Η χριστιανή γυναίκα (Τίτος β) [1]

Ο στόχος μια τέτοιας γυναίκας είναι να εκπαιδεύσει τις νεότερες στον Βιβλικό, απλό, μετριοπαθή, διοικούμενο από το Πνεύμα το Άγιο και αγάπη, τρόπο ζωής.

Ο Παύλος δεν κάλεσε τον Τίτο σαν ποιμένα να εκπαιδεύσει όλες τις γυναίκες σ’ αυτές τις ιδιότητες που ο Θεός θα ήθελε να καλλιεργήσουν. Μάλλον του ζήτησε να καλέσει τις θεοσεβούμενες ηλικιωμένες γυναίκες της εκκλησίας του Χριστού. Ξεχώρισε τις γυναίκες της πίστης, αυτές που είχαν ήδη μάθει να αγαπούν τους συζύγους τους, είχαν μάθει να αγαπούν τα παιδιά τους, είχαν μάθει να είναι ευλαβείς, θεοσεβούμενες, σεμνές και σοφές — και τους ανέθεσε να αναζητήσουν και να συναντηθούν με κάθε νεότερη κοπέλα στην εκκλησία.

Τίτ.β:3 Αι γραίαι ωσαύτως να έχωσι τρόπον ιεροπρεπή, (1)

Πρώτα απ’ όλα απεικονίζεται ο ιεροπρεπής χαρακτήρας της ηλικιωμένης γυναίκας στην πίστη. Αν δεν υπάρχει ευλάβεια, θεοσέβεια, αν δεν υπάρχει διάθεση παραχώρησης σαν ζωντανή θυσία, αν δεν υπάρχει αφιέρωση στον Θεό - κανένα από τα υπόλοιπα δεν έχει σημασία. Αυτός είναι ο λόγος που ο Παύλος ξεκινά έτσι εδώ!

Ιεροπρεπής σημαίνει σεβάσμιος, άγιος. Οι ηλικιωμένες γυναίκες πρέπει να ζουν έτσι. Η ιερή προσωπική τους αφοσίωση στον Κύριο, σιγά, σιγά, έχει επηρεάσει κάθε πτυχή της ζωής τους.

Αυτές οι γυναίκες, έχουν πάρει στα σοβαρά τα παρακάτω εδάφια:

Ρωμ.ιβ:1,2 Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία, και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.

Α’ Κορ.ς:19,20 Η δεν εξεύρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος του εν υμίν, το οποίον έχετε από Θεού, και δεν είσθε κύριοι εαυτών; Διότι ηγοράσθητε διά τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του σώματός σας και διά του πνεύματός σας, τα οποία είναι του Θεού.

Γαλ.β:20 Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην· ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ' ο Χριστός ζη εν εμοί· καθ' ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού.

Έχουν παραχωρηθεί στον Κύριο, έχουν αρχίσει να ζουν με τον τρόπο που ο Θεός τους ζήτησε να ζήσουν – σαν μια ζωντανή θυσία, και σαν υπηρέτες του Κυρίου.

Τίτ.β:3β μη κατάλαλοι (2)

Στη συνέχεια, ο Παύλος στρέφει τον προβολέα στο πιο δύσκολο να ελεγχθεί μέλος του σώματος, σύμφωνα με τον Ιάκωβο - τη γλώσσα. Δύο φορές στις επιστολές του ο Παύλος στοχεύει στις συνήθειες της γυναικείας ομιλίας, λέγοντας ότι δείχνει την πνευματική καταλληλόλητα ή ακαταλληλότητα. Αν και αυτό είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα που όλοι αντιμετωπίζουμε, ο Παύλος λέει συγκεκριμένα ότι οι γυναίκες που θέλουν να υπηρετήσουν την εκκλησία του Χριστού - φρουρούν τις γλώσσες τους.

Α’ Τιμ.γ:11 Αι γυναίκες ωσαύτως σεμναί, ουχί κατάλαλοι, εγκρατείς, πισταί κατά πάντα.

Στον Ιάκ.γ2-6 μας λέει ότι μια γλώσσα εκτός ελέγχου, δείχνει μια ζωή εκτός ελέγχου και τα δύο μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη καταστροφή. Ο Ιάκωβος συνεχίζει και λέει ότι η πηγή όλων των κακών, ιδιαίτερα μιας ανεξέλεγκτης γλώσσας, είναι η κόλαση και ότι ο Σατανάς είναι στη ρίζα όλων των κουτσομπολιών, όλων των επιβλαβών ομιλιών, και κάθε συκοφαντίας.

Στο κριτικό κείμενο, το Α’ Τιμ.γ:11 λέει: «γυναῖκας ὡσαύτως σεμνάς, μὴ διαβόλους, νηφαλίους, πιστὰς ἐν πᾶσιν».

Διάβολος, ονομάζεται ο Σατανάς. Ο Σατανάς είναι ένας ψεύτης κατήγορος και έτσι, κάθε φορά που πείθει έναν πιστό να κάνει το ίδιο πράγμα, στην ουσία κάνει το έργο του Σατανά. Ο Σατανάς είναι η υπέρτατη πηγή όλων των κακών, η ρίζα κάθε κακής συμπεριφοράς και αφού ο Ιάκωβος λέει ότι η γλώσσα είναι ικανή να προκαλέσει μεγάλο κακό, ο Σατανάς είναι πάντα εκεί.

Οι θεοσεβείς γυναίκες δεν πρέπει ποτέ να παραδίδουν τις γλώσσες τους στον διάβολο.

Προτρέπονται από το Άγιο Πνεύμα να είναι πάντοτε σίγουρες ότι αυτό που λένε είναι απόλυτα αληθινό, τίμιο, δίκαιο, καθαρό, απλό, αγνό, καλής μαρτυρίας πριν το πουν - για να μην δυσφημείτε το έργο του Θεού.

Ένα κοινό είδος κουβέντας που πονάει, είναι το κουτσομπολιό, έχοντας πολλές μορφές που όλοι μας πρέπει πάντα να αποφεύγουμε.

Τι πρέπει λοιπόν να αποφεύγουμε; Να χρησιμοποιούμε το στόμα μας με ένα μη αναγεννημένο τρόπο! Τι πρέπει να κάνουμε; Να δαμάσουμε τη γλώσσα μας με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, καθώς ο λόγος Του κατοικεί πλούσια μέσα μας και διαπερνά όλη τη ζωή μας.

Μπορούμε να το βάλουμε στόχο και σκοπό να αλλάξει ο τρόπος της ομιλίας μας, αν χρειάζεται να γίνει αυτό.

Να, τρεις καλοί τρόποι:

1. Σκέψου πρώτα: πριν αρχίσεις να λες κάτι, κάνε μια παύση μερικών δευτερολέπτων και αναρωτήσου αν αυτό που θέλεις να πεις είναι σωστό ή λάθος, υπερβολικό ή ακριβές, επουλώνει ή κόβει, είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο;

2. Μίλα λιγότερο: είναι βιβλικό, ότι όσο λιγότερο μιλάς τόσο πιο σοφός φαίνεσαι. Σχεδίασε, προετοίμασε, συγκεντρώσου και εμπλούτισε αυτά που θες να πεις σε κάθε ευκαιρία που σου δίνεται να μιλήσεις. Εφάρμοσε το Α’ Πέτρ.δ:11: «εάν τις λαλή, ας λαλή ως λαλών λόγια Θεού».

3. Ξεκίνα τώρα: όπως ο Δαβίδ, ζήτα από τον Θεό: Βάλε, Κύριε, φυλακήν εις το στόμα μου· φύλαττε την θύραν των χειλέων μου. Μην σπαταλάς το καλύτερο εργαλείο σου.

Τίτ.β:3 μη δεδουλωμέναι εις πολλήν οινοποσίαν, (3)

Το τρίτο χαρακτηριστικό που εστιάζει ο Παύλος είναι η αυτοελεγχόμενη, μετριοπάθεια που πρέπει να χαρακτηρίζει τις γυναίκες κάθε ηλικίας στην εκκλησία του Χριστού. Οι θεοσεβούμενες γυναίκες ελέγχονται από το Πνεύμα σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Αντιστέκονται στην υπερβολή σε οποιαδήποτε περιοχή της καθημερινότητας. Δεν εξαρτώνται από ουσίες, δεν γίνονται σκλάβες οποιασδήποτε διασκέδασης, οποιασδήποτε μόδας, ή οποιασδήποτε συμπεριφοράς που δεν ευχαριστεί τον Κύριό τους στον ουρανό.

Οι περισσότερες γυναίκες στην πρώτη εκκλησία ήταν προηγουμένως ειδωλολάτρισσες. Η μέθη ήταν κάτι πολύ κοινό για πολλές γυναίκες στην κοινωνία. Το ποτό ήταν ο καλύτερος τρόπος να ξεχάσει τα προβλήματα της, να είναι «σκλάβα» σε έναν παγανιστή που έβλεπε τη γυναίκα του σαν ευκαιρία να του γεννήσει νόμιμα παιδιά κι έτσι ενίσχυε τη φήμη του στην Κοινότητα. Αυτή η ζωή, η απελπισία, οδηγούσε σε μέθη. Ο Παύλος είπε ότι πριν από τη σωτηρία όλοι ήταν «χωρίς ελπίδα και χωρίς Θεό (Εφες.β:12).

Ερχόμενες στον Χριστό άλλαζαν τα πάντα, αλλά οι παλιές συνήθειες είναι δύσκολο να φύγουν. Οι παλιοί τρόποι των συζύγων τους έπρεπε να αλλάξουν, οι παλιοί πόνοι από συναισθηματική και σωματική κακοποίηση έβγαιναν στην επιφάνεια και ο πειρασμός να ξεγλιστρήσει πίσω στη σκλαβιά του κρασιού, ήταν μεγάλος. Έλλειψη φυσικού ελέγχου οποιασδήποτε όρεξης, δείχνει πνευματική ανωριμότητα. Και ο Τιμόθεος και ο Τίτος μίλησαν πάνω σ’ αυτό το θέμα, ότι πρέπει να προσέχουν οι γυναίκες ώστε να μην επιστρέφουν στις παλιές τους συνήθειες στο βασίλειο του ποτού.

Σήμερα, το «εις πολλήν», πάει πολύ πιο πέρα από το κρασί. Υπάρχουν τόσες πολλές μορφές αλκοόλ, που ποτέ δεν θα μπορούσαν να τις φανταστούν στους βιβλικούς χρόνους, που μπορούν να καταχραστούν. Τα ναρκωτικά (αποδεκτά και απαράδεκτα) που μπορούν να καταχραστούν, τα τσιγάρα που μπορούν να καταχραστούν, οι υπέροχες ποικιλίες τροφίμων που μπορούν να καταχραστούν, όμορφες ποικιλίες μοντέρνων ρούχων που αλλάζουν με κάθε εποχή που μπορεί να γίνει κατάχρηση, επιλογές στέγασης, επιλογές άσκησης, επιλογές αναψυχής - όλα αυτά μπορούν να καταχραστούν και να γίνουν εθισμός.

Υπάρχουν κάποιοι πιστοί που απ’ ότι λένε, δεν έχουν γευτεί ποτέ μια σταγόνα αλκοόλ και υπερηφανεύονται γι’ αυτή την επιλογή – ενώ καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες φαγητού καθημερινά. Και τα δύο καταδικάζονται από τον Θεό στις Παρ.κγ:19-21 πλάι-πλάι.

«Άκουε συ, υιέ μου, και γίνου σοφός, και κατεύθυνε την καρδίαν σου εις την οδόν. Μη έσο μεταξύ οινοποτών, μεταξύ κρεοφάγων ασώτων· διότι ο μέθυσος και ο άσωτος θέλουσι πτωχεύσει· και ο υπνώδης θέλει ενδυθή ράκη».

Ρωμ.ιδ:15-21 Εάν όμως ο αδελφός σου λυπήται διά φαγητόν, δεν περιπατείς πλέον κατά αγάπην· μη φέρε εις απώλειαν με το φαγητόν σου εκείνον, υπέρ του οποίου ο Χριστός απέθανεν. Ας μη βλασφημήται λοιπόν το αγαθόν σας. Διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω· επειδή ο δουλεύων εν τούτοις τον Χριστόν ευαρεστεί εις τον Θεόν και ευδοκιμεί παρά τοις ανθρώποις. Άρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην και τα προς την οικοδομήν αλλήλων. Μη κατάστρεφε το έργον του Θεού διά φαγητόν. Πάντα μεν είναι καθαρά, κακόν όμως είναι εις τον άνθρωπον όστις τρώγει με σκάνδαλον. Καλόν είναι το να μη φάγης κρέας μηδέ να πίης οίνον μηδέ να πράξης τι, εις το οποίον ο αδελφός σου προσκόπτει ή σκανδαλίζεται ή ασθενεί.

Α΄Κορ.η:9-13 Πλην προσέχετε μήπως αύτη η εξουσία σας γείνη πρόσκομμα εις τους ασθενείς. Διότι εάν τις ίδη σε, τον έχοντα γνώσιν, ότι κάθησαι εις τράπεζαν εντός ναού ειδώλων, δεν θέλει ενθαρρυνθή η συνείδησις αυτού, ασθενούντος, εις το να τρώγη τα ειδωλόθυτα; Και διά την γνώσιν σου θέλει απολεσθή ο ασθενής αδελφός, διά τον οποίον ο Χριστός απέθανεν. Αμαρτάνοντες δε ούτως εις τους αδελφούς και προσβάλλοντες την ασθενή συνείδησιν αυτών, εις τον Χριστόν αμαρτάνετε. Διά τούτο, εάν το φαγητόν σκανδαλίζη τον αδελφόν μου, δεν θέλω φάγει κρέας εις τον αιώνα, διά να μη σκανδαλίσω τον αδελφόν μου.

Αν και η Βίβλος ποτέ δεν απαγορεύει την κατανάλωση κρασιού, λόγω των Ρωμ.ιδ:15-21 και Α’ Κορ.η:9-13, η ελευθερία μας περιορίζεται από τις συνειδήσεις των άλλων πιστών και τη μαρτυρία μας στον κόσμο. Το μάθημα της αποχής είναι η αρμονική συνύπαρξη.

Πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί σε κάθε είδους κατάχρηση. Το «εις πολλήν», ισχύει για την χρήση του χρήματος, την απόλαυση του ελεύθερου χρόνου, ή την απόκτηση σπιτιού για να ζήσουμε. Ό,τι κάνουμε, πρέπει να είναι εις δόξαν Θεού. Αυτός πρέπει να είναι το αντικείμενο και το επίκεντρο όλων των ενεργειών μας:

Α’ Κορ.ι:31 Είτε λοιπόν τρώγετε είτε πίνετε είτε πράττετέ τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.

Η σύγχρονη κοινωνία έχει υψωμένη τη μόδα σε σημείο ειδωλολατρίας. Καταστήματα ρούχων, διαφήμιση εφημερίδων και περιοδικών, οι τηλεοπτικές διαφημίσεις είναι σαν γιγάντιες αφίσες που συνεχώς διακηρύσσουν, «θέλουμε καινούρια ρούχα».

Ακριβά, συχνά επιδεικτικά, κοσμήματα για άνδρες και γυναίκες γίνονται όλο και πιο διαδεδομένα σαν μέσο επίδειξης, υλικής ευημερίας και δόξας. Οι άνθρωποι ντύνονται για να «παρελάσουν» και να τους δουν!

Οι θεοσεβούμενες γυναίκες ελέγχονται από το Άγιο Πνεύμα σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Αντιστέκονται στο παραπάνω σε οποιαδήποτε περιοχή της καθημερινής ζωής. Δεν σκλαβώνονται σε οποιαδήποτε ουσία, ψυχαγωγία, οποιαδήποτε μόδα, ή οποιαδήποτε συμπεριφορά που δεν αρέσει στον Κύριό τους στον ουρανό.

Οι χριστιανές γυναίκες φρουρούν τη γλώσσα τους και προσέχουν τις υπερβολές. Οι θεοσεβούμενες γυναίκες επιδιώκουν να είναι ευλαβείς στη συμπεριφορά τους, προσεκτικές σε όλες τις συζητήσεις τους, και ποτέ δεν υποδουλώνονται σε τίποτα, εκτός από τον Χριστό.

Τίτ.β:3 να ήναι διδάσκαλοι των καλών, (4)

Το τέταρτο είδος θεοσεβούς συμπεριφοράς στις χριστιανές γυναίκες είναι η πνευματική ακεραιότητα - οι θεοσεβούμενες γυναίκες ζουν αυτό που διδάσκουν. Εκπαιδεύουν τις άλλες σ’ αυτό που οι ίδιες έχουν μάθει. Η ζωή τους μιλάει δυνατότερα από τα λόγια τους.

Η ζωή τους βρίσκεται καθημερινά υπό τον έλεγχο του Θεού σε όλους τους τομείς: στη γλώσσα τους, στην όρεξή τους στις συνήθειες τους. Δεν παραχαϊδεύονται, δεν είναι υπέρβαρες – λόγω λαιμαργίας, και δεν κουτσομπολεύουν.

Αυτές οι θεοσεβούμενες ηλικιωμένες γυναίκες είναι ευγενικές σε όλα και με τη ζωή τους διδάσκουν τι είναι καλό!

Ο Παύλος πάντα τόνιζε στο κήρυγμα και τη διδασκαλία του αυτά που ο ίδιος είχε ζήσει. Στις οδηγίες του στον Τιμόθεο λέει:

Α’ Τιμ.δ:16 Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν, επίμενε εις αυτά· διότι τούτο πράττων και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.

Ο Τίτος έπρεπε να ενθαρρύνει αυτές τις ηλικιωμένες γυναίκες να διδάξουν τις νεότερες τι είναι καλό.

Οι νεότερες γυναίκες με παιδιά, έπρεπε πρωταρχικά να δώσουν όλη τους την προσοχή στο σπίτι (Τίτ.β:4-5), οι ηλικιωμένες γυναίκες θα ήταν καλό  να πάνε στα σπίτια των νεότερων και να μοιραστούν μαζί τους αυτά που είχαν μάθει ότι θα τις ωφελήσουν περισσότερο.

Η χριστιανή γυναίκα διδάσκει με τη ζωή της τι είναι καλό στα μάτια του Θεού. Επιλέγει προσεκτικά την «αγαθή μερίδα», όπως έκανε η Μαρία σε αντίθεση με τη Μάρθα. Οι χριστιανές γυναίκες βλέπουν κάθε περιοχή της ζωής τους σαν ένα ανοιχτό βιβλίο που θα πρέπει και διδάσκει την ευγενική κυριότητα του Χριστού. Μπορούν να πουν όπως ο Παύλος στην Α’ Κορ.ια:1 «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού».

Και ποια είναι ηλικιωμένη γυναίκα; Τεχνικά σ’ αυτό το απόσπασμα ήταν μια γυναίκα που είχε αναθρέψει τα παιδιά της. Κάποιοι σχολιαστές μιλάνε για την ηλικία των 60, όπως ο Παύλος κάνει στη λίστα για τις χήρες στην Α’ Τιμ.ε:9. Αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει χρονολογική ηλικία.

Για κάθε γυναίκα στην εκκλησία, υπάρχουν μεγαλύτερες και μικρότερες. Στις μεγαλύτερες, θα πρέπει να κοιτάξεις και να δεις αν είναι παράδειγμα του Χριστού - εάν είναι, ζήτησέ τους να σου δείξουν τι έχουν μάθει και πώς το κάνουν. Στις νεότερες, θα πρέπει να επιδιώξεις να μπεις στη ζωή τους και να τις βοηθήσεις να υποτάξουν κάθε περιοχή της ζωής τους στην ευγενή κυριότητα του Ιησού Χριστού.

Κάθε νεαρή γυναίκα στην εκκλησία θα πρέπει να έχει σαν ύψιστη επιθυμία και στόχο να είναι πρώτα μια χριστιανή μαθήτρια μιας θεοσεβούς μεγαλύτερης – στην πίστη αδελφής. Και η μεγαλύτερη τιμή, ο μεγαλύτερος στόχος στη ζωή κάθε ηλικιωμένης γυναίκας στην εκκλησία, είναι να έχει την τιμή να είναι πραγματικά η μεγαλύτερη γυναίκα στην πίστη.

Αν έχετε παιδιά, από εδώ πρέπει να ξεκινήσετε. Αν έχουν μεγαλώσει και έχουν φύγει, ζητήστε από τον Θεό να αρχίσει να γεμίζει τη ζωή σας με νεότερες αδελφές, στις οποίες μπορείτε με προσευχή και με τα χρόνια που βαδίζετε κατά το Πνεύμα, να μεταδώσετε την αγάπη και τη σοφία του Χριστού που προέρχεται από το λόγο Του.

Κάθε ηλικιωμένη χριστιανή γυναίκα έχει την ευκαιρία να διδάξει τη νεότερη γενιά γυναικών στην εκκλησία. Αυτό μπορεί να γίνει με άτυπες ρυθμίσεις, όπως μία μία, μικρές ομάδες, ή Βιβλική μελέτη γυναικών. Πολύ σημαντικό γι’ αυτή την μαθητεία είναι τα λόγια που θα ειπωθούν αλλά και το σωστό παράδειγμα. Μια γυναίκα με επαναστατικό πνεύμα, δεν μπορεί να διδάξει. Πολλές νεαρές γυναίκες σήμερα δεν μεγάλωσαν σ’ ένα χριστιανικό οικογενειακό περιβάλλον. Αυτό είναι μια πρόκληση για τις ηλικιωμένες γυναίκες στην εκκλησία.

Οι θεοσεβούμενες γυναίκες επιδιώκουν να είναι σωστές στη συμπεριφορά τους, προσεκτικές σε όλες τις συζητήσεις τους, ποτέ σκλαβωμένες σε οτιδήποτε εκτός από τον Χριστό, διδάσκοντας με τη ζωή τους τον τρόπο που πρέπει κάποια να ακολουθήσει τον Χριστό.

Συνεχίζεται