Τρίτη εντολή - «Μη λάβης το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω»

Έξοδος κ:7

Φανταστείτε πως βρισκόμαστε σ’ ένα σπίτι στην Παλαιστίνη, χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός και παρακολουθούμε πώς μια ομάδα από γραμματείς αντιγράφουν το Νόμο του Μωυσή και τους προφήτες.

Είναι ένα μικρό δωμάτιο και κάπου λίγο πιο ψηλά από τους γραφείς, στέκεται κάποιος που διαβάζει λέξη-λέξη, αργά-αργά το κείμενο. Αυτοί που είναι κάτω με τις μεμβράνες στα χέρια γράφουν. Ξαφνικά, αυτός που διαβάζει διακόπτει και λέει: «Η επόμενη λέξη είναι το άγιο όνομα». Με το που το λέει αυτό, όλοι μαζί αφήνουν κάτω τις μεμβράνες, τις πέννες, ό,τι και αν έκαναν, πηγαίνουν και κάνουν μπάνιο, ώστε τελετουργικά να είναι καθαροί. Μόλις τελειώνει αυτή η διαδικασία, γυρίζουν στο δωμάτιο, παίρνουν μια καινούργια πέννα που δεν είχε χρησιμοποιηθεί πριν, για να γράψουν το όνομα του Θεού: Γιάχβε.

Μετά από ένα εδάφιο, το όνομα του Θεού επαναλαμβάνεται. Τώρα; Πάλι η ίδια διαδικασία. Πάλι οι πέννες κάτω, πάλι μπάνιο, πάλι καινούργιες πέννες και συνεχίζουμε. Και αυτό γινόταν όσες φορές χρειαστεί. Γιατί;

Επειδή έτσι κατάλαβαν πως πρέπει να υπακούν την τρίτη εντολή.

Ένα ιδιαίτερο θεολογικό λάθος με πλατιά αποτελέσματα ήταν ακόμα η λανθασμένη ερμηνεία του Λευιτ.κδ:16, που οδήγησε όλους τους Ιουδαίους να σταματήσουν να προφέρουν το όνομα του Θεού.

Λευιτ.κδ:16 και όστις βλασφημήση το όνομα του Κυρίου (ΓΙΑΧΒΕ), εξάπαντος θέλει θανατωθή· με λίθους θέλει λιθοβολήσει αυτόν πάσα η συναγωγή· άντε ξένος, άντε αυτόχθων, όταν βλασφημήση το όνομα του Κυρίου (ΓΙΑΧΒΕ), θέλει θανατωθή.

Η Εβραϊκή λέξη  που μεταφράστηκε  βλασφημήσει είναι ΝΑΚΑΜΠ και έχει διπλή έννοια. Μπορεί να σημαίνει ΟΝΟΜΑΖΩ ή ΚΑΛΩ ΚΑΤ' ΟΝΟΜΑ όμως μπορεί να σημαίνει και ΒΛΑΣΦΗΜΩ, ΚΑΤΑΡΩΜΑΙ, ΥΒΡΙΖΩ.

Τώρα οι Εβραίοι για να είναι σίγουροι ότι ποτέ δεν θα βλασφημούσαν το όνομα ΓΙΑΧΒΕ, ερμήνευσαν το ρήμα ΝΑΚΑΜΠ με την έννοια του ΟΝΟΜΑΖΩ απαγορεύοντας έτσι να ονομάζεται το όνομα του Θεού. Πίστευαν ότι αν το όνομα έπαυε να ονομάζεται, δεν θα το βλασφημούσαν.

Έξ.κ:7 Μη λάβης το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω· διότι δεν θέλει αθωώσει ο Κύριος τον λαμβάνοντα επί ματαίω το όνομα αυτού.

Αλήθεια, τι λέτε πως σημαίνει αυτή η εντολή; Να κάνουμε μπάνιο πριν πιάσουμε το όνομα του Θεού στο στόμα μας; Οι Εβραίοι μια φορά το χρόνο, γιόρταζαν την ημέρα του Εξιλασμού το γνωστό Γιόμ Κιπούρ, για το οποίο διαβάζουμε στο Λευιτ.κγ. Μια φορά το χρόνο γινόταν ο εξιλασμός, η θυσία για τις αμαρτίες όλου του λαού. Μόνο εκείνη την ημέρα ο αρχιερέας θα πρόφερε το όνομα του Θεού. Ποτέ άλλοτε. Έτσι, σιγά-σιγά ξέχασαν πως προφέρεται στα εβραϊκά το όνομα του Θεού.

Τι σημαίνει λοιπόν, αυτή η εντολή; Είναι η εντολή που μας απαγορεύει να βλασφημούμε; Ή, όταν το κάνουμε να μην βλασφημούμε τα θεία; Τι σημασία έχει για μας σήμερα; Τι σημασία είχε τότε; Πως κατάλαβαν οι άνθρωποι τότε αυτή την απαγόρευση; Πως μπορούμε εμείς να την κατανοήσουμε σήμερα και να την υπακούσουμε;

Κάποιοι, μέσα στην πορεία της ιστορίας, οι Αναβαπτιστές, οι Χουσίτες, οι Κουάκεροι και άλλοι, κατάλαβαν πως δεν πρέπει να ορκίζονται στο όνομα του Θεού, πως δεν πρέπει με τίποτα να το πιάνουν στο στόμα τους παρά μόνο για δοξολογία. Έτσι αρνούνται να πάνε σαν μάρτυρες στο δικαστήριο για να μην ορκιστούν. Φυσικά το κίνητρο είναι πάντα η υπακοή στο λόγο του Θεού. Σημαίνει όμως αυτό; Πως εφαρμόζεται;

Εφαρμόζεται με πολλούς τρόπους. Στην πραγματικότητα είναι πολλές οι παγίδες στις οποίες μπορούμε να πέσουμε.

Πριν προχωρήσουμε, πρέπει να σκεφτούμε, γιατί αυτή η απαγόρευση; Γιατί δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε το όνομα του Θεού με ελαφρότητα, μάταια, δηλαδή χωρίς να υπάρχει λόγος; Ο βασικός λόγος είναι πως το όνομα του Θεού, δεν είναι απλά ένα όνομα σαν και τα δικά μας, Δημήτρης, Κώστας, Ελένη, Βασιλική. Το Όνομα του Θεού, όπως και τα ονόματα που δίνονται στην Παλαιά Διαθήκη δίνονται γιατί περιγράφουν ποιος είναι αυτός που έχει το όνομα,  ή γιατί συνδέουν το πρόσωπο με κάποιο γεγονός που σχετίζεται π.χ. με τη γέννησή του. Το όνομα του Θεού περιγράφει τη φύση και το χαρακτήρα του Θεού.

Γέν.δ:1 Ο δε Αδάμ εγνώρισεν Εύαν την γυναίκα αυτού· και συνέλαβε, και εγέννησε τον Κάιν· και είπεν, Απέκτησα άνθρωπον διά του Κυρίου.

Το όνομα Κάιν έρχεται από το ρήμα κανά που σημαίνει αποκτώ. Τον απέκτησα από τον Κύριο, θα τον ονομάσουμε λοιπόν, «απόκτησις».

Στη Γένεση επίσης διαβάζουμε πως ο Ισαάκ ονομάστηκε Ισαάκ επειδή η Σάρρα γέλασε όταν άκουσε πως θα αποκτήσει τελικά παιδί. Στα εβραϊκά «γισσάκ» σημαίνει: «αυτός γελά».

Παρόμοια με τον Σαμουήλ, διαβάζουμε πως το όνομά του σημαίνει «αυτός που ζητήθηκε από τον Θεό».

Το όνομα Μωυσής έρχεται από το ρήμα «μασά»: δηλαδή τραβώ έξω, εννοώντας έξω από το νερό. Δεν σημαίνει πως όλα τα ονόματα έχουν κάτι τέτοιο πίσω τους, αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία τους κάτι υπάρχει.

Το όνομα του Θεού, Γιάχβε, μας λέει αυτό που είναι ο Θεός. Έρχεται από το ρήμα «χαγιά» που σημαίνει «είμαι, υπάρχω», ή όπως το βρίσκουμε στον Βάμβα όταν ο Μωυσής στεκόταν στην καιόμενη βάτο, «ο Ων», που είναι μετοχή ενεστώτα του ρήματος είμαι. «Εγώ είμαι Αυτός που είμαι», «είμαι αυτός που υπάρχει», «ο υπάρχων». Και τι σημαίνει αυτό; Είμαι αιώνιος. Υπάρχω από μόνος μου. Δεν με δημιούργησε κανένας. Είμαι αυτός που είμαι, χωρίς να χρειάζεται να απολογηθώ γι’ αυτό, γιατί εγώ δημιούργησα τα πάντα. Κάνω ό,τι θέλω, όποτε θέλω, και αν θέλω.

Το όνομα του Θεού φαίνεται από το τι έχει κάνει στη δημιουργία!  Ο Ψαλμός 8 περιγράφει τη δημιουργία που έχει κάνει ο Θεός και την ξεχωριστή θέση που έχει ο άνθρωπος μέσα στον κόσμο που ο Θεός δημιούργησε.

Συ δε έκαμες αυτόν ολίγον τι κατώτερον των αγγέλων, και με δόξαν και τιμήν εστεφάνωσας αυτόν.

Και πιο πριν λέει, Όταν θεωρώ τους ουρανούς σου, το έργον των δακτύλων σου, την σελήνην και τους αστέρας, τα οποία συ εθεμελίωσας.

Κύριε ο Κύριος ημών, πόσον είναι θαυμαστόν το όνομά σου εν πάση τη γή· όστις έθεσας την δόξαν σου υπεράνω των ουρανών (Ψαλμ.η:1).

Ο Θεός στη δημιουργία Του βάζει το όνομά Του. Το Όνομά Του είναι θαυμαστό γιατί ο ίδιος είναι θαυμαστός.

Όταν λοιπόν, περιφρονώ κάποιο από τα δημιουργήματα του Θεού, η περιφρόνηση πηγαίνει στον ίδιο τον Θεό και στο όνομα του Θεού επειδή αυτός είναι ο Δημιουργός.

Για παράδειγμα, διαβάζουμε: Όστις περιγελά τον πτωχόν, ονειδίζει τον Ποιητήν αυτού (Παρ.ιζ:5^α).

Επίσης στο Λευιτ.ιθ:14 γράφει, Δεν θέλεις κακολογήσει τον κωφόν, και έμπροσθεν του τυφλού δεν θέλεις βάλει πρόσκομμα, αλλά θέλεις φοβηθή τον Θεόν σου. Εγώ είμαι ο Κύριος.

Αυτοί είναι τρόποι με τους οποίους παραβαίνουμε την 3^η εντολή. Προσβάλουμε τον δημιουργό Θεό.

Ο Θεός επίσης έχει ένα θαυμαστό όνομα όχι μόνο σαν Δημιουργός, αλλά και σαν λυτρωτής. Έδειξε την αξία του ονόματός Του, τη δύναμή Του δηλαδή, βγάζοντας το λαό Ισραήλ από την Αίγυπτο.

Και όμως έσωσεν αυτούς διά το όνομα αυτού, διά να κάμη γνωστά τα κραταιά έργα αυτού (Ψαλμ.ρσ:8).

Όταν λοιπόν, κάποιος υποτιμά τον Θεό, τη δύναμή και την εξουσία Του, τι κάνει; Τον βλασφημά! Στον Ησαΐα λσ διαβάζουμε για τον ασεβή Ασσύριο βασιλιά ο οποίος είπε, Μη σας απατά ο Εζεκίας, λέγων, Ο Κύριος θέλει μας λυτρώσει. Ελύτρωσέ τις εκ των θεών των εθνών την γην αυτού εκ της χειρός του βασιλέως της Ασσυρίας; Που οι θεοί της Αιμάθ και Αρφάδ; που οι θεοί της Σεφαρουΐμ; μήπως ελύτρωσαν εκ της χειρός μου την Σαμάρειαν; Τίνες μεταξύ πάντων των θεών των τόπων τούτων ελύτρωσαν την γην αυτών εκ της χειρός μου, ώστε και ο Κύριος να λυτρώση την Ιερουσαλήμ εκ της χειρός μου; (Ησαΐας λσ:18-20).

Στα μάτια του, ο Θεός ήταν ένας δευτεροκλασάτος θεός που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο από αυτό που έκαναν και οι άλλες τοπικές ή εθνικές θεότητες. Στο επόμενο κεφάλαιο μαθαίνουμε γιατί η αντίδραση αυτή ήταν βλάσφημη!

Είθε να ήκουσε Κύριος ο Θεός σου τους λόγους του Ραβ-σάκη, τον οποίον ο βασιλεύς της Ασσυρίας ο κύριος αυτού απέστειλε διά να ονειδίση τον ζώντα Θεόν, και να υβρίση διά των λόγων, τους οποίους ήκουσε Κύριος ο Θεός σου...  (λζ:4).

Τα λόγια λοιπόν αυτά ήταν εξύβριση του Θεού. Πήραν το όνομα του Θεού μάταια, πως; Υποτιμώντας το ποιος είναι! Και αμέσως πιο κάτω γράφει,

Και είπε προς αυτούς ο Ησαΐας, Ούτω θέλετε ειπεί προς τον κύριόν σας· Ούτω λέγει Κύριος· Μη φοβού από των λόγων, τους οποίους ήκουσας, δια των οποίων οι δούλοι του βασιλέως της Ασσυρίας με ωνείδισαν (Ης.λζ:6).

Η βλασφημία ενάντια στο όνομα του Θεού ήταν βλασφημία στο ποιος ήταν ο Θεός. Ονείδισαν το όνομα του Θεού υποτιμώντας τη δύναμή Του.

Και ο λαός όμως του Θεού έκανε το ίδιο. Παρόλο που ο Θεός έκανε πολλά σημεία και θαύματα για χάρη τους, εντούτοις Τον βλασφήμησαν και Τον ονείδισαν. Αυτή τους η γκρίνια, η συνεχής μιζέρια και πικρία έδωσε λαβή στα άλλα έθνη να περιφρονήσουν το όνομα του Θεού.

Η βλασφημία είναι παρούσα κάθε φορά που κάποιος ξέρει το όνομα του Θεού, ξέρει δηλαδή ποιος είναι και τι έχει κάνει, και διαλέγει να κάνει το αντίθετο. Η αμαρτία του Δαβίδ με τη Βηθσαβεέ έδωσε λαβή στα έθνη να ονειδίσουν το Θεό.

επειδή όμως διά ταύτης της πράξεως έδωκας μεγάλην αφορμήν εις τους εχθρούς του Κυρίου να βλασφημώσι, διά τούτο το παιδίον το γεννηθέν εις σε εξάπαντος θέλει αποθάνει (Β΄ Σαμ.ιβ:14).

Μπορεί ο Δαβίδ ούτε μία φορά να μη μίλησε με το στόμα του άσχημα για το Θεό και με τα χείλια του να μην πήρε το όνομα του Θεού μάταια στο στόμα του, το έκανε όμως με τη ζωή του.

Κάθε φορά που ο άνθρωπος σκέφτεται και πράττει με βάση «και ποιος είναι ο Θεός;» παίρνει στο στόμα του το όνομα του Θεού μάταια. (2)

Ο ασεβής, ο πλεονέκτης μπορεί να σκεφτούν «και ποιος είναι ο Θεός;» Και ο φτωχός μπορεί να το σκεφτεί.

Παρ.λ:8-9, Πτωχείαν και πλούτον μη δώσης εις εμέ· τρέφε με με αυτάρκη τροφήν. Μήποτε χορτασθώ και σε αρνηθώ και είπω, Τις είναι ο Κύριος; ή μήποτε ευρεθείς πτωχός κλέψω και λάβω το όνομα του Θεού μου επί ματαίω.

Το όνομα του Θεού, λοιπόν, δείχνει τον χαρακτήρα του Θεού, τη φύση του Θεού αν μπορούμε να το πούμε έτσι, περιγράφει τον Θεό. Όταν μιλάμε για το όνομα του Θεού, μιλάμε για τον Θεό τον ίδιο. Δεν μπορώ λοιπόν να μιλώ για τον Θεό με ελαφρότητα, χωρίς σκοπό, ανούσια. Αν τα έχουμε αυτά στο μυαλό μας, καταλαβαίνουμε ίσως λίγο καλύτερα γιατί ούτε και η έκφραση «θεούλης» δεν είναι σωστή. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις εκφράσεις μας. Φράσεις όπως «Θεούλη μου, Χριστούλη μου, ο καλός Χριστούλης, ή Θεούλης» δεν τιμούν το Θεό γι’ αυτό και δεν έχουν θέση στο δικό μας φρασεολόγιο. Ο Θεός και το όνομά Του δεν είναι σαν τα δικά μας, για να του βάζουμε υποκοριστικά, όπως Γιώργος, Γιωργάκης, Μαρία, Μαράκι κλπ. Συνήθως γίνεται αυτό για να βοηθήσουμε τα παιδιά να νοιώσουν πιο άνετα, να νοιώσουν το Θεό πιο κοντά. Δεν είναι όμως ο σωστός τρόπος. Το έχουμε ξαναπεί ο Θεός είναι φίλος μας, ο Χριστός ήταν ο φίλος των τελωνών και αμαρτωλών, αλλά δεν είναι φιλαράκος μας. Δεν είμαστε το ίδιο. Θα λέγαμε ποτέ για κάποιον υπουργό, ο «υπουργάκος», ή ο «καθηγητάκος»; Αν το λέγαμε, αυτό θα ήταν μόνο υποτιμητικά.

Παράλληλο με αυτό είναι η άσκοπη επανάληψη του ονόματος του Θεού στις προσευχές μας, αυτό το αδιάκοπο «Πατέρα μας Ουράνιε», «Κύριε μας», κλπ...

Όταν δε προσεύχησθε, μη βαττολογήσητε ως οι εθνικοί· διότι νομίζουσιν ότι με την πολυλογίαν αυτών θέλουσιν εισακουσθή (Ματθ.ς:7).

Ο Χριστός προειδοποίησε ενάντια στην πολυλογία γιατί οι εθνικοί, οι ειδωλολάτρες πίστευαν ότι με την επανάληψη θα εισακουστούν. Αμέσως μετά από αυτά τα εδάφια έρχεται η προσευχή που δίδαξε στους μαθητές Του, και είναι εκπληκτικό το πόσο απλή και μετρημένη είναι. Το να την πω 15 φορές, ή να επαναλάβω το Θεέ μου άλλες τόσες όταν προσεύχομαι δεν κάνει την προσευχή πιο αποτελεσματική, ούτε πιο πνευματική.

Προσοχή λοιπόν πως εκφραζόμαστε. Είτε όταν λέμε αστεία, είτε όταν μιλάμε σοβαρά. Από το περίσσευμα της καρδιάς μιλάει το στόμα, είπε ο Χριστός. Αν πιάνω το Όνομα του Θεού έτσι με ευκολία, δίχως πολλή σκέψη, δείχνω πόση εκτίμηση έχω  στο πρόσωπο του Θεού.

Ο Ιησούς Χριστός «δόξασε» τον Πατέρα και αποκάλυψε το όνομά Του σε αυτούς που ο Θεός του έδωσε από αυτό τον κόσμο: Εγώ σε εδόξασα επί της γης, το έργον ετελείωσα, το οποίον μοι έδωκας διά να κάμω... Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους, τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου (Ιωάν.ιζ:4, 6^α).

Ταυτόχρονα όμως ο Χριστός δεν φανέρωσε απλά το όνομα του Θεού, αλλά είπε στον Φίλιππο: Τόσον καιρόν είμαι μεθ' υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα (Ιωάν.ιδ:9^α).

Στο πρόσωπο του Χριστού ο Πατέρας στάθηκε μπροστά στους ανθρώπους, επειδή ο Χριστός και ο Πατέρας είναι ένα (Ιωάν.ι:30,38), και κανένας δεν πηγαίνει στον Πατέρα παρά μέσα από τον Υιό. Στον Χριστό τώρα, έχει χαρισθεί το πιο μεγάλο όνομα.

Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα, διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων,  και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός (Φιλ.β:9-11).

Στην Αποκάλυψη το θηρίο βλασφημεί το όνομα του Θεού. Επιτίθεται στη δύναμη και στο μεγαλείο του Θεού: και εδόθη εις αυτό στόμα λαλούν μεγάλα και βλαφημίας· και εδόθη εις αυτό εξουσία να κάμη πόλεμον τεσσαράκοντα δύο μήνας. Και ήνοιξε το στόμα αυτού εις βλαφημίαν εναντίον του Θεού, να βλαφημήση το όνομα αυτού και την σκηνήν αυτού και τους κατοικούντας εν τω ουρανώ (Αποκ.ιγ:5-6).

Και οι πιστοί όμως, όπως και στη Παλαιά Διαθήκη μπορεί να γίνουν αιτία να βλασφημηθεί ο λόγος του Θεού.

Τίτ.β:5 σώφρονες, καθαραί, οικοφύλακες, αγαθαί, ευπειθείς εις τους ιδίους αυτών άνδρας, διά να μη βλασφημήται ο λόγος του Θεού.

Ο Χριστός ο ίδιος προειδοποίησε ενάντια σε μια τέτοια βλασφημία, τη βλασφημία ενάντια στο Άγιο Πνεύμα. Όταν ο Χριστός θεράπευσε ένα δαιμονισμένο αγόρι, που ήταν επίσης τυφλό και κουφό, οι Φαρισαίοι επέμειναν ότι αυτό ήταν έργο του Σατανά. Αντικρούει λοιπόν, ο Χριστός αυτή την κατηγορία με τα εξής λόγια: Δια τούτο σας λέγω, Πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους, η κατά του Πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους· και όστις είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου, θέλει συγχωρηθή εις αυτόν· όστις όμως είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι (Ματθ.ιβ:31-32).

Κάτι παρόμοιο βρίσκουμε στην Εβρ.ι:26-31, Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών, αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους. Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωϋσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος· πόσον στοχάζεσθε χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού και νομίσας κοινόν το αίμα της διαθήκης, με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το Πνεύμα της χάριτος; Διότι εξεύρομεν τον ειπόντα· Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος· και πάλιν· Ο Κύριος θέλει κρίνει τον λαόν αυτού. Φοβερόν είναι το να πέση τις εις χείρας Θεού ζώντος.

Αν καταπατούμε τον Υιό του Θεού, αν περιφρονούμε το αίμα που χύθηκε στο Σταυρό και το θεωρούμε κοινό, το αίμα με το οποίο κερδήθηκε η συγχώρεσή μας, τότε υβρίζουμε το Πνεύμα της χάριτος.

Και εδώ όλα αυτά, σύμφωνα με το εδάφιο 26 γίνονται εκουσίως, συνειδητά δηλαδή. Συνειδητά, ηθελημένα αυτό που είναι άγιο, εμείς το θεωρούμε ακάθαρτο. Το να εξυβρίσει κάποιος το Πνεύμα της χάρης σχετίζεται με το έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Το Πνεύμα της χάρης είναι το Πνεύμα του Χριστού. Η βλασφημία ενάντια στο Άγιο Πνεύμα απευθύνεται στο έργο του Χριστού και στο Ματθ.ιβ και στην Εβρ.ι. Οποιοσδήποτε παίρνει αυτό που δοξάζει τον Χριστό και το υποτιμά και το ποδοπατεί λέγοντας ότι είναι από τον διάβολο, βλασφημεί και αυτό δεν συγχωρείται.

Δεν χρειάζεται λοιπόν, κάποιος να εκφραστεί απλά με τα λόγια άσχημα, για να βλασφημήσει το Όνομα του Χριστού. Και στην Καινή Διαθήκη, όπως στην Παλαιά, η συμπεριφορά μας μπορεί να το κάνει.

Ένα περιστατικό που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη και που σχετίζεται με το να μην χρησιμοποιούμε το όνομα του Θεού μάταια, υπάρχει στις Πράξεις ιθ, με τους γιους του Σκευά. Αυτός ήταν ένας εβραίος αρχιερέας που είχε 7 γιους, οι οποίοι προσπάθησαν να βγάλουν ένα δαιμόνιο χρησιμοποιώντας το όνομα του Χριστού. Μάλιστα οι Πράξεις μας λένε πως ήταν και αυτοί ανάμεσα στους περιερχόμενους εξορκιστές Ιουδαίους. Αυτοί λοιπόν, επεχείρησαν να προφέρωσιν επί τους έχοντας τα πνεύματα τα πονηρά το όνομα του Κυρίου Ιησού, λέγοντες· Σας ορκίζομεν εις τον Ιησούν, τον οποίον ο Παύλος κηρύττει (Πράξ.ιθ:13).

Χωρίς να πιστεύουν στο Χριστό, χωρίς να έχουν βαπτιστεί στο δικό Του όνομα, προσπάθησαν να κάνουν αυτό που έκανε ο Παύλος. Χρησιμοποίησαν το όνομα του Χριστού περιμένοντας, πιστεύοντας πως η αναφορά του ονόματος του Χριστού και μόνο θα ελευθέρωνε μυστικές δυνάμεις οι οποίες θα έβγαζαν τα δαιμόνια. Όμως τι έγινε, θυμάστε;

Αποκριθέν δε το πνεύμα το πονηρόν, είπε· Τον Ιησούν γνωρίζω και τον Παύλον εξεύρω· σεις δε τίνες είσθε; Και πηδήσας επ' αυτούς ο άνθρωπος, εις τον οποίον ήτο το πνεύμα το πονηρόν, και νικήσας αυτούς, ίσχυσε κατ' αυτών, ώστε γυμνοί και τετραυματισμένοι έφυγον εκ του οίκου εκείνου (Πράξ.ιγ:15-16).

Και τούτο έγεινε γνωστόν εις πάντας, Ιουδαίους τε και Έλληνας, τους κατοικούντας την Έφεσον, και επέπεσε φόβος επί πάντας αυτούς, και εμεγαλύνετο το όνομα του Κυρίου Ιησού (Πράξ.ιγ:17).

Και δεν έμεινε μόνο εκεί η αντίδραση, αλλά γράφει μετά ότι πολλοί που πίστευαν στη μαγεία έφερναν τα βιβλία τους και τα έκαιγαν.

Ο Θεός δόξασε το όνομά Του σε αντίθεση με την εγωιστική χρήση του από ανθρώπους της θρησκείας. Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί το όνομα του Θεού ο οποιοσδήποτε.

Η τρίτη εντολή αποκλείει τους εισβολείς, τους παρείσακτους, αλλά καλωσορίζει αυτούς που πραγματικά εμπιστεύονται τον Θεό και θα χρησιμοποιήσουν το όνομά Του και την εξουσία που το συνοδεύει για του Θεού τη δόξα και όχι τη δική τους.

Ένας άλλος τρόπος που χρησιμοποιήθηκε μάταια το όνομα του Θεού και συνεχίζει και χρησιμοποιείται είναι με την ψευδοπροφητεία. Οι ψευδοπροφήτες λένε «τάδε λέγει Κύριος» όταν στην πραγματικότητα δεν έχει πει κάτι ο Θεός.

Ιερεμ.κθ:8-9, Διότι ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ· Ας μη απατώσιν υμάς οι προφήται υμών οι εν μέσω υμών και οι μάντεις υμών, και μη ακούετε τα ενύπνια υμών τα οποία υμείς ονειρεύεσθε· διότι προφητεύουσι ψευδώς προς υμάς επί τω ονόματί μου· εγώ δεν απέστειλα αυτούς, λέγει Κύριος.

Αυτοί οι προφήτες απατούσαν τον κόσμο με τα όνειρά τους με τις ψευδοπροφητείες τους γιατί χρησιμοποιούσαν το όνομα του Θεού. Και το συνδέει αυτό με την μαντεία. Είναι μιας μορφής μαντεία αυτή η τακτική.

Ιεζ.ιγ:9, κα:29 Λέει για παράδειγμα στο ιγ:6, Είδον ματαιότητας και μαντείας ψευδείς, αίτινες λέγουσιν, Ο Κύριος λέγει· και ο Κύριος δεν απέστειλεν αυτούς· και έκαμον τους ανθρώπους να ελπίζωσιν ότι ο λόγος αυτών ήθελε πληρωθή.

Και σήμερα συμβαίνει αυτό. Και σήμερα συμβαίνει επίσημα ή ανεπίσημα. Συμβαίνει όταν εμείς οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε με περισσή ελαφρότητα, χωρίς βέβαια να λέμε ότι είμαστε προφήτες το όνομα του Κυρίου λέγοντας: «Ο Κύριος μου είπε», ή «ο Κύριος με οδήγησε». Και χρησιμοποιούμε το όνομα του Κυρίου, για να αποφύγουμε την ευθύνη να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας για τις αποφάσεις μας. Λέμε: δεν το αποφάσισα εγώ, ο Κύριος μου είπε. Ή ακόμη χειρότερα, ο Κύριος μου είπε κάτι για σένα. Και όταν αυτό το κάτι για σένα, δεν εκπληρώνεται, τι κάνουμε τότε; Δεν είναι σαν να μαντεύουμε;

Ή άλλες φορές λέμε «ο Κύριος μου είπε» και για να επιβάλουμε τη γνώμη μας στους άλλους. Είσαι σίγουρος ότι ο Κύριος το είπε αυτό; Γιατί αν δεν το είπε, τι ευθύνες φέρεις εσύ που χρησιμοποιείς αυτή τη φράση με τόση ευκολία, αν δεν το έχει πει ο Θεός αυτό; 

Ξέρετε τι κάνουμε όταν το λέμε αυτό; Πως έχουμε το Θεό στο τσεπάκι μας, κι εμάς μας μιλάει ο Θεός, γι’ αυτό σας λέμε τι να κάνετε. Η Εκκλησιαστική Ιστορία δυστυχώς είναι γεμάτη από περιπτώσεις ανθρώπων που έκαναν κατάχρηση της εξουσίας τους. Οι σταυροφορίες οργανώθηκαν επειδή αυτό ήταν καθ’ υπόθεση το θέλημα του Θεού. Η Ιερά Εξέταση και οι βασανισμοί που έγιναν, οι άνθρωποι που κάηκαν στη φωτιά είχαν το επένδυμα του θελήματος του Θεού. Εκατοντάδες άνθρωποι έχουν αφοριστεί από τις εκκλησίες στο όνομα του Θεού. Κάθε ένας που δοκίμασε να αντισταθεί στην Εκκλησιαστική εξουσία και το κατεστημένο προσέκρουσε στο «θέλημα του Θεού». Εκκλησιαστικά σώματα χώρισαν και πάντα ο Θεός είπε σε κάποιους κάτι.

Όλοι μας πρέπει τακτικά να ρωτάμε τον εαυτό μας,  αν χρησιμοποιούμε το όνομα του Θεού για τους δικούς Του σκοπούς, ή για τους δικούς μας σκοπούς.

Δεν μπορώ να χρησιμοποιώ ούτε τον λόγο του Θεού, γιατί το ίδιο πράγμα είναι, για να πει πράγματα που δεν λέει. Ακόμη και αν δεν είμαστε σίγουροι για κάτι, ας μην πούμε κάτι που δεν ξέρουμε. Και έτσι παίρνουμε το όνομα του Θεού μάταια στο στόμα μας. Πολλές φορές το εδάφιο, Μη συμμορφώνεστε με τον αιώνα τούτο, έχει τόσο πολύ βασανιστεί που έχει καταντήσει να είναι «Μη συμμορφώνεσαι με άλλη άποψη, ή άλλη ερμηνεία εκτός από τη δική μου». Δεν χρησιμοποιούμε το όνομα του Θεού, ούτε το λόγο του Θεού χωρίς πολλή προσοχή και πολλή ευλάβεια.

Παίρνουμε το όνομα του Θεού μάταια στο στόμα μας, αν οι άνθρωποι ξέρουν ότι κάνουμε την Αγία Γραφή να λέει ό,τι θέλουμε εμείς να λέει.

Κάθε φορά που λέω ότι είμαι χριστιανός και η ζωή μου δεν το δείχνει παίρνω το όνομα του Θεού μάταια στο στόμα μου. Σαν χριστιανοί φέρουμε το όνομα του Θεού.

Και ελάλησε Κύριος προς τον Μωϋσήν, λέγων, Λάλησον προς τον Ααρών και προς τους υιούς αυτού, λέγων, Ούτω θέλετε ευλογεί τους υιούς Ισραήλ, λέγοντες προς αυτούς· Ο Κύριος να σε ευλογήση και να σε φυλάξη· Ο Κύριος να επιλάμψη το πρόσωπον αυτού επί σε και να σε ελεήση· Ο Κύριος να υψώση το πρόσωπον αυτού επί σε και να σοι δώση ειρήνην· Και θέλουσιν επιθέσει το όνομά μου επί τους υιούς Ισραήλ· και εγώ θέλω ευλογήσει αυτούς (Αριθ.ς:22-27).

Το όνομα του Θεού θα τοποθετηθεί στο λαό Του.

Ιερ.λδ:15-16 Και σεις τώρα είχετε επιστρέψει και κάμει το ευθές ενώπιόν μου, κηρύττοντες έκαστος άφεσιν εις τον πλησίον αυτού· και είχετε κάμει συνθήκην ενώπιόν μου εν τω οίκω, εφ' ον εκλήθη το όνομά μου· αλλ' επεστρέψατε και εμιάνατε το όνομά μου, και εκάμετε έκαστος τον δούλον αυτού και έκαστος την δούλην αυτού να επιστρέψωσι, τους οποίους είχετε αποπέμψει ελευθέρους κατά την θέλησιν αυτών, και καθυπεβάλετε αυτούς διά να ήναι εις εσάς δούλοι και δούλαι.

Μιάνατε το Όνομα μου γιατί ενώ είχατε κάνει το δίκαιο, που ήταν να αφήσουν τους δούλους τους, μετά τους ξαναπήρατε πίσω. Δεν συνέφερε οικονομικά. Προτιμήσατε να αδικήσετε.

Η ζωή σας, εσείς που λέτε ότι είστε δικοί μου, μου λερώνει το όνομα. Εμένα τον ίδιο. Δεν μπορούμε να προσβάλουμε το όνομα και την υπόληψη του Θεού με τη ζωή μας. Το κάνουμε όταν ζούμε όπως οι άλλοι. Όταν ομολογούμε ότι γνωρίζουμε το Θεό, αλλά με τα έργα μας τον αρνούμαστε (Τίτος α:6).

Ρωμ.β:21-24, Ο διδάσκων λοιπόν άλλον σεαυτόν δεν διδάσκεις; ο κηρύττων να μη κλέπτωσι κλέπτεις; ο λέγων να μη μοιχεύωσι μοιχεύεις; ο βδελυττόμενος τα είδωλα ιεροσυλείς; ο καυχώμενος εις τον νόμον, ατιμάζεις τον Θεόν διά της παραβάσεως του νόμου; Διότι το όνομα του Θεού εξ αιτίας σας βλασφημείται μεταξύ των εθνών, καθώς είναι γεγραμμένον.

Ο Θεός να μας φυλάξει από το να βλασφημείται το Όνομά Του ανάμεσα στους ανθρώπους εξαιτίας της ζωής μας.

Το όνομα του Θεού, αντιπροσωπεύει το Θεό τον ίδιο. Δείχνει ποιος είναι ο Θεός. Για αυτό και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γιατί φέρνουμε το όνομα του Θεού πάνω μας. Αν λέω ότι είμαι του Χριστού, πρέπει η ζωή μου να το δείχνει, γιατί αλλιώς προσβάλω το όνομά Του.

 ·        Προσέχω τα λόγια μου.

·        Προσέχω τις προσευχές μου.

·        Προσέχω πως χρησιμοποιώ το λόγο του Θεού.

·        Προσέχω πως επικαλούμαι το όνομά Του για να υποστηρίξω τη γνώμη μου.

·        Προσέχω τη ζωή μου.

Η τρίτη εντολή δεν έχει να κάνει μόνο με τις λέξεις. Αφορά τη ζωή μας. Οι άνθρωποι έξω βλέπουν εμάς και καταλαβαίνουν ποιος είναι ο Θεός. Ας τους δείξουμε πως είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μας και με το πως μιλάμε το όνομά Του, αλλά και με τον τρόπο που ζούμε. Αμήν.