Το πιο μικρό εδάφιο της Βίβλου είναι το Ιωάν.ια:35: «Εδάκρυσεν ο Ιησούς». Παρά την γραμματική
απλότητά του, είναι γεμάτο με ανεξιχνίαστη πολυπλοκότητα.
Ο Ιησούς έκλαψε αφού μίλησε με τις λυπημένες αδελφές του
Λαζάρου, Μάρθα και Μαρία, βλέποντας το πένθος τους. Αυτό φαίνεται αρκετά
φυσικό. Οι περισσότεροι από εμάς θα κλαίγαμε πολύ.
Εκτός από το ότι ο Ιησούς είχε έρθει στη Βηθανία για να
αναστήσει τον Λάζαρο από τους νεκρούς. Ήξερε ότι πολύ σύντομα, όλα τα κλάματα θα μετατρεπόταν προς έκπληξή τους σε χαρά και
γέλια, δάκρυα χαράς και λατρεία. Είχε έρθει στην Βηθανία για να φέρει σ’ αυτούς
τους πενθούντες τα καλύτερα νέα που θα μπορούσαν να έχουν φανταστεί.
Θα νόμιζε κανείς ότι ο Ιησούς θα ήταν σίγουρος, χαρούμενος
ήρεμος σε αυτή την πολύ δύσκολη ώρα θλίψης. Αλλά η Γραφή μας λέει ότι «εταράχθη»
(Ιωάν.ια:33) και ότι «εστέναξεν εν τη ψυχή αυτού». Γιατί;
Ένας λόγος είναι απλά η βαθιά συμπόνια που ένιωσε για εκείνους
που υπέφεραν. Είναι αλήθεια ότι είχε θεραπεύσει από απόσταση, τον δούλο του
εκατόνταρχου (Ματθ.η:13), όπως και το ότι καθυστέρησε να έρθει (Ιωάν.ια:6,7) είχε σαν αποτέλεσμα να πεθάνει ο
Λάζαρος. Είχε πραγματικά καλούς και ένδοξους λόγους για να γίνει αυτό. Αλλά
αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ιησούς πήρε ελαφρά τη καρδία τον πόνο που προκάλεσε. «Διότι
δεν θλίβει εκ καρδίας αυτού ουδέ καταθλίβει τους υιούς των ανθρώπων» (Θρήνοι
γ:33). Παρόλο που ο Ιησούς πάντα επιλέγει αυτό που θα φέρει τελικά περισσότερη δόξα
στον Πατέρα (Ιωάν.ια:4) — και μερικές φορές, όπως στην περίπτωση του Λαζάρου,
απαιτεί θλίψη και πένθος — δεν είναι ότι αυτά δεν Τον αγγίζουν. Όχι, ο Ιησούς
είναι συμπαθητικός (Εβρ.δ:15). Και σαν «εικών του Θεού του αοράτου» (Κολ.α:15),
στο πρόσωπο του Ιησού, στον τάφο του Λαζάρου, παίρνουμε μια γεύση του πώς ο Πατέρας
αισθάνεται στις θλίψεις και τα πένθη που βιώνουν τα παιδιά Του.
Ένας άλλος λόγος που ο Ιησούς έκλαψε ήταν για την συμφορά που
φέρνει η αμαρτία (θάνατος).
Διά τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, διά να καταστρέψη τα
έργα του διαβόλου (Α’ Ιωάν.γ:8).
Ο Ιησούς πρόκειται να καταργήσει τον θάνατο: Α’ Κορ.ιε:26.
Η αμαρτία θλίβει βαθύτατα τον Θεό και γι’ αυτό ο μισθός της
αμαρτίας είναι θάνατος (Ρωμ.ς:23). Από την πτώση του Αδάμ και της Εύας, ο Θεός είχε
υπομείνει την τρομακτική καταστροφή που φέρνει η αμαρτία. Σχεδόν κάθε ανθρώπινο
ον που ο Θεός δημιούργησε, είχε πεθάνει [ο Ενώχ και ο Ηλίας είναι οι μόνες
εξαιρέσεις στις βιβλικές αναφορές]. Ο θάνατος πήρε και τον Λάζαρο, και θα τον έπαιρνε
ξανά. Δάκρυα οργής και λαχτάρας ήταν αναμεμειγμένα με τα δάκρυα της λύπης του Ιησού.
Ένας τρίτος λόγος για το κλάμα ήταν το κόστος που ήταν
έτοιμος να πληρώσει για την εξαγορά όχι μόνο της βραχυπρόθεσμης ανάστασης του
Λαζάρου, αλλά την αιώνια ζωή του. Ο σταυρός απείχε μόνο μερικές ημέρες και
κανείς δεν γνώριζε πραγματικά την εσωτερική αγωνία που ο Ιησούς ζούσε (Λουκ.ιβ:50).
Κανείς ακόμη δεν καταλάβαινε πραγματικά, τι ήταν έτοιμος να κάνει. Η ανάσταση
του Λαζάρου εκείνη την ημέρα θα θεωρείτο από τον Λάζαρο και όλους τους άλλους σαν
δώρο της χάρης. Αλλά ω, δεν ήταν δωρεάν. Ο Ιησούς επρόκειτο να γευθεί ένα
φρικτό θάνατο για να την αγοράσει. Και το πιο τρομακτικό μέρος δεν ήταν η σταύρωση,
αλλά η αίσθηση της εγκατάλειψης. Αυτός που ποτέ δεν είχε γνωρίσει αμαρτία, ήταν
έτοιμος να γίνει η αμαρτία του Λαζάρου, και η αμαρτία όλων που είχαν πιστέψει ή
θα πίστευαν σ’ Αυτόν, έτσι ώστε «να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι'
αυτού» (Β’ Κορ.ε:21). Έψαχνε τη χαρά την προκειμένη εις αυτόν (Εβρ.ιβ:2).
Ένας τέταρτος
πιθανός λόγος για τα δάκρυα του Ιησού ήταν ότι γνώριζε ότι η ανάσταση του
Λαζάρου θα διέγειρε πραγματικά τους θρησκευτικούς ηγέτες να αναλάβουν επιτέλους
δράση για να Τον θανατώσουν (Ιωάν.ια:45-53).
Σ’ αυτή την
περίπτωση, οι περισσότεροι από εμάς μάλλον θαυμάζουμε την απίστευτη εμπιστοσύνη
του Ιησού ότι ο Πατέρας θα Του απαντούσε. Έχουμε τόσο λίγη πίστη. Αυτό που
απασχολούσε τον Ιησού εκείνη τη μέρα, δεν ήταν αν ο Πατέρας του απαντούσε, αλλά
τι θα γινόταν όταν ο Πατέρας του απαντούσε. Καλώντας τον Λάζαρο έξω από τον
τάφο θα είχε μια διαφορετική εξέλιξη για τον Ιησού, από ό, τι θα μπορούσαμε να
φανταστούμε. Η ζωή που έδωσε στον Λάζαρο, σφράγισε τον θάνατο του Ιησού.
Μόνο αυτοί οι
λίγοι λόγοι για το κλάμα του Ιησού στον τάφο του Λαζάρου, μας δίνουν μια ιδέα για
το πώς ο Θεός βλέπει τον πόνο και το θάνατό μας. Οι λόγοι που δεν μας απαλλάσσει
από αυτά τα πράγματα είναι δίκαιοι και ένδοξοι. Αλλά όταν περνάμε τέτοιες
δυσκολίες, είναι γεμάτος συμπόνια (Ψαλμ.ργ:13), μισεί την καταστροφή που φέρνει
η αμαρτία, αφού ο ίδιος έχει υποφέρει πολύ περισσότερο από ό, τι θα υποφέρουμε ποτέ,
για να πληρώσει το πλήρες κόστος της αιώνιας ζωής μας.
