Το βιβλίο των αριθμών 22

ΔΕΚΑΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ιδ:1-5 Τι άλλο μπορούσε να περιμένει κανείς από ένα λαό που δεν έβλεπε τίποτε άλλο παρά ισχυρούς γίγαντες, ψηλά τείχη και μεγάλες πόλεις; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εκτός από δάκρυα και στεναγμούς σε μια συναγωγή που έβλεπε τον εαυτό της σαν ακρίδες μπροστά σε αξεπέραστες δυσκολίες, χωρίς κανένα αίσθημα της δύναμης του Θεού;

Τι τεράστια διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά που διαδραματίζονται εδώ και στα λόγια που διαβάζουμε στην Έξ.ιε:13-18! Είναι δυνατόν εκείνοι που ψάλουν το άσμα του θριάμβου στην όχθη της Ερυθράς θάλασσας να γίνουν άπιστοι κλαψιάρηδες στην Κάδης;

Δυστυχώς ναι, κι αυτό μας δίνει ένα σοβαρό και άγιο μάθημα. Γιατί ταρασσόμαστε τόσο συχνά; Γιατί κλαίμε; Γιατί ακούει κανείς ανάμεσά μας τις περισσότερες φορές λόγια δυσαρέσκειας και ανυπομονησίας αντί ύμνους δοξολογίας και ευχαριστίας; Απλούστατα επειδή επιτρέπουμε στις περιστάσεις να μας κρύβουν το Θεό αντί να αποβλέπουμε συνέχεια σ’ Αυτόν!

Η ίδια παλιά συνήθεια. Όταν τα πράγματα πάνε στραβά, τα βάζουμε με τους ηγέτες και τους κατηγορούμε. Πρέπει να ξέρουμε όμως ότι κάθε φορά που γογγύζου­με στο Θεό και δεν μαθαίνουμε, ο Θεός μας αφαιρεί μονάδες απ’ τον ουρανό.

Με μια δυσκολία που παρουσιάστηκε (έτσι αυτοί νόμιζαν) οι υιοί Ισραήλ θέλουν να χαλάσουν την εκκλησία, θέλουν να ορίσουν αυτοί αρχηγό και να γυρίσουν στην Αίγυπτο.

Και τα τέκνα ημών: πόσο ψεύτης είναι ο διάβολος, αφού ο Φαραώ τους σκότωνε τα παιδιά όταν ήταν στην Αίγυπτο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το μόνο αμυντικό όπλο μας είναι η πίστη!

ιδ:6-10 Πραγματικά ορισμένες φορές σου έρχεται να σκίσεις τα ρούχα σου. Και λες, μα τέλος πάντων όλα αυτά που ο Θεός έκανε που πήγαν;

Πρέπει να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας ποιο απ’ τα δύο πνεύματα έχουμε: των 10 πρώτων κατασκόπων ή των 2 δεύτερων; Από το πνεύμα που έχουμε μέσα μας, εξαρτά­ται που θα πάμε. Αν θα μείνουμε στην έρημο η θα μπούμε μέσα στη γη Χαναάν όταν σαλπίσει η τελευταία σάλπιγγα.

Θα δώσουμε λόγο στο Θεό για κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα μας και γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε. Ακόμη και τις εντυπώσεις που σχηματίζουμε μέσα μας ο Θεός τις ξέρει και τις βαθμολογεί.

Ο Χάλεβ και ο Ιησούς του Ναυη επιχειρούν ακόμη ένα διάβημα πίστης, την οποία καλά θα κάνουμε να μιμηθούμε, γιατί μόνο με τέτοια πίστη θα νικήσουμε.

εδ.9 ψωμίov δηλαδή «θα τους φάμε», θα τους νικήσουμε!

η σκέπη δηλαδή η προστασία τους. Ο Θεός είναι με το μέρος μας και δεν έχουν την παραμικρή πιθανότητα.

Βλέπουμε στο εδ.10 ότι θέλησαν να τους λιθοβολήσουν, αλλά τότε κατέβηκε αμέσως η δόξα του Κυρίου γιατί φθάσανε εκεί που δεν έπρεπε να φθάσουν

Στράφηκαν όχι μόνο ενάντια στο Μωυσή, αλλά και σ’ αυτούς τους    δύο που στάθηκαν σαν μάρτυρες πίστης να τους λένε ότι πρέπει να μπουν στη Χαναάν.

Γιατί ήθελαν να τους λιθοβολήσουν; Μήπως επειδή είπαν ψέματα; Μήπως επειδή είχαν βλασφημήσει ή έκαναν κάποιο κακό; Αντίθετα, ήθελαν να τους λιθοβολήσουν για τη θαρραλέα και θερμή μαρτυρία τους! Ο λαός δεν αγαπούσε την αλήθεια, όπως δεν την αγαπά και τώρα. Η αλήθεια δεν είναι ποτέ λαοφιλής. Τα ψέματα και οι πλάνες κάτω από οποιαδήποτε μορφή γίνονται δεκτά πολύ πιο εύκολα. Ο Ιησούς και ο Χάλεβ έπρεπε να δοκιμάσουν στις μέρες τους, εκείνο που όλοι οι αληθινοί μάρτυρες κάθε εποχής μπορούν να περιμένουν: την αντίδραση και την έχθρα του πλήθους των ομοίων τους.

Εξακόσιες χιλιάδες φωνές ξεσηκώθηκαν εναντίον δύο ανθρώπων που απλά έλεγαν την αλήθεια και πίστευαν στο Θεό. Ευτυχισμένοι αυτοί οι δύο! Ζούσαν στο φως της παρουσίας του Θεού ενώ ολόκληρη η συναγωγή είχε καλυφτεί από το βαρύ σκοτάδι της απιστίας.

Θα συναντάμε πάντοτε άτομα για τα οποία ίσως να μη μπορούμε να αμφιβάλουμε ότι είναι Χριστιανοί που όμως δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος της θέσης που πρέπει να έχουν σαν άγιοι του Θεού. Άτομα που είναι πάντοτε γεμάτα αμφιβολίες και φόβους, περικυκλωμένα από ομίχλη και τα οποία συνήθως βλέπουν μόνο τη σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων. Βλέπουν στους εαυτούς τους, στις περιστάσεις τους, στις δυσκολίες τους (Β’ Τιμ.α:7).

ιδ:11 Η αμαρτία τους ήταν η ΑΠΙΣΤΙΑ και αυτή ήταν η αιτία που περιπλανήθηκαν τόσα χρόνια (38) μέσα στην έρημο.

Ο Ιησούς Χριστός είπε τα ίδια λόγια στη γενιά Του (Mατθ.ιζ:17). Αυτό που ο Θεός δεν μπορεί να υποφέρει είναι η απιστία.

ιδ:12 Μη μας περάσει ποτέ από το μυαλό ότι μπορούμε να δέσουμε τα χέρια του Θεού (αφού είμαστε η εκκλησία, ο Θεός θα μας προχωρήσει ότι και να γίνει).

Όχι ότι και να γίνει, αλλά μόνο αν πιστεύουμε. Δεν μπορούμε να έχουμε σαρκικότητες ανάμεσα μας και να         θέλουμε ο Θεός να είναι μαζί μας.

 Αν ο Μωυσής ήταν σαρκικός, αυτή θα ήταν μια μοναδική ευκαιρία! Θα μπορούσε να είχε σκεφτεί: ήρθε ο καιρός μου, μου γίνεται προσφορά – και μάλιστα από τον ίδιο το Θεό - να γίνω ο αρχηγός και ιδρυτής ενός μεγάλου και ισχυρού έθνους. Δεν το ζήτησα εγώ, θα ήταν αφροσύνη να την απορρίψω.

ιδ:13-18 Βλέπουμε εδώ την καρδιά του Μωυσή. Ο Μωυσής είναι απασχολημένος με τη δόξα του Κυρίου. Δεν ανέχεται να ακούσουν τα έθνη κάτι εν­άντια στο Θεό του. Μη τύχει και βλασφημηθεί το όνομα του Θεού. Το ίδιο πρέπει να προσέχουμε κι εμείς (μα αυτός είναι Χριστιανός;) πρέπει να ξέρουμε ότι είμασ­τε τα χερουβείμ του Θεού, οι φορείς της παρουσίας του Θεού.

Ο Μωυσής αρχίζει τώρα και μεσιτεύει υπέρ του λαού. Επικαλείται τη φύση του Θεού – ότι είναι πολυέλαιος - το όνομά Του, και το τι θα πουν τα έθνη.

4ης yενεάς Τύπος της διαμονής των αποτελεσμάτων της αμαρτίας στον άνθρωπο από γενιά σε γενιά. Συμβολίζει και την κατάρα στον Αδάμ για 4.000 χρόνια μέχρι που ήρθε ο Χριστός.

ιδ:19-21 Ο Μωυσής ήταν δίκαιος, και λέει ότι «πολύ ισχύει η δέηση του δικαίου ενθέρμως γενομένη» έτσι ο Θεός άκουσε τη δέηση του Μωυσή.

Βλέπουμε τι δύναμη έχει μια δίκαιη και άγια καρδιά όταν στέκεται και μεσιτεύει μπροστά στο Θεό!!! Το κακό που συνήθως μας κάνει ο διάβολος όταν μας πειράζουν, είναι να ζητάμε εκδίκηση (Κύριε, εσύ κάνε ανταπόδοση), όμως η δύναμη του Θεού εκδηλώνεται στη μακροθυμία και τη συγχώρεση. Ο Θεός θέλει να έχουμε αυτή την πίστη ώστε να ευλογούμε αυτούς που μας καταριούνται.

Ο Θεός είπε ότι θα τους συγχωρήσει, όμως υπάρχει ένα ΑΛΛΑ εδώ. Παρ’ όλα τα προβλήματα που δημιουργούμε στο Θεό, αν η καρδιά μας δεν σκληρύνε­ται αλλά μένει ταπεινή και απαλή, ο Θεός πάντα έχει κάποιο τρόπο να συγχωρέσει. Όταν ο Δαβίδ αμάρτησε δεν είναι ότι μοίχευσε μόνο, που είναι φοβερή αμαρτία, αλλά έβαλε και τον άντρα της γυναίκας αυτής στην πρώτη γραμμή της μάχης για να σκοτωθεί. Και ο Ουρίας δεν ήταν οποιοσδήποτε, ήταν ένας δίκαιος αξιωματικός (Β' Σαμ.ια). Όμως ο Δαβίδ ήξερε την καρδιά του Θεού, ήξερε να ταπεινώνεται (Ψαλμ.να). Ο Θεός είναι στη φύση Του ελεήμων και γι’ αυτό μη πέφτουμε στην παγίδα του Σατανά και σκληρύνουμε την καρδιά μας.

Ψαλμ.να:3 «διότι τα ανομήματα μου εγώ γνωρίζω». Το κακό είναι όταν δεν τα γνωρί­ζουμε, ή να κάνουμε ανομήματα δίχως να μας νοιάζει.

Ο απόστολος Παύλος μετά από καιρό στη διακονία μετά από πολλά δεινά που πέρασε υπέρ του ονόματος του Ιησού, λέει «εγώ είμαι ο πρώτος των αμαρτωλών».

Στο Δαβίδ, όπως και στον Παύλο, «η αμαρτία του ήταν διαπαντός μπροστά του» και αλίμονο στον άνθρωπο που ξεχνά τη συγχώρεση των αμαρτιών του από τον Κύριο.

Τις αμαρτίες τις δικές μας ο Κύριος τις σκέπασε και τώρα κανείς δεν τις ξέρει. Όμως, τις αμαρτίες του Δαβίδ τις ξέρουμε (και τις ξέρανε όλες οι γενιές) γιατί ο Θεός θέλησε να γραφεί μέσα στο λόγο Του. Όμως ο Δαβίδ ήξερε να προσεύχεται.

Θέλει εμπλησθή η γη από της δόξης του Κυρίου ο Θεός λέει ότι αυτό που είναι να κάνει, θα το κάνει. Στην περίπτωσή μας θα γινόταν στην επόμενη γενιά, στην μελλοντική κατάκτηση της γης Χαναάν από τον Ισραήλ και έτσι θα έβγαιναν οι προ­φήτες, θα ερχόταν ο Χριστός, θα γινόταν το θέλημα του Θεού, η εκκλησία, θα ακου­γόταν το μήνυμα της σωτηρίας σ’ όλα τα έθνη, αλλά ιδιαίτερα στη χιλιετή βασιλεία.