ΜΕΓΑΛΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Καθώς διατρέχει κανείς τα τέσσερα Ευαγγέλια με τις διηγήσεις των ευαγγελιστών για τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία του Χριστού, δεν μπορεί να μη σταθεί και να μη θαυμάσει την σχέση που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στον Ιησού και στους δώδεκα μαθητές Του. Ήταν μια σχέση παραπάνω από τη σχέση δασκάλου και μαθητών, ή κυρίου και των οπαδών του. 

Κι αυτή τη σχέση τη βρίσκουμε συμπυκνωμένη στο Ιωάν.ιγ:1 Προ δε της εορτής του πάσχα εξεύρων ο Ιησούς ότι ήλθεν η ώρα αυτού διά να μεταβή εκ του κόσμου τούτου προς τον Πατέρα, αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς.

Στα κεφ.ιγ & ιδ του ευαγγελίου του, ο Ιωάννης αναπτύσσει τη συνομιλία του Κυρίου με τους μαθητές Του στο υπερώο. Μεγάλη θλίψη ήρθε να σκιάσει την καρδιά των δώδεκα, όταν τους ανάγγειλε καθαρά πια πως θα έφευγε απ' ανάμεσά τους: Ιωάν.ιγ:33 Τεκνία, έτι ολίγον είμαι μεθ' υμών. Θέλετε με ζητήσει, και καθώς είπον προς τους Ιουδαίους ότι όπου υπάγω εγώ, σεις δεν δύνασθε να έλθητε, και προς εσάς λέγω τώρα.

Στα κεφ.ιε και ις έχουμε τη συνέχεια αυτής της συνομιλίας, που εξελίσσεται σε μονόλογο του Ιησού, αλλά όχι πια στο υπερώο. Είχαν βγει από το δώμα και πορεύονταν προς τον Κήπο της Γεθσημανή. Και πιθανόν σε κάποιο ανηφοράκι, αντικρύζοντας κάτω τη νυχτερινή Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς άρχισε να τους δείχνει ορισμένους μεγάλους στόχους που θα έπρεπε να θέσουν μπροστά τους για τη νέα τους ζωή χωρίς τον Δάσκαλο ορατό ανάμεσά τους.

Ήταν στόχοι καθοριστικοί για την πνευματική τους πορεία, όπως καθοριστικοί είναι και για τη δική μας πορεία σαν χριστιανών σήμερα, που ο Κύριός μας δεν είναι ορατός με φυσικό τρόπο ανάμεσά μας.

Στόχος πρώτος: Η Καρποφορία

Ιωάν.ιε:16 Σεις δεν εξελέξατε εμέ, αλλ' εγώ εξέλεξα εσάς, και σας διέταξα διά να υπάγητε σεις και να κάμητε καρπόν, και ο καρπός σας να μένη, ώστε, ό,τι αν ζητήσητε παρά του Πατρός εν τω ονόματί μου, να σας δώση αυτό.

Στα πνευματικά πράγματα "καρπός" σημαίνει καθετί που επιτυγχάνεται δια του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του πιστού. Περιλαμβάνει δραστηριότητες, όπως τη μαρτυρία για τον Χριστό, τη διδασκαλία, την υπηρεσία προς τους άλλους, καθώς και διάφορα χαρακτηριστικά, όπως αγάπη, χαρά, ειρήνη, υπομονή κλπ. Σαν συνέπεια, λοιπόν, της χριστιανικής ζωής, η καρποφορία αποτελεί έναν πρωτεύοντα στόχο για όλους τους ανθρώπους του Θεού. Αλλά ο Κύριος, προκειμένου να εξηγήσει κιόλας πώς θα πετύχουν αυτό τον στόχο τους οι μαθητές του, έθεσε μπροστά τους ορισμένες αρχές.

1. Μια αρχή είναι ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως ο Ιησούς είναι η αληθινή άμπελος, η πηγή της ζωής τους και της δύναμής τους (ιε:1). Ακόμη κι όταν ο ίδιος θα απουσίαζε απ' ανάμεσά τους, θα ήταν Αυτός που θα τους έδινε την ικανότητα να πραγματοποιήσουν αυτό τον στόχο τους.

2. Μια άλλη αρχή είναι πως ο Ιησούς ενδιαφέρεται για το κάθε κλήμα ξεχωριστά και ασχολείται μ' αυτό. Ο Πατέρας, ο ουράνιος αμπελουργός, το καθαρίζει και το βοηθάει να κάνει καρπό. Μόνο αυτό που συνειδητά αρνείται να κάνει καρπό, το κόβει και το πετάει μακριά να ξεραθεί και να καεί. Τι ελπίδα και τι ενθάρρυνση για τους πιστούς, που θέλουν ειλικρινά να ζήσουν την καρποφόρο ζωή του Χριστού! Αλλά και τι ευθύνη για κείνους που αμελούν και ζουν επιπόλαια την χριστιανική ζωή! Ο Κύριος ενθαρρύνει και βοηθάει όσους τυχόν δεν καταφέρουν να φέρουν την καρποφορία που τους ζητάει, αλλά μέσα τους το επιθυμούν και του ζητούν να τους βοηθήσει στην αδυναμία τους. Τους δίνει ευκαιρίες, δεν τους απογοητεύει, τους καθαρίζει περισσότερο, τους προσφέρει κάθε μέσον για να πετύχουν τους πνευματικούς στόχους τους (εδάφια 2-3).

3. Μια τρίτη αρχή είναι ότι βασική προϋπόθεση για την καρποφορία είναι ο πιστός να μένει εν Χριστώ. Να ζει ενωμένος με τον Χριστό, όπως το κλήμα με την άμπελο (εδ.4). Τίποτε απολύτως δεν θα πρέπει να παρεμποδίζει το έργο του Θεού στη ζωή του πιστού.

Πολλά εξαρτώνται απ' αυτή την αφιέρωσή μας στον Χριστό, και πολλές είναι οι συνέπειες από την αποτυχία μας να μείνουμε ενωμένοι μ' Αυτόν: Η έλλειψη αφιέρωσης του πιστού τινάζει στον αέρα κάθε καρποφορία. Μόνος του ο πιστός δεν μπορεί να κάνει τίποτα (εδ.5). Είναι καταδικασμένος να μαραθεί, χωρίς καρπό, με χαμένες όλες τις ευκαιρίες να υπηρετήσει τον Κύριο (εδ.6).

Αντίθετα, αυτός που μένει σταθερά ενωμένος με τον Χριστό θα κάνει όλο και περισσότερο καρπό (εδ.2,5,8). Θα προσεύχεται κατά το θέλημα του Θεού και οι προσευχές του θα παίρνουν απάντηση (εδ.7). Με τα φανερά γνωρίσματα της ζωής του Πνεύματος θα δοξάζεται ο Πατέρας Θεός (εδ.8).

Με τη ζωή του Πνεύματος ο πιστός θα προοδεύει συνεχώς σαν αληθινός μαθητής του Χριστού. Η ζωή της μαθητείας είναι μια εξελικτική πορεία. Με τη διαρκή αφιέρωση ο πιστός οικειοποιείται και εφαρμόζει στη ζωή του το παράδειγμα και τη ζωή του μεγάλου Δασκάλου.

Αυτού του πιστού η χαρά θα είναι πλήρης (εδ.11). Βέβαια, άλλο ευτυχία, που εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες και άλλο χαρά, που είναι η εσωτερική εν Χριστώ πληρότητα. Κι επειδή ακριβώς η χαρά αυτή προέρχεται από την καρδιά του ανθρώπου, γι' αυτό και εξαρτάται απόλυτα από την σχέση του πιστού με τον Χριστό. Σε ελέγχει το Πνεύμα του Θεού για κάποια αμαρτία; Η χαρά σου μειώνεται. Σε επιβραβεύει το Πνεύμα του Θεού για τη συνέπειά σου; Η χαρά σου είναι πλήρης εν Χριστώ, γιατί ο Χριστός είναι ευχαριστημένος μαζί σου.

Τέλος, το σπουδαιότερο αποτέλεσμα της καρποφορίας μας είναι η αγάπη μας του ενός για τον άλλο (εδ.12). Κράμα δικαιοσύνης και αλήθειας τούτη η αγάπη αναζητάει στους άλλους να βρει τα καλύτερα στοιχεία τους. Η σάρκα μας ωθεί να επισημαίνουμε και να προβάλλουμε τα πιο αδύνατα σημεία του αδερφού μας. Η αγάπη του Χριστού κάνει το αντίθετο. Προβάλλει τα καλά του αδερφού μας. Και υπέρτατη εφαρμογή αυτής της αγάπης είναι η προθυμία να πεθάνει ο ένας για τον άλλο (εδ.13), κάτι δηλαδή που ο Κύριος ήταν κι ο ίδιος έτοιμος να κάνει σε λίγη ώρα.

Στόχος δεύτερος: Η νέα θεώρηση του Κόσμου

Ιωάν.ιε:18 Εάν ο κόσμος σας μισή, εξεύρετε ότι εμέ πρότερον υμών εμίσησεν.

Στη συνέχεια ο Κύριος θέτει μπροστά στα μάτια των μαθητών του έναν δεύτερο στόχο: Έπρεπε από δω και πέρα να έχουν κατά νουν τη νέα τους σχέση με τον κόσμο. Με τον όρο "κόσμος" βέβαια εδώ νοούνται όχι οι άνθρωποι, αλλά το σατανοκρατούμενο σύστημα του κόσμου γύρω μας -καθετί που ελέγχεται, εισάγεται, είναι εμπνευσμένο από τον "κυρίαρχο αυτού του κόσμου" (ις:11). Οι άνθρωποι του διαβόλου μισούσαν τότε τον Χριστό, κι αναζητούσαν τρόπο να τον βγάλουν από τη μέση. Επομένως, το ίδιο θα έκαναν και για τους πιστούς που ήταν ενωμένοι κι εξαρτημένοι από τον Χριστό.

Εδώ ο Κύριος προετοιμάζει τους δικούς Του για το τι θα έπρεπε να περιμένουν σαν πιστοί απ' αυτόν. Τους εξήγησε ότι ο κόσμος είχε συμπεριφερθεί προς Αυτόν με μίσος και με κάθε είδους διώξεις. Τα ίδια θα είχαν ν' αντιμετωπίσουν και οι δικοί Του. Γι' αυτή τη στάση του κόσμου ο Ιησούς δεν είχε φταίξει στο παραμικρό. Καμιά αιτία δεν είχαν οι εχθροί Του εναντίον Του. Αλλά όλα αυτά έγιναν για να εκπληρωθεί ο προφητικός λόγος του Δαβίδ (πρβλ. Ψαλμ.λε:19- ξθ:4) "εμίσησάν με δωρεάν" (ιε:25). Το μίσος αυτό είχε τη ρίζα του στην αμαρτωλή καρδιά τους. Ο κόσμος μισεί τον Χριστό, επειδή αυτός του αποκαλύπτει την αμαρτία του και δεν μπορεί πια να κρυφτεί (ιε:22).

Ο Ιησούς είχε έρθει στον κόσμο για να μιλήσει για την αμαρτία τους και τη σωτηρία του Θεού. Επειδή όμως ο κόσμος Τον μισεί, απορρίπτει και τον μοναδικό τρόπο σωτηρίας που προσφέρει ο Θεός. Κι επειδή Πατέρας και Υιός είναι "έν", αυτοί που αρνούνται τον Υιό, αρνούνται αναπόφευκτα και τον Πατέρα (ιε:23). Ενάντια όμως στο μίσος του κόσμου, ο Κύριος λέει πως πρέπει σ' αυτό τον κόσμο να δώσουμε τη μαρτυρία μας. Αντί ν' απομονωνόμαστε ή ν' απομακρυνόμαστε από τον κόσμο, έχουμε υποχρέωση να διεισδύσουμε σ' αυτόν και να φέρουμε στους ανθρώπους το ευαγγέλιο του Χριστού (ιε:26-27).

"Ταύτα ελάλησα προς εσάς", καταλήγει ο Κύριος, "διά να μη σκανδαλισθήτε" (ις:1). Μα αυτός είναι και ο λόγος όλης αυτής της επισκόπησης της διδασκαλίας Του προς τους μαθητές Του: Να μη χάσουν τον δρόμο τους, να μην πλανηθούν, να μη χάσουν την πίστη τους, όταν εκείνο πια θα έχει φύγει απ' ανάμεσά τους.

Έρχονται, αλήθεια, στιγμές, που το να ζει κανείς για τον Χριστό είναι πολύ δύσκολο πράγμα! Οι άνθρωποι αυτού εδώ του αμαρτωλού κοσμικού συστήματος θα φτάσουν να φονεύουν τους πιστούς, με την πεποίθηση πως προσφέρουν υπηρεσία στον Θεό (ις:2). Αυτό έγινε σ' όλη τη διάρκεια των είκοσι αιώνων ζωής της Εκκλησίας στη γη και θα εξακολουθήσει να γίνεται και στο μέλλον. Αλλά ο πιστός μένει σταθερός στην πίστη του. Στόχος του είναι να ζήσει για τον Χριστό ως μάρτυράς του σ' έναν κόσμο αμαρτίας και σκότους.

Έχουμε, άραγε, έτσι αντιμετωπίσει τον κόσμο; Σαν ένα χώρο όχι που θα προβληθούμε κοινωνικά ή που θα μας βοηθήσει να κάνουμε πολλά λεφτά ή να ζήσουμε μια ζωή απολαύσεων, αλλά σαν έναν αγρό γεμάτο ψυχές, που έχουν ανάγκη σωτηρίας; Που μολονότι ενδεχομένως μας περιφρονούν ή μας διώκουν, εμείς θα τον βλέπουμε με μάτι αγάπης και συμπόνιας, όπως ο Χριστός τους σταυρωτές του πάνω από τον σταυρό; Είναι ανάγκη αυτό σαν χριστιανοί να το βάλουμε στόχο στη ζωή μας.