Τίτ.β:4 «διά να νουθετώσι» (5)
Η έννοια της λέξης νουθετώ, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο,
υπονοεί ότι πρόκειται για διαδικασία διδασκαλίας, εξηγώντας, ενθαρρύνοντας, καταρτίζοντας,
και κρατώντας τις νεαρές συζύγους σ’ ένα πρότυπο που τους ήταν άγνωστο και
ωστόσο ζωτικό για την επιτυχία του γάμου και της οικογένειάς τους.
Υπάρχει δύναμη, για την πνευματική διακονία στην
τοπική εκκλησία, στους ηλικιωμένους πιστούς. Αυτοί που έχουν πάρει σύνταξη,
έχουν χρόνο για τέτοια δουλειά. Είναι ζωτικής σημασίας να κινητοποιήσουμε και
να χρησιμοποιήσουμε αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους. Μπορούν να ενθαρρύνουν, ξέρουν
πώς να προσεύχονται, πώς να διδάξουν το λόγο του Θεού, να επισκεφθούν, να
αντιμετωπίσουν προβλήματα και να βοηθήσουν στην οικοδομή της εκκλησίας του
Χριστού.
Διδάσκοντας τα καλά, «νουθετώσι τας νέας» (Τίτ.β:4).
Στο κριτικό κείμενο, η λέξη «νουθετώσι» είναι «σωφρονίζωσιν».
Οι πρώτες τέσσερις πνευματικές ιδιότητες, είναι για να
κάνουν αυτό το ποιοτικό έργο. Ο Θεός θέλει μια άγια γυναίκα της οποίας η ζωή
μιλάει δυνατότερα από τα λόγια της. Μια γυναίκα που ο χαρακτήρας της είναι αξιοπρόσεκτος
και προτρέπει άλλες γυναίκες να εξετάσουν τη δική τους ζωή και να επιδιώξουν να
μιμηθούν τη χαρά της, την ειρήνη της, το περπάτημά της εν Πνεύματι με προφανείς
και πρακτικούς τρόπους.
Έτσι, οι ηλικιωμένες θεοσεβούμενες γυναίκες της
εκκλησίας, έπρεπε να:
- δείχνουν αυτοσυγκράτηση και πειθαρχία στο φαγητό και τα λόγια,
- ζουν αυτό που διδάσκουν, έτσι ώστε οι νεότερες αδελφές να θέλουν να
μάθουν από αυτές πώς να ζήσουν ώστε να ευαρεστήσουν στον Θεό στη ζωή και στις
οικογένειές τους.
Ποιο ήταν λοιπόν το πρώτο τους μάθημα; Να εκπαιδεύσουν
τις νεότερες αδελφές να αγαπούν τους συζύγους τους!
Τίτ.β:4 διά να νουθετώσι τας νέας να ήναι φίλανδροι,
(6)
Ένα χριστιανικό σπίτι, σε μια παγανιστική κουλτούρα,
ήταν ένα τελείως νέο πράγμα.
Οι νεαρές γυναίκες που σώζονται από την ειδωλολατρία,
χρειάζεται να συνηθίσουν σε ένα εντελώς νέο σύνολο προτεραιοτήτων και προνομίων
και αυτές που είχαν άπιστους συζύγους, χρειαζόταν ιδιαίτερη ενθάρρυνση.
Οι μεγαλύτερες αδελφές είχαν την ευθύνη να εκπαιδεύσουν
τις νεότερες πώς να είναι σωστές σύζυγοι, μητέρες και νοικοκυρές. Οι νεότερες
γυναίκες είχαν την ευθύνη να ακούν και να υπακούν.
Μεταξύ των πιστών γυναικών του πρώτου αιώνα, υπήρχε
μια μεγάλη πρόκληση στο «να αγαπούν» τους συζύγους τους. Για διάφορους λόγους
και σε διάφορους βαθμούς αυτές οι γυναίκες είχαν ελάχιστα ή καθόλου «αισθήματα
αγάπης» για τους συζύγους τους. Οι πιστές σύζυγοι σχεδόν πάντα θέλουν να
υπακούσουν στον Κύριο, έτσι εκπληρώνουν τις ευθύνες τους προς τους συζύγους τους
- αλλά συχνά μόνο από καθήκον και όχι με αγάπη. Δεν αρκεί απλά να λες ότι
αγαπάς τον άντρα σου, πρέπει κι ο ίδιος να το αισθάνεται ότι τον αγαπάς!
Στις μέρες του Παύλου, άνδρες και γυναίκες σώζονταν από
μια κουλτούρα όπου η ρομαντική αγάπη συνήθως δεν υπήρχε στους γάμους. Τις γυναίκες
τις έβλεπαν μόνο σαν έμπιστες οικοφύλακες και για να γεννούν παιδιά. Η
συναισθηματική αγάπη, οι ψυχολογικές ανάγκες και οι σεξουαλικές επιθυμίες
ικανοποιούντο εκτός γάμου από τους περισσότερους συζύγους. Οι ευκαιρίες για
παράνομο σεξ στον ρωμαϊκό κόσμο ήταν ατελείωτες. Για τις περισσότερες γυναίκες,
αυτό ήταν κατά κάποιο τρόπο μια ανακούφιση, καθώς δεν έπρεπε να κάνουν σεξ σε
τακτική βάση με τους συζύγους τους. Αλλά η συναισθηματική ταύτιση που παράγει η
συζυγική σχέση ήταν απούσα. Η σωτηρία σταματούσε την ακολασία στην πλειονότητα
των ανδρών που πίστευαν – αλλά η σωτηρία δεν έκανε αυτούς ή τις συζύγους τους
να σταματήσουν αμέσως την οικειότητα και
το να μοιράζονται τη ζωή με φίλους και εραστές.
Ακριβώς όπως η σύγχρονη προγαμιαία ηθική χαλαρότητα
έχει σημαδέψει πολλά νεαρά ζευγάρια με μια προβληματική, συχνά επιφανειακή
συζυγική σχέση, έτσι ήταν και οι περισσότεροι γάμοι της εκκλησίας της Καινής
Διαθήκης. Ποια ήταν η διά Πνεύματος Αγίου απάντηση του Παύλου; Ποιος θα ήταν ο
τρόπος για να λύσουμε το πρόβλημα του απόμακρου, απομονωμένου, και συνεχώς πειραζόμενου
άντρα που καθημερινά αγωνιζόταν με τους ακατανίκητους δελεασμούς της σκανδαλώδους,
ανήθικης Ρωμαϊκής κουλτούρας;
Ο Χριστός οδήγησε τον Παύλο να αναπτύξει μια ομάδα ηλικιωμένων,
πιστών και ευσεβών γυναικών που θα πηγαίνανε από σπίτι σε σπίτι, θα γινόταν στενές
και έμπιστες φίλες αυτών των νεαρών συζύγων και θα τις εκπαίδευαν πώς να γίνουν
οι καλύτεροι, πλησιέστεροι, αγαπημένοι και πιο στενοί φίλοι των συζύγων τους.
Παρ.κ:17 Ο άρτος του ψεύδους
είναι γλυκύς εις τον άνθρωπον· μετά ταύτα όμως το στόμα αυτού θέλει γεμισθή χαλίκων.
Ο Παύλος γνώριζε ότι για να προστατευτούν αυτοί οι
νέοι στην πίστη σύζυγοι και πατέρες από τα παλιρροϊκά κύματα του πειρασμού, έπρεπε
να έχουν μια ζωντανή, ελκυστική, ικανοποιητική συναισθηματικά και σωματικά
σχέση με τη σύζυγό τους. Οι σύζυγοι που σκέφτονται και θέλουν να δουν τη σύζυγό
τους όλη την ημέρα ενώ είναι μακριά από το σπίτι τους, προστατεύονται από τα
θέλγητρα και τους περισπασμούς αυτού του κακού κόσμου. Οι στοργικές, ενδιαφερόμενες,
ρομαντικές σύζυγοι εκπαιδεύονται, δεν γεννιούνται.
Το κλειδί για την κατανόηση αυτής της τολμηρής νέας διάστασης
εκπαίδευσης της πρώτης εκκλησίας, είναι η λέξη που χρησιμοποιεί ο Παύλος για
την αγάπη. Κάθε πιστός έχει ήδη διαταχθεί επανειλημμένα να «αγαπά» με έμπρακτη αγάπη.
Εμείς πρέπει να ενεργούμε με αγάπη ο ένας προς τον άλλο, προς τους πιστούς και άπιστους
φίλους μας, ακόμα και προς τους εχθρούς μας. Αυτή η αγάπη δεν είναι συναίσθημα,
είναι μια πράξη.
Ο Παύλος εξηγεί αυτή την αγάπη στην Εφες.ε:25 και Κολ.γ:19
σαν μια πράξη του συζύγου προς την σύζυγό του, με τον ίδιο αυτοθυσιαστικό τρόπο
που ο Ιησούς αγαπά την εκκλησία.
Οι γυναίκες επίσης πρέπει να υπακούν και να
υποτάσσονται με σεβασμό στους συζύγους τους (Εφες.ε:22, Κολ.γ:18). Ο Πέτρος
προσθέτει ότι πρέπει να καλλιεργήσουν ένα πράο και ήσυχο πνεύμα που είναι
πολύτιμο για τον Θεό και τεράστιας αξίας στο γάμο (Α’ Πέτρ.γ:4). Αυτή ήταν η
αμοιβαία σχέση ενός κατά Θεό γάμου σε επίπεδο συμπεριφοράς.
Οι διατεταγμένες μέσα από τον λόγο του Θεού, διαθέσεις
και συμπεριφορές των πιστών, είναι το θεμέλιο και η συνταγή για έναν
χριστιανικό γάμο. Αλλά σύντομα τα πράγματα επανέρχονται στην υπακοή από καθήκον,
συχνά χωρίς καθόλου συναισθήματα, αποχωρισμένοι ο ένας από τον άλλο. Ο Παύλος
λέει ότι είναι επιτακτική ανάγκη να προχωρήσουμε παραπέρα. Στον Τίτο δίνεται το
κλειδί για ευτυχισμένους γάμους και οικογένειες — εκπαίδευσε τις νεότερες αδελφές
στο πώς να καλλιεργήσουν μια στοργική φιλία (φιλέω) με τους συζύγους τους. Αυτή
είναι συναισθηματική αγάπη.
Η λέξη αγάπη δεν χρησιμοποιείται ποτέ στη Βίβλο για να
περιγράψει τη σεξουαλική αγάπη ή την υπευθυνότητα, επειδή η συναισθηματική
αγάπη δεν μπορεί να προσταχθεί. Η όμορφη, μεθυστική αγάπη που ο Θεός σχεδίασε
για το σεξ μέσα στο γάμο, είναι συναισθηματική και τα συναισθήματα δεν μπορούν
να διαταχθούν. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάποιον να νιώσει μ’ ένα συγκεκριμένο
τρόπο. Μπορούμε να τον διατάξουμε να «κάνει» κάτι, αλλά όχι να «αισθάνεται» μ’
έναν συγκεκριμένο τρόπο. Η αυθεντική, Βιβλική, συζυγική, σεξουαλική αγάπη είναι
συναισθηματική οικειότητα στον υψηλότερο βαθμό. Ο Θεός διατάζει την σκόπιμη
αγάπη, αλλά η συναισθηματική αγάπη της φιλίας και της σεξουαλικής οικειότητας
δεν μπορεί να διαταχθεί - πρέπει να διδαχθεί.
Όταν οι νεότερες γυναίκες έβλεπαν πώς οι μεγαλύτερες
αδελφές αγαπούσαν, σεβόταν, θαύμαζαν, και ήταν σαν τους καλύτερους φίλους με
τους άντρες τους, καταλάβαιναν ότι αυτές οι στενές και βαθιές φιλίες με τους συζύγους
ήταν δυνατές και πολύ συμφέρουσες για την καθημερινή ζωή. Έμαθαν πώς να
ενθαρρύνουν τον άντρα τους, πώς να τον οικοδομούν, πώς να τον εκπλήσουν με τη
στοργή τους, και πώς να καλλιεργήσουν μια συνεχώς αυξανόμενη βαθιά φιλία.
Όταν λέει «τας νέας» αναφέρεται σε εκείνες τις κοπέλες
που είναι σε θέση να γεννήσουν παιδιά ή έχουν και μεγαλώνουν παιδιά. Δεδομένου
ότι οι γυναίκες μπορούν να γεννήσουν παιδιά ακόμα και μέχρι τα σαράντα τους,
και τα κύρια καθήκοντα της ανατροφής ενός παιδιού διαρκούν περίπου είκοσι
χρόνια, μια γυναίκα κάτω των 60 θα μπορούσε να θεωρηθεί νέα με τη βιβλική
έννοια (Α’ Τιμ.ε:9).
Τι προσόντα έπρεπε να χαρακτηρίζουν τη ζωή της; «να
ήναι φίλανδροι» Ο Παύλος
χρησιμοποίησε περιφραστικά τον ίδιο όρο για να περιγράψει την θεοσεβούμενη χήρα
(Α’ Τιμ.ε:9). Σημαίνει να είναι η γυναίκα απόλυτα αφοσιωμένη στον άντρα της.
Μερικές γυναίκες λένε ότι οι άντρες τους δεν αξίζει πλέον να τους αγαπούν, αλλά
το να έχεις αυτή τη στάση είναι ανυπακοή στον ξεκάθαρο λόγο του Θεού. Για να
βοηθηθείς, να έχεις κατά νου ότι το να αγαπάς τον άντρα σου δεν σημαίνει ότι θα
νιώθεις πάντα την συναισθηματική έξαψη που χαρακτήριζε την αγάπη σου στην αρχή
της σχέσης σου. Ο γάμος είναι μια ευχάριστη δέσμευση που πάει πέρα από τα
συναισθήματα σε μια αφιέρωση – σε ένα επίπεδο φιλίας που είναι βαθύ και
ικανοποιητικό. Αν δεν αγαπάς τον άντρα σου, πρέπει να εκπαιδεύσεις τον εαυτό
σου να τον αγαπάς. Να του σερβίρεις το φαγητό ευγενικά και μ’ ένα ευχάριστο
τρόπο μέρα με τη μέρα και σύντομα θα δεις τα αποτελέσματα!
Ο καλύτερος τρόπος για να γεμίσεις ένα σπίτι με χαρά
και ειρήνη είναι να έχεις έναν σύζυγο και μία σύζυγο που είναι κολλητοί,
συναισθηματικά και πνευματικά.
