«Εδάκρυσεν ο Ιησούς»

 

(Ιωάν.ια:35)

 

Δάκρυσε ο Γιος του Θεού, εκείνος που μπορούσε να διατάξει τη θάλασσα να ηρεμίσει, ν' ανοίξει τ' αυτιά των κουφών και ν' αναστήσει νεκρούς! Και όμως έκλαψε. Ο προφήτης Ησαΐας είχε γράψει γι' Αυτόν, πως θα ήταν «'Ανθρωπος θλίψεων» (Ησ.νγ:3) και, πράγματι ο Ιησούς, ο «Υιός του Θεού» και ο «Υιός του Ανθρώπου», όχι μόνο εργάστηκε, ίδρωσε, κουράστηκε, δίψασε και πείνασε, μα είχε και ανθρώπινα συναισθήματα και συγκινήσεις.

Μάλιστα δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά που έκλαψε ο Ιησούς. Η Βίβλος καταγράφει συνολικά τρεις περιπτώσεις όπου ο Χριστός έκλαψε, που αξίζει να δούμε από κοντά:

 

1.     Έκλαψε στον τάφο του Λάζαρου

Πρόκειται για την ιστορία του Λάζαρου και διαβάζουμε στον Ιωάν.ια. Ο Ιησούς ήρθε στη Βηθανία όπου ο Λάζαρος ήταν ήδη τέσσερις ημέρες νεκρός στον τάφο, και προσπάθησε να φωτίσει το σκοτάδι των δύο αδελφών από τον πόνο του πένθους, διδάσκοντάς τους μοναδικές ζωοποιές αλήθειες. Εκείνες όμως είχαν κλειστά τα πνευματικά τους αυτιά. Εμπρός τους υπήρχε μόνο ένα ερώτημα και με μια φωνή είπαν: «Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει» (εδ.21,32).

«Εδάκρυσεν ο Ιησούς»: δύο απλές λέξεις με απίστευτο βάθος

Το πιο μικρό εδάφιο της Βίβλου είναι το Ιωάν.ια:35: «Εδάκρυσεν ο Ιησούς». Παρά την γραμματική απλότητά του, είναι γεμάτο με ανεξιχνίαστη πολυπλοκότητα.

Ο Ιησούς έκλαψε αφού μίλησε με τις λυπημένες αδελφές του Λαζάρου, Μάρθα και Μαρία, βλέποντας το πένθος τους. Αυτό φαίνεται αρκετά φυσικό. Οι περισσότεροι από εμάς θα κλαίγαμε πολύ.

Η λεπτότητα της αγάπης Του...

Αρχή του Μάρτη καθώς αυτές οι γραμμές γράφονται. Ο πρώτος μήνας της Άνοιξης. Η φύση ξυπνάει από τη χειμέρια νάρκη! Τα δέντρα μπουμπουκιάζουν, τα πουλιά τιτιβίζουν. Θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια στην εξοχή, τον ερχομό των χελιδονιών και τη βιασύνη που είχαν να ετοιμάσουν τη φωλιά τους. Σ’ αυτή, σε λίγες μέρες, θα άφηνε το θηλυκό τα αβγά του και μετά από το κλώσημα θα έβγαιναν τα μικρά τους. Θυμάμαι εκείνα τα κεφαλάκια, με το ανοιγμένο κίτρινο ράμφος, που πρόβαλλαν μέσα από τη φωλιά περιμένοντας την τροφή που θα έφερνε ο μπαμπάς και η μαμά.

 

Το όνομα του Θεού (ΒΔ)

Όταν ο Θεός «εποίησε» τον πρώτο άνθρωπο, τον ονόμασε Αδάμ. Αργότερα έβαλε ο Θεός τον Αδάμ να ονομάσει την υπόλοιπη δημιουργία Του, έτσι ώστε το κάθε τι να πάρει όνομα. Όταν ο Θεός κατασκεύασε από την πλευρά του Αδάμ τη γυναίκα, ο Αδάμ της έδωσε όνομα (όπως ο Χριστός ονομάζει εμάς και μας καλεί κατ' όνομα). Το όνομα έχει να κάνει με τη φύση του κάθε πράγματος. Όταν λέμε ότι κάτι είναι γυαλί η ξύλο η σίδερο, προσδιορίζουμε τη φύση του, τι είδος είναι. Στα έμψυχα όντα χρησιμοποιούμε ονόματα τα οποία αναφέρονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα.

 

Εδάκρυσεν ο Ιησούς

(Ιωάν.ια:35)

Δάκρυσε ο Γιος του Θεού, εκείνος που μπορούσε να διατάξει τη θάλασσα να ηρεμίσει, ν' ανοίξει τ' αυτιά των κουφών και ν' αναστήσει νεκρούς! Και όμως έκλαψε.

Ο προφήτης Ησαΐας είχε γράψει γι' Αυτόν, πως θα ήταν «'Ανθρωπος θλίψεων» (Ησ.νγ:3) και, πράγματι ο Ιησούς, ο «Υιός του Θεού» και ο «Υιός του Ανθρώπου», όχι μόνο εργάστηκε, ίδρωσε, κουράστηκε, δίψασε και πείνασε, μα είχε και ανθρώπινα συναισθήματα και συγκινήσεις.