Υπάρχουν πολλές όμορφες,
παραστατικές και συναρπαστικές περιγραφές του Χριστού μέσα στην Καινή Διαθήκη.
Και έχουν όλες εμπνεύσει ποιητές και ζωγράφους.
Όλες αυτές
οι εικόνες είναι εξαιρετικά όμορφες και συναρπαστικές. Υπάρχει όμως μια, που
νομίζω ότι είναι από τις πιο συγκινητικές που μας δίνει η Καινή Διαθήκη στην
Αποκάλυψη. Ο Χριστός μπροστά στην πόρτα που κρούει και περιμένει να ανοίξει...
Αποκ.γ:20 Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω·
εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και
θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού.
Είναι συγκλονιστική αυτή η εικόνα
του Χριστού που κρούει και περιμένει γιατί παρουσιάζει τόσο παραστατικά την
αγάπη και συγκατάβαση του Θεού που αναζητά τον άνθρωπο. Έρχεται μπροστά στην
καρδιά που είναι κλειστή και ζητά είσοδο... Αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει
άνθρωπος στον κόσμο που η αγάπη του Χριστού να μην τον αναζητά. Όπου υπάρχει
μια σκληρή καρδιά εκεί στέκει ο Χριστός και κρούει...
Ο Κύριος του ουρανού και της γης,
ο ταπεινός Ιησούς, ο υιός του Θεού που ήρθε στον κόσμο με δούλου μορφή, Αυτός
που θα κλίνει ενώπιόν Του παν γόνυ ουρανίων, επιγείων και καταχθονίων, με
αφάνταστη συγκατάβαση στέκει μπροστά στην πόρτα της καρδιάς κάθε ανθρώπου και
περιμένει...
Αλλά γιατί αρκείται στο να χτυπά
και να περιμένει; Αν πραγματικά θέλει να μπει και να με κατακτήσει, αν θέλει να
με καθαρίσει και να με χρησιμοποιήσει για το έργο Του, να με απαλλάξει από όλα
όσα μισεί και αποστρέφεται, γιατί δεν προχωρεί – δεν έχει τη δύναμη με μια
σπρωξιά να ανοίξει την πόρτα; Αν είναι παντοδύναμος, πάνσοφος και η αγάπη Του
είναι απέραντη, γιατί περιμένει στο κατώφλι και παρακαλεί; Άνοιξέ μου!
Απλούστατα: δεν παραβιάζει την
ελευθερία του ανθρώπου. Δεν θα είχε καμιά αξία με τη βία να μας κατακτήσει. Οι
άνθρωποι του κόσμου μπορεί να μη σέβονται την προσωπικότητα των συνανθρώπων
τους. Όχι όμως ο Χριστός. Εάν τις
θέλει να έλθει οπίσω μου... Δεν παραβιάζει τη θέλησή μας. Μας προσκαλεί και
μας ελκύει. Αλλά δεν μας βιάζει. Αν Του αρνηθούμε η ευθύνη μένει ακέραιη επάνω
μας – γιατί πώς θα ξεφύγουμε αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία που μας
προσφέρει...
Αλλά με ποιο τρόπο κρούει ο
Χριστός στην πόρτα της καρδιάς μας;
Με το λόγο Του – όταν κηρύττεται ο
λόγος Του. Πόσες φορές όταν ακούμε το κήρυγμα η συνείδησή μας θίγεται, η καρδιά
μας σκιρτά, κάτι μέσα μας συγκλονίζεται. Αυτό είναι για μένα, σκεπτόμαστε.
Είναι λόγος ελεγκτικός, προτρεπτικός, παρηγορητικός. Είναι λόγος προειδοποιητικός.
Είναι ο Χριστός που κρούει.
Κρούει με τη φωνή της φύσης. Οι
ουρανοί διηγούνται τη δόξα του Θεού. Οι εναλλασσόμενες εποχές, η κάθε μια
με τον τρόπο της και με τη γλώσσα της. Όταν βλέπουμε τα κιτρινισμένα φύλλα να
πέφτουν από τα δένδρα το φθινόπωρο μας μιλάνε για την φθορά και τα χρόνια της επίγειας
παροικίας μας που κυλούν και φεύγουν σαν φθινοπωρινά φύλλα. Ο χειμώνας που
γυμνώνει και παγώνει τα πάντα μας μιλάει για την ζωή που είναι νεκρή και
παγωμένη χωρίς το Χριστό, τον ήλιο της δικαιοσύνης. Και η άνοιξη που ξεδιπλώνει
μπροστά μας ανανεωμένη την φύση όλη, μας θυμίζει την ανανεωτική ενέργεια του
Θεού που προσφέρεται να κάνει νέα τα πάντα! Όταν ανθίζουν τα μπουμπούκια και
γεμίζει ο κάμπος από αρώματα. Όταν ακούγεται η μελωδία των πουλιών στο δάσος –
όλα είναι τα χτυπήματα της αγάπης του Θεού που προσκαλεί τον άνθρωπο ν’ ανοίξει
τα μάτια του μπροστά στο μεγαλείο και την πρόνοιά Του.
Πώς χτυπά ο Χριστός την πόρτα της
καρδιάς μας; Μας χτυπά, αν θέλουμε να ακούσουμε μέσα στις σελίδες του γραπτού
λόγου Του. Τίνος φωνή ακούεται στα βιβλία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης; Οι
Γραφές μαρτυρούν για Μένα! Είναι ο ίδιος που μιλάει από το πρώτο εδάφιο της
Γένεσης έως το τελευταίο εδάφιο της Αποκάλυψης. Πάσα Γραφή είναι θεόπνευστος
διότι υπό του Πνεύματος του Αγίου ελάλησαν οι Άγιοι άνθρωποι του Θεού. Όταν
διαβάζουμε τον Μωϋσή, ή τον Ησαΐα, τον Ιερεμία ή τους συγγραφείς της Καινής
Διαθήκης, τη φωνή του Χριστού ακούμε που μας προσκαλεί...
Πώς χτυπά ο Χριστός την πόρτα της
καρδιάς μας; Με τη ζωή και το παράδειγμα ανθρώπων που ευλόγησε κατά ένα
ιδιαίτερο τρόπο και μας έφερε σε επαφή μαζί τους. Μπορεί να είναι μια μητέρα
σαν την Ευνίκη ή μια γιαγιά σαν την Λωίδα. Ένας άσημος και ταπεινός Χριστιανός
που η ζωή του είναι υπόδειγμα πίστης – αποτελεί μια πρόκληση.
Πόσες φορές άκουσα τη φωνή του
Χριστού μέσα από τη ζωή κάποιου ηλικιωμένου ή μιας ηλικιωμένης αδελφής. Το
βλέπεις ότι κατέχουν και απολαμβάνουν κάτι που εσύ δεν κατέχεις. Έχουν μέσα την
αδυναμία τους μια δύναμη που εσύ δεν την έχεις! Το φρόνημά τους είναι η φωνή
του Χριστού που σου λέει παραχώρησε τον εαυτό σου, άνοιξε την καρδιά σου...
Πώς χτυπά ο Χριστός της καρδιάς
μας την πόρτα; Με τα περιστατικά της ζωής που είναι κάτω από τον δικό Του
έλεγχο. Με την υγεία και την αρρώστια. Με τη δοκιμασία και την θλίψη. Με την
επιτυχία και πιο πολύ με την αποτυχία και απογοήτευση. Όταν όλοι και όλα μας
εγκαταλείπουν. Όταν μένεις μόνος. Όταν βρεθείς στο κρεβάτι του πόνου. Ή όταν
ένας θάνατος σε χωρίζει από προσφιλή και αγαπημένα πρόσωπα. Όλα αυτά τα περιστατικά
της ζωής πολύπλοκα και δραματικά, ανεξήγητα μερικές φορές, σου φέρνουν το
μήνυμα. Είναι ο ίδιος ο αναλλοίωτος Χριστός που στέκει στην πόρτα και περιμένει
να Του ανοίξεις. Ιδού ίσταμαι επί την θύραν και κρούω...
Δεν λέει, αν κάποιος μπορεί να
αποδείξει πως είναι άξιος, θα μπω μέσα. Δεν λέει προετοιμάσου, διόρθωσε τον
εαυτό σου, συγύρισε τον χαρακτήρα σου και τότε θα έλθω μέσα σου. Ούτε λέει αν
κάποιος απαλλαγεί από όλες τις αμφιβολίες και αδυναμίες του τότε ας ανοίξει και
εγώ θα μπω μέσα. Αλλά οποιοσδήποτε σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν είναι,
φτάνει μόνο να ακούσει τη φωνή μου και εγώ θα μπω μέσα του... Κανένας άλλος
όρος. Καμιά άλλη απαίτηση. Πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει
σωθεί...
Και τι θα κάμει όταν έλθει μέσα;
Τι θα σημάνει ο ερχομός Του για τη ζωή σου;
Πρώτα θα πραγματοποιήσει μια
ριζική αλλαγή και μεταμόρφωση. Το αδειανό που υπάρχει μέσα μας το γεμίζει. Το
σκοτάδι θα το εξαφανίσει με το δικό Του υπέρλαμπρο φως. Την πτώση σου μπροστά
στον πειρασμό που δεν μπορείς να τον νικήσεις μόνος σου, με τις δικές σου
δυνάμεις, θα την μεταβάλει σε θρίαμβο. Θα μπορείς να πεις: εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς...
Τη μοναξιά σου θα την γεμίσει η παρουσία Του. Στις αμφιβολίες και αβεβαιότητές
σου θα δώσει διέξοδο με τη δική Του διαβεβαίωση και με την αγάπη Του. Δεν θα
σου λύσει όλες τις απορίες. Θα σου δώσει όμως αρκετό φως για να προχωρήσεις στο
μονοπάτι της ζωής όσο δύσκολο και αν είναι...
Θα καθαρίσει την καρδιά σου, την
διάνοιά σου και την φαντασία σου. Δεν έχεις ανάγκη από ένα τέτοιο εσωτερικό
καθαρισμό; Εκείνος είναι που καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας. Με το
αίμα Του. Αν Τον αφήσεις να μπει μέσα θα Τον δοξάζεις μαζί με τον Ιωάννη και θα
λες: «Σ’ Αυτόν που μας αγάπησε και μας έλουσε από τις αμαρτίες μας με το
αίμα Του σ’ Αυτόν ας είναι η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων...
Θα σε ελευθερώσει από πάθη και
συνήθειες που σου φόρτωσε ο κόσμος και δεν μπορείς να κόψεις. Θα σου δυναμώσει
τους ώμους για να μπορείς να βαστάζεις ό,τι η ζωή φέρει. Και όχι μόνο τα δικά
σου βάρη, αλλά θα σε κάνει δυνατό για να βαστάξεις και το βάρος κάποιου αδύνατου
αδελφού σου.
Θα είναι μαζί σου σε οποιαδήποτε
πείρα και αν πρόκειται να αντιμετωπίσεις. Θα σου ανοίξει τα μάτια για να
βλέπεις καθαρά όλες τις αξίες της ζωής. Και θα βλέπεις ακόμα και στο πρόσωπο
του εχθρού σου εκείνον που πρέπει να αγαπάς. Καινούργιοι ορίζοντες θα ανοιχτούν
μπροστά σου. Τα οποιαδήποτε μικρά ή μεγάλα τάλαντά σου θα τα αξιοποιήσει κατά
τον καλύτερο και αποδοτικότερο τρόπο. Θα σου ανοίξει δυνατότητες που καμιά ανθρώπινη
φαντασία δεν μπορεί να συλλάβει. Γιατί, οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν
ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν τα όσα ο Θεός προετοίμασε δια τους
αγαπώντας αυτόν...
Και στο τέλος της πορείας σου σ’
αυτό ο μάταιο κόσμο θα σε παραλάβει και θα ’σαι μαζί Του στους ατελεύτητους
αιώνες... Δέξου Τον να δειπνήσει μαζί σου και θα σε παραλάβει στον ουρανό όπου
έχει προετοιμάσει μια αιωνία τράπεζα ευφροσύνης.
Εκείνος
κρούει και περιμένει... Εσύ τι θα κάνεις; Θα απαντήσεις με τα λόγια του Άσματος
των Ασμάτων: Φωνή του αγαπητού μου! Έλα Κύριε, δικός σου είμαι.
