Ιούδ.α:3 Αγαπητοί, επειδή καταβάλλω πάσαν σπουδήν να σας γράψω περί της κοινής σωτηρίας, έλαβον ανάγκην να σας γράψω, προτρέπων εις το να αγωνίζησθε δια την πίστιν, ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους.

Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΣΑΝ ΣΚΕΥΟΣ


Με πολλή χαρά, ο Παύλος ονόμαζε τον εαυτό του «δούλο Χριστού» (Ρωμαίους α:1, Φιλιππησίους α:1, Τίτος α:1, Γαλάτες α:10, κλπ.). Και βέβαια δούλος είναι εκείνος που δεν έχει δικό του θέλημα, άλλα επιζητεί αυτό του Κυρίου του. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το «σκεύος». Χρησιμοποιείται για κάποιο σκοπό. Μάλιστα εκείνον για τον όποιο φτιάχτηκε. (Ανθοδοχείο, στάμνα, κρεμάστρα, έχουν το καθένα κάποιον ορισμένο σκοπό να επιτελέσουν).


Ο Χριστός έτσι ονόμασε τον Παύλο, όταν για να υπερνικήσει τους δισταγμούς του Ανανία, του είπε: «πορεύου, ότι σκεύος εκλογής εστίν μοι ούτος» (Πράξεις θ:15).

Ας δούμε τη ζωή του Παύλου από τούτη την πλευρά και ας προσέξουμε, πως ο Θεός δέχεται, καθαρίζει και χρησιμοποιεί σκεύη που Του παραχωρούνται.

    1.     ΕΝΑ ΑΚΑΘΑΡΤΟ ΣΚΕΥΟΣ

«Πνέοντα απειλή και φόνο» ενάντια στους μαθητές του Χριστού, μας τον εμφανίζει το Πράξεις θ:1,2. Και ο ίδιος αργότερα περιγράφοντας αυτή την περίοδο της ζωής του, θυμίζει ότι ήταν «βλάσφημος, διώκτης και υβριστής» (Α’ Τιμόθεο α:13). Πόσοι τέτοιοι στις ημέρες μας, γύρω μας! Μάλιστα, ο Παύλος πάλι, όταν στην Α’ Κορινθίουςς 10, 11, μιλάει για παρόμοια ακάθαρτα σκεύη (κλέπται, μέθυσοι, λοίδοροι κλπ.), προσθέτει - «καίτοι - ούτοι υπήρχετε τινές». Δεν μας εγγίζει τούτη η πραγματικότητα!..

    2.     ΕΝΑ ΑΔΕΙΟ ΣΚΕΥΟΣ

Σκεφτείτε πόσο γιομάτος ήταν ο Παύλος, από τα σχέδιά του - να δέσει, να σύρει, να καταδιώξει μέχρι θανάτου. Φτάνει όμως μια στιγμή π’ αδειάζει. Αδειάζει τελείως. Τόσο που ρωτάει τον Κύριο - «τί ποιήσω, Κύριε;» (Πράξεις κβ:10). Μετάνοια και επιστροφή στον Χριστό, τούτο ακριβώς σημαίνει. Ν’ αδειάσεις από τα δικά σου και να ζητήσεις να σε γιομίσει και να σε χρησιμοποιήσει ο Κύριος. Να θεωρήσεις όσα σχεδίασες πριν και χωρίς τον Χριστό «σκύβαλα και ζημία» (Φιλιππησίους γ:8).

    3.     ΕΝΑ ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ

Το βεβαίωσε ο Κύριος στον Ανανία για τον Παύλο (Πράξεις θ:15). Σε βεβαιώνει σήμερα και σένα. Γιατί... πες αυτό που έλεγε ο Παύλος· «ο ενεργήσας Πέτρω, ενήργησεν και εμοί» (Γαλάτες β:8). Τον ένα στην περιτομή, τον άλλο στα έθνη, εσένα στη διακονία της προσευχής, τον τέταρτο στη διακονία των τραπεζών. Φτάνει να θελήσεις και... ν’ αδειάσεις. Η εκλογή και κλήση, είναι «διά της χάριτος Αυτού» (Γαλάτες α:15), «χάριτι» (Εφεσίους β:8).

    4.     ΕΝΑ ΓΙΟΜΑΤΟΣΚΕΥΟΣ

Του Χριστού η επέμβαση στη ζωή μας, δεν είναι... για να μας αφήσει άδειους. Αυτός γιομίζει τα σκεύη που άδειασαν για να πληρωθούν απ’ Αυτόν. Στους Κολοσσαείς ο Παύλος γράφει· «και εστέ εν Αυτώ πεπληρωμένοι» (β:10). Η αλήθεια «του τα πάντα εν πάσιν πληρουμένου» (Εφεσίους β:23), είναι διάσπαρτη στην Κ.Δ. «Πληρούσθε εν πνεύματι... καρπόν δικαιοσύνης... πάσης χαράς και ειρήνης» κλπ. (Εφεσίους ε:18, Φιλιππησίους α:11, Ρωμαίους ιε:13).

    5.     ΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΜΕΝΟ ΣΚΕΥΟΣ

Στο Πράξεις ιγ:2 διαβάζουμε- «είπε το Πνεύμα το Άγιον χωρίσατε εις εμέ τον Παύλον και τον Βαρνάβα, διά το έργον, εις το όποιον προσεκάλεσα αυτούς». Και ο Παύλος αυτό το δέχτηκε. Ξεχώρισε τον εαυτό του απ’ όλα, για να μπορεί να ζει και να γράφει το- «αφωρισμένος εις Ευαγγέλιον Θεού» (Ρωμαίους α:1). Μπορούμε να τοποθετήσουμε τη ζωή μας, δίπλα από τούτο το άγιο ξεχώρισμα; Είμαστε ένα σκεύος για την αποκλειστική χρήση του Κυρίου;

    6.     ΕΝΑ ΣΚΕΥΟΣ ΤΙΜΗΣ

Η πρόσκληση του Κυρίου στον Παύλο, δεν ήταν μικρή· «διά να άνοιξης τους οφθαλμούς αυτών... διά να σε καταστήσω υπηρέτην και μάρτυρα» (Πράξεις κς:17,18). Μια φευγαλέα ματιά στη ζωή του Παύλου, μας βεβαιώνει για τη μεγάλη τούτη τιμή. Ποιος πιο ένδοξος σκοπός κι αποστολή, σ’ αυτό τον κόσμο! Γίνεσαι· «πρέσβυς υπέρ του Χριστού και του Ευαγγελίου» (Β’ Κορινθίους ε:20, Εφεσίους ς:20). Τίποτα απ’ όσα ο κόσμος προσφέρει, δεν μπορεί να συγκριθεί με τούτο.

    7.     ΕΝΑ ΟΣΤΡΑΚΙΝΟ ΣΚΕΥΟΣ

Τον παραπάνω θησαυρό (σωτηρίας, ζωής, υπηρεσίας) ο Παύλος βεβαιώνει ότι τον έχουμε μέσα σ’ ένα σκεύος «οστράκινο». Να, σαν «τα σκεύη του κεραμέως» (Ψαλμός β:9), αυτά που ο Ησαΐας θα τα χαρακτηρίσει «ως σύντριμμα αγγείου οστρακίνου, κατασυντριβομενου ανηλεώς» (λ:14). Και ρωτάω, «Κύριε γιατί τόσοι θησαυροί σ’ ένα εύθραυστο οστράκινο σκεύος;». Και η απάντηση Του, είναι- «ίνα η υπερβολή της δυνάμεως η του Θεού και μη εξ ημών» (Β’ Κορινθίους δ:7). Τ’ άκουσες, ψυχή μου! Και αν ναι, το δέχτηκες και το ζεις!..