Ιησούς, ο ναρκαλιευτής!

Αριθ.ιδ:1-9

 

ιδ:1 Και πάσα η συναγωγή υψώσασα την φωνήν αυτής εβόησε· και έκλαυσεν ο λαός την νύκτα εκείνην.

Τι άλλο μπορούσε κανείς να περιμένει από ένα λαό που δεν έβλεπε τίποτε άλλο από ισχυρούς γίγαντες, υψηλά τείχη, μεγάλες πόλεις!

Ενώ έκοβε το ψωμί

Βρισκόμαστε μαζί με τον Ιησού και τους δύο μαθητές, στο δρόμο προς τους Εμμαούς.

Καθώς πλησίαζαν στην πόλη,

Προς Εβραίους (2)

 

ΜΕΡΟΣ ΙΙ

 

Α. ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΛΕΙΑ

β:1-4

Αν ο λόγος που λαλήθηκε απ’ αγγέλους ήταν αληθινός, αξιόπιστος κι έπρεπε να του δοθεί προσοχή, πόσο μάλλον τα λόγια του Κυρίου μας που επιβεβαιώθηκαν με σημεία και θαύματα, αλλά και με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος.

Στην Παλαιά Διαθήκη, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει κανείς την κρίση που ακολουθούσε κάθε παράβαση και ανυπακοή. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς αν αμελήσει το δώρο της θαυμαστής σωτηρίας.

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ !

Κάποιοι πιστεύουν ότι ο Θεός κρατάει την ανθρωπότητα σε απόσταση. Θεωρούν ότι έχει αποσυρθεί, είναι αμέτοχος και στέκεται απαθής απέναντι στην δημιουργία Του.

Είναι πολύ γνωστή η ερώτηση που τόσο συχνά ακούγεται: «Που είναι ο Θεός;».

Η Γραφή μας λέει:

Α’ Τιμ.γ:16 Και αναντιρρήτως το μυστήριον της ευσεβείας είναι μέγα· ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν πνεύματι, εφάνη εις αγγέλους, εκηρύχθη εις τα έθνη, επιστεύθη εις τον κόσμον, ανελήφθη εν δόξη.

Κάποτε ο Φίλιππος ρώτησε τον Κύριο:

Η ΝΙΚΗ Η ΝΙΚΗΣΑΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ

Η Βίβλος λέει, «διότι δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (B’ Τιμ.α:7).

Αυτό το εδάφιο ξεκαθαρίζει ότι το πνεύμα του φόβου δεν είναι από τον Θεό. Όταν ο κίνδυνος μας απειλεί, ο φόβος προσπαθεί να μας αιχμαλωτίσει. Ακόμη και η χημεία του σώματός μας αλλάζει όταν διαισθανόμαστε μια επερχόμενη καταστροφή, όταν οι καταστάσεις είναι σκοτεινές, ή όταν ο πόνος γίνεται ανυπόφορος και η φυσική αντίδρασή μας είναι ανησυχία και φόβος.

Τι κάνει, λοιπόν, το πνεύμα της δύναμης, της αγάπης και του σωφρονισμού μπροστά στον φόβο; Απομακρύνει από πάνω μας το θανατηφόρο δέσιμο του φόβου, που προσπαθεί να μας παραλύσει. Ο φόβος μπορεί να έρθει, αλλά δε μπορεί να παραμείνει και να δέσει εκείνους που ανήκουν στον Κύριο, διότι εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς!

«Κύριε, πιστεύω. Βοήθα με στην απιστία μου»

    

«όστις καίτοι μη έχων ελπίδα επίστευσεν επ' ελπίδι, ότι έμελλε να γείνη πατήρ πολλών εθνών κατά το λαληθέν· Ούτω θέλει είσθαι το σπέρμα σου· και μη ασθενήσας κατά την πίστιν δεν εσυλλογίσθη το σώμα αυτού ότι ήτο ήδη νενεκρωμένον, εκατονταετής περίπου ων, και την νέκρωσιν της μήτρας της Σάρρας· ουδέ εδίστασεν εις την επαγγελίαν του Θεού διά της απιστίας, αλλ' ενεδυναμώθη εις την πίστιν, δοξάσας τον Θεόν, και πεποιθώς ότι εκείνο, το οποίον υπεσχέθη, είναι δυνατός και να εκτελέση » (Ρωμ.δ:18-21).

Αν ήσουν πρόθυμος να μου προσφέρεις κάτι δωρεάν από καλοσύνη και αγάπη, ίσως μερικά λαχανικά από τον κήπο σου, ή μερικά αυγά από τις κότες σου, ή οτιδήποτε άλλο… κι εγώ σου έλεγα ευθέως, «Δεν σε πιστεύω!» «Δεν πιστεύω ότι θα το κάνεις πραγματικά αυτό!». Αυτό θα ήταν μεγάλη προσβολή για σένα, δεν είναι; Και με το δίκιο σου…

Προς Ρωμαίους (058)

Ρωμ.ι:19 Αλλά λέγω, Μη δεν εγνώρισεν ο Ισραήλ; Πρώτος ο Μωϋσής λέγει· Εγώ θέλω σας παροξύνει εις ζηλοτυπίαν με τους μη έθνος, Θέλω σας παροργίσει με έθνος ασύνετον.

Η Εβραϊκή απιστία οφείλεται σε έλλειψη γνώσης; Όχι, είχαν επαρκή γνώση της αλήθειας (ακόμα και στις δικές τους Γραφές). Στην πραγματικότητα, οι Γραφές ανέφεραν ότι ο Θεός θα στραφεί στους εθνικούς. Ο Παύλος χρησιμοποιεί το Δευτ.λβ:21 και εξάγει μια αρχή από αυτό.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Α. ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γεν.γ:1  «Ο δε όφις...μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;»

Γεν.γ:3 «Από δε του καρπού του δένδρου...δια να μη αποθάνετε.»

Γεν.γ:6 «Και είδεν η γυνή, ότι το δένδρον...και αυτός έφαγε.»

Α’ Τιμ.β:14 «Και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ’ η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτης.»

Μια μελέτη στα παραπάνω εδάφια θα δείξει ότι υπήρχαν κάποια συγκεκριμένα βήματα τα οποία έλαβαν χώρα στην πτώση του ανθρώπου.

Προς Ρωμαίους (012)

Σημείωση: Ο ρόλος της περιτομής και του χριστιανικού βαπτίσματος.

Τα εδάφια Ρωμ.β:25-29 δεν σημαίνουν ότι η περιτομή δεν ήταν απαραίτητη για τους Ιουδαίους που ήταν κάτω από την Παλιά Διαθήκη. Αν ένας Ιουδαίος άντρας δεν ήταν περιτετμημένος, αποκοπτόταν από τους υπόλοιπους, δεν μπορούσε να συμμετάσχει στον εορτασμό του Πάσχα, και ήταν υποκείμενος στη θεία ποινή του θανάτου (Γέν.ιζ:10, 14, Έξοδ.δ:24-26, ιβ:43-44, Ι.Ναυή ε:2-9). Αν ένας Ιουδαίος αρνιόταν να περιτμηθεί, ουσιαστικά δήλωνε απιστία και ανυπακοή, αλλά και η περιτομή από μόνη της δεν εγγυόταν ότι είχε την απαιτούμενη πίστη υπακοής για να σωθεί. Επιπλέον, ο Θεός τιμούσε την πίστη υπακοής των απερίτμητων Εθνικών, στους οποίους δεν είχε δώσει εντολή περιτομής. Στη Νέα Διαθήκη, ο Θεός κατάργησε την απαίτηση φυσικής περιτομής (Γαλ.ε:6, ς:15). Σήμερα σωζόμαστε με την υπακοή της πίστης – με την περιτομή της καρδιάς, όχι με φυσική περιτομή.

Το βιβλίο των αριθμών 23

ιδ:22 με παρώργισαν ήδη δεκάκις μάλλον χρησιμοποιείται γενικά σαν όρος του πλήρους μέτρου -αριθμός του κόσμου. Μπορεί όμως και να είναι ο ακριβής αριθμός των παροργισμών που έκανε ο λαός Ισραήλ στο Θεό. Έχουμε 8 καθαρές περιπτώσεις, και ίσως μέχρι εκείνη την ώρα να ήταν άλλες 2. Αποκ.β:10 θλίψη 10 ημερών.

ιδ:23,24 στο 23 είναι το ΑΛΛΑ του Θεού.

Στο 24 δεν λέει για τον Ιησού του Ναυή, γιατί εννοείται, άλλωστε το λέει στο εδ.30. Ο Χάλεβ είχε μέσα του άλλο πνεύμα, δηλαδή πίστη.

Το βιβλίο των αριθμών 22

ΔΕΚΑΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ιδ:1-5 Τι άλλο μπορούσε να περιμένει κανείς από ένα λαό που δεν έβλεπε τίποτε άλλο παρά ισχυρούς γίγαντες, ψηλά τείχη και μεγάλες πόλεις; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εκτός από δάκρυα και στεναγμούς σε μια συναγωγή που έβλεπε τον εαυτό της σαν ακρίδες μπροστά σε αξεπέραστες δυσκολίες, χωρίς κανένα αίσθημα της δύναμης του Θεού;

Τι τεράστια διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά που διαδραματίζονται εδώ και στα λόγια που διαβάζουμε στην Έξ.ιε:13-18! Είναι δυνατόν εκείνοι που ψάλουν το άσμα του θριάμβου στην όχθη της Ερυθράς θάλασσας να γίνουν άπιστοι κλαψιάρηδες στην Κάδης;

Το βιβλίο των αριθμών 21

ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Αποστολή κατασκόπων

ιγ:1-3 Απόστειλον άνδρας: Για να καταλάβουμε καλά αυτή την εντολή, πρέπει να τη συσχετίσουμε με μερικά εδάφια από το Δευτερονόμιο, όπου ο Μωυσής επαναλαμβάνει τα γεγονότα της ερήμου και τους υπενθυμίζει αυτό το γεγονός που είναι σπουδαίο και ενδιαφέρον. Εδώ δίδεται σαν διαταγή του Θεού, ενώ στο Δευτ.α:19-26 φαίνεται σαν ιδέα του λαού.

Σ’ αυτά τα εδάφια έχουμε την ηθική αιτία του γεγονότος που αναφέρεται στους Αριθμούς ιγ:3. Ο Κύριος έδωσε αυτή την εντολή εξαιτίας της πνευματικής κατάστασης του λαού.

Ιησούς, ο ναρκαλιευτής!

Αριθ.ιδ:1-9

ιδ:1 Και πάσα η συναγωγή υψώσασα την φωνήν αυτής εβόησε· και έκλαυσεν ο λαός την νύκτα εκείνην.

Τι άλλο μπορούσε κανείς να περιμένει από ένα λαό που δεν έβλεπε τίποτε άλλο από ισχυρούς γίγαντες, υψηλά τείχη, μεγάλες πόλεις!

Τι άλλο από δάκρυα και στεναγμούς όταν έβλεπαν τους εαυτούς τους σαν ακρίδες μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια, χωρίς καμία αίσθηση της θείας δύναμης που θα μπορούσε να τους βγάλει νικητές μέσα απ’ όλα αυτά.

Η απιστία τους είχε περικυκλώσει και ο Θεός είχε αποκλειστεί!

ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Δυο αγαπημένοι, συχνά ορκίζονται «αιώνια αγάπη». Κι όταν σμίξουν ταιριασμένα τη ζωή τους, δεν μπορούν να φανταστούν, κάτι που να ’χει το δικαίωμα ή τη δύναμη να τους χωρίσει. Όμως, ατυχώς υπάρχει. Και λέγεται - απιστία. Ή άρνηση του ενός - συζύγου ας πούμε - να δεχτεί τη χάρη του Θεού.

Το βιβλίο των αριθμών

•  Γένεση: η αρχή του χριστιανικού βαδίσματος

• Έξοδος: εγκατάλειψη του κόσμου

• Λευιτικό: βαθύτερος αγιασμός, αφιέρωση για να διατηρήσουμε τη νέα ζωή

• Αριθμοί: Οδοιπόροι και ξένοι σε ξένη γη. Θλίψεις, δοκιμασίες – τελειοποίηση.

Το στρατόπεδο στην έρημο, τόπος που δεν υπάρχει τίποτα, αλλά ο Θεός κατοικούσε ανάμεσά τους!

ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΝΤΕΣ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ 34 - Απιστία

«Και βλέπομεν ότι διά απιστίαν δεν ηδυνήθησαν να εισέλθωσι». (Εβρ.γ:19)

Απ’ όλες τις αμαρτίες που αναφέρονται μέσα στο λόγο του Θεού, υπάρχει μία που στέκεται πιο ψηλά απ’ όλες τις άλλες. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, αυτή η αμαρτία θα μπορούσε να πει κανείς ότι φανερώνεται με θρασύτητα στις ζωές αυτών που η κοινωνία θεωρεί σαν τους πιο διαπρεπείς και αγαπητούς ανθρώπους. Ανθρώπους που στέκονται σ’ ένα ύψος σαν παραδείγματα ηθικής άξια για να τα μιμηθεί κανείς.

Ο λόγος που η απιστία είναι τόσο μεγάλη αμαρτία είναι γιατί κάνει το Θεό να φαίνεται ψεύτης. Αν εγώ σου πω κάτι που δεν το πιστεύεις, αυτό σημαίνει ότι για σένα είμαι ένας ψεύτης. Ο Θεός το έχει σχεδιάσει έτσι, ώστε αυτός που πιστεύει σ’ Αυτόν να είναι δίκαιος ενώπιόν Του. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να δικαιωθεί (Ρωμ.γ:22), ακόμα κι αν η ηθική του είναι τέλεια και τα έργα του υπεράνω πάσης υποψίας.  Γι’ αυτό διαβάζουμε στον Ιωαν.γ:18 «Όστις πιστεύει εις αυτόν δέν κρίνεται, όστις όμως δέν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος, διότι δέν επίστευσεν εις τό όνομα τού μονογενούς Υιού τού Θεού». Η απιστία είναι που καταδίκασε τον κόσμο απ’ την αρχή, όταν η Εύα δεν πίστεψε στο λόγο του Θεού, αλλά στο ψέμα του διαβόλου.

Ο κίνδυνος της απιστίας στο ζευγάρι

Εισαγωγή

Στις μέρες μας, δε μας εκπλήσσει πια το γεγονός, πως η οικογένεια περνάει  κρίση. Κάποιοι τίτλοι άρθρων για  την οικογένεια σήμερα, δεν αναφέρονται καν στο πως να βελτιώσουμε την οικογένεια, αλλά στο πως να την διασώσουμε. Η εικόνα λοιπόν για το σπίτι, το ελληνικό σπίτι, με την όμορφη παράδοση της ενωμένης και ευτυχισμένης οικογένειας, έχει αλλάξει ριζικά.

Σχεδόν ένας στους τέσσερεις γάμους διαλύονται στην Ελλάδα με νόμιμο διαζύγιο και μέχρι 60% των ζευγαριών μπορεί να ζουν με συναισθηματικό διαζύγιο. Δηλαδή ζουν μαζί, αλλά ο καθένας στη μοναξιά του.  Σήμερα, έχουμε 175.000 περίπου χιλιάδες μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους και αντίστοιχα 45.000 πατέρες. Από τους σοβαρότερους λόγους χωρισμού είναι η απιστία, η οποία τα τελευταία χρόνια αποτελεί μάστιγα για το ελληνικό σπίτι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προδοσία και τίποτα άλλο δεν προκαλεί πιο βαθύ πόνο στο ζευγάρι από την απιστία του συντρόφου.

«Κύριε, πιστεύω. Βοήθα με στην απιστία μου»

          

«Ο οποίος, καίτοι μη έχοντας ελπίδα, πίστεψε με την ελπίδα, ότι επρόκειτο να γίνει πατέρας πολλών εθνών, σύμφωνα με εκείνο που είχε ειπωθεί… Ούτε δίστασε στην υπόσχεση του Θεού με την απιστία, αλλά ενδυναμώθηκε στην πίστη, δοξάζοντας τον Θεό, και έχοντας την πεποίθηση ότι εκείνο που υποσχέθηκε, είναι δυνατός και να το εκτελέσει» (Ρωμ.δ:18-21).

Αν ήσουν πρόθυμος να μου προσφέρεις κάτι δωρεάν από καλοσύνη και αγάπη, ίσως μερικά λαχανικά από τον κήπο σου, ή μερικά αυγά από τις κότες σου, ή οτιδήποτε άλλο… κι εγώ σου έλεγα ευθέως, «Δεν σε πιστεύω!» «Δεν πιστεύω ότι θα το κάνεις πραγματικά αυτό!». Αυτό θα ήταν μεγάλη προσβολή για σένα, δεν είναι; Και με το δίκιο σου…

Δυστυχώς, έτσι συμπεριφερόμαστε κι εμείς στο Θεό. Ο Θεός λέει, «Ιδού η Βίβλος Μου, περιέχει δώρα, υποσχέσεις από Μένα για σένα». Προσφέρει αιώνια ζωή σε όποιον πιστέψει, «…το χάρισμα του Θεού είναι αιώνια ζωή διαμέσου του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας» (Ρωμ.ς:23).

Απιστία

«Και βλέπομεν ότι διά απιστίαν δεν ηδυνήθησαν να εισέλθωσι». (Εβρ.γ:19)

Απ' όλες τις αμαρτίες που αναφέρονται μέσα στο λόγο του Θεού, υπάρχει μία που στέκεται πιο ψηλά απ' όλες τις άλλες. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, αυτή η αμαρτία θα μπορούσε να πει κανείς ότι φανερώνεται με θρασύτητα στις ζωές αυτών που η κοινωνία θεωρεί σαν τους πιο διαπρεπείς και αγαπητούς ανθρώπους. Ανθρώπους που στέκονται σ' ένα ύψος σαν παραδείγματα ηθικής άξια για να τα μιμηθεί κανείς.

Ο φόβος

Μια κατάρα μαστίζει όλη την ανθρωπότητα, κατάρα εγγενής, βαθιά ριζωμένη μέσα στην ύπαρξή τους:

Ο φόβος.

Τους βασανίζει μέρα και νύχτα, γιατί και τη νύχτα έρχονται στην επιφάνεια τα αντανακλαστικά της μέρας.