Αξίες για να ζεις…

Πράξεις κ:24

Τα προβλήματά μας θέλουμε να τα λύνουμε μόνοι μας. Προσπαθεί ο άνθρωπος να πείσει τον εαυτό του πως είτε ο Θεός δεν υπάρχει, είτε αν υπάρχει δεν ενδιαφέρεται, ή δεν έχει κάτι να πει στα δικά μας σημερινά προβλήματα. Με άλλα λόγια δεν είναι σχετικός, ο Θεός δεν μας αφορά.

Η μελέτη του λόγου του Θεού σήμερα, δεν έχει σκοπό να δώσει πολιτική απάντηση στα όσα γίνονται. Ούτε βεβαίως να καταδικάσει κανένα. Πιστεύουμε όμως, πως εφόσον τις κοινωνίες τις αποτελούν άνθρωποι, αν οι άνθρωποι δεν αλλάξουν μέσα τους, οι κοινωνίες μας δεν θα γίνουν καλύτερες ή δικαιότερες. Για αυτό και η προσέγγισή μας, είναι καθαρά πνευματική, χριστιανική, κι όχι «θρησκευτική».

Την υπερηφάνεια, την πλεονεξία, το «εγώ», την αδιαφορία για τον άλλον, δεν μπορεί να την γιατρέψει κανένα πολιτικό σύστημα, καμιά φιλοσοφία, κανένα σύνταγμα διακυβέρνησης. Μόνο ο δημιουργός Θεός μπορεί να την αλλάξει. Μόνο ο Ιησούς.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε βαθειά μέσα μας την επιθυμία να ζήσουμε για κάτι σημαντικό. Ψάχνουμε για κάτι σημαντικό. Θέλει κάθε άνθρωπος η ζωή του να μετράει, να αξίζει. Να ζήσει για κάτι που πραγματικά θα του απορροφήσει την προσοχή και την ενέργεια, για κάτι που αξίζει να δώσω όλο μου τον εαυτό.

Αυτό που χρειάζεται  ο άνθρωπος, είναι να βρει ένα σκοπό στη ζωή του, αντάξιο, τόσο μεγάλο,  όσο και οι σκοποί του Δημιουργού Θεού. Κι επειδή ο Δημιουργός σου κόβει την ανάσα ο ίδιος, επειδή είναι μεγάλος κι ένδοξος, για αυτό μόνο οι δικοί Του σκοποί μπορούν να ικανοποιήσουν τη βαθειά μας επιθυμία να ζήσουμε για κάτι σημαντικό.

Μόνο ο Ιησούς είναι τόσο μεγάλος, που μπορεί να μας δώσει λόγους για να ζούμε, που πραγματικά να μας κάνουν να νοιώσουμε πως η ζωή αξίζει, πως ζω για κάτι μεγάλο, κάτι θαυμαστό, κάτι που να αξίζει ακόμη και να πεθάνω για αυτό.

Κοιτάμε λοιπόν, στον γραπτό λόγο του Θεού και διαβάζουμε την μαρτυρία κάποιου που είχε βρει ένα τέτοιο σκοπό για τη ζωή του. Μιλάμε για τον απόστολο Παύλο ο οποίος λέει: 

(Πράξεις κ:24) Δεν φροντίζω όμως περί ουδενός τούτων ουδέ έχω πολύτιμον την ζωήν μου, ως το να τελειώσω τον δρόμον μου μετά χαράς και την διακονίαν, την οποίαν έλαβον παρά του Κυρίου Ιησού, να διακηρύξω το ευαγγέλιον της χάριτος του Θεού.

Αυτή είναι η μαρτυρία μιας ζωής που δεν ήταν βαρετή, που ήταν στα άκρα, που ανέβαζε την αδρεναλίνη στο τέρμα, μια ζωή τολμηρή που ξοδεύτηκε για κάτι μεγάλο και σημαντικό.

Οι σκοποί αυτοί μας καθιστούν αδιάφορους σε ο,τιδήποτε επίγειο. Ξεκινά το εδάφιο μας, ως εξής: Δεν φροντίζω όμως περί ουδενός τούτων ουδέ έχω πολύτιμον την ζωήν μου… 

Τίποτα από αυτά δεν λογαριάζω, ούτε θεωρώ τη ζωή μου πολύτιμη. Ποια ήταν αυτά στα οποία αναφέρεται; 

(Πράξ.κ:22-23) Και τώρα ιδού, εγώ δεδεμένος τω πνεύματι υπάγω εις Ιερουσαλήμ, μη γνωρίζων τα μέλλοντα να συμβώσιν εις εμέ εν αυτή, πλην ότι το Πνεύμα το Άγιον μαρτυρεί εν πάση πόλει λέγον, ότι δεσμά και θλίψεις με περιμένουσι.

Σ' αυτά αναφέρεται.  Αν όμως, κάποιος έχει βρει κάτι τόσο μεγάλο που να μην θεωρεί τη ζωή του τόσο σημαντική, αλλά αναλώσιμη για να πετύχει στο σκοπό αυτό, τότε είναι βαθιά ικανοποιημένος μέσα του, και δεν ζει για το σήμερα, δεν ζει για τα δώρα του Θεού, δεν προσπαθεί να ικανοποιήσει τη βαριεστημάρα του, αλλά ζει με πάθος.

Αυτός ο άνθρωπος ζει τη ζωή στα όριά της, ζει με την αδρεναλίνη ανεβασμένη, αψηφά τον κίνδυνο γιατί ξέρει Ποιον εμπιστεύεται. Θέλεις κίνδυνο; Θέλεις περιπέτεια; 

Άκουσε:

(Β' Κορ.ια:23-29) …υπηρέται του Χριστού είναι; παραφρονών λαλώ, πλειότερον εγώ· εις κόπους περισσότερον, εις πληγάς καθ' υπερβολήν, εις φυλακάς περισσότερον, εις θανάτους πολλάκις. Υπό των Ιουδαίων πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μίαν, τρίς ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρίς εναυάγησα, εν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον. εις οδοιπορίας πολλάκις, εις κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ του γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν πόλει, κινδύνους εν ερημία, κινδύνους εν θαλάσση, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις. εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι· εκτός των εξωτερικών ο καθ' ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών. Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ; τις σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;

Όταν έχεις βρει το σκοπό της ζωής σου κοντά στο Θεό, αυτό ικανοποιεί την ψυχή βαθιά κι ο άνθρωπος γίνεται έτοιμος για οτιδήποτε. Αδιαφορείς για την καλοπέρασή σου. Αδιαφορείς για την επίγεια ασφάλειά σου, γιατί ο Θεός σε έχει στα χέρια του. Έχεις βρει ένα σκοπό για τον οποίο αξίζει να πεθάνεις  και ζεις με πάθος.

Δεύτερο, αυτοί οι σκοποί μας δίνουν αποφασιστικότητα και πειθαρχία. Στο εδάφιό μας, διαβάζουμε πως υπήρχε κάτι που το θεωρούσε πιο πολύτιμο από τη ζωή του. Δεν φροντίζω όμως περί ουδενός τούτων ουδέ έχω πολύτιμον την ζωήν μου, ως το να τελειώσω τον δρόμον μου μετά χαράς και την διακονίαν, την οποίαν έλαβον παρά του Κυρίου Ιησού, να διακηρύξω το ευαγγέλιον της χάριτος του Θεού.

Είναι σαν τον αθλητή που τρέχει τον αγώνα. Προπονητής, εκπαιδευτής, δάσκαλος, αλλά και βραβείο είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ένα πράγμα μετράει, να τελειώσει τον αγώνα. Και μάλιστα να το κάνει με χαρά, όχι με κακομοιριά επειδή ο καημένος ο χριστιανός στερείται ενώ οι άλλοι καλοπερνάνε.

Καθώς τρέχει, δίπλα του έρχεται ο κάθε πειρασμός. Μετά έρχεται η περηφάνια. Ποιος θα φανεί; Ποιος κάνει το κουμάντο; Μετά έρχεται η φήμη, μετά η αμφιβολία, ο φόβος. Τρέχει όμως, με χαρά γιατί ζει με πάθος για κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον ίδιο. Για κάτι που θα αλλάξει τον κόσμο. Με απώτερο σκοπό; Να δοξαστεί ο Χριστός είτε δια ζωής είτε δια θανάτου!

«Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα μπορούσα να συμμετέχω σε  κάποιο μεγαλύτερο κίνημα από το να φέρνεις την αλήθεια του Θεού στα έθνη.  Αυτό το κίνημα κάνει τα Ηνωμένα Έθνη, τους περιβαλλοντολόγους και τους διάφορους ακτιβιστές, να μοιάζουν με νηπιαγωγείο. Είναι σαν να συγκρίνεις την 5^η συμφωνία του Μπετόβεν με μια διαφήμιση στην τηλεόραση. Όταν κάποιος μπορεί να επιλέξει, γιατί να θέλει να δώσει τη ζωή σου σε κάτι που έχει περιορισμένη αξία, όταν μπορεί να συμμετέχει σε ένα σκοπό με αιώνια σημασία;»

Τη χρονιά που ανοίγεται μπροστά μας, ελάτε να δώσουμε τη ζωή μας για τον ίδιο ακριβώς σκοπό. (Πράξεις κ:24) Δεν φροντίζω όμως περί ουδενός τούτων ουδέ έχω πολύτιμον την ζωήν μου, ως το να τελειώσω τον δρόμον μου μετά χαράς και την διακονίαν, την οποίαν έλαβον παρά του Κυρίου Ιησού, να διακηρύξω το ευαγγέλιον της χάριτος του Θεού.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος σκοπός από αυτόν. Αν αυτό γεμίσει την καρδιά μας και το μυαλό μας, αν η πραγματικότητα της ύπαρξης του Θεού, της χάρης του Θεού, του ευαγγελίου του Χριστού, της διακήρυξης του ευαγγελίου γεμίσουν τη σκέψη και την ψυχή μας, θα έχουμε ζήσει για κάτι πραγματικά μεγαλύτερο από εμάς, για κάτι που μένει αιώνια. Τότε η ψυχή θα είναι πραγματικά ικανοποιημένη γιατί θα ταυτιζόμαστε με τους σκοπούς του Δημιουργού.

Τότε θα είμαστε διατεθειμένοι να υποστούμε αναποδιές και κακουχίες, να στερηθούμε, να κάνουμε πίσω, να αλλάξουμε τη σκέψη μας για πολλά πράγματα. Επειδή θα ζούμε και θα δινόμαστε στην πράξη για τον μεγάλο σκοπό του Θεού.

Και τα δώρα του τα οποία μας δίνει για τα λίγα που θα ζήσουμε εδώ στη γη, θα πάρουν τη σωστή τους θέση και τότε μόνο θα μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε σωστά και να τα απολαύσουμε σωστά.  Αμήν.