Η Βίβλος λέει, «διότι δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (B’ Τιμ.α:7).
Αυτό το εδάφιο ξεκαθαρίζει ότι το πνεύμα του φόβου δεν είναι
από τον Θεό. Όταν ο κίνδυνος μας απειλεί, ο φόβος προσπαθεί να μας
αιχμαλωτίσει. Ακόμη και η χημεία του σώματός μας αλλάζει όταν διαισθανόμαστε
μια επερχόμενη καταστροφή, όταν οι καταστάσεις είναι σκοτεινές, ή όταν ο πόνος
γίνεται ανυπόφορος και η φυσική αντίδρασή μας είναι ανησυχία και φόβος.
Τι κάνει, λοιπόν, το πνεύμα της δύναμης, της αγάπης και του σωφρονισμού μπροστά στον φόβο; Απομακρύνει από πάνω μας το θανατηφόρο δέσιμο του φόβου, που προσπαθεί να μας παραλύσει. Ο φόβος μπορεί να έρθει, αλλά δε μπορεί να παραμείνει και να δέσει εκείνους που ανήκουν στον Κύριο, διότι εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς!
Α' Ιωάν.ε:4 Διότι παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού
νικά τον κόσμον· και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών.
Ησ.μα:10 μη φοβού· διότι εγώ είμαι μετά σού· μη
τρόμαζε· διότι εγώ είμαι ο Θεός σου· σε ενίσχυσα· μάλιστα σε εβοήθησα· μάλιστα
σε υπερησπίσθην διά της δεξιάς της δικαιοσύνης μου.
Ο Ιησούς είπε, «Μη φοβού· μόνον πίστευε» (Λουκ.η:50).
Το καλύτερο παράδειγμα φόβου και απιστίας στη Βίβλο, κράτησε
σαράντα χρόνια, όταν ο λαός Ισραήλ κατασκήνωνε στην έρημο. Παρότι οι
περιπλανήσεις τους έφεραν κοντά στα σύνορα της γης της Επαγγελίας, οι ίδιοι δεν
πίστευαν ότι μπορούσαν να τα περάσουν, γιατί είχαν ήδη υποκύψει στον φόβο.
Ήξεραν ότι ήταν δικαίωμά τους να πάρουν την γη, διότι ο Θεός την είχε δώσει σ’
αυτούς, αλλά η πίστη τους είχε ένα μοιραίο ελάττωμα – η αρρώστια του φόβου είχε
δέσει την λιγοστή πίστη που υπήρχε μέσα στην καρδιά τους.
Η πίστη τους ήταν άχρηστη όσο ήταν ανακατεμένη με φόβο, και
αυτός ήταν ο λόγος που οι περισσότεροι απ’ αυτούς δε μπήκαν ποτέ στην Γη της
Επαγγελίας. Παραπονιόνταν για τις καταστάσεις που ζούσαν, αλλά δεν είχαν αρκετή
πίστη για να τις αλλάξουν. Γκρίνιαζαν, γι’ αυτό και δεν απόλαυσαν.
Ο Μωυσής έστειλε δώδεκα κατασκόπους, έναν από κάθε φυλή του Ισραήλ για να κατασκοπεύσουν την γη Χαναάν, όπως είχε ζητήσει ο Θεός (Αριθ.ιγ). Όταν γύρισαν οι κατάσκοποι, έδωσαν δύο πολύ διαφορετικές αναφορές.
Οι δέκα απ’
αυτούς έπεσαν θύματα της απιστίας και της απογοήτευσης, ενώ οι δύο γύρισαν
γεμάτοι πίστη και κουράγιο για να προχωρήσουν και να κατακτήσουν την γη. Αυτό
ίσως είναι ένας αναμενόμενος μέσος όρος – δύο στους δώδεκα πιστεύουν και
παίρνουν αυτά που έχει ο Θεός γι’ αυτούς. Οι υπόλοιποι μένουν με την επιθυμία
και πεθαίνουν, χωρίς ποτέ να τα αποκτήσουν. Αυτοί που είναι γεμάτοι φόβο πάντα
θα είναι περισσότεροι απ’ αυτούς που είναι γεμάτοι πίστη… ΕΣΥ, με ποιους
διαλέγεις να είσαι;
