Άρτος θλίψης

Δευτ.ις:1-8 Φύλαττε τον μήνα Αβίβ και κάμνε το πάσχα εις Κύριον τον Θεόν σου· επειδή εις τον μήνα Αβίβ σε εξήγαγε Κύριος ο Θεός σου εξ Αιγύπτου διά νυκτός. Θέλεις λοιπόν θυσιάζει το πάσχα εις Κύριον τον Θεόν σου, πρόβατον και βουν, εν τω τόπω όντινα εκλέξη ο Κύριος διά να κατοικίση εκεί το όνομα αυτού. Δεν θέλεις τρώγει με αυτό ένζυμα· επτά ημέρας θέλεις τρώγει άζυμα με αυτό, άρτον θλίψεως, διότι μετά σπουδής εξήλθες εκ γης Αιγύπτου· διά να ενθυμήσαι την ημέραν της εξόδου σου εκ γης Αιγύπτου, πάσας τας ημέρας της ζωής σου. Και δεν θέλει φανή προζύμιον εις σε, κατά πάντα τα όριά σου, επτά ημέρας· και από του κρέατος, το οποίον εθυσίασας την πρώτην ημέραν προς το εσπέρας, δεν θέλει μείνει ουδέν έως πρωΐ. Δεν δύνασαι να θυσιάσης το πάσχα εν ουδεμιά των πόλεών σου, τας οποίας Κύριος ο Θεός σου δίδει εις σέ· αλλ' εν τω τόπω, όντινα εκλέξη Κύριος ο Θεός σου διά να κατοικίση εκεί το όνομα αυτού, θέλεις θυσιάζει το πάσχα την εσπέραν, προς την δύσιν του ηλίου, εν τω καιρώ καθ' ον εξήλθες εξ Αιγύπτου. Και θέλεις εψήσει αυτό και φάγει εν τω τόπω όντινα εκλέξη Κύριος ο Θεός σου· και το πρωΐ θέλεις επιστρέφει και υπάγει εις τας κατοικίας σου. Εξ ημέρας θέλεις τρώγει άζυμα· και την ημέραν την εβδόμην θέλει είσθαι σύναξις επίσημος εις Κύριον τον Θεόν σου· δεν θέλεις κάμει εργασίαν.

3 φορές αναφέρει ΤΟΝ ΤΟΠΟ που θα γίνει το Πάσχα. Μήπως είναι μάταιη επανάληψη; Και βέβαια όχι. Ο Θεός είχε το δικαίωμα να ορίσει και να αποφασίσει που ήθελε να συναντήσει το λαό Του.

Ο λαός δεν έπρεπε να διαλέξει τον τόπο, αλλά ο Κύριος.

Για το ανθρώπινο μυαλό, δεν έχει σημασία το πώς και το που, αρκεί να γιορτάσουν.

Ο Θεός όμως, φροντίζει να χαράξει μέσα στην καρδιά και τη συνείδηση  του λαού Του ότι ήθελε να έχει ένα ιδιαίτερο τόπο όπου το Πάσχα όφειλε να εορτάζεται.

Ο λόγος: ο Θεός ήθελε να συγκεντρώσει τριγύρω Του όλο το λαό που αγαπούσε για να μπορούν να γιορτάσουν όλοι μαζί, Αυτός και αυτοί.

Όλοι όσοι θέλουν να πλησιάζουν τον Κύριο και να συναντούν το λαό Του, που θέλουν μια λατρεία και μια κοινωνία σύμφωνα με το θέλημά Του, συγκεντρώνονται με ευγνωμοσύνη στο κέντρο που ο Θεός έχει ορίσει.

Κάποιος μπορούσε να αναρωτηθεί: δεν μπορώ να γιορτάσω με την οικογένειά μου; Είναι ανάγκη να κάνω όλο αυτό το ταξίδι; Αν η καρδιά είναι ειλικρινής, ο τόπος δεν έχει σημασία!

Μα, η καλύτερη απόδειξη της ευθύτητας της καρδιάς είναι η απλή και σοβαρή επιθυμία να κάνεις το θέλημα του Θεού.

Γι’ αυτόν που αγαπά και φοβάται τον Θεό, του αρκεί να ξέρει ότι ο Θεός έχει ορίσει τόπο.

Το θέμα δεν ήταν να συγκεντρωθεί ένα μεγάλο πλήθος που θα ενθαρρύνει την ανθρώπινη υπερηφάνεια, ή την ατομική ικανοποίηση και την έξαψη.

Το θέμα ήταν να συγκεντρωθούν όλοι μαζί για να συναντήσουν τον Κύριο, να σταθούν μπροστά Του, στον τόπο που είχε διαλέξει για να κατοικεί το όνομά Του. Αυτή ήταν η χαρά για κάθε νομιμόφρονα καρδιά.

Αφού είδαμε κάποια πράγματα για τον τόπο, να δούμε τώρα τον τρόπο που έπρεπε να γίνει η γιορτή.

Το κύριο χαρακτηριστικό εδώ είναι οι άζυμοι άρτοι που ονομάζονται «άρτος θλίψης». Γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός;

Άζυμος άρτος είναι ο τύπος της αγιότητας της καρδιάς και της ζωής που είναι τόσο ουσιώδη για την απόλαυση μιας αληθινής κοινωνίας με τον Θεό.

Δεν σωθήκαμε επειδή ήμασταν άγιοι, αλλά σωθήκαμε για να είμαστε άγιοι.

Όταν δέχεται κανείς προζύμι, αυτό είναι θανατηφόρο πλήγμα για την κοινωνία και την λατρεία.

Η ζωή του αγιασμού (αποχωρισμού) είναι απαραίτητη για τη λατρεία του Θεού (εν πνεύματι και αληθεία) και την κοινωνία των αγίων.

Το να συμμετέχει κανείς στις συγκεντρώσεις του λαού του Θεού και στη λατρεία του προσώπου Του, ενώ ζει μια κρυφή αμαρτία ή ανέχεται το κακό στους άλλους, μολύνει την εκκλησία, λυπεί το Άγιο Πνεύμα, αμαρτάνει στο Χριστό.

Επισύρει πάνω του την κρίση του Θεού, ο οποίος κρίνει τώρα το λαό Του και μαστιγώνει τους γιους που παραδέχεται, για να μην κατακριθούν με τον κόσμο.

Αυτό είναι πολύ σοβαρό και πρέπει να το προσέξουν όσοι θέλουν πραγματικά να περπατήσουν με τον Θεό και να Τον λατρεύσουν με σεβασμό και ευλάβεια.

Η απλή γνώση της διδασκαλίας αυτού του τύπου δεν ωφελεί, αν το μεγάλο ηθικό μάθημα δεν χαραχτεί στην καρδιά και δεν εφαρμόζεται στη ζωή.

Μακάρι όλοι αυτοί που ομολογούν ότι η συνείδησή τους καθαρίστηκε με το αίμα του Αρνίου, να φυλάνε την εορτή των αζύμων.

Α’ Κορ.ε:6-8 Δεν είναι καλόν το καύχημά σας. Δεν εξεύρετε ότι ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον; Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, διά να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι. Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός· ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας.

Αλλά γιατί τους ονομάζει «άρτους θλίψεως». Δεν θα άρμοζε καλύτερα σε μια αναμνηστική γιορτή της απελευθέρωσης από την Αίγυπτο, να υπήρχαν ύμνοι χαράς, δοξολογίας και θριάμβου; Σίγουρα ναι, και έτσι πρέπει να είναι. Αλλά εδώ βλέπουμε καθαρά ότι δεν είναι αυτά τα κύρια χαρακτηριστικά της πασχαλινής γιορτής.

Δεν είναι σημάδι αμφιβολίας, απιστίας ή φόβου για το γεγονός της απελευθέρωσης, γιατί βρισκόταν ήδη μέσα στη γη της επαγγελίας.

Εδώ έχουμε μια εικόνα της βαθιάς εξάσκησης της καρδιάς να θυμηθούμε και να αναλογιστούμε τι στοίχισε στον Κύριό μας η απελευθέρωσή μας!

«Εις την ανάμνησίν μου»!

Το ίδιο βλέπουμε και στα «πικρά χόρτα» (Έξοδ.ιβ), αλλά και σε πολλά άλλα παραδείγματα της ζωής των Ισραηλιτών που το Πνεύμα και ο λόγος του Θεού τους οδηγούσε να «θλίβουν τας ψυχάς των» ενώπιον του Θεού.

Δευτ.ις:3 Δεν θέλεις τρώγει με αυτό ένζυμα· επτά ημέρας θέλεις τρώγει άζυμα με αυτό, άρτον θλίψεως, διότι μετά σπουδής εξήλθες εκ γης Αιγύπτου· διά να ενθυμήσαι την ημέραν της εξόδου σου εκ γης Αιγύπτου, πάσας τας ημέρας της ζωής σου.

Αυτοί έπρεπε να τρώνε άρτους θλίψης και πικρά χόρτα, αλλά και εμείς πρέπει να καλλιεργούμε τον προσωπικό αγιασμό. Δυστυχώς, μας λείπει πολύ αυτή η βαθιά συντριβή της καρδιάς που υπάρχει όταν είναι κανείς πνευματικά απασχολημένος με τα παθήματα και το θάνατο του Χριστού.

Πολλοί χριστιανοί, προσπαθώντας να αποφύγουν το νομικό πνεύμα, διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο να πέσουν στο αντίθετο άκρο της επιπολαιότητας.

Μιλάνε για κατά χάρη σωτηρία, για δικαίωση δια πίστεως, για απελευθέρωση από το Νόμο και άλλα προνόμια.

Είναι αλήθεια όλα αυτά, αλλά παρατηρώντας συνήθειες, τρόπο και είδος ζωής, καταλαβαίνεις ότι γνωρίζουν ελάχιστα την αγιάζουσα δύναμη κάποιων άλλων μεγάλων αρχών. Και φαίνεται σαν μια εκμετάλλευση της χάρης.

Ρωμ.ς:15 Τι λοιπόν; θέλομεν αμαρτήσει διότι δεν είμεθα υπό νόμον, αλλ' υπό χάριν; μη γένοιτο.

Σύμφωνα με τη σκέψη του Θεού, δεν επιτρεπόταν να γιορταστεί το Πάσχα χωρίς τους άρτους θλίψης.

Μήπως, σήμερα, επειδή λείπει εκείνο του οποίου τύπος ήταν ο άρτος θλίψης, αμαρτάνουμε επιπόλαια σε σκέψεις, λόγους, πράξεις; Υπάρχει τόση απείθεια; Υπάρχει τόση επιείκεια σε ατομικά παραπτώματα; Υπάρχει τόση ματαιότητα;

Μια από τις κύριες αιτίες αυτής της κατάστασης είναι ο τρόπος που κηρύττεται το ευαγγέλιο. Ίσως γίνεται με την καλύτερη διάθεση, αλλά αυτό δεν μειώνει το επιζήμιο ηθικό αποτέλεσμα του τρόπου που κηρύττεται.

Είναι καλό να κηρύττεται το ευαγγέλιο με απλότητα, και δεν είναι δυνατόν να γίνει απλούστερο απ’ ό, τι ο Θεός το έκανε μέσα στο λόγο Του.

Αλλά, στο χριστιανισμό των ημερών μας υπάρχει μεγάλη έλλειψη βάθους και σοβαρότητας.

Το κήρυγμα του ευαγγελίου δεν είναι για να μαζέψεις δόξες, να προβληθείς!

Καταβάλλοντας προσπάθειες να κτυπηθεί το νομικό πνεύμα, πέφτουν στην επιπολαιότητα και ξεχνάνε το ψητό αρνί, τους άρτους της θλίψης, τα πικρά χόρτα.