Οι εχθροί του χριστιανού

Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ένας αγώνας, αλλά ο αγώνας του πιστού είναι πιο δύσκολος, γιατί έχει εκτός των άλλων, να αντιμετωπίσει τρεις μεγάλους εχθρούς, που έχουν ένα σκοπό, να κάνουν το χριστιανό άχρηστο.

    (1)  ο κόσμος,

    (2)  η σάρκα του

    (3)  ο διάβολος.

Η μοιραία γοητεία της Αιγύπτου

Γένεση ις

 

Γενικά σε όλη την Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε τους ανθρώπους να έχουν ένα «κόλλημα» με την Αίγυπτο. Ασκεί πάνω τους μία ακαταμάχητη γοητεία.

Βέβαια, η Αίγυπτος είναι μία χώρα, αλλά από κάποια στιγμή, για τα πράγματα του Θεού, αποκτά μια πνευματική υπόσταση.

Για τον λαό Ισραήλ, η Αίγυπτος ήταν μια χώρα ή μια χρονική περίοδος κατά την οποία υπέφεραν, ήταν δούλοι.

Τους βλέπουμε απελευθερωμένους από τον Θεό, να θέλουν να επιστρέψουν σ’ αυτόν τον τόπο. Γιατί; Το «κόλλημα» συνεχίζει!

Πολλές φορές ανοίγουν την πόρτα της και φεύγουν αλλά ποτέ δεν της λένε οριστικό αντίο.

Ας δούμε τώρα πώς αυτή η τάση, αυτή η μοιραία γοητεία της Αιγύπτου εμφανίζεται στη ζωή του Αβραάμ, του πατέρα της πίστης.

Ο λόγος του Θεού δεν ωραιοποιεί τους χαρακτήρες των ηρώων του. Είμαστε όλοι, άνθρωποι!

Ο Αβραάμ φτάνει στην γη που ο Θεός του υποσχέθηκε και το πρώτο πράγμα που συμβαίνει είναι πείνα!

Η ΝΙΚΗ Η ΝΙΚΗΣΑΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ

Η Βίβλος λέει, «διότι δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (B’ Τιμ.α:7).

Αυτό το εδάφιο ξεκαθαρίζει ότι το πνεύμα του φόβου δεν είναι από τον Θεό. Όταν ο κίνδυνος μας απειλεί, ο φόβος προσπαθεί να μας αιχμαλωτίσει. Ακόμη και η χημεία του σώματός μας αλλάζει όταν διαισθανόμαστε μια επερχόμενη καταστροφή, όταν οι καταστάσεις είναι σκοτεινές, ή όταν ο πόνος γίνεται ανυπόφορος και η φυσική αντίδρασή μας είναι ανησυχία και φόβος.

Τι κάνει, λοιπόν, το πνεύμα της δύναμης, της αγάπης και του σωφρονισμού μπροστά στον φόβο; Απομακρύνει από πάνω μας το θανατηφόρο δέσιμο του φόβου, που προσπαθεί να μας παραλύσει. Ο φόβος μπορεί να έρθει, αλλά δε μπορεί να παραμείνει και να δέσει εκείνους που ανήκουν στον Κύριο, διότι εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς!

ΜΕΓΑΛΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Καθώς διατρέχει κανείς τα τέσσερα Ευαγγέλια με τις διηγήσεις των ευαγγελιστών για τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία του Χριστού, δεν μπορεί να μη σταθεί και να μη θαυμάσει την σχέση που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στον Ιησού και στους δώδεκα μαθητές Του. Ήταν μια σχέση παραπάνω από τη σχέση δασκάλου και μαθητών, ή κυρίου και των οπαδών του. 

«Χριστιανικές» μεταμφιέσεις

Υπάρχει κίνδυνος να πέσουν σε θρησκευτικό καρναβάλι ακόμη και οι πιστοί. Αυτό συμβαίνει όταν παρασυρθούμε από τον ΠΑΛΑΙΟ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟ στην παγίδα να θέλουμε να μοιάζουμε με τον κόσμο. Απέναντι σ’ αυτό ο απόστολος προειδοποιεί και συμβουλεύει: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον» (Ρωμ.ιβ:2).

Συμμορφώνονται εκείνοι που ενώ από την φύση τους πρέπει να έχουν μια άλλη μορφή, για λόγους που οι ίδιοι ξέρουν, αποφασίζουν ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ – και στο προκείμενο αυτός ο άλλος είναι Ο ΚΟΣΜΟΣ.

Η χριστιανή γυναίκα (Τίτος β) [2]

Τίτ.β:4 «διά να νουθετώσι» (5)

Η έννοια της λέξης νουθετώ, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, υπονοεί ότι πρόκειται για διαδικασία διδασκαλίας, εξηγώντας, ενθαρρύνοντας, καταρτίζοντας, και κρατώντας τις νεαρές συζύγους σ’ ένα πρότυπο που τους ήταν άγνωστο και ωστόσο ζωτικό για την επιτυχία του γάμου και της οικογένειάς τους.

Υπάρχει δύναμη, για την πνευματική διακονία στην τοπική εκκλησία, στους ηλικιωμένους πιστούς. Αυτοί που έχουν πάρει σύνταξη, έχουν χρόνο για τέτοια δουλειά. Είναι ζωτικής σημασίας να κινητοποιήσουμε και να χρησιμοποιήσουμε αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους. Μπορούν να ενθαρρύνουν, ξέρουν πώς να προσεύχονται, πώς να διδάξουν το λόγο του Θεού, να επισκεφθούν, να αντιμετωπίσουν προβλήματα και να βοηθήσουν στην οικοδομή της εκκλησίας του Χριστού.

Η χριστιανή γυναίκα (Τίτος β) [1]

Ο στόχος μια τέτοιας γυναίκας είναι να εκπαιδεύσει τις νεότερες στον Βιβλικό, απλό, μετριοπαθή, διοικούμενο από το Πνεύμα το Άγιο και αγάπη, τρόπο ζωής.

Ο Παύλος δεν κάλεσε τον Τίτο σαν ποιμένα να εκπαιδεύσει όλες τις γυναίκες σ’ αυτές τις ιδιότητες που ο Θεός θα ήθελε να καλλιεργήσουν. Μάλλον του ζήτησε να καλέσει τις θεοσεβούμενες ηλικιωμένες γυναίκες της εκκλησίας του Χριστού. Ξεχώρισε τις γυναίκες της πίστης, αυτές που είχαν ήδη μάθει να αγαπούν τους συζύγους τους, είχαν μάθει να αγαπούν τα παιδιά τους, είχαν μάθει να είναι ευλαβείς, θεοσεβούμενες, σεμνές και σοφές — και τους ανέθεσε να αναζητήσουν και να συναντηθούν με κάθε νεότερη κοπέλα στην εκκλησία.

Η ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Ο μολυσμένος (φυσικός) κόσμος

«Επειδή εξεύρομεν ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συναγωνιά έως του νύν» (Ρωμ.η:22).

Ο πλανήτης μας, η γη, έχει υποφέρει πολύ πόνο από τότε που ο άνθρωπος αμάρτησε με τα συνακόλουθα αποτελέσματα.

Το πρώτο εδάφιο της Γραφής περιγράφει το γεγονός της δημιουργίας:

«Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» (Γέν.α:1).

Δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς τι έγινε στην περιγραφή του δεύτερου εδαφίου (Γεν.α:2), όμως, κάτι συνέβη που δημιούργησε σκοτάδι. Η ερμηνεία της Εβραϊκής λέξης, ακριβώς αυτό φανερώνει.

Ο ασύγκριτος Ιησούς Χριστός!

Το 2017 ο κόσμος θα βιώσει παραπλανητικές πολιτικές και θρησκείες αναμεμειγμένες με τις ιδέες της Νέας εποχής και του μυστικισμού, που έχουν  απορρίψει το λόγο του Θεού, προκειμένου να φιλοξενήσουν ανθρωπιστικές σαρκικές επιθυμίες. Αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη να ακούσει και να αναγνωρίσει ποιος είναι ο Ιησούς της Βίβλου!

Η ανθρωπότητα έχει ξεχάσει διά μέσου των αιώνων ποια είναι η πραγματική ζωή και ποιος είναι ο σκοπός της ζωής. Τα έχει κλέψει o εχθρός που σκοπό έχει να σκοτώσει, να κλέψει και να καταστρέψει.

Οι εχθροί του χριστιανού

Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ένας αγώνας, αλλά ο αγώνας του πιστού είναι πιο δύσκολος, γιατί έχει εκτός των άλλων, να αντιμετωπίσει τρεις μεγάλους εχθρούς, που έχουν ένα σκοπό, να κάνουν το χριστιανό άχρηστο.

1. ο κόσμος
2. η σάρκα του
3. ο διάβολος

   Α’ Ιωάν.β:15-17 Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα.

Αίτημα προσευχής

Κολ.α:9-11 Διά τούτο και ημείς, αφ' ης ημέρας ηκούσαμεν, δεν παύομεν προσευχόμενοι διά σας και δεόμενοι να εμπλησθήτε από της επιγνώσεως του θελήματος αυτού μετά πάσης σοφίας και πνευματικής συνέσεως, διά να περιπατήσητε αξίως του Κυρίου, ευαρεστούντες κατά πάντα, καρποφορούντες εις παν έργον αγαθόν και αυξανόμενοι εις την επίγνωσιν του Θεού, ενδυναμούμενοι εν πάση δυνάμει κατά το κράτος της δόξης αυτού εις πάσαν υπομονήν και μακροθυμίαν,

Αυτή η επιστολή, αντίθετα με άλλες που είναι επιπληκτικές, περιέχει ενθάρρυνση και καθοδήγηση.

Οι δύο πρώτες λέξεις δείχνουν την αιτία (δια τούτο).

ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΝΙΚΗΤΗΣ (3)

Σάρκα, ο εσωτερικός εχθρός

Ένα συνηθισμένο αίτημα που συχνά ακούγεται στις συναθροίσεις προσευχής είναι: «Κύριε, συγχώρεσε τις αδυναμίες μας». Καθένας αμέσως σκέφτεται κάποιες συγκεκριμένες αμαρτίες προς τις οποίες ο ίδιος ρέπει. Για έναν μπορεί να είναι επιθυμία, για κάποιον άλλο ίσως είναι πλεονεξία, για άλλους ίσως είναι φθόνος, έχθρα, κουτσομπολιό ή ίσως κάποια άλλη κρυφή αμαρτία. Αυτή η προσευχή εκφράζει ακριβώς μια τυπική ανάγκη.

ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΝΙΚΗΤΗΣ (2)

«Η επιθυμία της σαρκός»

Όταν ο Ιωάννης μιλάει για την επιθυμία της σάρκας έχει υπόψη του τη φυσική μας ύπαρξη και τους κινδύνους που μας δημιουργεί.

Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τις ορέξεις της σάρκας για να πετύχει τους σκοπούς του και να μας εμποδίσει να γίνουμε ώριμοι χριστιανοί όπως μας θέλει ο Θεός.

ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΝΙΚΗΤΗΣ (1)

(Οι εχθροί του Χριστιανού: ο κόσμος, η σάρκα και ο Διάβολος)

Κόσμος - ο εξωτερικός εχθρός

Είμαι βέβαιος πως πολύ λίγοι άνθρωποι θα διαφωνήσουν με τη δήλωση πως «η ζωή είναι ένας αγώνας». Ο Θεός είχε πει στον Αδάμ: «με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σέ· και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού· εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει».

Ακόμα διαβάζουμε:

Ο Αγώνας του πιστού

Πιστεύω πως δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να αμφισβητήσουν ότι η ζωή είναι μια πάλη, ένας συνεχής αγώνας. Για μερικούς ο αγώνας είναι έντονος, για άλλους λιγότερο έντονος, για όλους όμως είναι οπωσδήποτε μια αδιάκοπη πάλη.

Το γεγονός αυτό το διαπιστώνουμε τόσο στην κοινωνική ζωή όσο και στην ιστορία, που είναι γεμάτη από διαμάχες και συγκρούσεις. Κάθε γενιά επαναλαμβάνει την ίδια ιστορία -πόλεμοι, αιματοχυσίες και βάσανα.

Η θεραπεία του πολιτισμού μας

Όταν βλέπω μια ταινία της δεκαετίας του 1970, δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε φορούσα τέτοια ρούχα.

Η κουλτούρα μας είναι μια πανίσχυρη δύναμη που επηρεάζει ό, τι φοράμε, ό, τι κάνουμε και ό, τι σκεπτόμαστε. Εμείς, μάλλον ακούμε παρά αντιλαμβανόμαστε.

Η μεγάλη αποστολή

Ιωάν.ιζ:13-21

Ας προσέξουμε άλλη μια φορά, τούτο τον σωστό Βιβλικό τρόπο τοποθέτησης, απέναντι της έννοιας «κόσμος».

* «Εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου» (14). Ήρθε στον κόσμο, αγάπησε τον κόσμο, θυσιάστηκε «υπέρ της του κόσμου ζωής» (Ιωάν.ς:51), όμως δεν ήτανε εκ του κόσμου. Δεν ήρθε να ενταχθεί στον κόσμο ή το χειρότερο ν’ αφομοιωθεί απ’ αυτόν, αλλά να οδηγήσει αυτόν στην επιστροφή του στο Θεό.

Η διττή υπόσταση

Ιωάν.ιζ:9-12

Ο χριστιανός έχει κατά την Καινή Διαθήκη, μια διττή υπόσταση. Γνώση δε και σωστή τοποθέτησή της, οδηγεί σε σωστό πνευματικό προσανατολισμό και πορεία. Πριν απ’ όλα, βρίσκεται:

ΚΕΡΔΗ ΚΑΙ ΖΗΜΙΕΣ

«Τι γαρ ωφελείται ο άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;» Ματθ.ις:26

Διάβασε: Ματθ.ις:21-28,  Λουκ.θ:26,  Φιλιπ.γ:7-10

Ζούμε σε μία εποχή, που όλα παρακολουθούνται από την εμπορική όψη του κέρδους. Φαίνεται ότι εξαιτίας των συνεχώς αυξανόμενων οικονομικών δυσχερειών και των αναγκών της ζωής που καθημερινά διογκώνονται, διαμορφώθηκε κάποιο πνεύμα μεταξύ όλων των ανθρώπων κάθε κοινωνικής τάξης, ώστε κάθε απασχόληση εξετάζεται πάνω απ’ όλα συμφεροντολογικά.

Γιατί φεύγουν οι νέοι από τις εκκλησίες;

Ένας νέος που αντιλαμβάνεται την Εκκλησία σαν ένα θεσμό με αξίες, η οποία όμως, με τις απαγορεύσεις και τις εντολές της, καταλήγει να φαίνεται σαν αστυφύλακας, τότε στα δεκαοχτώ του, και πιο πριν, στα δεκαέξι ή δεκατέσσερα, θα εγκαταλείψει την Εκκλησία. Γιατί; Διότι στην κατήχηση ή στις νεανικές ομάδες έμαθε θρησκευτικές αλήθειες, αλλά ποτέ του δε συνάντησε τον Ιησού Χριστό.