Το βιβλίο των αριθμών 20

ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ιβ:1 Αιθιόπισα στα Εβραϊκά λέει Χουσίτισσα. Ο Χους ήταν γιος του Χαμ από τον οποίο προέρχονται οι Αιθίοπες.

Δεν πρέπει να είναι η Σεπφώρα που ίσως να είχε πεθάνει και γι’ αυτό ο Μωυσής πήρε μια άλλη γυναίκα που ήταν Αιθιόπισσα.

Ορισμένοι λένε ότι η Αιθιόπισσα είναι η Σεπφώρα, όμως γιατί να διαμαρτυρηθεί η Μαριάμ και ο Ααρών τώρα αφού ο Μωυσής ήταν περίπου 40 χρόνια παντρεμένος με τη Σεπφώρα. Εκτός αυτού η Σεπφώρα ήταν Μαδιανίτισα. Ο Μαδιάμ ήταν γιος του Αβραάμ από την Χαιτούρα οπότε ήταν Σημίτης.

Ο Νόμος απαγόρευε γάμο με τους Χαναανίτες (Έξ.λδ:16) αλλά δεν ανάφερε άλλους π.χ. ο Βοόζ παντρεύτηκε τη Ρουθ που ήταν Μωαβίτισσα.

Η γυναίκα αυτή που πήρε ο Μωυσής μπορεί να μην ήταν μαύρη όπως είναι οι Χου­σίτες, επειδή ο Χους περιέκλειε πολλές φυλές, αλλά να ήταν ελαφρώς μελαψή όπως είναι και οι Σημίτες.

Οι Χουσίτες και οι Χαμίτες γενικά εθεωρούντο παρακατιανοί από τους Σημίτες.

Βλέπουμε ότι δεν μιλούν εναντίον του Μωυσή εχθροί ή κάποιοι ξένοι, αλλά οι κατά σάρκα αδελφοί του, ο Ααρών και η Μαριάμ.

Αν ο διάβολος, θέλει να σε πειράξει πιο πολύ, θα σηκώσει αυτούς που αγαπάς και θα σε πειράξει μ’ αυτούς.

ιβ:2 Τι δουλειά είχε η Aιθιόπισσα μ’ αυτό το εδάφιο; Βλέπουμε ότι το πραγματικό πρόβλημα μέσα στην καρδιά του Ααρών και της Μαριάμ ήταν ΖΗΛΙΑ. Ζήλεψαν τη θέση του Μωυσή και είπαν γιατί να είναι ο Μωυσής μόνο εκεί αφού και σ’ εμάς μιλάει ο Θεός. Βέβαια ήταν κι αυτοί προφήτες, όμως πρέπει να προσέ­χουμε γιατί ΚΑΠΟΙΟΣ ακούει.

Χρησιμοποίησαν σαν πρόσχημα τη γυναίκα του Μωυσή, αν και δεν ήταν αυτό που πραγματικά τους ενοχλούσε, αλλά η ζήλια που υπήρχε μέσα στην καρδιά τους. Πολλές φορές η απείθεια καμουφλάρεται κάτω από διαφορετικές μάσκες. Όταν κά­ποιος έχει απείθεια μέσα στην καρδιά του, βρίσκει χίλιους τρόπους και ευκαιρίες να βγάλει, να δείξει, να πει, να κρίνει. Πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση, γιατί τα κίνητρά μας μπορεί να μας καταστρέψουν.

Είναι πολύ σοβαρό θέμα το να μιλήσει κανείς εναντίον ενός υπηρέτη του Θεού. Είναι σοβαρό λάθος να μιλήσουμε ενάντια σε κάποιον που ο Θεός έχει υψώσει και ιδιαίτερα όταν αυτός εργάζεται δίκαια σε ότι ο Θεός του έχει αναθέσει.

και προς ημάς  «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν (ποιμένα) καλόν έργον επιθυμεί» όμως θα πρέπει να ξέρει ότι ο διάβολος θα τον έχει πάντοτε στη «μπούκα» του καθ’ ένα, εφόσον σταθεί στη θέση που ο Κύριος τον έβαλε και μέσα απ’ αυτόν ο Θεός τρέφει και οδηγεί την εκκλησία.

Η Μαριάμ και ο Ααρών είχαν θέση προφήτη, αλλά κάτω από το Μωυσή όσον αφορά στην εξουσία

Έξ.ζ:1 αυτό ο Θεός δεν το είπε ούτε στον Ααρών ούτε στη Μαριάμ.

Έξ.δ:15,16 ο Θεός τα έλεγε στο Μωυσή και ο Μωυσής στον Ααρών, άρα πάνω από τον Ααρών ο Θεός έβαλε το Μωυσή. Πάντοτε ο Θεός βάζει μια σειρά εξουσίας, και όταν η καρδιά μας μάθει να υποτάσσεται κάτω από την σειρά της εξουσίας του Θεού τότε θα προοδεύσουμε θα πάρουμε ευλογίες και ο Θεός θα μας υψώσει (Εξ.ιε:20).

Ακόμα και τα δώρα του Θεού, οι διακονίες μπορεί να γίνουν κατάρα εάν βλέπουμε στους εαυτούς μας και υψωνόμαστε μόνοι μας.

Υπάρχει μια νοοτροπία μεταξύ ανθρώπων που δεν γνωρίζουν τις αλήθειες του λόγου του Θεού, ότι «αφού εμένα μου μιλάει το Πνεύμα του Θεού, τον ποιμένα θα ακούω;». Αυτό είναι λάθος. Το χάρισμα πρέπει να υποταχθεί στη θέση που το έβαλε ο Θεός που είναι κάτω από τον ποιμένα. Ο ποιμένας δεν οδηγείται από τις αποκαλύ­ψεις του καθενός που έχει χάρισμα, πρέπει να τις ακούσει, αλλά ο Κύριος είναι που δίνει τη μαρτυρία μέσα στην καρδιά.

ιβ:3 πραύς σφόδρα Ο Μωυσής τους αγαπούσε όλους. Κι αυτό είναι κάτι που ο Θεός το δίνει γιατί είναι αναγκαίο για τη διακονία. Πρέπει να υπάρχει η πραότητα μέσα στην καρδιά του ποιμένα.

Αυτά δεν τα έγραψε ο Μωυσής από ματαιότητα, αλλά για να γράψει τη γνώμη του Αγίου Πνεύματος για τον εαυτό του.

Πράος δε σημαίνει αδύνατος, απλά ταπεινός που δεν υψώνει τον εαυτό του, αλλά παραδίδεται και υποτάσσεται στο Θεό. Ευγενικός με τους ανθρώπους, αγαπητός ποιμένας, αλλά ταυτόχρονα θαρραλέος όταν χρειαζόταν (έσπασε τις πέτρινες πλάκες του Νόμου και κατάστρεψε το μόσχο). Το ίδιο έκανε κι ο Χριστός με το μαστίγιο.

Και ο Μωυσής και ο Χριστός ήταν πράος, αλλά έπρεπε να δείξει, την αυστηρότητα του Θεού προς την αμαρτία για να σώσει τις ψυχές.

Εδώ ο Μωυσής δεν προσπαθεί να αποκαταστήσει τον εαυτό του αλλά αφήνει στο Θεό να αποκαταστήσει την κρίση με τον Ααρών και τη Μαριάμ. (Παρόλο που δεν είναι κακό να δοξάζει τη διακονία του όπως ο Παύλος - Ρωμ.ια:13).

ιβ:4 παρευθύς: Ο Θεός δεν έχασε καθόλου χρόνο στο να δικαιώσει τον εργάτη Του γιατί μισεί την απείθεια στην εξουσία και Τον ενδιαφέρει η ενότητα του σώματος.

ιβ:5-8 Ο Μωυσής απλά άφησε τον Κύριο και ο Κύριος τους «έβαλε στο σκαμνί» υπερασπιζόμενος το Μωυσή. Και δίκιο να έχουμε καμιά φορά δεν πρέπει «να πιάνουμε τον άλλο από το γιακά» για να του πούμε ότι έχουμε δίκιο.

«Μή εκδικήτε έαυτούς, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τή οργή· διότι είναι γεγραμμένον· εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος» (Ρωμ.ιβ:19).

«Όστις λοιδορούμενος δέν αντελοιδόρει, πάσχων δέν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν έαυτόν εις τόν κρίνοντα δικαίως» (Α’ Πέτρ.β:23).

Είναι δύσκολο να ταπεινώνεσαι και ν’ αφήνεις τους άλλους να μιλάνε, να λένε λόγια για σένα κι εσύ να μη λες τίποτα, γιατί έχεις κάτι καλύτερο, κάτι πιο όμορφο, έχεις τον Κύριο.

ιβ:9-12  Στα Εβραϊκά το όνομα δεν είναι Μαριάμ αλλά Μιριάμ που σημαίνει απείθεια, πείσμα, άρνηση στην υποταγή εξουσίας. Για να κρίνει ο Θεός έτσι τη Μιριάμ, φαίνεται ότι αυτή υποκίνησε τον Ααρών.

Ο Ααρών κράζει προς το Μωυσή. Είναι λυπηρό να βλέπεις τους ανθρώπους να πέφτουν σε αμαρτίες, αλλά από την άλλη μεριά είναι μεγάλη χαρά  να βλέπεις τους ανθρώπους αυτούς να ταπεινώνονται και να ζητάνε συγνώμη.

Ο λόγος του Θεού λέει ότι «ο δίκαιος πίπτει επτάκις...» αλλά αυτό που ξεχωρίζει τον δίκαιο από τον άδικο είναι ότι ο δίκαιος ξανασηκώνεται γιατί ξέρει το δρόμο, και ο δρόμος είναι  η μετάνοια.

ιβ:13 Ο Μωυσής ικετεύει πάλι και προσεύχεται για τους εχθρούς του.

Τύπος: Ο Ααρών (Ιουδαϊκό ιερατείο) και η Μιριάμ (ο Ιουδαϊκός λαός) εχθρεύονται το Μωυσή (Χριστό) επειδή πήρε Αιθιόπισα νύφη (εκκλησία εθνικών).

Ασμ. Ασμα:5 Η νύφη είναι μέλανα, αλλά όμορφη.

Ο Χριστός όμως προσεύχεται γι’ αυτούς, για το έθνος που Τον αρνήθηκε.

ιβ:14 Ο Θεός καταίσχυνε τη Μαρία και το ίδιο θα καταισχυνθεί όποιος στραφεί ενάντια στον Κύριο με οποιοδήποτε τρόπο. Ο διάβολος βάζει συνέχεια διαβολές στην καρδιά του ανθρώπου που αν δεν τις σταματήσει, θα ριζώσουν. Αυτή η κρυφή ρίζα κάποια στιγμή θα ξεσπάσει κάπου και αυτό το πράγμα ο Θεός θα το τιμωρήσει φα­νερά.

ιβ:15-16 Η Μαριάμ ήταν ένα τιμώμενο πρόσωπο μέσα στο στρατόπεδο σαν αδελφή του Μωυσή, αλλά και επειδή ήταν προφήτισσα.

Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι ερχόμενοι στο Χριστό θα βρουν μια τέλεια εκκλησία. Αυτό όμως είναι ένα σατανικό ψέμα γιατί όταν λέμε στον κόσμο για τέλεια εκκλησία και μετά όταν έρχονται βλέπουν «ανθρώπους» είναι σαν να κηρύττουμε λάθος Ευαγγέλιο. Πρέπει να λέμε στον κόσμο ότι άγιος είναι ο άνθρωπος που του συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες και προσπαθεί να βαδίζει άγια απέναντι στο Θεό, και αν αμαρτήσει και μετανοήσει, ο Θεός τον σκεπάζει πάλι.