Σαν σκοπός και σαν αποστολή, το
άρθρο τούτο στέλνεται να πει κάτι σε κάποιους. Κάτι που να 'ναι σοβαρό, ίσως το
πιο σοβαρό που θα μπορούσε να συμβαίνει και να ιστορείται, κάτι από κείνα που
δύσκολα λέγονται, μα που όμως πρέπει να λεχθεί. Και να λεχθεί σε ποιους; Όχι
στο πολύ κοινό αλλά στους λίγους, όχι στους ανθρώπους του κόσμου αλλά σε
κείνους που ομολογούν πως είναι του Χριστού. Να ειπωθεί σ' αυτούς κάτι, που αν
το παράβλεψαν να το τσεκάρουν, αν θελητά το παραγνώρισαν, να του δώσουν τη
σημασία που χρειάζεται. Είναι κείνο που συνέβηκε στην Κεφαλή απ' τις ενέργειες
του Σώματος, εκείνο που υπέστη ο Κύριος απ' την Εκκλησία Του. Το διαβάζω, όπως
το λέει ακριβώς ο λόγος του Θεού, στο Ζαχ.ιγ:6. Μιλάει ο ίδιος ο Κύριος και
λέει:
«Επληγώθην εις τον οίκον των φίλων μου».
Δεν το λέει άνθρωπος, το λέει ο λόγος του Θεού· και η πείρα κι η
πραγματικότητα ολόγυρά μας έρχεται να το επιβεβαιώσει, να βάλει τη σφραγίδα
της, να πει: «Έστω ο Θεός αληθής, πας δε
άνθρωπος ψεύστης» (Ρωμ.γ:4).
Θα σπεύσεις λίγο αμελέτητα κι
επιπόλαια ίσως να μου πεις: «Μα αυτό αφορά μια άλλη περίοδο, όχι τη δική μας,
έναν ορισμένο λαό, τον Ισραήλ, όχι άλλον. Η πληγή που δόθηκε στον Κύριο ήταν
εκείνη στο Γολγοθά, που πέρασε, που έγινε, που δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Η
προφητεία αυτή εκπληρώθηκε τότε, ανήκει στα παλιά, κι επομένως είναι «πλησίον
αφανισμού». Η φράση αυτή δεν έχει τίποτα να κάνει με την μετά την Πεντηκοστή
κατάσταση πραγμάτων, δεν ταιριάζει στους καινούργιους φίλους που ο Κύριος
απέκτησε με την προσφορά του εαυτού Του στον βωμό της θυσίας».
Θα σε παρακαλούσα, να μη βιαστείς
να δώσεις την παραπάνω απάντηση, να φέρεις την αντίρρησή σου, την κάποια
ασυμφωνία σου. Υπάρχει συνέχεια στην ιστορία αυτή, έχει ακόμα κομμάτι
ανεκπλήρωτο η παραπάνω προφητεία, βρίσκει μιαν άλλη απόλυτη εφαρμογή της, ιδίως
σήμερα. Στέκει ακόμα σαν μια φράση γραμμένη στον τοίχο της εποχής μας, της
εποχής της πιο κρίσιμης και της πιο σημαντικής, μέσ’ απ’ την οποία περνάει η
Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Θα μπορούσες ν' αποδείξεις πως οι σύγχρονοι φίλοι
του Κυρίου δεν είναι τα αναγεννημένα τέκνα του Θεού; Άλλωστε ποιοι άλλοι μπορεί
να 'ναι από κείνους που τουλάχιστον ομολογούν πως ο Χριστός είναι ο προσωπικός
τους Σωτήρας; Θα μπορούσες, ν' αποδείξεις πως αυτοί σαν σύνολο, έστω σαν
πλειονότητα, τη στιγμή αυτή είναι, -που θα πρέπει να 'ναι- οι αγαθοί και πιστοί
δούλοι που μόνο για Κείνον ζουν, που μόνο Εκείνον πάνω από καθετί άλλο «αγαπούν
εν καθαρότητι», που μόνο για να 'ναι άγρυπνοι ενδιαφέρονται μήπως ο Κύριός τους
ερχόμενος τους βρει να καθεύδουν;
Αυτοί που αναπνέουν μόνο για να
βρεθεί με κάθε θυσία και σ' οποιοδήποτε κόστος το χαμένο πρόβατο, που μόνο
ευχαρίστηση προξενούν στην άγια καρδιά του Κυρίου; Τότε θα σου 'λεγα έχεις
δίκιο, η θεία φράση «επληγώθην εις τον οίκον των φίλων μου» δεν ανήκει στην
εποχή μας. Όμως λυπάμαι, δεν θα μπορέσεις να το πεις. Αν είσαι λογικός και
τίμιος και λίγο ταπεινός, θα σκύψεις το κεφάλι και συ μαζί μ' εμένα, μαζί με πολλούς
άλλους, ποιος ξέρει πόσους, και θα ψιθυρίσουμε μια Βιβλική προσευχή, όλοι μαζί:
«Ω Κύριε, ζωοποίει το έργον σου εν μέσω των ετών. «Ω, είθε να 'σχιζες τους
ουρανούς και να κατέβαινες» για άλλη μια Πεντηκοστή! Ω, είθε να γευόμασταν και
μεις στον τόπο μας την όψιμη βροχή σου! Ω, είθε να μας άγγιζε και μας η
προφητεία περί των εσχάτων καιρών του Ιωήλ, «θέλω εκχέει το πνεύμα μου επί
πάσαν σάρκα».
Ίσως ακόμα θα βιαζόσουνα να μου
πεις πως υπάρχουν και σήμερα οι φίλοι του Κυρίου που δεν Τον πληγώνουν, που ζουν
σωστά, πιστά, δίκαια, που αδιάλειπτα προσεύχονται, που αγωνίζονται τον καλό
αγώνα της πίστης νικηφόρα και θριαμβικά, που έχουν ασυνήθεις απαντήσεις στις
προσευχές τους, διότι προσεύχονται κατά έναν ασυνήθη τρόπο, που ο Κύριος
χρησιμοποιεί τη μαρτυρία τους για να οικοδομεί τα τείχη της Σιών, που ζουν σε
στενή μ' αυτόν επαφή και συνεννόηση. Και τότε θα σου πω, ναι, δόξα τω Θεώ,
ευλογημένο να είναι το Όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αυτό είναι αλήθεια.
Αλλά μη μου πεις όχι, στο ότι αυτοί είναι μόνο μια μικρή μειονότητα, το μικρό
υπόλοιπο, ο μικρός στενός κύκλος των τριών μαθητών, οι εφτά χιλιάδες που δεν
έκλιναν γόνυ στον Βάαλ. Δεν είναι αυτοί οι πολλοί, είναι οι λίγοι.
Εδώ μιλάμε
για τους πολλούς, για τους μεγάλους αριθμούς, που όπως φαίνεται αυτοί είναι οι
φίλοι που πληγώνουν τον Κύριο. Κι όπως είναι αδύνατο να κρυφτεί κανείς πίσω απ'
το δάχτυλό του, άλλο τόσο είναι αδύνατο να κρυφτούν οι πολλοί πίσω απ' τους
λίγους. Άλλωστε γιατί να κρυφτούν;
Τι θα τους ωφελήσει αυτό το κρύψιμο, και
ποιον έτσι θα ξεγελάσουν, τον Θεό, τους ανθρώπους ή τον εαυτό του; Το θέμα μας
δεν τίθεται ούτε πώς θα κρυφτούμε, ούτε πώς θα τα καταφέρουμε να ξεγελάσουμε
κανένα. Το θέμα μας είναι πώς όλοι μας σαν πιστοί του Κυρίου θα πάρουμε τις
σωστές θέσεις, που ο λόγος του Θεού μας καλεί να πάρουμε, πώς θα γίνουμε τίμιοι
με τον Θεό και με το περιβάλλον μας, πώς θα ζήσουμε σε τέλεια υπακοή στις
απαιτήσεις του Θεού για τη ζωή μας, πώς θα πάψουμε να πληγώνουμε τον Κύριο,
εμείς οι φίλοι Του, πώς θα εκπληρώσουμε με δύναμη Αγίου Πνεύματος το μεγάλο
σκοπό για τον οποίον αναπνέουμε, την μεγάλη εντολή, «υπάγετε εις όλον τον
κόσμον και κηρύξατε το ευαγγέλιον εις όλην την κτίσιν» (Μαρκ.ις:15).
Το θέμα μας είναι ακόμα πώς έτσι
έτοιμοι θα πρέπει να περιμένουμε τον ερχόμενο Κύριο που από μέρα σε μέρα, από
ώρα σε ώρα θα φανεί, ώστε «να μη αισχυνθώμεν απ' αυτού εν τη παρουσία αυτου»
(Α΄ Ιωάν.β:28).
Μέσα σ' αυτές τις γραμμές και μ'
αυτούς τους στόχους, το άρθρο μας τούτο τάχτηκε να υπηρετήσει την αδελφότητα
της Ελλάδας, της πατρίδας μας. «Όποιον αγαπά ο Κύριος ελέγχει και παιδεύει,
και μαστιγώνει πάντα υιόν τον οποίον παραδέχεται» (Εβρ.ιβ:6). «Μετανόησον
και κάμε τα πρώτα έργα, ειδεμή έρχομαι...» (Αποκ.β:5). «Κράξον προς εμέ
και θα σου αποκριθώ και θα σου δείξω μεγάλα και απόκρυφα τα οποία δεν γνωρίζεις»
(Ιερ.λγ:3). «Διάγετε μετά φόβου τον καιρόν της παροικίας σας» (Α΄ Πέτρ.α:17).
«Ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου... διότι έτι ολίγον καιρό και θέλει ελθεί ο
ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει» (Εβρ.ι:37).
Έχει ο Κύριος μηνύματα για τον λαό
Του. Θέλει να μας διδάξει τας οδούς Του, να μας τονίσει τις άγιες απαιτήσεις
Του για την ζωή μας, να μας υπενθυμίσει τις ευθύνες μας απέναντί Του κι
απέναντι σ' έναν κόσμο που χάνεται χωρίς τον Χριστό. Παράλληλα έχει για μας
παρηγορίες, θεραπείες, δυνάμεις, ευλογίες αν το θελήσουμε, αν υπακούσουμε.
Σαν υπηρέτες του σώματος του
Χριστού, θεωρούμε υποχρέωση κι ανάγκη να δηλώσουμε πως δεν έχουμε κανένα
θεολογικό πονοκέφαλο γύρω από λεπτομέρειες και δευτερεύουσας σημασίας αλήθειες,
που αυτές πολλές φορές χωρίζουν τ' αληθινά τέκνα του Θεού, διότι όπως ο λόγος
του Θεού λέει «κι αν φρονήτε τι άλλως πως, και τούτο θέλει αποκαλύψει εις
εσάς ο Θεός» (Φιλ.γ:15). Δεν έχουμε επίσης τίποτα να πούμε, ούτε φυσικά να
θεωρήσουμε πρωταρχικά σημαντικές τυχόν προσπάθειες οργανικών συμπτύξεων μεταξύ
Εκκλησιών και χριστιανικών σωματείων. Όμως, έχουμε, σαν υπηρέτες, οι γράφοντες,
ένα έντονο καρδιοχτύπι, ένα τρομερό ερωτηματικό. Πώς είναι δυνατόν η νύμφη που
αγοράστηκε τόσο ακριβά, που μόνη στον κόσμο ξέρει την αλήθεια, που είναι αυτή
το αλάτι της γης, πώς είναι δυνατό ν' ανταποκρίνεται τόσο φτωχά στις απαιτήσεις
του Κυρίου της και ν' αντιμετωπίζει με τόση αδιαφορία και μαλθακότητα το δράμα
ενός αποστάτη κόσμου ολόγυρά της, που χάνεται γιατί δεν γνωρίζει Εκείνον.
Είναι καιρός, αδελφοί μου
αγαπημένοι, για περισυλλογή, για προβληματισμό, για αυτοέλεγχο και άνω απ' όλα
και πέρα απ' όλα, για ταπείνωση και προσευχή και εκζήτηση του προσώπου του
Κυρίου, σε οποιοδήποτε κόστος. Ίσως έτσι, τα αόρατα φτερά, γεμάτα ίαση και
παρηγορίες και ζωή, θα σκεπάσουν, θα ζεστάνουν, θα διασώσουν. Ίσως κάτω απ'
αυτούς τους όρους, το ποτάμι της ζωής που εξέρχεται απ' το θρόνο του Θεού θα
μας πλημμυρίσει με την αφθονία του και θα δούμε κάποιες καλές από προσώπου του
Κυρίου μέρες στον τόπο μας, με μια αφύπνιση των ομοεθνών μας σε μεγάλους
αριθμούς και επιστροφή τους στον Ιησού Χριστό, τον Κύριο της δόξας.
