«Επληγώθην...»

Σαν σκοπός και σαν αποστολή, το άρθρο τούτο στέλνεται να πει κάτι σε κάποιους. Κάτι που να 'ναι σοβαρό, ίσως το πιο σοβαρό που θα μπορούσε να συμβαίνει και να ιστορείται, κάτι από κείνα που δύσκολα λέγονται, μα που όμως πρέπει να λεχθεί. Και να λεχθεί σε ποιους; Όχι στο πολύ κοινό αλλά στους λίγους, όχι στους ανθρώπους του κόσμου αλλά σε κείνους που ομολογούν πως είναι του Χριστού. Να ειπωθεί σ' αυτούς κάτι, που αν το παράβλεψαν να το τσεκάρουν, αν θελητά το παραγνώρισαν, να του δώσουν τη σημασία που χρειάζεται. Είναι κείνο που συνέβηκε στην Κεφαλή απ' τις ενέργειες του Σώματος, εκείνο που υπέστη ο Κύριος απ' την Εκκλησία Του. Το διαβάζω, όπως το λέει ακριβώς ο λόγος του Θεού, στο Ζαχ.ιγ:6. Μιλάει ο ίδιος ο Κύριος και λέει: 

«Θέλω ησυχάσει και θέλω επιβλέψει εκ του κατοικητηρίου μου». (Ησαΐας ιη:4)

Η Ασσυρία βάδιζε εναντίον της Αιθιοπίας, ο λαός της οποίας είναι άνθρωποι ψηλοί και μαλακοί. Ενώ προχωρεί ο στρατός, ο Θεός δεν τους σταματά. Φαίνεται σα να τους άφησε ελεύθερους να κάνουν ό,τι θέλουν. Ενώ ήσυχα τους παρατηρεί από τη σκοπιά Του, ο ήλιος εξακολουθεί να λάμπει πάνω τους. Αλλά πριν από το θέρος, όλος ο περήφανος στρατός της Ασσυρίας τσακίζεται μ’ ευκολία, όπως πέφτουν τα κλαδιά κάτω από το κλαδευτήρι του γεωργού.

Προετοίμασε

Εφεσ.β:10 Διότι αυτού ποίημα είμεθα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς.

Έχουμε αγνοήσει την πρόνοια του Θεού. Την προβλεψιμότητα του Θεού. Το ενδιαφέρον Του και την αγάπη Του. Ο Θεός προνοεί και ετοιμάζει, πριν ακόμα προσευχηθούμε, πριν ακόμα σκεφτούμε να καταφύγουμε σ' Αυτόν.

Μια επικίνδυνη χαρά

Πολλές φορές συνέλαβα τον εαυτό μου να χαίρεται γιατί ο Κύριος απάντησε σε κάποια προσευχή μου. Ήτανε χαρά νόμιμη. Χαρά από τον ίδιο τον Θεό. Χαρά ευλογημένη. Μέχρις εδώ τα πράγματα πάνε καλά. Μα αν ο Θεός ακούει τις προσευχές μου, και το πιστεύω αυτό, ίσως και το διακηρύττω, τότε μια μεγάλη ευθύνη πέφτει πάνω στους ώμους μου. Τότε, εάν δεν προσεύχομαι για κάποιο πρόσωπο, για κάποια εκκλησία, για κάποια κατάσταση, και εκεί συμβαίνουν δυσάρεστα πράγματα, δεν είμαι και εγώ συνυπεύθυνος;

Δεν πενθήσατε

Κύριο χαρακτηριστικό του πιστού ανθρώπου που ξέπεσε, της εκκλησίας που πήρε τον κατήφορο, είναι η απώλεια της πνευματικής ευαισθησίας.

Έχει χαρά και ικανοποίηση για πράγματα, που καμιά αξία δεν έχουν. Αντίθετα, μένει απαθής και αδιάφορη εκεί που έπρεπε να πέσει σε μεγάλη θλίψη και πένθος μπροστά στον Κύριο, με «σάκο και σποδό». Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό στοιχείο, που να φανερώνει την κατάσταση.

Η λεπτότητα της αγάπης Του...

Αρχή του Μάρτη καθώς αυτές οι γραμμές γράφονται. Ο πρώτος μήνας της Άνοιξης. Η φύση ξυπνάει από τη χειμέρια νάρκη! Τα δέντρα μπουμπουκιάζουν, τα πουλιά τιτιβίζουν. Θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια στην εξοχή, τον ερχομό των χελιδονιών και τη βιασύνη που είχαν να ετοιμάσουν τη φωλιά τους. Σ’ αυτή, σε λίγες μέρες, θα άφηνε το θηλυκό τα αβγά του και μετά από το κλώσημα θα έβγαιναν τα μικρά τους. Θυμάμαι εκείνα τα κεφαλάκια, με το ανοιγμένο κίτρινο ράμφος, που πρόβαλλαν μέσα από τη φωλιά περιμένοντας την τροφή που θα έφερνε ο μπαμπάς και η μαμά.