Όταν κάποτε ο Ιησούς αναρωτήθηκε
μπροστά στους μαθητές Του, λέγοντας «Πλην
ο Υιός του ανθρώπου, όταν έλθη, άρα γε θέλει ευρεί την πίστιν επί της γης;»
(Λουκ.ιη:8), ασφαλώς γνώριζε καλά ότι ο ίδιος ήταν, είναι και θα είναι «σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ.β:34), δηλαδή σημείο αντιλογίας,
διαφωνίας και κρίσης μεταξύ των ανθρώπων, αφού πάνω στον Ιησού Χριστό - σαν
άξονα, κέντρο και βάση της ιστορίας - και στο τι Εκείνος εκφράζει και
εκπροσωπεί, στέκεται διαχρονικά όλη η ανθρωπότητα, αντλώντας νόημα και σκοπό
από αυτό ακριβώς το ερώτημα.
Ποιος υπήρξε λοιπόν ο Ιησούς
Χριστός, για τον Οποίο καταναλώθηκαν τόσοι και τόσοι τόνοι μελανιού, στην
προσπάθεια να προσεγγίσουν κάπως τη μεγαλειώδη ύπαρξή Του, τη διδασκαλία Του
και τα θαύματά Του;
Τι ήταν ο Υιός της Ναζαρέτ, τον Οποίο ανήγγειλαν δεκάδες
προφητείες, εκατοντάδες χρόνια πριν γεννηθεί; Φανταστική επινόηση; Ένας απλός
μαραγκός και τεχνίτης; Σπουδαίος φιλόσοφος; Κοινωνικός αναμορφωτής; Ή ο Θεός εν
σαρκί;
Στην εποχή Του, η πνευματικά
πρωτόγνωρη διδασκαλία Του κατά του φαρισαϊσμού, της τυπολατρίας, της έλλειψης
αγάπης μεταξύ των ανθρώπων και υπέρ της αληθινής και καρδιακής λατρείας, χώρισε
τους ανθρώπους σε ευνοϊκά και αρνητικά διακείμενους προς το πρόσωπό Του.
Η φυσική αδυναμία να κατανοήσουν
λογικά το γεγονός ότι ο Πατέρας Θεός κατοικούσε πλήρως μέσα Του, ο έλεγχος στην
υποκρισία των θρησκευτικών ηγετών και η επαναστατικότητα της αγάπης προς τους
εχθρούς που δίδασκε, οδήγησαν πολλούς σε αμφισβήτηση του μεγαλείου Του.
Πλήθος αιρέσεων, στη συνέχεια,
ερμήνευαν διαφορετικά από την Εκκλησία την υπόστασή Του, θεωρώντας Τον σαν ένα
μέρος της θεότητας, ενώ στα νεότερα χρόνια αμφισβητήθηκε η θεότητά του από το
Διαφωτισμό και από ορθολογιστές διανοούμενους, όπως ο Βολταίρος, Νίτσε, Ρενάν,
Στράους κ.α.
Ο ίδιος γνώριζε καλά ότι θα
πυροδοτήσει μια ατέλειωτη σειρά από αντιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων στο όνομά Του.
Και αυτό εννοεί, όταν προφητεύει:
«Μη νομίσητε ότι ήλθον να βάλω ειρήνην επί την γήν· δεν ήλθον να βάλω
ειρήνην, αλλά μάχαιραν» (Ματθ.ι:34) και ακόμη:
Πυρ ήλθον να βάλω εις την γην, και τι θέλω, εάν ήδη ανήφθη;
(Λουκ.ιβ:49)
Πράγματι, στο όνομα του Ιησού,
στο τι Εκείνος εκφράζει, προξενήθηκαν και προξενούνται σειρά αντιδράσεων,
μεταξύ συγγενών, φίλων και αγνώστων, στο διάβα των αιώνων.
Αυτές οι αντιδράσεις, έχουν ένα
κοινό χαρακτηριστικό: την άρνηση αποδοχής του λόγου του Θεού χωρίς παρεμβολές.
Η Γραφή καθαρά διακηρύττει ότι ο
Ιησούς είναι: «ο ων επί πάντων Θεός
ευλογητός εις τους αιώνας· αμήν» (Ρωμ.θ:5).
Η Γραφή με απλότητα διακηρύττει
ότι: «ο Υιός του Θεού ήλθε και έδωκεν εις
ημάς νόησιν, διά να γνωρίζωμεν τον αληθινόν· και είμεθα εν τω αληθινώ, εν τω
Υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος είναι ο αληθινός Θεός και η ζωή η αιώνιος»
(Α’ Ιωάν.ε:20).
Συνήθως, το πρόβλημα συμβαίνει
εξαιτίας της δυσκολίας κατανόησης ότι ο Ιησούς ήταν τέλειος άνθρωπος αλλά
συγχρόνως και ο Θεός, ο Μόνος αληθινός Θεός, ο Πατέρας, όπως ο Ίδιος έλεγε!!
