ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ/Η;

Όπως είναι γνωστό ή χαρά είναι ένα συναίσθημα εσωτερικής ικανοποίησης και ευχαρίστησης, και μπορεί να προκληθεί τόσο από εσωτερικούς όσο και από εξωτερικούς παράγοντες

Για παράδειγμα, μια ευχάριστη σκέψη δημιουργεί ευχάριστη διάθεση μέσα μας. Επίσης όταν αναπολούμε γεγονότα ή καταστάσεις περασμένων χρόνων που ήταν ευχάριστα σε μας δημιουργείται μέσα μας καλή και ευχαρίστηση διάθεση.

Εκτός από τους εσωτερικούς, συχνά εξωτε­ρικοί παράγοντες δημιουργούν μέσα μας χαρά και ευχαρίστηση. Η επι­τυχία ενός παιδιού στις εξετάσεις ή η απόκτηση ενός αντικειμένου που το επιθυμούσε πολύ δημιουργεί μέσα του χαρά και ικανοποίηση.

Το ίδιο συμβαίνει και σ’ εμάς τους μεγαλύτερους. Η επιτυχία σε κάποιο πεδίο που το θεωρούμε σημαντικό μας γεμίζει χαρά και ικανοποίηση. Αυτό μπορεί να είναι για μερικούς ή νίκη της ομάδας τους, ή μια μεγάλη κληρονομιά ενώ για άλλους μια μεγάλη επαγγελματική επι­τυχία.

Για έναν επιστήμονα πηγή χαράς μπορεί να είναι μια εργασία του που νο­μίζει ότι θα του ανοίξει νέους ορίζοντες. Για μερικούς άλλους σημαντική πη­γή χαράς είναι η αναγνώριση της αξίας τους και η ηθική ανταμοιβή για την προσφορά τους ενώ πολλοί άλλοι προσ­παθούν να βρουν χαρά και ικανοποίη­ση σε γλέντια, θεάματα και ποικίλες άλ­λες διασκεδάσεις με ευχάριστες συντρο­φιές. Υπάρχουν φυσικά και άλλοι, σχετικά λίγοι, που προσπαθούν να βρουν χαρά και ικανοποίηση μέσα από τη δη­μιουργία ή τη μελέτη έργων τέχνης.

Ενώ όμως υπάρχουν γύρω μας πολ­λές πηγές χαράς και ικανοποίησης, οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα είναι ανικανοποίητοι και ένα ποσοστό απ’ αυ­τούς δυστυχισμένοι. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από το μεγάλο ποσοστό των αυτοκτονιών ή τον αυξανόμενο αριθμό των ναρκομανών, αλλά από τη διάλυση μεγά­λου αριθμού οικογενειών και τη συνεχή αναζήτηση νέων πηγών χαράς και ικα­νοποίησης από ένα μεγάλο ποσοστό αν­θρώπων που έχουν στη διάθεση τους πολλά αγαθά και πολλές επιτυχίες, πράγματα που έπρεπε φυσιολογικά να τους είχαν προσφέρει ήδη τη χαρά και την ικανοποίηση που ακόμη επιζητούν.

Γιατί στ' αλήθεια, τόσο σπάνια βλέ­πουμε σήμερα να ανεβαίνει ένα πλατύ και αυθόρμητο χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων που ζουν και κινούνται γύρω μας; Γιατί τόσο συχνά και τόσο πολύ τα πρόσωπα των ανθρώπων που κυκλο­φορούν γύρω μας, κάθονται στο διπλανό κάθισμα του λεωφορείου ή στο απέναν­τι παγκάκι ή εργάζονται στον ίδιο χώρο με μας είναι βαριά και καταθλιπτικά κα­θημερινά;

Γιατί στ' αλήθεια, η παρουσία ακόμη και πολύ στενών σε μας ανθρώπων, συ­ζύγου, συγγενών ή γνωστών δημιουργεί μέσα μας ανησυχία, άγχος, κακοκεφιά ή σφίξιμο στην καρδιά ενώ θα έπρεπε φυ­σιολογικά να προκαλεί χαρά και ευχάρι­στη διάθεση μέσα στην καρδιά. Γιατί η παρουσία τους συνοδεύεται τόσο συχνά από μαύρα σύννεφα ή βαρυχειμωνιά και όχι από μια άνοιξη και ξαστεριά;

Γιατί στ' αλήθεια, ακόμη και χριστια­νοί είναι κάποτε μίζεροι, γκρινιάρηδες και ανικανοποίητοι ενώ αυτοί ιδιαίτερα έπρεπε να είναι χαρούμενοι κι' ευτυ­χισμένοι;

Αυτά ακριβώς θα δούμε στη συνέχεια.

ΠΗΓΕΣ ΧΑΡΑΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΡΗΧΕΣ

Το λάθος με τους ανθρώπους του κό­σμου γύρω μας είναι ότι περιμένουν πολλά απ’ εκεί που υπάρχουν πολύ λίγα. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να αντ­λήσουμε πολύ και μάλιστα καθαρό νερό από ένα ρηχό πηγάδι.

Οι πηγές που υπάρχουν γύρω μας όπως η ομορφιά της φύσης, οι υλικές και σαρκικές απολαύσεις, η προσφορά των καλών τεχνών ή των επιστημών, οι ανθρώπινες τιμές και δόξες, οι κάθε εί­δους επαγγελματικές επιτυχίες ή ερασι­τεχνικές απασχολήσεις, οι ευχάριστες φι­λικές συναναστροφές ή οι εκδρομές, η αναγνώριση της αξίας μας ή η ηθική ανταμοιβή μπορούν να μας ικανοποιή­σουν και να μάς χαροποιήσουν προσωρι­νά και μέχρι ένα βαθμό. Αργά ή γρή­γορα έρχεται ο κορεσμός. Παρόλο που ή προσφορά τους μπορεί να ποικίλλει, το γενικό χαρακτηριστικό τους είναι ότι ή προσφορά τους αυτή είναι μερική και περιορισμένη.

Το λίγο νερό που απ’ αυτές πηγάζει δεν είναι ούτε αρκετό ούτε και πολύ δρο­σερό, γι' αυτό και δεν ικανοποιεί σε ση­μαντικό βαθμό και για πολύ καιρό. Και μετά την κατανάλωση του παραμένει μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη η δίψα για κάτι πιο καλό, πιο ουσιαστικό και πιο δροσερό. Που όμως αυτό μπορεί να βρεθεί και πώς μπορεί να αποκτηθεί;

Οπωσδήποτε όχι στις συνταγές των σοφών αυτού του κόσμου και ούτε στις υποσχέσεις των πολιτικών ή των πολιτι­κοκοινωνικών τους συστημάτων. Όλες οι συνταγές και όλα τα συστήματα έχουν εφαρμοστεί και έχει αποδειχτεί στην πρά­ξη η ανικανότητα τους να προσφέρουν ικανοποίηση στη βαθύτερη, ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μπορεί να έχουν ικανοποιήσει μερι­κές από τις βιολογικές ή τις ψυχολογικές ανάγ­κες του ανθρώπου, μπορεί να έχουν κά­νει τη ζωή του πιο άνετη, τα ενδιαφέ­ροντα του πιο πολλά και τα υλικά του αγαθά άφθονα, ιδιαίτερα στις αναπτυγ­μένες τεχνολογικά χώρες, όμως δεν μπό­ρεσαν να προσφέρουν αυτό που στο βά­θος επιθυμεί η ανθρώπινη καρδιά, το συναίσθημα της μόνιμης χαράς και ικα­νοποίησης.

Τότε, τι απομένει; Δεν υπάρχει κά­ποια λύση; Είναι ή μοίρα του ανθρώ­που να μη μπορεί να βρει μόνιμη χαρά και ικανοποίηση πουθενά ή μήπως μπο­ρεί να βρεθεί αυτή κάπου τελικά; Η απάντηση του Δημιουργού βεβαιώνει ότι υπάρχει μόνιμη και αστείρευτη χαρά. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς είπε στους μαθη­τές Του, λίγο πριν προχωρήσει για το σταυρό: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς διά νά μείνη εν ύμίν ή χαρά μου και ή χαρά υμών να είναι πλήρης» (Ιωάν.ζ:11). Και ο απόστολος Παύλος έγραφε μέσα από τη φυλακή της Ρώμης στους Θεσσα­λονικείς: «Πάντοτε χαίρετε» (Α' Θεσ.ε:16).

Υπάρχει λοιπόν λύση στο πρόβλημα της παντοτινής χαράς και ικανοποίη­σης. Το λάθος των ανθρώπων του κό­σμου γύρω, που είναι λάθος του ανθρώ­που από τις πρώτες ακόμη ημέρες της ιστορίας του, είναι ότι ψάχνει να βρει χαρά και ικανοποίηση εκεί που δεν μπο­ρεί να βρεθεί και όχι στην αστείρευτή της πηγή.

Αυτό ακριβώς εκφράζουν τα λόγια του ίδιου του Θεού (Ιερ.β:13): Διότι δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.

Είπαμε ότι η μόνη πηγή χαράς και απόλυτης ικανοποίησης είναι ο ίδιος ο Θεός. Η επιστροφή σ' Αυτόν και η στε­νή επικοινωνία μ' Αυτόν ικανοποιεί από­λυτα την ανθρώπινη ύπαρξη. Γι' αυτό εξάλλου γεννήθηκε ο Χριστός στη γη, για ν' ανοίξει το δρόμο προς τον ουρανό και να δώσει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να πλησιάσει πάλι το Θεό και να βρει την ικανοποίηση που επιθυμεί.

Εξάλλου αυτό ήταν το μήνυμα του αγγέλου προς τους ποιμένες: «Ιδού ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν διότι σήμερον έγεννήθη εις έσας εν πόλει Δαβίδ, σωτήρ όστις είναι Χριστός Κύ­ριος» (Λουκ.β:10-11).

Γι' αυτό και ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της εκκλησίας του Χριστού ήταν η χαρά. Μέσα στην Καινή Διαθήκη, η χαρά αναφέρεται εξήντα τουλάχιστον φορές και η προτροπή «χαίρετε» ακόμη περισσότερες.

Είναι όμως χαρούμενοι οι Χριστιανοί σήμερα; Είναι η εκκλησία του Χριστού ένα σώμα γεμάτο χαρά ! Γιατί υπάρχουν χριστιανοί που η συμπεριφορά τους δεν δείχνει ότι έχουν χαρά μέσα στην καρ­διά τους;

Δεν αρνούμαι ότι είμαστε πολύ πιο χαρούμενοι από ότι ήμασταν πριν πι­στέψουμε στο Θεό και από ότι είναι οι άνθρωποι του κόσμου γύρω μας. Δεν αμφισβητώ επίσης το γεγονός ότι η συμπεριφορά αρκετών χριστιανών φανε­ρώνει ότι υπάρχει αρκετή χαρά μέσα τους, ιδιαίτερα εκείνων που επιστράφη­καν στο Θεό πρόσφατα, ούτε ότι υπάρ­χουν εκκλησίες που η χαρά επικρατεί σ' αυτές.

Αν όμως παρακολουθήσει κάποιος τις εκκλησίες του Χρίστου στις ποικίλες εκ­δηλώσεις τους ή τους πιστούς στην καθη­μερινή ζωή τους, αμφιβάλλω αν θα δια­πιστώσει αρκετή χαρά να πηγάζει από μέσα τους και να εκδηλώνεται στα λόγια και στις πράξεις τους, στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις.

Φυσικά όλοι μας ξέρουμε ότι ο ουρα­νός είναι ο χώρος της χαράς και της αιώνιας ευδαιμονίας. Τι γίνεται όμως εδώ στη γη; Πρόσωπα βαριά ή κατσουφιασμένα; Εκφράσεις θλιμμένες ή βαριεστημένες; Αυτό είναι το χριστιανικό πνεύμα; Κάθε άλλο. Τι φταίει τότε; Γιατί οι συνθήκες της ζωής καταβάλλουν τόσο εύκολα ενώ θα έπρεπε να δυ­ναμώνουν; Γιατί συμβαίνει αυτό;

ΠΑΡΟΔΙΚΗ ΘΛΙΨΗ

Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές η χαρά του πιστού ανθρώπου μπορεί να καλυφθεί προσωρινά από κάποια μεγάλη δυσκολία ή συμφορά που ήρθε στη ζωή του. Ακόμη ότι μπορεί για ένα διάστημα να λείπει τελείως από τη ζωή του. Ο απόστολος Πέτρος γράφει: «Διά το ό­ποιον άγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον (εάν χρειασθεί) λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς» (Α' Πέτρ.α:6).   

Η χαρά είναι ένα συναίσθημα και γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να θεωρείται σαν απόδειξη της αναγέννησης του άνθρω­που. Είναι το αποτέλεσμα της αλλαγής του ανθρώπου που πλησιάζει το Θεό και όχι αυτή καθεαυτή η αναγέννηση του. Γι' αυτό το λόγο και, σε εξαιρετικά δύσκολες ή επώδυνες καταστάσεις δεν μπορεί να διατηρηθεί.

Για παράδειγμα, ο ληστής, μέσα στους αφόρητους πόνους από τη σταύρωση του δεν μπορούσε να χαρεί τη λύτρωση του, όταν ο Χριστός του είπε: «Σήμερον θέ­λεις είσθαι μετ' έμού εν τω παραδείσω» (Λουκ.κγ:43). Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν είχε σωθεί.       

Το ίδιο και ένας πιστός άνθρωπος σήμερα μπορεί να μη μπορεί να χαρεί τη σωτηρία του ή την επικοινωνία του με το Θεό όταν βρίσκεται κάτω από δύσκολες ή θλιβερές καταστάσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχει σωθεί ή ότι δεν είναι εντάξει με το Θεό.

Εκείνο όμως που πρέπει να τονιστεί είναι ότι αυτές οι καταστάσεις είναι συ­νήθως προσωρινές και παροδικές. Όταν ο πιστός άνθρωπος βρίσκεται στο δρόμο του Θεού, τότε «τό εσπέρας δύναται να συγκατοικήσει κλαυθμός, αλλά το πρωΐ έρχεται άγαλλίασις» (Ψαλμ.λ:5). Ε­πομένως δεν είναι δικαιολογημένη η κα­τάσταση εκείνων των χριστιανών από τη ζωή των οποίων λείπει μόνιμα η χαρά και η ικανοποίηση.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ;

Η κυριότερη αιτία είναι ότι αυτοί οι Χριστιανοί κρατούν μια λάθος στάση και ακολουθούν μια λαθεμένη πορεία στη ζωή τους. Η βασική γραμμή που ο Κύριος χά­ραξε για τους δικούς Του είναι το: «Ζη­τείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα θέλουσι σάς προστεθεί» (Ματθ.ς:33).

Αν ο χριστιανός δεν εφαρμόσει αυτό στη ζωή του σαν κύριο σκοπό και επιδίωξή του και αντίθετα βάλλει στην πρώτη θέση των επιδιώξεων του τις δικές του επιθυμίες και τις προσωπικές του φιλοδοξίες τότε δεν θα αργήσει να σκοντάψει. Σιγά - σιγά και χωρίς ο ίδιος να το αντιληφθεί θα φτάσει στο σημείο να γίνει:

α) Φίλαυτος. Η φιλαυτία και ο εγωκεντρισμός είναι η κυριότερη αιτία της κακοδαιμονίας της σημερινής ιδιαί­τερα κοινωνίας. Όλοι ζητούν το δικό τους, αγωνίζονται για τα συμφέροντα τους και δεν είναι διατεθειμένοι να θυ­σιάσουν και το παραμικρό από τα δι­καιώματα, υπάρχοντα ή την άνεση τους.

Αυτή η τακτική όμως τους φέρνει σε προστριβές και σε σύγκρουση με τα άτο­μα του περιβάλλοντος τους (αδέλφια, συζύγους, γονείς, συνεργάτες ή συνα­δέλφους) αφού κι' εκείνοι απαιτούν τα δικαιώματα τους. Σαν συνέπεια δημιουρ­γείται ένταση και άγχος μέσα τους κι' έτσι δεν μπορούν να χαρούν αμέριμνοι τη ζωή και τα υπάρχοντα τους. Υπάρχουν μάλιστα μερικοί πιστοί που ποτέ δεν συνειδητοποίησαν ότι πρέπει να αποβάλλουν ή τουλάχιστο να μειώσουν τον εγωκεντρισμό τους. Ενώ έχουν δε­χτεί το Θεό στη ζωή τους συνεχίζουν να διατηρούν την κοσμική νοοτροπία για τη ζωή. Σαν συνέπεια θέλουν τους άλ­λους να περιτριγυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους, να τους τιμούν και να τους υπηρετούν. Αν μάλιστα δεν συμβεί αυτό αρχίζουν να αγανακτούν και να τα βά­ζουν με τους άλλους πιστούς.

Το λάθος τους είναι ότι προσπαθούν να αντλήσουν χαρά από την υπηρεσία των άλλων σ' αυτούς, τη στιγμή που ο Θεός μας καλεί να χαιρόμαστε υπηρε­τώντας τους άλλους. Η προτροπή του λόγου του Θεού είναι: «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφείας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους» (Ρωμ.ιβ:10) και όχι να αγανακτούμε επειδή οι άλλοι δεν φρόντισαν να δείξουν σε μας αγάπη και στοργή ή δεν ενδιαφέρθηκαν να δείξουν την εκτίμησή τους.

β) Φιλήδονος. Χριστιανός και φιλήδονος; ίσως ρωτήσει κάποιος. Δυ­στυχώς ναι. Όχι μόνο μπορεί αλλά αρ­κετά συχνά συμβαίνει. Άνθρωποι που ομολογούν πίστη στο Θεό κι' όμως η κύρια φροντίδα τους και το κύριο μέλημα τους είναι η καλοπέραση, το καλό φαγη­τό ή το εκλεκτό ποτό, το πόσο καλύτερα θα περάσουν και πώς θα ψυχαγωγηθούν και θα διασκεδάσουν, πώς καλύτερα θα κοιμηθούν ή πώς καλύτερα θα περά­σουν στις διακοπές και στα ταξίδια τους. Σήμερα, δυστυχώς, υπάρχουν πάρα πολ­λοί τέτοιοι Χριστιανοί.

Ο Ιάκωβος γράφει: Πόθεν προέρχονται πόλεμοι και μάχαι μεταξύ σας; ουχί εντεύθεν, εκ των ηδονών σας, αίτινες στρατεύονται εντός των μελών σας; Επιθυμείτε και δεν έχετε· φονεύετε και φθονείτε, και δεν δύνασθε να επιτύχητε· μάχεσθε και πολεμείτε· αλλά δεν έχετε, επειδή δεν ζητείτε· ζητείτε και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς ζητείτε, διά να δαπανήσητε εις τας ηδονάς σας.(Ιάκ.δ:1-3).

Η προσπάθεια ενός ανθρώπου να καλοπερνά τον φέρνει σε σύγκρουση με τα άλλα άτομα της οικογένειάς του ή με τους συναδέλφους και συνεργάτες του αφού η καλοπέραση δεν μπορεί να συνδυαστεί με ευθύνες ή με σκληρή δουλειά αλλά με ανευθυνότητα και τεμπελιά.

Μερικοί Χριστιανοί νομίζουν ότι ο Θεός τους κάλεσε σε μια πλατιά, ευρύ­χωρη και άνετη οδό και όχι σε μια στενή και τεθλιμμένη, αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί η συμπεριφορά τους. Νέοι που ομολογούν πίστη στο Θεό κι' όμως όταν έρθει η ώρα της εργασίας και προσφο­ράς υπηρεσίας κάνουν το παν για να την αποφύγουν κι' αν τελικά τους ανα­τεθεί, την κάνουν σαν αγγαρεία, φρον­τίζοντας πώς θα την τελειώσουν όπως - όπως, επιφανειακά και σαν πασαλείμματα ή την αφήνουν στη μέση, ενώ είναι πρώ­τοι για το κολύμπι ή το παιχνίδι.

Νέοι και νέες που προτιμούν το χουζούρι και τις ευχάριστες συναναστροφές, τη στιγμή που υπάρχουν πάρα πολλές δουλειές. Νέοι, νέες ή και μεγαλύτεροι που διαλέγουν ή και απαιτούν το καλύ­τερο φαγητό. Νέοι, νέες ή και μεγαλύτεροι στην ηλι­κία χριστιανοί που αν δεν καλοντυθούν και δεν έχουν αρκετά χρήματα για να καλοπεράσουν θεωρούν ότι δεν έχουν κάνει τίποτε κι' αν είναι μάλιστα νέοι αγανακτούν ενάντια στους γονείς τους.

Ξεχνούν ότι χαρούμενος δεν γίνεται εκείνος που κυνηγάει τη χαρά άλλα αυτός που ξέρει να τη δίνει, σαν φυσικό ξεχείλισμα από τα βάθη της καρδιάς του.

γ) Γεμάτος μέριμνες. Οι μέ­ριμνες είναι μια πολύ συνηθισμένη αίτια που σβήνει τη χαρά μέσα από την καρ­διά του ανθρώπου. Η ανησυχία και η συνεχής φροντίδα για πράγματα αυτής της ζωής γεμίζει την καρδιά μας με αγωνία και διώχνει τη χαρά.

Όταν σαν πρώτο στόχο βάζουμε την επιτυχία μας σ' αυτή τη ζωή, την κοινωνική προβολή μας, την επαγγελματι­κή μας πρόοδο και γενικά την υλική ευημερία και την προκοπή μας, είναι φυσικό να ανησυχούμε πιο πολύ απ’ ό,τι πρέπει σε περίπτωση που δεν μπορούμε να τα πετύχουμε ή φοβόμαστέ μήπως τα χάσουμε. Όλα αυτά μας εμποδίζουν να χαρούμε τη ζωή μας.

Η καρδιά του άνθρωπου δεν μπορεί να νιώθει χαρά όταν το μυαλό του είναι γεμάτο από προγράμματα, σχέδια, φρον­τίδες ή υποσχέσεις.

Ο Ιάκωβος γράφει: «Έλθετε τώρα οι λέγοντες· Σήμερον ή αύριον θέλομεν υπάγει εις ταύτην την πόλιν και θέλομεν κάμει εκεί ένα χρόνον και θέλομεν εμπορευθή και κερδήσει» (Ιακ.δ:13). Τι θα κερδίσετε; Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα στερηθείτε τη χαρά από την καρ­διά σας.

Ο Κύριος Ιησούς είπε: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής· αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής» (Ματθ.ς:34). Δεν χρειάζεται να μεταφέρουμε στο σήμερα το κακό του αύριο γιατί έτσι το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάσουμε την ευκαιρία να χαρούμε το σήμερα.

δ) Ηθική πτώση. Ο Πέτρος έκλαψε πικρά για την άρνηση του και ο Δαβίδ για την αμαρτία του με την Βηθσαβεέ, που του κόστισε πολύ. Ας σημειωθεί ότι ο Δαβίδ τιμωρήθηκε και μάλιστα πολύ αυστηρά γι' αυτή του την πτώση. Η αμαρτία έσβησε τη χαρά από μέσα του γι' αυτό και είπε στην προσευ­χή του: «Κάμε να ακούσω αγαλλίασιν και εύφροσύνην .. απόδος μοι την αγαλλίασιν της σωτηρίας μου» (Ψαλμ.να:8, 12).

Η αμαρτία διαταράσσει τις σχέσεις μας με το Θεό, δημιουργεί μέσα μας τύψεις και ενοχές γι' αυτό και εξαφανί­ζει τη χαρά μέσα από την καρδιά μας. Κάθε τι που παρεμβάλλεται, ανάμεσα σε μας και το Θεό διαταράσσει τις σχέσεις μας μ’ Αυτόν και σβήνει ή μειώνει τη χαρά από μέσα.

Είμαι βέβαιος ότι κανένας δεν θέλει να είναι δυστυχισμένος ή να φαίνεται κατσουφιασμένος. Τότε γιατί τόσοι πολ­λοί άνθρωποι, μάλιστα κάποτε ακόμη και χριστιανοί δεν είναι καθόλου χαρούμενοι κι’ ευτυχισμένοι;

Κάποιος μπορεί να πει: «Η περίπτω­ση μου είναι πολύ δύσκολη. Προσπαθώ με σκληρή δουλειά να συντηρήσω την οικογένεια μου αλλά με την ακρίβεια που όλο ανεβαίνει, τα λεφτά δεν φτάνουν. Πώς μπορώ να είμαι χαρούμενος κι' ευτυ­χισμένος;»

Κάποιος; άλλος θα πει: «Δεν μπορείς να καταλάβεις την κατάσταση μου. Είμαι τριάντα πέντε χρονών χωρίς μια κάπως σταθερή δουλειά. Πώς μπορώ να είμαι ευχαριστημένος;».

Κάποια άλλη μπορεί να πει: «Είμαι σαράντα χρονών κοπέλα χωρίς μέχρι τώ­ρα να βρεθεί κάποιος άντρας να με παν­τρευτεί. Είναι δυνατόν να μην ανησυ­χώ;». Ή κάποιος άλλος: «Είμαι ήδη ηλικιωμένος και άρρωστος χωρίς κάποιον άνθρωπο κοντά μου. Η μοναξιά είναι βαριά, οι πόνοι ανυπόφοροι και η ανάγ­κη για κάποιον να σταθεί δίπλα μου και να μου συμπαρασταθεί μεγάλη. Πώς εί­ναι δυνατόν να είμαι χαρούμενος και ικανοποιημένος;».

Απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτή­σεις δεν είναι καθόλου εύκολο να δοθούν. Μπροστά σε τόσο δύσκολες καταστάσεις η μόνη σωστή στάση και αντίδραση είναι η σιωπή συνδυασμένη με έμπρακτη προσ­πάθεια για συμπαράσταση και ανακού­φιση.

Εκείνο μόνο που είναι παρήγορο είναι η υπόσχεση του Θεού, που λέει: «Πει­ρασμός δεν σάς κατέλαβεν ειμή ανθρώ­πινος πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθείτε υπέρ τήν δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει καί τήν έκβασιν ώστε να δύνασθε να υποφέρητε» (Α' Κορ.ι:13).

Στη δύσκολη στιγμή, όταν κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μας συμπαρασταθεί, υπάρχει Εκείνος ο Κύριος του ουρανού και της γης που παρακολουθεί και δεν θα μας αφήσει να πειραχτούμε περισσότερο από τη δύναμη μας αλλά στην κατάλληλη στιγμή θα δώ­σει και την έκβαση. Αυτό είναι κάτι που δίνει και κουράγιο και χαρά ακόμη και μέσα σε μια μεγάλη αναποδιά.

Επιπλέον εκείνο που σαν πιστοί δεν πρέπει να αμελούμε είναι να αποβλέπου­με συνέχεια στον αρχηγό και τελειωτή της πίστης μας τον Κύριο Ιησού Χρι­στό. Εκείνος «υπέρ της χαράς της προ­κειμένης είς αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας τήν αισχύνην και έκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού» (Ε­βρ.ιθ:2). Για τη χαρά που πρό­βαλλε μπροστά Του «να φέρει· πολλούς υιούς στη δόξα» (Εβρ.β:10) κι’ ανά­μεσα σ’ αυτούς κι’ εμάς όσοι τον ακο­λουθούμε, υπέφερε τα δεινά των παθών και της σταύρωσης Του.

Γι’ αυτό κι’ εμείς θα πρέπει, αν ο Θεός επιτρέψει, να υποφέρουμε δυσκο­λίες, θλίψεις ή διωγμούς με ήσυχη καρ­διά και με τη βεβαιότητα ότι «τά πάντα συνεργούσα προς το αγαθόν εις τους αγα­πώντας τον Θεόν» (Ρωμ.η:25). Να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε το δυσάρεστο παρόν όχι σαν κάτι το μόνιμο αλ­λά σαν ένα παροδικό μέσο που θα μας οδηγήσει, στη «χαρά την ανεκλάλητον και ένδοξον» (Α' Πέτρ.α:8).

ΧΑΡΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ

Εκείνο που σαν πιστοί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε είναι ότι όσο κι’ αν οι δυσκολίες που συναντούμε ή οι περιστά­σεις που μέσα σ’ αυτές είμαστε υποχρεω­μένοι να ζούμε, είναι καταθλιπτικές, δεν παύουν να είναι έξω από μας. Όταν ο Κύριος κατοικεί πλού­σια μέσα μας και κατευθύνει τα βήματα μας μας δίνει τη δύναμη και να σταθούμε και να χαρούμε. Εξάλλου η χαρά μας είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά μας (Γαλ.ε:22).

Η χαρά του χριστιανού δεν εξαρτά­ται βασικά από τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής του και από την ικανοποίηση προσωπικών του επιθυμιών ή φιλοδο­ξιών αλλά από το Θεό, την αστείρευτη πηγή χαράς και αγαλλίασης. Η επίγνω­ση ότι έχουμε ένα Παντοδύναμο και γε­μάτο αγάπη Θεό, που έδωσε το Γιο Του να σταυρωθεί για μας για να μας λυτρώ­σει και να μας οδηγήσει στην αιώνια ευδαιμονία, ένα Θεό που επιπλέον φρον­τίζει για τον καθένα μας προσωπικά πα­ρέχοντας μας την προστασία και την ευλογία Του, η επίγνωση αυτή γεμίζει χαρά και ικανοποίηση την ψυχή μας.

Μάλιστα, όσο περισσότερο αποσπούμε το βλέμμα από τα πρόσκαιρα και γήινα και το προσκολλάμε στα αιώνια τόσο περισσότερο ανοίγουν μπροστά μας νέοι ορίζοντες και ευλογημένες επιδιώξεις. Όσο περισσότερο προσκολλάμε τον εαυ­τό μας στον Κύριο μας τόσο περισσότερο γεμίζει χαρά η καρδιά μας.

Μαζί με το Δαβίδ μπορούμε τότε κι’ εμείς να πούμε: «Ενώπιον μου είχον τον Κύριον διαπαντός· διότι είναι έκ δεξιών μου, διά νά μη σαλευθώ. Δια τούτο ευφράνθη ή καρδιά μου και ηγαλίασεν η γλώσσα μου» (Ψαλμ.ις:8-9).

Η ΧΑΡΑ, ΣΑΝ ΦΥΣΙΚΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ

Η χαρά του χριστιανού δεν είναι ο σκοπός της ζωής του ή η επιδίωξη του αλλά η φυσική συνέπεια μιας σωστής σχέσης του με το Θεό και μιας σωστής πνευματικής πορείας.

Όταν σαν πιστοί αφήνουμε τον Κύριο να μας μιλάει, να μας διδάσκει και να μας αποκαλύπτει τα μεγαλεία Του, τότε γίνεται πραγματικότητα και για μας, για τον καθένα από μας το «ταύτα ελάλησα προς εσάς διά νά μείνει έν υμίν η χαρά μου και ή χαρά υμών νά είναι πλήρης» (Ιωάν.ιε:11). Γι’ αυτό και άλλου τονίζει: «Ο λόγος του Χρίστου ας κατοικεί έν υμίν πλουσίως, μετά πά­σης σοφίας» (Κολ.γ:16).

Όταν σαν πιστοί μένουμε στενά συν­δεδεμένοι με τον Κύριο μας τότε το Άγιο Πνεύμα κατοικεί πλούσια μέσα μας, φέροντας τους καρπούς Του, που ένας απ’ αυτούς είναι όπως είπαμε και η χαρά (Γαλ.ε:22). Επίσης η καθημερινή με­λέτη του λόγου του Θεού και η επικοι­νωνία μας με το Θεό με μυστική ή ανοι­χτή προσευχή, η ευχαριστία της καρ­δίας και η δοξολογία, γεμίζουν την ψυχή μας με χαρά και ικανοποίηση.

Τέλος μια άλλη πηγή χαράς για τους χριστιανούς είναι η κοινωνία με άλλους πιστούς. «εκείνο, το οποίον είδομεν και ηκούσαμεν, απαγγέλλομεν προς εσάς· διά να έχητε και σεις κοινωνίαν μεθ' ημών· και η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού. Και ταύτα γράφομεν προς εσάς, διά να ήναι πλήρης η χαρά σας» (Α' Ιωάν.α:3-4).

Αν λοιπόν θέλουμε να είναι πλήρης η χαρά μας, όχι μόνο δεν πρέπει να παραμελούμε αλλά να επιδιώκουμε τις συναναστροφές με άλλους πιστούς.