Α’ Ιωάν.δ:4, Α’ Πέτρ.ε:8, Α’ Κορ.ις:13
Ζητώ συγγνώμη αν σε κάποιον
από εσάς αρέσουν τα κοράκια, αλλά εμένα δεν μου αρέσουν.
Πρόσφατα ανακάλυψα ότι τα κοράκια
τρώνε τα μωρά των ωδικών πτηνών.
Μεγάλο, γυαλιστερό μαύρο, και
κράζοντας, ένα κοράκι προσγειώθηκε στην αυλή μας με ένα ετοιμοθάνατο φτερωτό
μωρό στο ράμφος του. Οι γονείς του μωρού έκαναν βουτιές προσπαθώντας να σώσουν
το μικρό.
Μερικές φορές η πίστη μας
μοιάζει με αυτό το απελπισμένο, ευάλωτο μικρό πουλί, και ο πολιτισμός μας, υπό
τον έλεγχο του Σατανά, μοιάζει με το κοράκι που βουτάει κράζοντας (Α’ Ιωάν.ε:19).
Τόσα πολλά γλυκά, αγνά
πράγματα εμπαίζονται. Τόσα πολλά επαίσχυντα, αλαζονικά πράγματα, υψώνονται. Ο πολιτισμός
προσπαθεί να εξουδετερώσει την πίστη, να την πληγώσει και να την σκοτώσει (Α’ Πέτρ.ε:8).
Αλλά στην πραγματικότητα, δεν
είμαστε σαν το μωρό πουλί.
Ο Σατανάς δεν είναι μεγάλος
για το Θεό μας. Η καλοσύνη του Θεού μας είναι πολύ μεγαλύτερη από την κακία του
Σατανά. Αλλά εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι ο Χριστός μέσα στον καθένα
μας είναι μεγαλύτερος.
Α’ Ιωάν.δ:4 Σεις εκ του Θεού είσθε, τεκνία, και
ενικήσατε αυτούς, διότι μεγαλήτερος είναι εκείνος όστις είναι εν υμίν παρά
όστις είναι εν τω κόσμω.
Οπότε, Αγρυπνείτε, στέκεσθε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, ενδυναμούσθε. (Α’ Κορ.ις:13).
