Το βιβλίο των αριθμών 18

ΕΝΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ο λαός γογγύζει – Ο Μωυσής παραπονιέται στο Θεό­

Χρίονται οι 70 πρεσβύτεροι - Ορτύκια και πληγή

Μέχρι εδώ, ασχοληθήκαμε με τον τρόπο που ο Θεός διοικούσε το λαό Του στην έρημο και φρόντιζε για όλες τις ανάγκες του. Είδαμε τις αποδείξεις της σοφίας Του, της αγαθότητας και της πρόνοιας του Θεού του Ισραήλ.

Τώρα, φτάνουμε σ’ ένα σημείο που αρχίζουν να μαζεύονται μαύρα σύννεφα! Θα δούμε τον άνθρωπο και το άθλιο περπάτημά του. Ο άνθρωπος είναι ο ίδιος παντού. Στον κήπο της Εδέμ, στον αποκατεστημένο κόσμο, στην έρημο, στη γη Χαναάν, στην εκκλησία, στη Χιλιετηρίδα.

ια:1 εγογγυζεν είχαν παραδώσει τους εαυτούς τους σε μουρμουρητά και γογγυσμούς. Δεν δόξαζαν το Θεό που τους έφερε μέχρι εκεί και για ό,τι τους έδωσε, αλλά πα­ραδόθηκαν στα ψέματα του Σατανά. Έτσι φέρεται ο άνθρωπος που δεν έχει μάθει να σκέφτεται και να ενεργεί με πίστη. Όλα τα προβλήματα μέσα στο λαό του Θεού, αναπτύσσονται όταν υπάρχει απιστία, ζήλια, έριδες, αμφιβολίες.

Αναστενάζουν, στρέφουν τα μάτια πίσω και ζητάνε την Αίγυπτο, λυπημένοι που χάσανε τους καρπούς της και την κατσαρόλα. Δεν λένε όμως τίποτα για τους εργοδιώκτες, τη σκληρότητα και την καταπίεση, τα καμίνια και τις πλίνθους. Θυμούνται μόνο τα σημεία που η Αίγυπτος είχε ικανοποιήσει τη σάρκα τους.

Όταν η καρδιά χάσει τη δροσιά που αντλεί από τη σχέση της με το Θεό, όταν ο ουρανός αρχίσει να χάνει τη γεύση του, όταν η πρώτη αγάπη εξασθενεί, όταν ο Χριστός παύει να είναι για την ψυχή ικανοποιητική και πολύτιμη μερίδα, όταν ο λόγος του Θεού και η προσευχή χάνουν τη γοητεία τους και γίνονται ανιαρό και μηχανικό βάρος, τότε το βλέμμα επιστρέφει στον κόσμο, έπειτα η καρδιά ακολουθεί το βλέμμα και τέλος τα πόδια ακολουθούν την καρδιά.

εξεκαύθει  Πολλές φορές νομίζουμε ότι όταν γογγύζουμε πονηρά κατά του Μωυσή ή κατά οποιουδήποτε «Μωυσή», ο Θεός δεν ακούει, ή ότι ο Θεός δεν πειράζεται αφού είναι μακρόθυμος και πολυέλαιος. Όμως έρχεται ώρα, που η οργή του Θεού εξάπτεται και τιμωρεί, για να μας διορθώσει.

Εβρ.ι:28. Έτσι ήταν στην Παλιά Διαθήκη, ο Θεός δεν έπαιζε. Ήθελε να διατηρήσει το λαό Του καθαρό για να μπορέσει να φέρει τη σωτήρια. Ενώ ο Θεός τους φερόταν έτσι, πάλι αμάρτησαν, μπήκε η ειδωλολατρία και χωρίστηκαν.

Το ίδιο κάνει τώρα ο Θεός μ’ εμάς. Αν μας αφήσει χωρίς έλεγχο, χωρίς διόρθωση, χωρίς να είναι επισταμένα από πάνω μας για να μας καθαρίζει, δεν θα φθάσουμε μέχρι το τέλος γιατί ο διάβολος δεν ησυχάζει επειδή θέλει να «πλανήσει ει δυνατόν και τους εκλεκτούς». Ο Θεός δεν θέλει να γογγύζουμε. Έστω κι αν κάποιος αδελφός σου κάνει κάτι μην γογγύζεις εναντίον του αλλά πες το στον Κύριο κι Εκείνος είναι ο κριτής. Βγάλε το με πίστη μπροστά στο Θεό, μην κρατάς πικρία ή μίσος μέσα σου, μείνε απαλός μπροστά στον Ιησού. Τότε ο Θεός ευαρεστείται σ’ εσένα.

Το άκρον Συνήθως στις άκρες, στο τέλος είναι οι αδιάφοροι, αυτοί που δεν τους νοιάζει και πολύ, είναι μεταξύ κόσμου και εκκλησίας. Εκεί είναι που έγινε ο γογγυσμός κι εκεί εξεκαύθει και η οργή. Δεν βλέπουμε το πυρ του Κυρίου να κατατρώγει τον Ιησού του Ναυή, αλλά αυτούς που δεν είναι μέσα.

Οι συρόμενοι προς τα οπίσω, αυτοί που έχουν πνεύμα κριτικής και κατάκρισης, συνήθως κάθον­ται στο άκρο.

ια:2-3 Ο Μωυσής δεν ευχαρίστησε το Θεό για τη δίκαιη κρίση Του, αλλά προσευχήθηκε να σταματήσει το πυρ. Αυτή είναι η καρδιά του καλού ποιμένα.

Ταβερά σημαίνει εμπρησμός, καύση. Καλό είναι να αποφεύγουμε τέτοιους εμπρησμούς στη ζωή μας. Να μη γινόμαστε θύματα του εαυτού μας και του Σατανά, αλλά να ξέρουμε ότι υπηρετούμε ένα Θεό Άγιο, πιστό στους λόγους Του και στις υποσχέσεις Του, που απαιτεί όμως πιστότητα από εμάς.

ια:4-6 Σ’ αυτά τα εδάφια μπορούμε να δούμε το σαρκικό άνθρωπο που όλοι κουβαλάμε μέσα μας και με τον οποίο πρέπει να δώσουμε μάχες μέχρι να τον βγάλουμε ΟΛΟ έξω, διαλέγοντας πάντοτε να υπακούμε στην οδηγία του Πνεύματος και όχι της σάρκας.

Το σύμμεικτο πλήθος ήταν διάφοροι μέσα απ' την Αίγυπτο που βλέποντας τον Ισραήλ να βγαίνει, είπαν να βγουν κι αυτοί χωρίς να έχουν τα σωστά ελατήρια. Μπορεί να έκαναν διαθήκη με το Θεό, να έσφαξαν το αρνί, να βάλανε το αίμα στους παραστάτες, να πέρασαν την Ερυθρά θάλασσα, τα ελατήριά τους όμως παρέμειναν άλλα. Αυτούς όλους, ο Θεός κάποια στιγμή θα τους ξεχωρίσει και θα φύγουν.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο επιζήμιο στην υπόθεση του Χριστού και για τις ψυχές του λαού, όσο η ανάμειξη με ανθρώπους με συγκεχυμένες αρχές. Οι αναγνωρισμένοι εχθροί είναι λιγότερο επικίνδυνοι. Φαίνεται ότι αυτό το ξέρει ο διάβολος πολύ καλά, αφού συνεχώς κάνει προσπάθειες να κάνει το λαό του Θεού να ενωθεί με ανθρώπους που δεν έχουν σταθερές και υγιείς αρχές.

Στα Ευαγγέλια διαβάζουμε τον προφητικό υπαινιγμό για τα ζιζάνια και το προζύμι (Ματθ.ιγ) και στην επιστολή Φιλιπ.γ βλέπουμε πρόσωπα που συνδεόταν με την εκκλησία αλλά ήταν σαν το σύμμεικτο πλήθος των Αριθμών. Ακόμα, ο απόστολος Παύλος μιλάει για ετερογενή στοιχεία που μπήκαν από τον εχθρό στην εκκλησία, προκειμένου να διαφθείρουν τη μαρτυρία και να ανατρέψουν τις ψυχές του λαού του Θεού. Μιλάει λοιπόν για «παρείσακτους ψευδάδελφους» (Γαλ.β:4). Ο Ιούδας μιλά γι’ αυτούς που «εισεχώρησαν λαθραίως» (εδ.4).

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι είναι επείγουσα ανάγκη για το λαό του Θεού να αγρυπνεί. Όταν μια συνάθροιση πιστών είναι σε θέση να κρατάει την καρδιά της προσκολλημένη μόνο στον Ιησού και να είναι πραγματικά αποχωρισμένη από τον παρόντα αιώνα, υπάρχει λιγότερος κίνδυνος, πρόσωπα με αμφίβολο χαρακτήρα να μπορέσουν να περάσουν ανάμεσά τους. Είναι σημαντικό, ότι το αποτέλεσμα αυτής της ανάμειξης δεν έγινε αμέσως φανερό. Ο λαός είχε βγει με «υψωμένη χείρα», είχε περάσει την Ερυθρά θάλασσα, είχε ψάλει στις όχθες το άσμα του θριάμβου, όλα φαινόταν λαμπρά και γεμάτα ελπίδες, αλλά το σύμμεικτο πλήθος ήταν εκεί.

Τον πρώτο καιρό, στις μέρες της νεότητας, τότε που μας χαρακτηρίζει ο ζήλος και η δροσιά, η χάρη του Θεού ρέει τόσο ευλογημένα, ώστε πολλά πράγματα καταφέρνουν να περάσουν ακατάκριτα. Ωστόσο, στην πραγματικότητα είναι σπόροι από το χέρι του εχθρού, που στον κατάλληλο καιρό θα φυτρώσουν και θα φέρουν τον καρπό τους.

Αν δεν έχουμε βάλει στόχο μέσα στην καρδιά μας να ζήσουμε άγια ενώπιον Εκείνου για να φτάσουμε μέχρι το τέλος, δεν θα μπορέσουμε ν' αντέξουμε μέχρι τότε.

Οι άνθρωποι μπορεί να έρχονται στο Χριστό, για πολλούς και διάφορους λόγους. Βέβαια πολλοί απ' αυτούς τους λόγους δεν είναι σωστοί, άλλοι μπορεί να είναι σωστοί, όμως ο πρώτος λόγος που πρέπει να μας φέρνει στο Χριστό, πρέπει να είναι η επιθυμία να σκεπαστούν οι αμαρτίες μας.

Το σύμμεικτο πλήθος       ήταν άνθρωποι με διάφορα κίνητρα, χωρίς πίστη και όραση. Και βλέπουμε το πρώτο πράγμα που ζητάνε είναι «κρέας» δηλαδή σάρκα.

Αυτό συμβαίνει πάντοτε με το σύμμεικτο πλήθος: βλέπουν τη δόξα και το μεγαλείο του Θεού, βλέπουν ότι πάνε κάπου όμορφα, αλλά θέλουν και τη σάρκα. Μαζί με το Μάνα θέλουν τα ψάρια και τα κρεμμύδια.

Αν είναι κάτι που η ψυχή μας το θέλει πραγματικά, τότε όσο και να το απολαμβάνουμε δεν θα το χορταίνουμε γιατί θα το έχουμε ακόμη ανάγκη. Όμως, ποιο πράγμα είναι αυτό που έχοντάς το για ένα χρόνο συνέχεια κάθε μέρα δεν θα το βαρεθούμε; (φαγητό, διασκέδαση).

Οι ίδιοι που αρνούνται το Θεό ομολογούν ότι είναι άδειοι, ότι έχουν βαρεθεί τη ζωή τους, ότι τίποτα δεν τους γεμίζει πια, και αυτή είναι η αλήθεια.

Το μόνο που μπορεί να γεμίσει την ψυχή του ανθρώπου είναι ο Ιησούς Χριστός, το Μάνα γιατί ο άνθρωπος έχει φτιαχτεί για να γεμίζει μόνο απ' Αυτόν.

Η ψυχή ημών είναι κατάξηρος δηλαδή δεν τους ευχαριστούσε πλέον το μάνα, το είχαν βαρεθεί. Τώρα η ψυχή τους θέλει κάτι καινούριο, κάτι άλλο.

Μα, είναι δυ­νατόν η ψυχή να είναι κατάξερη επειδή δεν είχαν να φάνε κρέας; Όταν ζητάμε άλλα πράγματα, δείχνουμε, δυστυχώς, ότι ο Χριστός δεν είναι αρκετός για την καρδιά μας. Πόσες φορές δεν παραμελούμε τη Γραφή μας προκειμένου να διαβάσουμε κάποια ελαφριά φιλολογία!

Για τον άνθρωπο που περπατά με το Θεό, αυτό το μάνα είναι απόλυτα επαρκές. Ενώ περπατάμε στην έρημο αυτού του κόσμου, η μερίδα μας είναι ο Χριστός και πρέπει να είναι αρκετός για μας. Δεν πρέπει να Τον αποστρεφόμαστε για κάτι άλλο.

Η επιθυμία αυτή ξεκίνησε από την καρδιά, κάτι λάθος έγινε μέσα τους και εμ­φανίστηκε μ’ ένα εξωτερικό ξέσπασμα.

Βαρέθηκαν το Μωυσή, τους ιερείς, τη Σκηνή του Μαρτυρίου, τις θυσίες. Αυτός είναι ο σαρκικός άνθρωπος που αφού γευτεί το Χριστό, καταλάβει τι είναι, και δει ότι μόνο με υπομονή, πίστη, αγάπη και αγώνα, κατακτούνται οι υποσχέσεις του Θεού, επειδή η σάρκα δεν ικανοποιείται με αυτά, ζητάει κάτι άλλο. Κρατάει πράγματα απ τον κόσμο, κρατάει και απ’ το Χριστό, και ζει μ’ αυτά. Όμως έτσι είναι αδύνατον να βαδίσουμε με το Θεό. Αλίμονο στην ψυχή που θα φτάσει στο σημείο να μην ικανοποιείται με το Χριστό, με το λόγο του Θεού.

ια:7-10 Το μάνα ήταν το ψωμί τους. Κάθε μέρα τρώμε ψωμί αλλά δεν το βαριόμαστε, ενώ δεν μπορούμε να τρώμε κάθε μέρα κρέας, φασόλια ή οτιδήποτε άλλο. Γι' αυτό είπε ο Χριστός ότι είναι ο άρτος ο ζών. Ας μη συμβεί και σε μάς ότι συνέβη τότε σ’ αυτούς: Περνούσε ο Μωυσής ανάμεσα από τις σκηνές, και αντί ν’ ακούει δοξολογίες και ύμνους, το λαό να χαίρεται που ο Θεός τους έσωσε από τη δουλεία της Αιγύπτου και τους οδηγούσε για τη Γη Χαναάν, ακούει κλάματα κατά τις συγγένειες αυτών για κρέας.

Να ξέρουμε ότι η οργή του Θεού εξάπτεται όταν γογγύζουμε η μουρμουρίζουμε για πράγματα που δεν πρέπει. Ο Θεός είναι ο φίλος μας, Αυτός που όταν όλοι οι άλλοι μα ξεχάσουν θα σταθεί δίπλα μας. Όταν κάθε τι στον κόσμο πάψει να υπάρχει, ο Θεός θα είναι εκεί. Ας μην λυπούμε λοιπόν το Θεό μας με ανοησίες.

Ο Μωυσής κατάλαβε ότι αυτό θα τους βγει σε κακό, όπως πολλές φορές ο Θεός δείχνει ότι παρόμοιες καταστάσεις θα βγουν σε κακό. Βλέπεις όμως ότι αν πεις κάτι μπορεί να σε πάρουν και με τις πέτρες, και γι’ αυτό λες Κύριε, εσύ δείξε το, ανέλαβε.