή εδραιώνει την πίστη μας και φέρνει γαλήνη και σταθερότητα:

Ψαλμ.μ:1-3 Περιέμεινα εν υπομονή τον Κύριον, και έκλινε προς εμέ και ήκουσε της κραυγής μου· και με ανεβίβασεν εκ λάκκου ταλαιπωρίας, εκ βορβορώδους πηλού, και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου, εστερέωσε τα βήματά μου· και έβαλεν εν τω στόματί μου άσμα νέον, ύμνον εις τον Θεόν ημών· θέλουσιν ιδεί πολλοί και θέλουσι φοβηθή και θέλουσιν ελπίσει επί Κύριον.

Όπως επιβεβαιώνει αυτό το απόσπασμα, η αναμονή στον Κύριο είναι επίσης μια μαρτυρία για άλλους που θα δουν την πίστη μας και, ως εκ τούτου, θα εμπιστευτούν τον Θεό.

 

Όλοι περνάμε μέσα από πολύ σκοτεινά, δύσκολα και ανηφορικά μονοπάτια.

Όλοι κάποια στιγμή θα λυγίσουμε κάτω από το τεράστιο φορτίο των πιέσεων, των δοκιμασιών, της αρρώστιας, της αναπάντεχης κρίσης και θα θελήσουμε να τα παρατήσουμε, να εγκαταλείψουμε την δύσκολη προσπάθεια.

Αν έτσι νιώθεις, δηλαδή, εξασθενημένος, εξαντλημένος και αποκαμωμένος τότε αυτά που διαβάζουμε σήμερα, είναι το καλύτερο δώρο, το καλύτερο φάρμακο του ουράνιου Πατέρα για την κουρασμένη και αποθαρρημένη καρδιά σου.

Η αναμονή του Κυρίου φέρνει τις ευλογίες του Θεού:

Ησ.ξδ:4 Διότι εκ του αιώνος δεν έμαθον οι άνθρωποι, τα ώτα αυτών δεν ήκουσαν, οι οφθαλμοί αυτών δεν είδον Θεόν εκτός σου, όστις να έκαμε τοιαύτα εις τους επικαλουμένους αυτόν.

Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται η απελπισία.

Κι όταν δεν υπάρχει στον ορίζοντα κάποια λύση, κι όταν τα πράγματα δυσκολεύουν αφάνταστα, ακόμα και τότε, ειδικά δε τότε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, καλούμαστε να ελπίζουμε στις θαυμαστές επεμβάσεις του Κυρίου.

Δεν υπάρχουν αδιέξοδα για τον Θεό.

Αυτό ακριβώς είναι και το μυστικό μας. Η παντοδυναμία του Θεού εφευρίσκει διεξόδους στα ανθρώπινα αδιέξοδα.

Μερικές φορές μπορεί να αισθανόμαστε ότι ο Κύριος δεν μας βλέπει ή δεν μας ακούει – ότι δεν απαντά στις προσευχές μας.

Κατά τη διάρκεια αυτών των στιγμών, μπορούμε να εναποθέσουμε όλη την πίστη και εμπιστοσύνη μας στον ζωντανό Θεό.

Μπορούμε να περιμένουμε τον Κύριο με ανυπομονησία, γνωρίζοντας ότι είναι μαζί μας και έχει τον έλεγχο της ζωής μας.

Θα κάνει αυτό που έχει υποσχεθεί. Θα μας ελευθερώσει και θα μας σώσει. Εργάζεται πάντα για το καλό μας, ακόμα κι όταν δεν Τον νιώθουμε (Ρωμ.η:28).

Μέσω υπομονετικής, θαρραλέας, ενεργού εμπιστοσύνης, αναζήτησης και προσευχής, μπορούμε να μάθουμε να περιμένουμε τον Κύριο.

«Οι προσμένοντες». Όχι όλοι, αλλά οι προσμένοντες. Γι’ αυτούς μονάχα είναι οι συγκεκριμένες υποσχέσεις. Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων τις καρπώνεται.

Η λέξη δεν περιγράφει την παθητική αναμονή του μπερδεμένου και άβουλου πιστού.

Σιγά-σιγά βουλιάζω, χάνομαι, αν λοιπόν θέλει να κάνει κάτι ο Θεός, ας το κάνει.

Η λέξη υπογραμμίζει την ολοκληρωτική εξάρτηση μας από τον Θεό και την συγκατάβασή μας Εκείνος να αποφασίζει για εμάς.

Υπογραμμίζει ακόμα την χωρίς βαρυγκώμιες αναμονή μας ώστε Εκείνος να ενεργήσει, έχοντας ήδη ξεκαθαρίσει στο νου μας ότι δεν βασιζόμαστε στις δυνάμεις μας ούτε βέβαια στις δυνάμεις των χωματένιων υπάρξεων που είναι γύρω μας:

Ιερ.ιζ:5,7 Ούτω λέγει Κύριος· Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου….. Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί Κύριον και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίς.

Οι υπερδυνάμεις του κόσμου συγκρινόμενες με τον Κύριο των δυνάμεων στην πραγματικότητα είναι .. υποδυνάμεις.