Δύο αντίθετοι πόλοι ή φιλοσοφίες ζωής, γύρω από τους οποίους
οι άνθρωποι στρέφονται, σκέφτονται και κινούνται. Ολόκληρη η συμπεριφορά του
ανθρώπου, σημαδεύεται και κυριαρχείται από τούτη την εσωτερική και συνήθως
ανομολόγητη τοποθέτηση. Παντού ο εαυτός σου ή πάντοτε η απάρνησή του. Το πρώτο
το προβάλει ο άνθρωπος. Το δεύτερο, είναι η εντολή και ο όρος του Χριστού (Ματθαίος
ις:21-28).
1. Η
ΦΥΓΗ
Ήταν η πρώτη φορά που ο Κύριος μίλησε για ένα τόσο βαρύ
τίμημα μαθητείας- «απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού» (Ματθαίος ις:24).
Από δω και πέρα αρχίζει το ξεδιάλεγμα. Πολλοί παύουν να Τον ακολουθούν (Ιωάννης
ς:66). Λίγοι, είναι πρόθυμοι να καταβάλουν το βαρύ τίμημα. Γιατί το «αράτω» δεν
είναι περιστατικό. Είναι «καθ’ ημέραν» (Λουκάς θ:23). Είναι, πορεία ζωής. Η
ανθρώπινη ιστορία δίνει πράξεις αυταπάρνησης, που σαν φωτεινοί σταθμοί
εντυπωσιάζουν. Η αυταπάρνηση όμως στη χριστιανική ζωή πρέπει να είναι το
καθημερινό βίωμα.
2. Η
ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗΣ
Εάν το «εαυτόν» δεν υπήρχε δίπλα στο «απαρνηθή», τα πράγματα
θα ’σαν πιο εύκολα. Αρνούμαι κατά περίσταση την άνεσή μου, τη φήμη μου, τη θέση
μου, κάποια φιλία, έναν προσφιλή δεσμό, τα χρήματά μου. Κι αν όλα τούτα τα
κάμω, μου ’χει μείνει ακόμη άτρωτος ο εαυτός μου. Ίσως και διογκωμένο αφού ήδη
η φήμη απλώθηκε- «δες τί θυσίες κάνει αυτός, για την πίστη του!». ΠΡΟΣΟΧΗ: Αυτοί
στους όποιους δόθηκε η πρόσκληση, είχαν ήδη «απαρνηθεί» πολλά- «τα δίχτυα τους,
τα πλοία τους, τους γονείς τους» (Ματθαίος δ:20,22, Μάρκος α:20 κλπ.). Εδώ
πρόκειται για κάτι βαθύτερο και κρισιμότερο: Ν’ αρνείσαι δηλ. κάθε μέρα κι όλη
την ημέρα μέτρο και κίνητρο σκέψεων, λόγων και συμπεριφοράς σου, να ’ναι ο εαυτός
σου.
3. ΠΟΙΑ
Η ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ;
α) Η σωτηρία δεν είναι δυνατή, χωρίς την αυταπάρνηση. Από
την Εδέμ ως τα σήμερα, ο άνθρωπος για να λατρεύσει το «εγώ» του, αρνιέται τον
Θεό. Η εγωπάθεια κι εγωκεντρικότητα, εμποδίζουν βασικά τον άνθρωπο από του να
πάψει να πιστεύει στον εαυτό του, πιστεύοντας στον Θεό. «Απαρνήσου τον εαυτό
σου, διαφορετικά θ’ απαρνηθείς τον Χριστό», έλεγε κάποιος κήρυκας. Συχνά αιτιώμεθα
τον Διάβολο για τις αμαρτίες μας, αγνοούντες ότι ο πιο μεγάλος Διάβολος που
φωλιάζει μέσα μας και κατατρώει τη ζωή μας, το είδωλο που γεννάει όλα τ’ άλλα
είδωλα, είναι ο... εαυτός μας».
β) Η χριστιανική ζωή είναι αδιανόητη, χωρίς την αυταπάρνηση.
Αναφέρουν για δύο που ψάρευαν ένα παιδί κι ένας άντρας. Το παιδί έπιανε κι
έπιανε ψάρια. Ο άντρας, τίποτε. «Πώς συμβαίνει αυτό;», ρώτησε ο άντρας. «Κύριε,
απάντησε το παιδί, δε βλέπετε που στεκόσαστε πολύ μπροστά κι ο ίσκιος σας
πέφτει πάνω στα ψάρια!». Πόση από τη χριστιανική μας δράση, σκιάζεται από τον
εαυτό μας. Κι αν τούτο συμβαίνει, μπορεί να μιλάμε για «χριστιανική δράση»!..
4. ΤΟ
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ
Πριν απ’ όλα, κοίταξε τη ζωή του Κυρίου σου και γονατιστός
στην προσευχή, στοχάσου τις σχετικές διακηρύξεις Του. Μη βιαστείς. Διάθεσε
χρόνο, όσο χρειαστεί:
- «Ου δύναμαι εγώ ποιείν ουδέν απ’ εμαυτού, Ιωάννης ε:30.
- «Ου ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός», Ιωάννης ε:30.
- «Απ’ εμαυτού ποιώ ουδέν, αλλά καθώς εδίδαξεν με ο Πατήρ», Ιωάννης η:28.
- «Τα ρήματα α εγώ λέγω υμίν, απ’ εμαυτού ου λαλώ», Ιωάννης ιδ:10.
- «Υπέρ αυτών, εγώ αγιάζω εμαυτόν», Ιωάννης ιζ:19.
Παρατήρησες, αδελφέ μου, πως όσες φορές αναφέρεται το «εγώ»,
«εμαυτόν» κλπ., πάντοτε βρίσκεται πάνω στο θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος! Πάντοτε
μπροστά του ένα «ου»! Πάντοτε προσφορά στον Θεό και τους άλλους. Διαρκώς, ένα
«απαρνησάσθω εαυτόν».
5. Η
ΜΑΧΗ ΣΤΗ ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ
Στη συγκλονιστικότερη τούτη μάχη του ηθικού σύμπαντος, μία ολοτελής
κι ολόψυχη απ’ την απάρνηση του «εγώ» ήταν το κρίσιμο επίκεντρο. Η εκλογή ανάμεσα
στο «ίλεως εις σεαυτόν» και το Σταυρό. Στοίχισε αγωνία, αιμάτινο ιδρώτα,
συντριβή ως το χώμα, μα είχε σαν καρπό τη σωτηρία μας. Γαλήνιος, στην κουστωδία
που τον συλλαμβάνει. Γαλήνιος, στη θρησκευτική και πολιτική δίκη. Γαλήνιος, και
στο Σταυρό. Η μάχη είχε κριθεί ήδη στο λουτρουβιό της Γεθσημανή. Στα «ουχί το εμόν»
και «υπέρ αυτών». Δέξου λοιπόν από τον Χριστό το γεγονός της σωτηρίας σου και
το παράδειγμα της χριστιανικής σου ζωής.
6. ΤΟ
ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗΣ
Μπορείς να το βαδίσεις όχι μόνος σου, αλλά περπατώντας μαζί
με τον Κύριο. Εάν με τον εαυτό σου προσπαθείς ν’ αρνηθείς τον εαυτό σου,
σίγουρα θ’ αποτύχεις. Ένα παιδάκι περπατούσε με τον πατέρα του και παίζοντας
προσπαθούσε να κρύψει τον ίσκιο του στον ίσκιο του πατέρα του. Όμως, δεν τα
πολυκατάφερνε. Έχανε το βήμα, ξεχώριζε δεξιά, αριστερά, πίσω. Σέ μια στιγμή,
είπε: «Πατέρα, κράτησέ με από το χέρι». Και σε λίγο, ξεφώνισε με χαρά: «Πατέρα
για δες, δεν μπορείς να με βρεις. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ούτε ένα κομματάκι
από τον ίσκιο μου. Χάθηκα, μέσα σ’ εσένα». Αυτό είναι το μυστικό κι όχι το «ηκολούθει
μακρόθεν» του Πέτρου (Ματθαίος κς:58). Να χαθείς, μέσα στον Κύριό σου.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Το «γίνου ίλεως εις σεαυτόν», δεν αποτελεί κανόνα
πνευματικής ζωής, αλλά παγίδα. «Ίλεως εις σεαυτόν» σημαίνει καταστροφή του εαυτού
σου. «Απαρνησάσθω εαυτόν», είναι ο μόνος σωστός δρόμος. Τον βάδισε ο Κύριος.
Βάδισέ τον και συ, μαζί Του.
