Μπορώ να καταλάβω το θυμό του
Αβεσσαλώμ, όταν ο Αμνών βίασε την αδελφή του Θάμαρ και ο Δαβίδ δεν έκανε τίποτα
για να τιμωρήσει τον Αμνών. Ο Αμνών ήταν σίγουρα ηθικά απαράδεκτος. (Β’ Σαμ.ιγ).
Αλλά ο Αβεσσαλώμ έκανε ένα
μοιραίο λάθος. Αποφάσισε ότι η αμέλεια του πατέρα του, του δίνει το δικαίωμα να
παίξει το ρόλο του Θεού.
Δεν παραβίασε μόνο την έκτη
εντολή με τη δολοφονία του αδελφού του, παραβίασε και την πέμπτη εντολή ατιμάζοντας
τον πατέρα του.
Όλοι οι γονείς είναι
αμαρτωλοί και θα πρέπει να λογοδοτήσουν για τις αμαρτίες τους, αλλά δεν έχουμε καμία
δικαιολογία να τους αντιμετωπίσουμε άσχημα ή να τους ντροπιάσουμε.
Ούτε μπορούμε να τους
κατηγορήσουμε για τις επιλογές μας σαν ενήλικες και τις αμαρτίες μας.
Πριν από χρόνια, ένας γονέας έπρεπε
να είναι πραγματικά διεφθαρμένος για να περιφρονηθεί ή να παραγκωνιστεί από τα ενήλικα
παιδιά του. Σήμερα, έχει γίνει πολύ δημοφιλές, τα παιδιά να κρίνουν, να απορρίπτουν
και να παραμελούν καλούς γονείς που έκαναν κάποια λάθη.
Έχουμε γίνει ένα έθνος από Αβεσσαλώμ,
μεμψιμοιρούμε για τις αποτυχίες των γονιών μας, ενώ την ίδια στιγμή
παραβλέπουμε τις δικές μας.
Μπορεί να είναι η μοντέρνα
θεώρηση των πραγμάτων, αλλά παραβιάζει τις εντολές του Θεού.
Στο τέλος, ο Δαβίδ απήλαυσε
την εύνοια και τον έπαινο του Θεού, αλλά όχι ο Αβεσσαλώμ.
