Πνευματική εκπαίδευση

Α' Βας.ιζ:8-16

Ποιο είναι ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν τον αληθινό από τον ψεύτικο χριστιανό; Το μυαλό μας ίσως πηγαίνει στον καρπό του Πνεύματος. Σωστή η απάντηση.

Ίσως επίσης σκεφτόμαστε την αγάπη. Κι αυτό σωστό.

Ή ακόμη τη ζωή της υπακοής σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού ότι δεν θα μπει στη Βασιλεία όποιος λέει «Κύριε, Κύριε» αλλά αυτός που πράττει το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα.

Εκτός από αυτά, όμως, υπάρχει κι ένα ακόμη, το πιο δυσάρεστο ίσως, αν και εξαιρετικά χρήσιμο. Το βρίσκουμε γραμμένο στην προς Εβραίους επιστολή:

…Διότι όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται. Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς ως προς υιούς· διότι τις υιός είναι, τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ; Εάν όμως ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι και ουχί υιοί,… (ιβ:6-8).

Το ενδιαφέρον είναι πως τα γράφει αυτά σε ανθρώπους που είχαν ήδη δοκιμαστεί για την πίστη τους, και είχαν χάσει τις περιουσίες τους (Εβρ.ι:34). Δεν ήταν χλιαροί. Ήταν δοκιμασμένοι, υπήρχε κι ο πειρασμός να γυρίσουν πίσω στη ζωή που άφησαν. Ξέρεις τι είναι να αποφασίζεις να ακολουθήσεις τον Χριστό και αντί τα πράγματα να πάνε καλύτερα, να πηγαίνουν χειρότερα; Δοκιμασία μεγάλη. Γι’ αυτό και ο λόγος του Θεού τους ενθαρρύνει από τη μία, αλλά δεν τους χαϊδεύει από την άλλη. Ναι, ο Θεός το επιτρέπει γιατί θα σας εκπαιδεύσει, γιατί σας αγαπάει, γιατί είστε γνήσια παιδιά του, όχι νόθα. Έχει γίνει έργο στην καρδιά σας και πρέπει να γίνει κι άλλο.

Τους λέει το ίδιο ακριβώς, αν και με άλλα λόγια, που είχε πει ο Χριστός: Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό, και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, διά να φέρη πλειότερον καρπόν. (Ιωάν.ιε:2). Ο Χριστός είναι το αμπέλι, εμείς το κλήμα και μας καθαρίζει για να γίνουμε καλύτεροι.

Ας δούμε λοιπόν, πως αυτή η θεϊκή παιδεία, ξεκίνησε να πραγματοποιείται στη ζωή του προφήτη Ηλία. Εμφανίστηκε μπροστά στο βασιλιά Αχαάβ και του έφερε το μήνυμα του Θεού: «Και ήλθεν ο λόγος του Κυρίου προς αυτόν, λέγων, Αναχώρησον εντεύθεν και στρέψον προς ανατολάς και κρύφθητι πλησίον του χειμάρρου Χερίθ, του απέναντι του Ιορδάνου· και θέλεις πίνει εκ του χειμάρρου· προσέταξα δε τους κόρακας να σε τρέφωσιν εκεί. Και υπήγε και έκαμε κατά τον λόγον του Κυρίου· διότι υπήγε και εκάθησε πλησίον του χειμάρρου Χερίθ, του απέναντι του Ιορδάνου» (Α’ Βας.ιζ:2-5).

Καθώς διαβάζουμε αυτά τα λόγια και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει, αρχίζει και φαίνεται πόσο διαφορετικό και μυστηριώδες είναι το σχέδιο του Θεού. Ίσως η πιο λογική λύση για μας, θα ήταν ο Θεός να κρατήσει τον Ηλία κοντά στον Αχαάβ, να τον χρησιμοποιήσει σαν μια συνεχή ενόχληση στον βασιλιά μήπως και τον ξυπνήσει, τον αναγκάσει να επιστρέψει και να υποταχθεί στον αληθινό Θεό.

Ο Θεός δεν εργάζεται όπως εμείς νομίζουμε. Το σχέδιο Του είναι γεμάτο εκπλήξεις. Ίσως γιατί ο Θεός πριν να χρησιμοποιήσει τον Ηλία όπως ήθελε, έπρεπε να εργαστεί στη ζωή του, να τον προετοιμάσει.

Έτσι ο Θεός, τον στέλνει αμέσως στην απομόνωση, τον κρύβει απ’ όλους, για να τον προστατέψει και να τον προετοιμάσει. Ο Θεός τον άνθρωπο που θα φέρει καρπό πολύ, θα τον κλαδέψει πολύ. Πρώτα τον κλαδεύει, και αυτό πονάει, και μετά έρχεται ο καρπός. 

Ο Ηλίας λοιπόν, αποκόπτεται από κάθε δραστηριότητα. Ο Θεός θα τον «κόψει» όπως θέλει εκείνος για να του δώσει τη μορφή του χαρακτήρα που θέλει. Ο Ηλίας  είναι ο εκπρόσωπος του Θεού για την ώρα. Ο Θεός όμως, θέλει να τον κάνει «άνθρωπο του Θεού». Στην αρχή του κεφαλαίου 17 ο συγγραφέας μας εισάγει τον Ηλία και λέει πως ήταν ο Ηλίας ο Θεσβίτης. Στο τέλος του κεφαλαίου όμως, στο εδάφιο 24, διαβάζουμε, πως είναι «άνθρωπος του Θεού». Ας δούμε λοιπόν, από κοντά τη σημασία που είχε αυτή η εμπειρία στη ζωή του Ηλία.

Όταν ο Ηλίας έκανε την εμφάνισή του, στάθηκε μπροστά στον Αχαάβ και του είπε πως έρχεται ξηρασία. Αυτή όμως, η ξηρασία δεν θα ήταν συνηθισμένη:

Και είπεν Ηλίας ο Θεσβίτης, ο εκ των κατοίκων της Γαλαάδ, προς τον Αχαάβ, Ζη Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, έμπροσθεν του οποίου παρίσταμαι, δεν θέλει είσθαι τα έτη ταύτα δρόσος και βροχή, ειμή διά του λόγου του στόματός μου. (Α’ Βας.ιζ:1).

Στέκεται στο βασιλιά του τόπου, ένα κακό άνθρωπο, με μια εξίσου ή και περισσότερο κακή γυναίκα και εκ μέρους του Θεού του λέει πως θα έρθει ξηρασία, για κάποια χρόνια! Ο λαός θα μπορούσε να αντέξει την ξηρασία για μερικές εβδομάδες, ή για μερικούς μήνες. Τα πηγάδια δεν θα στέρευαν αμέσως. Αν όμως, αυτή η περίοδος επιμηκύνονταν, αυτό θα δημιουργούσε μεγάλο πρόβλημα. Αυτό που είπε ο Ηλίας, ήταν μια δήλωση πολύ απειλητική, επικίνδυνη για την επιβίωση των ανθρώπων.

Σ’ αυτό το σημείο, μετά από μια τέτοια ανακοίνωση, θα περίμενα να δω τον Ηλία να βγει στους δρόμους, να πάει από σπίτι σε σπίτι, να προειδοποιήσει τους ανθρώπους. Ο Θεός όμως, δεν του είπε να κάνει κάτι τέτοιο, ούτε του είπε να μείνει κάπου κοντά στο βασιλιά. Τον έστειλε στην απομόνωση, να ξοδέψει χρόνο στη δική του προσωπική εκπαίδευση. Τον πήρε από τη δημόσια ζωή του τόπου και τον εξαφάνισε, από το φως της δημοσιότητας στη σκιά της ανωνυμίας.

Το πρώτο που του είπε ήταν να κρυφτεί. Αναχώρησον εντεύθεν και στρέψον προς ανατολάς και κρύφθητι πλησίον του χειμάρρου Χερίθ, του απέναντι του Ιορδάνου (Α’  Βας.ιζ:3). Να κρυφτώ; Μα εγώ είμαι ο προφήτης σου. Με στέλνεις να κηρύξω το μήνυμά σου δημόσια. Με κάλεσες να κηρύξω! Ο Θεός όμως, του λέει «όχι τώρα, τώρα κρύψου».

Μια από τις πιο δύσκολες εντολές για να υπακούσουμε είναι να φύγεις και να μείνεις μόνος σου, μακριά από τον κόσμο και τη δημοσιότητα, και να κάτσεις εκεί όσο χρειάζεται. Ιδιαίτερα αν κάποιος είναι άνετος με τον κόσμο, εξωστρεφής, αν είναι κάποιος που ο Θεός κάλεσε και έδωσε χαρίσματα, αν είναι παραγωγικός, άνθρωπος έργων.

Όταν σου πει ο Θεός «άφησέ τα όλα αυτά και απομακρύνσου», είναι δύσκολο να το ακούσεις. Κάποτε μια αρρώστια μας αναγκάζει να απομονωθούμε, ή η κούραση ή ο Θεός ο ίδιος όπως σε αυτή την περίπτωση. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, ο Θεός είναι από πίσω.

Δύο λόγους είχε ο Θεός για να προστάξει τον Ηλία να κρυφτεί. Ο ένας ήταν για να τον προστατέψει. Στο επόμενο κεφάλαιο διαβάζουμε ...όταν η Ιεζάβελ εξολόθρευε τους προφήτες τού Κυρίου, ο Οβαδία είχε πάρει 100 προφήτες, και τους έκρυψε σε σπηλιά ανά 50, και τους έτρεφε εκεί με ψωμί και νερό (Α’  Βας.ιη:4). Ο άλλος λόγος ήταν για να τον εκπαιδεύσει και να τον μεταμορφώσει. Πάντα για αυτό μας οδηγεί στην απομόνωση. Για να μας φυλάξει (ίσως κι από τον εαυτό μας), και να μας αλλάξει.

Το πρώτο που του λέει λοιπόν, είναι πως θα επιβιώσει και του εξηγεί το πως: θα πίνεις από τον χείμαρρο, πρόσταξα δε τους κόρακες, να σε τρέφουν εκεί (Α’  Βασ.ιζ:4). Τα κοράκια θα είναι αυτοί που θα σου φέρνουν το φαγητό. Του υπόσχεται πως αυτά που του χρειάζονται για την ώρα θα τα έχει.

Ξέρετε αυτή είναι μια δύσκολη στιγμή, γιατί σαν άνθρωποι όλοι μας έχουμε τον πειρασμό να συγκρίνουμε τον εαυτό μας, με τους άλλους. Χειρότερα ακόμη, έχουμε τον πειρασμό να συγκρίνουμε τη φροντίδα του Θεού σε εμάς, με τη φροντίδα Του στους άλλους.

Μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι με τα όσα ο Θεός αποφασίζει να μας δώσει σε μια δεδομένη χρονική στιγμή; Ακόμη κι αν είναι μόνο νερό και ψωμί από ένα κόρακα;

Πηγαίνουμε στον Χριστό και τον ρωτάμε όπως ο Πέτρος μετά την ανάσταση: Κύριε, και αυτός τι; (Ιωάν.κα:21) (για τον Ιωάννη). Άλλα είπες σ’ αυτόν, άλλα του ζητάς, άλλα από εμένα; Και ο Χριστός θυμάστε τι απαντάει; Τι σ' ενδιαφέρει εσένα; Εσύ ακολούθα με (κα:22). Ο Θεός υπόσχεται πως θα φροντίσει τις ανάγκες μας. Τις ανάγκες όχι όπως τις ορίζουμε εμείς, ή άλλοι γύρω μας, αλλά όπως τις βλέπει ο Θεός.

Κι αν θέλουμε να χρησιμοποιηθούμε από τον Θεό, αν θέλουμε να σταθούμε στο χάσμα, πρέπει να μάθουμε να είμαστε ευχαριστημένοι με τον Θεό ακόμη κι αν μας ζητήσει να μείνουμε στην απομόνωση, και να ζήσουμε με νερό και ψωμί που το φέρνουν τα κοράκια! Γιατί αυτό είναι το θέλημά Του για μας, και γιατί ο Θεός μας φτάνει. Αυτός είναι η χαρά μας, και όχι τα δώρα Του ή η φροντίδα Του.

Το ευχάριστο είναι πως ο Ηλίας υπάκουσε σ’ αυτή την εντολή του Θεού. Υπάκουσε χωρίς να διστάσει καθόλου. Και πήγε, και έκανε σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου επειδή, πήγε κι έμεινε κοντά στον χείμαρρο Χερίθ, που είναι απέναντι από τον Ιορδάνη (Α’  Βας.ιζ:5). Πήγε κι έζησε εκεί. Δεν πήγε κάμπινγκ το Σαββατοκύριακο. Δεν είπε, άντε να ζήσουμε λίγο ρομαντικά στην ερημιά μακριά από τα φώτα του πολιτισμού. Δεν πήγε εκδρομή. Πήγε να ζήσει. 

Θα λέγαμε άραγε στον Θεό: Θα το κάνω Κύριε, θα εξαφανιστώ, θα κάτσω στην άκρη. Μας αρέσει ο άνετος χριστιανισμός γεμάτος από δραστηριότητες. Είναι εύκολο, ειδικά αν κάποιος υπηρετεί ενσυνείδητα την υπόθεση της Βασιλείας του Θεού, από οποιαδήποτε θέση, είναι εύκολο να συνηθίσει και να εθιστεί στη διακονία και στη δημοσιότητα. Και τότε γίνεται δύσκολο να ακούσεις τη φωνή του Θεού και να αποτραβηχτείς γιατί ο Θεός θέλει να σε ανανεώσει.

Ο Ηλίας το έκανε. Κι εκεί ο Θεός φρόντισε τις ανάγκες του: Και οι κόρακες του έφερναν ψωμί και κρέας το πρωί, και ψωμί και κρέας την εσπέρα και έπινε νερό από τον χείμαρρο (Α’ Βας.ιζ:6). Ο Θεός κράτησε την υπόσχεσή Του. Σε ένα τόπο που το νερό είναι πολύτιμο αγαθό. Και με ένα ακόμη πιο θαυμαστό τρόπο του έστελνε το φαγητό του κάθε μέρα. Ώσπου μια μέρα, ξεράθηκε το ποτάμι: Και μετά από μερικές ημέρες ο χείμαρρος Χερίθ ξεράθηκε, επειδή δεν έβρεξε επάνω στη γη (Α’  Βας.ιζ:7).

Σκέφτομαι τον άνθρωπο αυτόν τι μπορεί να περνούσε από το μυαλό του εκείνες τις μέρες που έβλεπε σιγά-σιγά το νερό να λιγοστεύει και μια μέρα να μην έχει καθόλου. Αυτό που του υποσχέθηκε ο Θεός και που του το έδωσε για μεγάλο χρονικό διάστημα να μην είναι πια εκεί.

Νομίζω αυτή η εικόνα μας είναι αρκετά οικεία και γνωστή, με άλλες μορφές βέβαια. Να ξέρεις πως υπάρχουν χρήματα στην τράπεζα, χάρη στη βοήθεια του Θεού, όμως σε κάποιο σημείο να τελειώνουν. Να πηγαίνει καλά η δουλειά και μετά νέκρα. Μετά τις σπουδές βρέθηκε η δουλειά, και τα πράγματα πήγαιναν καλά, και σε μια βδομάδα όλος ο κόσμος ήρθε τα πάνω κάτω. Ο χείμαρρος ξεραίνεται. Ενώ ξέρεις, από όσο μπορείς να καταλάβεις πως δεν έχεις κάνει κάτι που να είναι αμαρτία ή να προσβάλει το Θεό. Κι όμως τα πράγματα δεν είναι καλά.

Και το ενδιαφέρον είναι πως αυτό συμβαίνει, έτσι έγινε και στην περίπτωση του Ηλία, όχι επειδή έκανε κάτι στραβό, αλλά επειδή έκανε ακριβώς αυτό που ο Θεός ήθελε. Βλέπετε πόσες φορές συνδυάζουμε την υπακοή στο Θεό και το θέλημά Του με την υλική Του ευλογία και ευημερία. Είναι η δική μας έκδοση, η συντηρητική έκδοση του ευαγγελίου της ευημερίας. Αν είμαι πιστός στο Θεό, αν κάνω το θέλημά Του, αν είμαι τακτικός στην Εκκλησία και προσφέρω στο έργο και υπηρετώ, ε τότε λογικό δεν είναι να μην ξεραθεί ο χείμαρρος, λογικό δεν είναι στην υπόλοιπη ζωή μου να μην έχω προβλήματα; Ο Θεός όμως, δεν υπόσχεται ποτέ τίποτα τέτοιο. Υπόσχεται την παρουσία Του, υπόσχεται τη χαρά της κοινωνίας μαζί Του. Υπόσχεται τη χαρά του να συμμετέχουμε στα δικά Του σχέδια και να γινόμαστε συνεργοί Του. Και ο Χριστός είχε δύναμη να κάνει το έργο του Πατέρα, αλλά απομονώθηκε, ρεζιλεύτηκε, βασανίστηκε στο τέλος πέθανε. Αλλά μετά ήρθε η ανάσταση και η δόξα.

Προσέξτε και κάτι ακόμη. Ο Ηλίας είναι πιστός στο Θεό, τον χρησιμοποιεί ο Θεός, αλλά ο ίδιος δεν αποφεύγει τις συνέπειες της κρίσης του Θεού στο λαό Του. Κι αυτός μαζί τους υποφέρει. Δεν μας δίνει εμάς ο Θεός ασυλία από τα γύρω-γύρω προβλήματα επειδή θέλουμε να Τον ακολουθήσουμε. Όπως οι άλλοι διψάνε, έτσι κι ο Ηλίας.

Έχοντας στο μυαλό μας όλα αυτά, θέλω να προσέξουμε δύο βασικά μαθήματα που αξίζει να κρατήσουμε από αυτό το περιστατικό του λόγου του Θεού.

Ο Θεός που δίνει το νερό, μπορεί και να το διακόψει. Είναι κυριαρχικό δικαίωμα του Θεού. Ο Ιώβ όταν έχασε όχι τη δουλειά του, την περιουσία του, όχι ένα παιδί, όλα τα παιδιά και την υγεία του, τι είπε; ο Κύριος έδωσε, και ο Κύριος αφαίρεσε· ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου (Ιώβ α:21). Και στο δεύτερο κεφάλαιο συμπλήρωσε, τα αγαθά μονάχα θα δεχθούμε από τον Θεό, και τα κακά δεν θα τα δεχθούμε; (Ιώβ β:10).

Εμείς οι άνθρωποι σκεφτόμαστε πως αφού μια φορά ο πιστός Ουράνιος Πατέρας μας, μας δίνει κάτι, δεν θα πρέπει ποτέ να το σταματήσει.  Δεν θα ήταν δίκαιο. Δεν μας μοιάζει δίκαιο. Ειδικά όταν κάνουμε το θέλημά Του. Αν μας δώσει το σύντροφο της ζωής μας, δεν μπορεί να μας τον πάρει. Τουλάχιστον όχι νωρίς. Αν μας δώσει παιδί, δεν μπορεί να το πάρει. Αν μας δώσει μια καλή δουλειά, δεν γίνεται να την πάρει πίσω. Αν μας δώσει μια ευλογημένη διακονία, δεν μπορεί να τη σταματήσει μετά, δεν μπορεί να πει, «δεν θα μεγαλώσει άλλο, θα βαθύνει μόνο».

Όταν βρισκόμαστε σε μια τέτοια φάση όπως του Ηλία, η τάση μας είναι να νοιώσουμε εγκατελειμένοι, προδομένοι ίσως από το Θεό και να σκεφτούμε: «Πως μπόρεσε ο Θεός να με αφήσει, ή να με ξεχάσει;» Ενώ μπορεί να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Ειλικρινά δεν ξέρω πως μπορεί να ένοιωσε ο Ηλίας καθώς έβλεπε το νερό να λιγοστεύει και τελικά να ξεραίνεται ο χείμαρρος. Μπορώ και μπορούμε όμως να είμαστε σίγουροι για δύο πράγματα.

1) ο Θεός είναι ζωντανός και κυρίαρχος. Όλα από Εκείνον προέρχονται για μας. Αυτός έχει την τελική εξουσία, όλα από το δικό Του χέρι περνάνε.

2) ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Πάλι μου κάνει εντύπωση ο Ιώβ, πως αφού είπε πως ο Θεός έδωσε κι ο Θεός αφαίρεσε, γράφει μετά: Σε όλα αυτά ο Ιώβ δεν αμάρτησε, και δεν έδωσε αφροσύνη στον Θεό (Ιώβ α:22).

Ο Θεός δεν κάνει λάθη. Όταν ξεραίνεται ο χείμαρρος αυτό συμβαίνει επειδή αυτό ήταν το σχέδιο Του, δεν του ξεφεύγουν πράγματα του Θεού, ώστε να τρέξει να τα προλάβει. Και κυρίως δεν κάνει λάθη.

Να διαβάσουμε μερικά εδάφια από τον Ησαΐα, μια περικοπή που μπορεί να μας προστατέψει από το να πικραθούμε με το Θεό:

Αλλά, η Σιών είπε: Ο Κύριος με εγκατέλειψε, και ο Κύριός μου με λησμόνησε.

Έχεις νοιώσει ποτέ να σε ξέχασε ο Θεός;

Κι ο Θεός τι απαντάει θυμάστε;  

Μπορεί η γυναίκα να λησμονήσει το βρέφος της που θηλάζει, ώστε να μη ελεήσει το παιδί τής κοιλιάς της; Αλλά, κι αν αυτές λησμονήσουν, εγώ όμως δεν θα σε λησμονήσω. Δες, σε έχω ζωγραφίσει επάνω στις παλάμες μου· τα τείχη σου είναι πάντοτε μπροστά μου (Ησαΐας μθ:14-16).

Ο Θεός ποτέ δεν μας ξεχνάει. Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο. Είναι πιθανό μια μητέρα να ξεχάσει το παιδί που γέννησε, όχι όμως ο Ουράνιος Πατέρας! Ο Θεός, λοιπόν, που δίνει το νερό, μπορεί και να το σταματήσει. Αυτό ήταν το πρώτο.

Το δεύτερο (και πολύ ενδιαφέρον) είναι πως ο ξεραμένος χείμαρρος ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της προσευχής του Ηλία. Στην Καινή Διαθήκη διαβάζουμε, στην επιστολή Ιακώβου, Ο Ηλίας ήταν άνθρωπος ομοιοπαθής με μας, και προσευχήθηκε ένθερμα για να μη βρέξει· και δεν έβρεξε επάνω στη γη για τρία χρόνια και έξι μήνες (Ιάκ.ε:17).

Σύμφωνα λοιπόν, με αυτό που διαβάζουμε ο ξεραμένος χείμαρρος ήταν η απάντηση στη δική του προσευχή. Αυτό που ζητούσε γινόταν. Βίωνε το αποτέλεσμα της προσευχής του.

Αυτό μας έχει συμβεί ποτέ; Ζητάμε από το Θεό, «Κύριε, κάνε με δικό Σου άνθρωπο. Κάνε με σαν το Χριστό». Και καθώς το ζητάς αυτό, σκέφτεσαι, «Αλλά Κύριε, αν είναι δυνατόν να μην πονέσει πολύ». «Κάνε με Κύριε σταθερό, υπομονετικό, αλλά μην μου πάρεις τις ανέσεις μου». «Κύριε, μάθε με να είμαι πιστός, αλλά μη με αφήσεις να δυσκολευτώ». Αφού Ηλία, προσεύχεσαι να μην βρέξει, δεν θα βρέξει. Δεν θα βάλεις όρους. Δεν μπορείς να βάλεις όρους.

Όλοι μας έχουμε σκεφτεί και σκεφτόμαστε με παρόμοιο τρόπο. «Κύριε θέλω υπομονή και τη θέλω τώρα!». Η πνευματική εκπαίδευση του Θεού όμως, δεν έρχεται έτσι. Είναι ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης στο οποίο δεν μαθαίνουμε απλά να κάνουμε τη δουλειά, αλλά να γινόμαστε άνθρωποι όπως ο Θεός μας θέλει. Σε αυτή τη διαδικασία, μας φέρνει στα όρια μας. Μας παίρνει την περηφάνια μας και χτίζει μέσα μας πνευματική παρρησία για να κάνουμε όχι το δικό μας έργο, αλλά το δικό Του!

4 αλήθειες που ο Θεός θέλει να τις έχουμε υπόψη μας και να τις μάθουμε.

1) πρέπει να είμαι διατεθειμένος να υποταχτώ στον Θεό, είτε θέλει να με χρησιμοποιήσει, είτε θέλει να με βάλει «στην άκρη». Όταν ο Θεός θέλει να μας βγάλει από το προσκήνιο, αυτό ίσως είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να μας συμβεί πνευματικά. Αυτή η απομόνωση με το Θεό, μπορεί να μας θεραπεύσει και να μας αγιάσει. Δεκατέσσερα χρόνια, αφού ο Θεός κάλεσε τον Παύλο, τον έβαλε στην άκρη, τον εκπαίδευσε και μετά τον χρησιμοποίησε.

2) η οδηγία του Θεού, περιλαμβάνει και τη φροντίδα του. Μπορεί να είναι ένα ρυάκι, και ψωμί από ένα κόρακα. Οι ανάγκες μας, όμως, οι πραγματικές μας ανάγκες θα είναι τακτοποιημένες. Κι αν ξεραθεί κι αυτό, ο Θεός θα φροντίσει με άλλο τρόπο.

3) η εμπιστοσύνη στο Θεό είναι καθημερινός αγώνας. Ο Χριστός είπε, μην αγωνιάτε για την αύριο, αρκετό είναι στην ημέρα το κακό της. Σήμερα, μπορώ να εμπιστευθώ το Θεό να με φροντίσει; Αν σήμερα μπορώ, ο Χριστός λέει, το αύριο όταν θα έρθει, θα το φροντίσω. Και προσέξτε αυτό δεν σημαίνει ανευθυνότητα, ο Χριστός δεν ζητάει να είμαστε ανεύθυνοι, αλλά να Τον εμπιστευόμαστε.

4) ένας ξεραμένος χείμαρρος μπορεί να είναι η επιδοκιμασία του Θεού στη ζωή μας. Πρέπει να πάψουμε να συνδέουμε την ευλογία του Θεού στη ζωή μας και στο έργο με τη δική μας διευκόλυνση. Μια ταλαιπωρία δεν σημαίνει εξ’ ορισμού πως ο Θεός μας αποδοκιμάζει επειδή κάναμε κάτι στραβό. Ο Θεός δεν υπόσχεται ποτέ πως το έργο Του θα είναι εύκολο.  Ούτε βέβαια ένας γεμάτος χείμαρρος αποδεικνύει ευλογία.

Ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει το παιδί του. Ο Ιωσήφ από τα καλά του πατέρα του, βρέθηκε σε ένα λάκκο μέσα και στη συνέχεια με ψεύτικες κατηγορίες σε μια φυλακή. Ένας ξεραμένος χείμαρρος. Ο Παύλος εκεί που τα πράγματα πηγαίνουν εξαιρετικά στο πρώτο ιεραποστολικό ταξίδι, τον λιθοβολούν στα Λύστρα και τον παρατάνε επειδή νόμιζαν πως ήταν νεκρός!

Ο σκοπός του Θεού στη ζωή μας, δεν είναι απλά να περνάμε καλά. Ούτε να μας λύνει τα προβλήματα. Ο Θεός δεν είναι ο υπηρέτης μας, εμείς είμαστε υπηρέτες Του. Και το βασικό Του σχέδιο και θέλημα για όλους μας είναι να μας πλάσει, να μας κάνει σαν τον Χριστό! Αυτό θα περιλαμβάνει κι ένα ξεραμένο χείμαρρο, ακόμη κι όταν κάνουμε το θέλημά Του. Γιατί;

Επειδή καθώς μας πλάθει σαν το Χριστό μας μαθαίνει πως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας είναι να υπηρετήσουμε τους δικούς Του σκοπούς στη γενιά μας. Να ζούμε πρώτα για τη βασιλεία και τη δικαιοσύνη Του. Για αυτό και χρειάζεται ανθρώπους που να είναι άνθρωποι Θεού, κοντά στον Θεό, εξαρτημένοι από τον Θεό, εκπαιδευμένοι να ζουν για τον Θεό και Αυτός να είναι Θεός τους!