Α. ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Ο φυσικός θάνατος είναι ο αποχωρισμός της ψυχής και του
πνεύματος από το σώμα. Φέρνει τον άνθρωπο στην αιωνιότητα και τον αόρατο κόσμο.
Β. ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Η Βίβλος αναφέρεται στον θάνατο με τους παρακάτω όρους:
1. Ύπνος
- Δευτ.λα:16, Ιωάν.ια:11, Α’ Κορ.ιε:6, Α’ Κορ.ιε:51, Α’ Θεσ.δ:13-14
2. Επίγειος
οικία που χαλάει - Β’ Κορ.ε:1
3. Απόθεση
του σκηνώματος - Β’ Πέτρ.α:14
4. Ο
Θεός ζητά την ψυχή - Λουκ.ιβ:20
5. Η
οδός που δεν έχει επιστροφή - Ιώβ.ις:22
6. Πρόσθεση
κάποιου στον λαό του - Γεν.μθ:33
7. Ξεψύχησε
- Γεν.μθ:33, Πράξ.ε:10
8. Κατάβαση
στον τόπο της σιωπής - Ψαλμ.ριε:17
9. Επιστροφή
στη γη - Γεν.γ:19
10. Αποκοπή
- Ιώβ ιδ:2
11. Αναχώρηση
- Φιλιπ.α:23
Γ. Ο ΦΥΣΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΓΙΑ ΚΑΘΕ
ΑΝΘΡΩΠΟ
Εβρ.θ:27 “Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους
ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις.”
Οι μόνοι που θα εκφύγουν το φυσικό θάνατο είναι οι άγιοι που
θα ζουν όταν έρθει ο Ιησούς. Αυτοί θα
μετατεθούν, αλλ’ όλοι οι υπόλοιποι θα πεθάνουν. Παρόλο που η λύτρωση των αγίων
εξαγοράστηκε κι εξασφαλίστηκε στο Γολγοθά, μόνο με την πρώτη ανάσταση θα
μπορέσουμε να εισέλθουμε σ’ αυτή την πλήρη φυσική απολύτρωση.
Δ. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΝΙΚΗΘΕΙ
Α’ Κορ.ιε:26 “Εσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος”
Ρωμ.ε:12-21 “...και διά της αμαρτίας ο θάνατος... βασιλεύσει
διά της δικαιοσύνης εις ζωήν αιώνιον, διά Ιησού Χριστού του Κυρίου υμών”
Β’ Τιμ.α:10 “Οστις κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε
εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν διά του ευαγγελίου”
Ο θάνατος ήταν η πρώτη εξωτερική κι ορατή επίπτωση της
αμαρτίας και θα είναι η τελευταία απ’ την οποία θα σωθούμε. Ο Ιησούς έχει
καταργήσει το θάνατο, και εν Αυτώ
έχουμε αιώνια ζωή κι αθανασία.
Ε. ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΙ;
1. Η ενδιάμεση κατάσταση
Οι δίκαιοι δεν εισέρχονται στην τελική τους ανταμοιβή, ούτε
κι οι ασεβείς στην τελική τους τιμωρία, μέχρι τις αντίστοιχες αναστάσεις. Ο
δίκαιος βρίσκεται σε ανάπαυση συνείδησης στον Παράδεισο, αλλά οι άδικοι
βρίσκονται σε κρίση συνείδησης και βασανίζονται στον Άδη.
2. Η Ανάσταση
Στην ανάσταση η ψυχή και το πνεύμα του νεκρού ενώνονται με
το αναστημένο σώμα.
3. Οι Κρίσεις
Όπως ο θάνατος είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός, έτσι δεν
υπάρχει διαφυγή κι από την κρίση που ακολουθεί (Εβρ.θ:27). Οι δίκαιοι λαμβάνουν
την αμοιβή τους κι οι άδικοι τιμωρούνται.
4. Η Αιωνιότητα
Υπάρχουν μόνο δύο τελικοί προορισμοί για τον άνθρωπο: ο
ουρανός που πρέπει να κερδίσει κι η κόλαση που πρέπει ν’ αποφύγει. Ποιο από τα
δύο θα συμβεί;
Ζ. ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΙ Ο ΑΔΗΣ
Πριν την ανάσταση του Ιησού Χριστού, αυτοί οι δύο τόποι
αποτελούσαν ξεχωριστά μέρη της Σεόλ.
Βρίσκονταν απέναντι ο ένας απ’ τον άλλο και τους χώριζε ένα χάσμα
(Λουκ.ις:26). Όταν ο Ιησούς αναστήθηκε, άδειασε τον ένα τόπο κι άλλαξε τον
Παράδεισο με τον τρίτο ουρανό (Β’Κορ.ιβ:2). Ο Ιησούς αιχμαλώτευσε αιχμαλωσία (Εφεσ.δ:8).
Η. ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ
1. Καθαρτήριο
Αυτή η πλάνη διδάσκει ότι ακόμα κι οι πιστοί χρειάζονται μια
διαδικασία εξαγνισμού πριν να μπορέσουν να
εισέλθουν στην παρουσία του Θεού.
Η Γραφή μας διδάσκει την άμεση μακαριότητα των νεκρών εν
Χριστώ. Υπάρχουν μόνο οι σωσμένοι και οι
μη σωσμένοι κι ο προορισμός του καθένα καθορίζεται απ’ τη ζωή που έχει
κάνει. Ο θάνατος κλείνει την περίοδο της
μαθητείας και μετά ακολουθεί η κρίση (Λουκ.ις:22, κγ:43, Β’Κορ.ε:6-10,
Εβρ.θ:27).
2. Πνευματισμός
Διδάσκει ότι μπορούμε να επικοινωνούμε με το πνεύμα κάποιου
νεκρού μέσω ενός “μέντιουμ” (μεσολαβητή).
Η Βίβλος απαγορεύει ρητά να συμβουλευόμαστε τέτοιους
πνευματιστές κι η ίδια η απαγόρευση φανερώνει πόσο επικίνδυνη και σατανική
είναι αυτή η πρακτική. Στο Λουκά ις η
ιστορία για τον πλούσιο και τον Λάζαρο αποδεικνύει ότι αυτοί που έχουν πεθάνει
δεν μπορούν να επικοινωνούν με τους ζωντανούς (Λευιτ.ιθ:31, Ησ.η:19).
3. Ύπνος της ψυχής
Διδάσκει ότι η ψυχή παραμένει σε μία κατάσταση ασυνειδησίας
μέχρι την ανάσταση.
Η Βίβλος μας διδάσκει ότι υπάρχει άμεση, συνειδητή ανάπαυση
στον Παράδεισο για τους σωσμένους και κυριολεκτικός βασανισμός της συνείδησης
στον Άδη για τους χαμένους. Ο Λάζαρος κι ο πλούσιος είχαν κι οι δύο τις αισθήσεις
τους. Γιατί ο Ιησούς πήγε στον Άδη αν οι
ψυχές δεν είχαν συνείδηση; Αυτό και μόνο απαντά σ’ αυτή την πλάνη μία για πάντα
(Ησ.ιδ:9-11, Λουκ.κγ:43, Φιλιπ.α:23, Ψαλμ.ις:10, Β’Κορ.ε:8, Αποκ.ς:9-10).
4. Γιουνιβερσαλισμός
Διδάσκει ότι όλοι στο τέλος θα σωθούν, επειδή ο Θεός τους
αγαπά όλους τόσο πολύ ώστε δεν θ’ αφήσει κανένα έξω απ’ τον ουρανό.
Αυτή η πλάνη απορρίπτεται απ’ τις Γραφές. Στην
πραγματικότητα, είναι το έλεος του Θεού που αποκλείει τους αμαρτωλούς απ’ τον
ουρανό. Θα ήταν κόλαση για αυτούς και
σύντομα η παρουσία τους θα γινόταν κόλαση και για τους λυτρωμένους (Παρ.κθ:1,
Ρωμ.ς:23, Ιωάν.γ:36, Λουκ.ις:19-31).
5. Ρεστοριανισμός
Διδάσκει ότι η κόλαση δεν είναι αιώνια, αλλά μία προσωρινή
εμπειρία με σκοπό να εξαγνίσει τον αμαρτωλό και να τον ετοιμάσει για τον
ουρανό. Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε οι φωτιές της κόλασης έχουν μεγαλύτερη
δύναμη απ’ το αίμα του Ιησού. Η εμπειρία
μας διδάσκει ότι η τιμωρία από μόνη της δεν μπορεί να αναπλάσει το χαρακτήρα,
γιατί μπορεί να συγκρατήσει αλλ’ όχι και να αλλάξει τον άνθρωπο. Αυτοί που
πιστεύουν αυτή την πλάνη ισχυρίζονται ότι αιώνιο σημαίνει “όσο διαρκεί ο
χρόνος” και δεν δηλώνει άπειρη διάρκεια.
Σύμφωνα με το Ματθ.κε:41-46 αν η τιμωρία των ασεβών έχει
τέλος, τότε αυτό θα ισχύει και για την ευδαιμονία των δίκαιων. Τότε, όμως, ο
Θεός δε θα πίεζε τον άνθρωπο να σωθεί στο μέλλον απ’ ότι κάνει στο παρόν.
6. Νιχιλιανισμός
Διδάσκει ότι οι ασεβείς θα εκμηδενιστούν. Όσοι πιστεύουν
αυτή την πλάνη αναφέρονται στην Β’Θεσ.α:9 και σ’ άλλα εδάφια τα οποία λένε ότι
οι ασεβείς θα καταστραφούν.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει εκμηδένιση, αλλά καταστροφή. Σ’
αυτό το εδάφιο, εάν σήμαινε εκμηδένιση, η λέξη αιώνια θα ήταν περιττή. Τονίζουν, επίσης, ότι ο θάνατος είναι τιμωρία
της αμαρτίας. Αυτό σημαίνει ότι οι ασεβείς θα ζουν αποχωρισμένοι απ’ το Θεό κι
όχι ότι θα πάψουν να υπάρχουν. Η
υπόσχεση του Θεού για τη ζωή δεν εννοεί την υπόσχεση της ύπαρξης, γιατί όλοι οι
άνθρωποι την έχουν - ωστόσο, το αντίθετο είναι αλήθεια, ο θάνατος σαν τιμωρία δεν
σημαίνει την ολική απώλεια της ύπαρξης.
